Als je in West-Friesland aan de kermis denkt, gaan de gedachten al snel naar de vele borrels die worden georganiseerd. Sommigen groeiden zelfs uit tot heuse festivals, anderen blijven kleinschaliger. Maar in hoeverre hebben de borrels invloed op omzet van de horeca, en zijn ze daarom een vloek of een zegen?

De traditie van kermisborrels hoort bij het grote saamhorigheidsgevoel in de regio, stelt Renee Jong van het kermiscomité in Lutjebroek. Samen met zijn zwager Arjan organiseerde hij vorige week nog een borrel voor zo'n 50 vrienden en familieleden.

"De mensen zijn heel graag met elkaar, het is ons kent ons", zegt Jong. Op de vraag of de kroeg zo geen omzet misloopt, antwoordt hij: "Nee, want ik verwacht niet dat ze anders nu in de kroeg hadden gezeten."

Kermisborrel met 150 bezoekers

Lutjebroekers Bram en Gijs ontvingen in hetzelfde weekend zo'n 150 bezoekers op hun kermisborrel. "Je ziet dat veel mensen op onze borrel daarna naar de kroeg gaan, ook als ze uit andere dorpen komen. Aan de ene kant ben je door de borrel minder lang in het café. Maar aan de andere kant geef je in de latere uren misschien wel het meeste geld uit, omdat het je dan wat minder uitmaakt."

In dorpen als Berkhout, Hoogkarspel en Wervershoof bestaan er kermisborrels die zijn uitgegroeid tot heuse festivals. Ook in Nibbixwoud worden jaarlijks veel kermisborrels gehouden. Enkele daarvan groeiden uit een groot evenement, inclusief gemeentelijke vergunning.

Meepraten en eindtijden aanpassen

Dit gaat volgens Herman op den Kelder - lid van het kermiscomité in het dorp - goed, mits er goede afspraken zijn. "Na de oprichting van het comité zijn de grote borrels benaderd. Van de organisatoren zitten een aantal in ons comité", legt hij uit. "Ze praten mee over het programma, en passen de eindtijden aan op het programma van de kermistent."

Op den Kelder noemt de grote borrels een zegen, aangezien veel bezoekers daarna richting het plaatselijke café gaan. "Het wordt daarnaast moeilijker voor echt grote borrels, vanwege het regelwerk en de vergunning", gaat hij verder.

'Morele verplichting om naar de kroeg te gaan' 

"Dan is het ook aan horeca om er in te stappen. Enkele jaren geleden stond Jan Schouten van De Dres bij een borrel om bonnen voor een gratis eerste drankje uit te delen. En verder zie je een soort 'morele verplichting' bij kleinere borrels met jeugd, om op tijd te stoppen en naar kroeg te gaan."

Steeds meer horeca kiezen eveneens voor een soort festivalsfeer tijdens de kermis. In sommige gevallen kost dit tienduizenden euro's. Kermis is voor de horeca een hoogtepunt van het jaar, maar door stijgende prijzen en strengere en toenemende regelgeving houden ze er minder aan over. "Vroeger kon je er een jaar op teren", zegt Rob Baltus, regiovoorzitter van Koninklijke Horeca Nederland.

Volgens de regiovoorzitter blijft de kermis in West-Friesland een mooi evenement. "Het is een grote reünie. Je komt veel bekenden tegen, die je soms jaren niet gezien hebt", licht Baltus toe. "Zit je bij iemand thuis in een klein kringetje, ga je daarna verder en kom je nog meer bekenden tegen."

'Kleine borrels van alle tijden'

Baltus: "Natuurlijk zouden eigenaren liever hebben dat mensen eerder naar de kroeg of het café komen", gaat hij verder. "En die kleinere borrels zijn van alle tijden. Maar eigenlijk zijn de contacten in West-Friesland met de organisatoren van grote borrels wonderbaarlijk goed. Het is een stuk professioneler geworden. Ook voor de ondernemers zelf."

Zeker in vergelijking met jaren geleden ziet hij vooruitgang. "Vooral vroeger hadden we meer klachten over borrels. Na de coronapandemie wordt het minder, of de klachten worden niet meer gemeld. Dus ik denk dat meeste kroegen er beter mee omgaan."

De Amsterdamse bokser Finn Bos is op dit moment actief op het WK boksen in Liverpool. De 24-jarige bokser steekt zijn doel niet onder stoelen of banken: "Olympisch goud"

Boksen doet Boss pas zo'n vijf jaar. "Tijdens de coronaperiode ben ik begonnen. Ik lag de hele dag op bed niets te doen en toen zei mijn zus: 'ga naar de boksschool'", aldus Bos.

Boksen in Trinidad en Tobago

Zijn eerste stoten deelde hij uit in Trinidad en Tobago, waar Bos toen woonde. "Ik heb daar één jaar gebokst. Een lekker leven, maar er is niet veel te doen", vertelt de bokser. 

Tekst loopt door onder foto.

Inmiddels woont Bos al een aantal jaren in Nederland. In Amsterdam traint hij met trainer Behdad Safavi en Ilona Lenten. "Als hij heel serieus aan de slag gaat met het boksen, dan kan deze jongen heel ver komen", zegt Lenten. 

Op het WK boksen won Bos zijn eerste twee partijen. De Amsterdammer wist in de eerste ronde te winnen van de Hongaar Makszim Pilipec en in de tweede ronde moest de Indiër Hitesh Hitesh eraan geloven.

Voor zijn vertrek naar Engeland zocht NH Sport hem op in de Amsterdamse sportschool KOPS Gym en maakte de bovenstaande reportage. 

Ze zijn een grote last voor boeren en Schiphol én belandden tot voor kort met duizenden bij het afval: ganzen. Daar moet nu verandering in komen met nieuwe koelcellen in de provincie. Staat er binnenkort bij jou ook ganzenbitterbal, -hamburger of -shoarma op het menu? 

"Het is prachtig rood vlees", vertelt Wenche Dikstaal, die op ganzen jaagt. Ook vandaag neemt ze weer een gans mee naar huis. "Heerlijk. Mensen zeggen vaak: een wildsmaak, daar moet je van houden, maar een gans is redelijk mild."

Jagers roepen al langer dat het vlees opgegeten moet worden. "Geen antibiotica, het is gewoon een wild vrij dier geweest waar we in Nederland een overschot van hebben, dus waarom niet?", aldus Dikstaal. "Het is jammer dat het nu pas aan de man wordt gebracht."

In coronatijd begon Jasper Holla - zelf ook jager - met een vriend ganzen om te toveren tot worsten, shoarma en hamburgers. Als eerste in de regio, en nu wil hij het hele land veroveren.

Geen verspilling

Nieuwe koelcellen moeten een afgeschoten gans na de jacht op de juiste manier koel kunnen houden, zodat ze vanuit daar verspreid kunnen worden naar poeliers en vleesverwerkingsbedrijven. 

"We zijn schadebestrijders. Doodschieten van ganzen is natuurlijk naar, maar het moet wel gebeuren", legt Holla uit. "Je kunt er nu echt een mooi stukje eten van maken waar mensen van kunnen genieten. Dat is top", zegt Holla over de komst van de koelcellen.

Een koelcel in de buurt van Schiphol bestaat er nog niet, maar gestreefd wordt naar een dekkend netwerk. 

Een paar jaar geleden ging Texelaar Piet Kooiman met zijn schapen over de weg naar de jaarlijkse schapenfokdag in het centrum van Den Burg. Maar de fokdag, altijd op de eerste maandag in september, ging dit jaar niet door wegens gebrek aan belangstelling. Twaalf Texelse fokkers hielden dit weekend wel open dagen op hun bedrijf. Zo ook de 80-jarige Kooiman, die voorlopig nog niet aan stoppen denkt.

Hij fokt ruim zestig jaar schapen. Piet Kooiman is een bekende in de Texelse schapenwereld. De Texelse schapenfokdag vindt al decennialang plaats, maar liefst 115 jaar. Kopers komen voorafgaand aan de fokdag van heinde en verre naar Texel om schapenboeren en hun bedrijven te bezoeken en de koopwaar te bekijken. Op enkele onderbrekingen na - in tijden van corona en blauwtong - was er altijd een fokdag op de Groeneplaats. Maar dit jaar dus niet meer. En dat vindt Kooiman bijzonder jammer.

Waar hij in het verleden een paar honderd schapen had, loopt nu nog een koppel van 25 dieren bij zijn boerderij aan de Hoornderweg nabij Den Burg. Het gaat niet meer om de verdiensten, maar het is de liefhebberij waar hij al zestig jaar intensief mee bezig is. 

"Als ik economisch moet rekenen, dan kan ik beter morgen een vrachtwagen langs laten komen om de schapen in te laden", zegt Kooiman. "Als ik geen schapen meer heb, zit ik thuis duimen te draaien en met mijn benen op de bank. Daar heb ik geen zin in. Ik was achttien jaar dat ik in de fokkerij ben gestart. Dat wil ik niet zomaar opgeven." Toch voegt hij eraan toe: "Tenminste: zo lang het goed met mij gaat."

Hij is bescheiden als het om het fokken van schapen gaat. "Ik doe het al zestig jaar, maar ik kan het nog steeds niet", zegt hij met een glimlach. "Soms heb je een prachtige ram die het bij een ander geweldig doet, maar bij jou doet hij er niets aan." De Texelaars staan bekend om hun uitzonderlijk goede vleeskwaliteit. Ze zijn meestal sterk en gespierd. "De dieren waar je niet mee verder kan fokken, gaan naar de slager."

Om de lammerij in de gaten te houden, sliep hij dit jaar twee maanden in de schuur. Vanwege de kou heerlijk onder een elektrisch dekentje. "Maar dat was me vijf weken te lang. Ik wil erbij zijn als een schaap moet lammeren. Want een schaap verspelen, heeft een boer ook een hekel aan. Ik moet me bijna aan mijn vrouw opnieuw voorstellen als ik weer thuis kom slapen", zegt Kooiman met een lach. 

Toen de schapenfokdag nog wel werd georganiseerd, ging Kooiman lopend met zijn vee naar de markt. "Zo heb ik er jaarlijks wel vijftig Den Burg ingejaagd", zegt hij met een Texels dialect. Dat was nog even puzzelen, omdat hij tussen het drukke verkeer op de Pontweg vanaf de veerboot met de kudde moest oversteken. "We wachtten 's morgens om zes uur tot de auto's naar de eerste boot waren. Dan gingen we 'jagen' met de beesten, want ze moesten om zeven uur al op de markt staat voordat de marktkooplui aankwamen."

Kooiman vreest dat de schapenfokkerij niet zo'n grote toekomst meer heeft. "Onder de jongelui is er te weinig animo", zegt hij. "Bij de jonge fokkers die er nog zijn, zit te weinig daadkracht. En dat is niet alleen op Texel een probleem, dat speelt ook landelijk een rol. De hele schapenfokkerij is een vergrijzend gebeuren."

Volendam maakt zich op voor vier dagen kermisplezier, maar er ontbreekt dit jaar iets op het Europaplein: het vertrouwde reuzenrad. En dat is voor veel Volendammers een flinke domper.

Al ruim veertig jaar is het reuzenrad van de familie Lamberink vaste prik op de Volendammer kermis. Alleen tijdens corona en twee jaar geleden - toen het rad in Zandvoort stond voor de Formule 1 -  moesten ze overslaan. Begin deze week rolden de vrachtwagens met attracties Volendam weer binnen, maar die van het reuzenrad bleven weg.

"Komt er dan dit jaar geen reuzenrad?" vroegen veel dorpsbewoners zich af toen een andere attractie op de vaste plek werd opgebouwd.

Vingerwijzen

Volgens de gemeente Edam-Volendam is het simpel: de exploitant van het reuzenrad heeft zich dit jaar niet ingeschreven. "De gemeente is verantwoordelijk voor de draaikermissen in Edam en Volendam en heeft de organisatie van beide kermissen, en daarmee dus ook van de attracties die er staan en wie inschrijven voor de kermissen, neergelegd bij Buro de Kermisgids", schrijft gemeentewoordvoerder Leendert Klein.

Hij vervolgt: "Het klopt dat er geen reuzenrad is dit jaar. De exploitant van het reuzenrad heeft dit jaar niet ingeschreven voor de kermis in Volendam. Wat daar de reden van is, is bij ons niet bekend."

Maar reuzenradbouwer Jan Lamberink ziet dat anders: "Wij hadden er heel graag gestaan, maar hebben geen vergunning gekregen."

De organisator van de kermis, André Vonk van Buro de Kermisgids, weerspreekt dit: "Ze hebben zich nooit ingeschreven, dus krijg je ook geen vergunning. Dat moet iedereen doen, en ik heb het meerdere keren aangegeven."

Volgend jaar terug

Ondanks de verwarring komt er volgend jaar weer een reuzenrad en zijn ze altijd welkom, belooft Vonk. "We weten alleen nog niet precies op welke plek."

Volendam maakt zich op voor vier dagen kermisplezier, maar er ontbreekt dit jaar iets op het Europaplein: het vertrouwde reuzenrad. En dat is voor veel Volendammers een flinke domper.

Al ruim veertig jaar is het reuzenrad van de familie Lamberink vaste prik op de Volendammer kermis. Alleen tijdens corona en twee jaar geleden - toen het rad in Zandvoort stond voor de Formule 1 -  moesten ze overslaan. Begin deze week rolden de vrachtwagens met attracties Volendam weer binnen, maar die van het reuzenrad bleven weg.

"Komt er dan dit jaar geen reuzenrad?" vroegen veel dorpsbewoners zich af toen een andere attractie op de vaste plek werd opgebouwd.

Vingerwijzen

Volgens de gemeente Edam-Volendam is het simpel: de exploitant van het reuzenrad heeft zich dit jaar niet ingeschreven. "De gemeente is verantwoordelijk voor de draaikermissen in Edam en Volendam en heeft de organisatie van beide kermissen, en daarmee dus ook van de attracties die er staan en wie inschrijven voor de kermissen, neergelegd bij Buro de Kermisgids", schrijft gemeentewoordvoerder Leendert Klein.

Hij vervolgt: "Het klopt dat er geen reuzenrad is dit jaar. De exploitant van het reuzenrad heeft dit jaar niet ingeschreven voor de kermis in Volendam. Wat daar de reden van is, is bij ons niet bekend."

Maar reuzenradbouwer Jan Lamberink ziet dat anders: "Wij hadden er heel graag gestaan, maar hebben geen vergunning gekregen".

De organisator van de kermis, André Vonk van Buro de Kermisgids, weerspreekt dit: "Ze hebben zich nooit ingeschreven, dus krijg je ook geen vergunning. Dat moet iedereen doen, en ik heb het meerdere keren aangegeven."

Volgend jaar terug

Ondanks de verwarring komt er volgend jaar weer een reuzenrad en zijn ze altijd welkom, belooft Vonk. "We weten alleen nog niet precies op welke plek."

Onder de Nollenbrug in Alkmaar, een afgelegen plek langs het water, staat het door daklozen opgezette tentenkamp er na een jaar nog steeds. Adriaan (52) en Marcel (51) wonen er tegenwoordig nog maar met z'n tweetjes. Al moeten ze hun plek wel delen met een familie ratten, die - in verschillende formaten - tussen de lege verpakkingen over de grond schieten. "Het is gek, maar je raakt eraan gewend."

Op het eerste gezicht lijkt het onder de brug een onhygiënische bende. Het ruikt naar urine en overal ligt troep. Maar wie beter kijkt, ziet dat er wat is opgeruimd. Het is "schoner" dan bij het eerdere bezoek van vorige zomer. Rommel is opgestapeld en er ligt minder plastic afval op de grond. Er staat een tafeltje, met daarop een geïmproviseerd kookstelletje en een grote pan.

Toch blijft het een overduidelijke noodoplossing. Geen thuis. De gemeente gedoogt het, omdat 'deze mensen geen andere plek hebben om te verblijven', was de verklaring vorig jaar.

Rustige ratten 

Adriaan rekent uit dat hij samen met Marcel nu zo'n drie jaar onder de Nollenbrug woont. Terwijl hij zijn verhaal doet, rennen en springen de ratten om ons heen. Een enkeling komt brutaal dichtbij. "Ik geef ze regelmatig wat te eten, dan blijven ze een beetje rustig", vertelt hij. 

Tekst gaat verder na foto. 

Met Marcel voelt hij zich meestal wel veilig. Maar alleen niet. "Dan hoor je 's nachts geluiden en weet je niet wie of wat het is. Soms komen jongeren ons hier lastigvallen. Vorig jaar werd mijn tent in de fik gestoken terwijl ik erin lag te slapen. Gelukkig heb ik een nieuwe", zegt Adriaan, wijzend naar een legergroen tentje verderop.

'Alles viel uit elkaar'

In 2012 raakte hij zijn woning kwijt. Daarna woonde hij zes jaar op kamers. Hij had werk, een relatie - een leven. "Maar toen dat allemaal uit elkaar viel, ging het hard. Mijn relatie ging uit en ik raakte mijn huursubsidie kwijt, waardoor ik mijn vaste lasten amper kon betalen. Toen raakte ik door corona ook nog eens zijn baan kwijt."

Ondanks alles probeert Adriaan zijn leven weer op orde te krijgen. Hij staat onder bewind en krijgt 75 euro leefgeld per week. Wel met een sport- en bioscoopabonnement. "Voor 22 euro kan ik de hele maand naar de film. Dat houdt me van de straat. Ook ben ik graag op het strand van Luna. Anders zou ik alleen maar hier hangen."

Tekst gaat verder na foto. 

Toch wonen ze liever onder een brug dan in de 24-uursopvang van Alkmaar. "Daar voelen we ons opgesloten. Hier zijn we vrij om te gaan en te staan waar we willen."

'Skaeve Huse' als alternatieve woonoplossing 

"Sommige mensen vinden het heel vervelend om in groepsverband te worden opgevangen. Er zijn daklozen die je niet kunt handhaven, omdat ze verslaafd zijn of gevaarlijk gedrag vertonen in de richting van begeleiders en cliënten. In zo'n situatie is iemand ook niet meer welkom in de opvang", verklaarde de directeur van daklozenorganisatie dnoDoen vorig jaar.

Alternatieve woonoplossingen, zoals de Skaeve Huse van Heiloo voor daklozen, zijn er momenteel niet. Daar lijkt verandering in te komen. Vorig jaar september gaf de gemeente Alkmaar nog aan geen plek te hebben, maar wordt nu serieus gezocht naar een geschikte locatie voor zes tot acht wooncontainers.

Tekst gaat verder na foto. 

Dat gaat in samenspraak met de omgeving, belooft wethouder Robert te Beest. Die verwacht dat het daarom nog wel een aantal jaren zal duren voordat de eerste bewoners daar de sleutel van krijgen. 

Weer meedoen

Zijn buurman Marcel is niet direct enthousiast, maar Adriaan tekent ervoor. "Geef me een plek waar ik de deur op slot kan doen, waar ik kan douchen en rustig kan slapen. Dat is alles wat ik wil. Als ik een vaste plek heb, kan ik misschien weer aan de slag. Weer meedoen. Anders zie ik mezelf hier over tien jaar nog zitten. En dat wil ik niet."

Onder de Nollenbrug in Alkmaar, een afgelegen plek langs het water, staat het door daklozen opgezette tentenkamp er na een jaar nog steeds. Adriaan (52) en Marcel (51) wonen er tegenwoordig nog maar met z'n tweetjes. Al moeten ze hun plek wel delen met een familie ratten, die - in verschillende formaten - tussen de lege verpakkingen over de grond schieten. "Het is gek, maar je raakt eraan gewend."

Op het eerste gezicht lijkt het onder de brug een onhygiënische bende. Het ruikt naar urine en overal ligt troep. Maar wie beter kijkt, ziet dat er wat is opgeruimd. Het is "schoner" dan bij het eerdere bezoek van vorige zomer. Rommel is opgestapeld en er ligt minder plastic afval op de grond. Er staat een tafeltje, met daarop een geïmproviseerd kookstelletje en een grote pan.

Toch blijft het een overduidelijke noodoplossing. Geen thuis. De gemeente gedoogt het, omdat 'deze mensen geen andere plek hebben om te verblijven', was de verklaring vorig jaar.

Rustige ratten 

Adriaan rekent uit dat hij samen met Marcel nu zo'n drie jaar onder de Nollenbrug woont. Terwijl hij zijn verhaal doet, rennen en springen de ratten om ons heen. Een enkeling komt brutaal dichtbij. "Ik geef ze regelmatig wat te eten, dan blijven ze een beetje rustig", vertelt hij. 

Tekst gaat verder na foto. 

Met Marcel voelt hij zich meestal wel veilig. Maar alleen niet. "Dan hoor je 's nachts geluiden en weet je niet wie of wat het is. Soms komen jongeren ons hier lastigvallen. Vorig jaar werd mijn tent in de fik gestoken terwijl ik erin lag te slapen. Gelukkig heb ik een nieuwe", zegt Adriaan, wijzend naar een legergroen tentje verderop.

'Alles viel uit elkaar'

In 2012 raakte hij zijn woning kwijt. Daarna woonde hij zes jaar op kamers. Hij had werk, een relatie - een leven. "Maar toen dat allemaal uit elkaar viel, ging het hard. Mijn relatie ging uit en ik raakte mijn huursubsidie kwijt, waardoor ik mijn vaste lasten amper kon betalen. Toen raakte ik door corona ook nog eens zijn baan kwijt."

Ondanks alles probeert Adriaan zijn leven weer op orde te krijgen. Hij staat onder bewind en krijgt 75 euro leefgeld per week. Wel met een sport- en bioscoopabonnement. "Voor 22 euro kan ik de hele maand naar de film. Dat houdt me van de straat. Ook ben ik graag op het strand van Luna. Anders zou ik alleen maar hier hangen."

Tekst gaat verder na foto. 

Toch wonen ze liever onder een brug dan in de 24-uursopvang van Alkmaar. "Daar voelen we ons opgesloten. Hier zijn we vrij om te gaan en te staan waar we willen."

'Skaeve Huse' als alternatieve woonoplossing 

"Sommige mensen vinden het heel vervelend om in groepsverband te worden opgevangen. Er zijn daklozen die je niet kunt handhaven, omdat ze verslaafd zijn of gevaarlijk gedrag vertonen in de richting van begeleiders en cliënten. In zo'n situatie is iemand ook niet meer welkom in de opvang", verklaarde de directeur van daklozenorganisatie dnoDoen vorig jaar.

Alternatieve woonoplossingen, zoals de Skaeve Huse van Heiloo voor daklozen, zijn er momenteel niet. Daar lijkt verandering in te komen. Vorig jaar september gaf de gemeente Alkmaar nog aan geen plek te hebben, maar wordt nu serieus gezocht naar een geschikte locatie voor zes tot acht wooncontainers.

Tekst gaat verder na foto. 

Dat gaat in samenspraak met de omgeving, belooft wethouder Robert te Beest. Die verwacht dat het daarom nog wel een aantal jaren zal duren voordat de eerste bewoners daar de sleutel van krijgen. 

Weer meedoen

Zijn buurman Marcel is niet direct enthousiast, maar Adriaan tekent ervoor. "Geef me een plek waar ik de deur op slot kan doen, waar ik kan douchen en rustig kan slapen. Dat is alles wat ik wil. Als ik een vaste plek heb, kan ik misschien weer aan de slag. Weer meedoen. Anders zie ik mezelf hier over tien jaar nog zitten. En dat wil ik niet."

Voor duizenden studenten begint volgende week het nieuwe collegejaar. Een spannend moment, zeker als je de eerste bent in je gezin die naar de hogeschool of universiteit gaat. NH sprak met drie van deze eerstegeneratiestudenten. Ze blikken terug op hun eigen, soms moeizame studententijd. "Ik had het gevoel dat ik hier niet hoorde." 

De introductieweken voor nieuwe studenten zitten erop. In Amsterdam, met twee universiteiten en meer dan tien hogescholen, wemelde het de afgelopen dagen van de eerstejaarsstudenten. Met een mix van spanning en enthousiasme trokken ze door de stad, klaar voor wat vaak 'de tijd van hun leven' wordt genoemd. 

Paul Tol (26) uit Volendam herinnert zich die periode nog goed. Op zijn achttiende rondde hij het Don Bosco College af, de enige middelbare school in het vissersdorp. Vol goede moed schreef hij zich in voor een opleiding tot leraar Duits aan het hbo. Hoewel hij plezier had in de lesstof en een paar goede vrienden maakt, viel niet alles meteen op zijn plek.

"Het eerste jaar van mijn opleiding was best zwaar", vertelt Paul, zittend op de bank in zijn huurappartement. "Ik had me ingeschreven voor een school in Amstelveen, maar een week van tevoren kreeg ik te horen dat de opleiding was opgeheven. Plots moest ik uitwijken naar Utrecht. Maar hoe moest ik daar komen? Moest ik op kamers? En stond ik eigenlijk wel goed ingeschreven?"

Zelf uitzoeken

Zijn ouders hadden geen antwoorden. Na de middelbare school gingen zij direct aan het werk: zijn vader bij een recyclingbedrijf, zijn moeder in winkels en de schoonmaak. De toen nog piepjonge Paul moest daardoor veel zelf uitzoeken, wat hem een hoop stress bezorgde. "Ik ben het eerste jaar voortdurend bezig geweest met praktische dingen die niet goed gingen. Die kennis was er bij mij thuis gewoon niet", verzucht hij.

Tekst loopt door onder de foto. 

Ook merkte de 26-jarige Volendammer dat hij inhoudelijk niet altijd bij zijn ouders terechtkon. Ze waren trots en geïnteresseerd, maar begrepen niet precies wat hun zoon deed. Dit zorgde voor een bepaalde afstand, legt hij uit. "Mijn pa en ma snapten het niveau niet. Soms kwam ik thuis met een slecht cijfer en dan zeiden ze: hoe kun je nu een vier halen? Het is maar een toetsje."

Om hen een beter beeld te geven, betrok hij zijn ouders bewust bij zijn studie. "Dan liet ik mijn moeder me overhoren. Toen ze de stof voor het eerst zag, schrok ze. 'Is dit nu bachelor?', vroeg ze. 150 pagina's vol academische tekst had ze natuurlijk nog nooit gezien."

Tekst loopt door onder de foto. 

De eerstegeneratieobstakels zijn ook herkenbaar voor Madelief Mühren (23). Net als Paul groeide ze op in Volendam. Op haar zeventiende vertrok ze naar de kunstacademie in Enschede voor een bachelor in crossmedia design. Veel moest ze zelf uitzoeken; haar moeder haalde pas op latere leeftijd een mbo-diploma en werkt nu in de ouderenzorg.

Madelief merkte al snel dat veel medestudenten uit creatieve gezinnen kwamen, waarvan de ouders zelf een kunstopleiding hadden gevolgd. Dat gaf hen een duidelijke voorsprong, vertelt ze. "Zij hadden een ontwikkelde smaak en wisten precies welke richting ze op wilden met hun carrière. Ik had op de middelbare school kunst gehad en vond het gewoon leuk om te schilderen in mijn vrije tijd." 

Ook hadden ze meer praktische handvatten, wat haar soms onzeker maakte. "Als klasgenoten feedback gaven, gebruikten ze dure woorden. Of ze verwezen naar allerlei hoogdravende kunstenaars", herinnert ze zich tegenover NH. "Die taal heb ik niet van huis uit meegekregen. Ik zag gewoon vette kleuren." 

Met dit gebrek aan zelfvertrouwen worstelde ook Amber Witkamp uit Abbekerk. Haar vader volgde de lagere technische school (lts) en is projectmanager. Haar moeder werkte in een reisbureau tot ze kinderen kreeg. Toen Amber midden in de coronaperiode begon aan een dubbele bachelor in notarieel recht en rechtsgeleerdheid aan de VU in Amsterdam, moest ze flink haar weg vinden.

"Ik had het gevoel dat ik hier niet hoorde", zegt ze, terugdenkend aan haar eerste weken als student. "Ik wist dat ik slim was en goed kon studeren. Maar bij ons thuis was het concept van een universiteit nooit gevallen. Het pad was altijd: naar school gaan en werken. Dat ik een andere weg koos, vormde een onbewust obstakel." 

Toch besefte Amber gaandeweg dat ze haar plek op de universiteit wel degelijk had verdiend. "Na een paar maanden realiseerde ik me: iedereen hier heeft vwo gedaan, net als ik. We lezen dezelfde boeken, maken dezelfde tentamens. Waarom zou ik het niet kunnen?" 

Tekst loopt door onder de foto. 

Die boodschap geeft ze inmiddels door aan aankomende eerstegeneratiestudenten. Als studentcoach begeleidt ze hen bij hun eerste stappen op de universiteit. Ze leert hen vooral te genieten van hun studietijd, maar ook hun achtergrond niet uit het oog te verliezen. 

"Dat is uiteindelijk juist onze kracht", zegt ze. "Wij zijn ons bewust van alle lagen van de samenleving. Niet iedereen wordt professor of advocaat. Ook de schoonmakers, beveiligers en monteurs doen betekenisvol werk en hebben bijzondere verhalen." 

Voor duizenden studenten begint volgende week het nieuwe collegejaar. Een spannend moment, zeker als je de eerste bent in je gezin die naar de hogeschool of universiteit gaat. NH sprak met drie van deze eerstegeneratiestudenten. Ze blikken terug op hun eigen, soms moeizame studententijd. "Ik had het gevoel dat ik hier niet hoorde." 

De introductieweken voor nieuwe studenten zitten erop. In Amsterdam, met twee universiteiten en meer dan tien hogescholen, wemelde het de afgelopen dagen van de eerstejaarsstudenten. Met een mix van spanning en enthousiasme trokken ze door de stad, klaar voor wat vaak 'de tijd van hun leven' wordt genoemd. 

Paul Tol (26) uit Volendam herinnert zich die periode nog goed. Op zijn achttiende rondde hij het Don Bosco College af, de enige middelbare school in het vissersdorp. Vol goede moed schreef hij zich in voor een opleiding tot leraar Duits aan het hbo. Hoewel hij plezier had in de lesstof en een paar goede vrienden maakt, viel niet alles meteen op zijn plek.

"Het eerste jaar van mijn opleiding was best zwaar", vertelt Paul, zittend op de bank in zijn huurappartement. "Ik had me ingeschreven voor een school in Amstelveen, maar een week van tevoren kreeg ik te horen dat de opleiding was opgeheven. Plots moest ik uitwijken naar Utrecht. Maar hoe moest ik daar komen? Moest ik op kamers? En stond ik eigenlijk wel goed ingeschreven?"

Zelf uitzoeken

Zijn ouders hadden geen antwoorden. Na de middelbare school gingen zij direct aan het werk: zijn vader bij een recyclingbedrijf, zijn moeder in winkels en de schoonmaak. De toen nog piepjonge Paul moest daardoor veel zelf uitzoeken, wat hem een hoop stress bezorgde. "Ik ben het eerste jaar voortdurend bezig geweest met praktische dingen die niet goed gingen. Die kennis was er bij mij thuis gewoon niet", verzucht hij.

Tekst loopt door onder de foto. 

Ook merkte de 26-jarige Volendammer dat hij inhoudelijk niet altijd bij zijn ouders terechtkon. Ze waren trots en geïnteresseerd, maar begrepen niet precies wat hun zoon deed. Dit zorgde voor een bepaalde afstand, legt hij uit. "Mijn pa en ma snapten het niveau niet. Soms kwam ik thuis met een slecht cijfer en dan zeiden ze: hoe kun je nu een vier halen? Het is maar een toetsje."

Om hen een beter beeld te geven, betrok hij zijn ouders bewust bij zijn studie. "Dan liet ik mijn moeder me overhoren. Toen ze de stof voor het eerst zag, schrok ze. 'Is dit nu bachelor?', vroeg ze. 150 pagina's vol academische tekst had ze natuurlijk nog nooit gezien."

Tekst loopt door onder de foto. 

De eerstegeneratieobstakels zijn ook herkenbaar voor Madelief Mühren (23). Net als Paul groeide ze op in Volendam. Op haar zeventiende vertrok ze naar de kunstacademie in Enschede voor een bachelor in crossmedia design. Veel moest ze zelf uitzoeken; haar moeder haalde pas op latere leeftijd een mbo-diploma en werkt nu in de ouderenzorg.

Madelief merkte al snel dat veel medestudenten uit creatieve gezinnen kwamen, waarvan de ouders zelf een kunstopleiding hadden gevolgd. Dat gaf hen een duidelijke voorsprong, vertelt ze. "Zij hadden een ontwikkelde smaak en wisten precies welke richting ze op wilden met hun carrière. Ik had op de middelbare school kunst gehad en vond het gewoon leuk om te schilderen in mijn vrije tijd." 

Ook hadden ze meer praktische handvatten, wat haar soms onzeker maakte. "Als klasgenoten feedback gaven, gebruikten ze dure woorden. Of ze verwezen naar allerlei hoogdravende kunstenaars", herinnert ze zich tegenover NH. "Die taal heb ik niet van huis uit meegekregen. Ik zag gewoon vette kleuren." 

Met dit gebrek aan zelfvertrouwen worstelde ook Amber Witkamp uit Abbekerk. Haar vader volgde de lagere technische school (lts) en is projectmanager. Haar moeder werkte in een reisbureau tot ze kinderen kreeg. Toen Amber midden in de coronaperiode begon aan een dubbele bachelor in notarieel recht en rechtsgeleerdheid aan de VU in Amsterdam, moest ze flink haar weg vinden.

"Ik had het gevoel dat ik hier niet hoorde", zegt ze, terugdenkend aan haar eerste weken als student. "Ik wist dat ik slim was en goed kon studeren. Maar bij ons thuis was het concept van een universiteit nooit gevallen. Het pad was altijd: naar school gaan en werken. Dat ik een andere weg koos, vormde een onbewust obstakel." 

Toch besefte Amber gaandeweg dat ze haar plek op de universiteit wel degelijk had verdiend. "Na een paar maanden realiseerde ik me: iedereen hier heeft vwo gedaan, net als ik. We lezen dezelfde boeken, maken dezelfde tentamens. Waarom zou ik het niet kunnen?" 

Tekst loopt door onder de foto. 

Die boodschap geeft ze inmiddels door aan aankomende eerstegeneratiestudenten. Als studentcoach begeleidt ze hen bij hun eerste stappen op de universiteit. Ze leert hen vooral te genieten van hun studietijd, maar ook hun achtergrond niet uit het oog te verliezen. 

"Dat is uiteindelijk juist onze kracht", zegt ze. "Wij zijn ons bewust van alle lagen van de samenleving. Niet iedereen wordt professor of advocaat. Ook de schoonmakers, beveiligers en monteurs doen betekenisvol werk en hebben bijzondere verhalen." 

Op 27 september kan iedereen met acute gebitsproblemen en een kleine portemonnee terecht bij tientallen tandartspraktijken in heel Nederland. De organisatie is nog op zoek naar sociale tandartsen die mee willen doen met het initiatief. 

Vaak gaat een slecht gebit gepaard met veel schaamte, vertelt Danielle Verhaeg, tandarts in Hilversum. "Sommige mensen durven niet meer te lachen of bijvoorbeeld te solliciteren." 

Voor veel mensen is de zorg bovendien te duur geworden. "Terwijl de schaamte over hun gebit groeit, durven ze niet meer naar de tandarts."

Zo kreeg Verhaeg een man in haar tandartsstoel, die tijdens corona zijn baan als kok verloor, van zijn vrouw scheidde en op straat belandde. Zijn gebit was eronder gaan lijden, maar hij kon zich geen tandartsbezoek permitteren. 

Voor deze mensen wordt nu de Landelijke Tandartsendag georganiseerd, waarbij tientallen tandartsen in heel Nederland patiënten gratis helpen met hun gebit. In Noord-Holland kunnen mensen terecht bij praktijken in Amsterdam, Hilversum, Aalsmeer, Uithoorn, Amstelveen en Alkmaar.

Kiezen trekken, of opvullen

Het is de eerste editie, dus de organisatie is nog op zoek naar tandartsen die mee willen doen. "Laten we met zijn allen de schouders eronder zetten", roept Verhaeg haar collega's op mee te doen. "Het is heel mooi om anderen te kunnen helpen." 

Een afspraak duurt drie kwartier. In die tijd worden de meest acute problemen eerst opgelost, legt Verhaeg uit. "Bijvoorbeeld kiezen trekken, of opvullen. Als daarna blijkt dat er meer nodig is, plannen we een nieuwe afspraak in."

Mensen die een beetje hulp van de tandarts kunnen gebruiken, kunnen zich aanmelden via NH Helpt. "Vooral doen", zegt Verhaeg tegen hen.

Op 27 september kan iedereen met acute gebitsproblemen en een kleine portemonnee terecht bij tientallen tandartspraktijken in heel Nederland. De organisatie is nog op zoek naar sociale tandartsen die mee willen doen met het initiatief. 

Vaak gaat een slecht gebit gepaard met veel schaamte, legt Danielle Verhaeg, tandarts in Hilversum, uit. "Sommige mensen durven niet meer te lachen, of bijvoorbeeld te solliciteren." 

Voor veel mensen is de zorg bovendien te duur geworden. "Terwijl de schaamte over hun gebit groeit, durven ze niet meer naar de tandarts."

Zo kreeg Verhaeg een man in haar tandartsstoel dit tijdens corona zijn baan als kok verloor, van zijn vrouw scheidde en op straat belandde. Zijn gebit was eronder gaan lijden, maar hij kon zich geen tandartsbezoek permitteren. 

Voor deze mensen wordt nu de Landelijke Tandartsendag georganiseerd, waarbij tientallen tandartsen in heel Nederland patiënten gratis helpen met hun gebit. In Noord-Holland kunnen mensen terecht bij praktijken in Amsterdam, Hilversum, Aalsmeer, Uithoorn, Amstelveen en Alkmaar.

Kiezen trekken, of opvullen

Het is de eerste editie, dus de organisatie is nog op zoek naar tandartsen die mee willen doen. "Laten we met z'n alle de schouders eronder zetten", roept Verhaeg haar collega's op mee te doen. "Het is heel mooi om anderen te kunnen helpen." 

Een afspraak duurt drie kwartier. In die tijd worden de meest acute problemen eerst opgelost, legt Verhaeg uit. "Bijvoorbeeld kiezen trekken, of opvullen. Als daarna blijkt dat er meer nodig is, plannen we een nieuwe afspraak in."

Mensen die een beetje hulp van de tandarts kunnen gebruiken, kunnen zich aanmelden via NH Helpt. "Vooral doen", zegt Verhaeg tegen hen.

Dit weekend kleurt Tilburg rood tijdens de Redhead Days. Vanuit de hele wereld komen tienduizenden roodharigen bij elkaar om hun haarkleur te vieren. De familie Kuipers-Mol uit Wervershoof is ook van de partij. Zowel vader Patrick, moeder Nikita en hun drie kinderen hebben rood haar: "Als we op vakantie zijn worden we elke dag aangesproken door mensen die onze rode haren zo bijzonder vinden."

"Ik wilde eigenlijk nooit iemand met rood haar", vertelt moeder Nikita (38) lachend. Maar het lot bepaalde toch anders. Want ondanks het rode haar van haar man Patrick, sloeg de vonk toch over. "Nu is het vooral juist heel leuk, het is toch fijn om bijzonder te zijn."

En ook kinderen Lua (7), Tio (6) en Asa (3) zijn getooid met een rossig kapsel. En dat trekt de aandacht: "Vooral mijn jongste dochter heeft een prachtige bos rode krullen, het is net een rode Shirley Temple. Mensen zijn meteen gruwelijk verliefd op haar."

Vroeger vaak gepest

Het zijn dus nu vooral positieve reacties, maar dat was vroeger volgens Nikita wel anders. "Ik werd wel vaak gepest vanwege mijn rode haar. Dan noemden ze me vuurtoren. Daar hebben mijn kinderen gelukkig geen last van. Zo'n roodharigendag is ook om ze te laten zien dat je trots mag zijn op je haarkleur en je niet alleen bent." Ook vader Patrick (45)  kijkt uit naar de dag: "Dit weekend giert het van de roodharigen in Tilburg, overal waar je kijkt. Dat is best uniek."

De geestelijk vader van de bijeenkomst is kunstschilder Bart Rouwenhorst. Hij was voor een tentoonstelling op zoek naar roodharige modellen en plaatste een oproepje in de krant. Hij hoopte op vijftien modellen, maar uiteindelijk kwamen er maar liefst 150 dames langs. In de jaren die volgden werd het festival steeds groter. Het kreeg zelfs een vermelding in het Guinness Book of World Records, met 1.672 roodharigen op één foto.

Een aantal jaren geleden zou de familie Kuipers-Mol ook naar de Roodharigendag in Tilburg gaan, maar toen gooide corona roet in het eten (tekst gaat verder onder de video):

Tijdens het Redhead Days Festival zijn er speeddates, muziek, workshops, een naaldhakkenrace en natuurlijk een groepsfoto waarbij alle roodharigen op de gevoelige plaat worden gezet.

Meer vitamine D

Slechts ongeveer 1 tot 2 procent van de wereldbevolking heeft van nature rood haar. De deelnemers komen uit meer dan tachtig landen. "Je komt lotgenoten tegen uit de hele wereld", vertelt Nikita. "Ook uit continenten waar rood haar echt heel zeldzaam is, zoals Azië. Het festival verbroederd, met sommige mensen heb ik nog steeds goed contact."

Want de rode kleur haar is niet het enige wat de deelnemers gemeen hebben. "Zo hebben we meer vitamine D in ons lichaam vanwege onze licht huid. Ook hebben roodharigen een lagere pijngrens en een vurig karakter", vertelt Nikita. "Al is dat niet wetenschappelijk bewezen hoor, maar bij ons thuis is dat zeker het geval."

Bij de Dutch Grand Prix in Zandvoort eind augustus worden ook dit jaar maatregelen genomen tegen seksueel grensoverschrijdend gedrag. Bij eerdere edities van de Formule 1 kregen tientallen vrouwen hiermee te maken. De organisatie heeft daarom sinds dat jaar een meldkamer ingesteld waar vertrouwenspersonen aanwezig zijn.

In en rondom het circuit van Zandvoort worden van 29 tot en met 31 augustus honderdduizenden mensen verwacht. Aanstaand weekend is de op een-na-laatste editie van de Formule 1 in Zandvoort.

"Het is druk en er is alcohol. Daarom maken we risicoanalyses en daarop baseren we ons veiligheidsbeleid", aldus Simon Keijzer van Dutch Grand Prix tegen NH. 

Er is onder meer politie op en rondom het evenemententerrein. Ook worden medewerkers gebriefd om alert te zijn op verdachte situaties. Daarnaast heeft de organisatie van de race het Centrum Seksueel Geweld ingehuurd, nu voor het tweede jaar. 

Het expertisecentrum is er voor slachtoffers van een vervelende seksuele ervaring. Met name tijdens grote en drukbezochte evenementen zien zij aantal meldingen van seksueel geweld toenemen. Om zo snel mogelijk hulp te bieden, waren ze bijvoorbeeld tijdens het Pride-weekend in Amsterdam voor het eerst extra open op een fysieke locatie.

Commandocentrum

In Zandvoort zijn dus ook medewerkers van Centrum Seksueel Geweld beschikbaar, maar meer áchter de schermen, aldus de organisatie van Dutch Grand Prix. "Als er momenten zijn waarop je je onveilig voelt zijn er verschillende manieren om dit te melden. Er zijn stewards, er is een telefoonnummer en in de app zit een speciale button."

Volgens Keijzer wordt er een 'commandocentrum' ingericht waar al die observaties en meldingen binnenkomen - door slachtoffers of getuigen.

Het kan gaan om diefstal, geweld, maar dus ook seksueel overschrijdend gedrag. "Het melden moet laagdrempelig kunnen, maar ook anoniem. Daarom hebben we geen zichtbare plek voor mensen die te maken hebben gehad met een onveilig situatie, maar kunnen we ze vervolgens wel in contact brengen met een vertrouwenspersoon of wat er nodig is."

Svenja Tillemans is voorvrouw van de vrouwenfanclub van Formule 1 en vindt de maatregelen goed. Al bij edities in 2023 en 2024 bemerkte ze dat die helpen. "Ik heb een hele positieve verandering gezien. Het lijkt alsof er meer op wordt gelet, er waren bijna geen meldingen. Ook was het bij latere edities slecht weer", vertelt ze tegen NH. 

In 2022 was dat wel anders: tientallen vrouwen maakten bij haar melding dat ze te maken hadden met ongewenst gedrag in Zandvoort.

"Bij een meisje was haar broek naar beneden getrokken. Er zijn hele erge dingen gebeurd", vertelt ze terugblikkend tegen NH. De slachtoffers ervoeren verder seksistische of seksuele opmerkingen, betasting, waren ongewenst gefilmd of kregen zonder aanleiding bier over zich heen.

"Ik denk dat corona er een aandeel in had. Ineens mocht alles weer. Daarnaast was het heel zonnig weer en wordt er alcohol geschonken. Die twee zijn echt risico's. Grote boosdoeners. Het klinkt stom, maar een biertje maken mensen losser en de kleding van de dames is anders: een kort broekje of rokje."

Zelf heeft ze ook te maken gehad met ongewenst gedrag bij wedstrijden van de Formule 1. En daar gaat ze eigenlijk altijd op dezelfde mee om.

"Ik sla terug met humor, met mijn bekkie. Als je als man tegen mij een opmerking maakt, krijg je hem ook. Dat verwachten ze meestal niet en ze zijn negen van de tien keer stil. Maar ik kan me ook voorstellen dat je als vrouw dichtklapt. Dan zou ik adviseren om het met een vriendin of beveiliger te delen."

Een jaar na de editie met 25 meldingen, 2023, kreeg de organisatie steun van specialistische vertrouwenspersonen van de GGD. In 2024 en dus deze editie in 2025 is het Centrum Seksueel Geweld om expertise gevraagd. 

'Geef mensen vertrouwen dat het goed gaat'

Simon Keijzer van Dutch Grand Prix: "Er is al het een en ander veranderd. En daar zijn we ontzettend blij mee. We kijken positief vooruit. Het is een superleuk event dat eraan komt. Alleen nog nu en volgend jaar."

Ook Svenja van de vrouwenclub heeft zin in de wedstrijd. Ze is zelf alleen vrijdag in Zandvoort aanwezig.

"Ik hoop vooral dat het ontzettend groot feest wordt. Dat je na zo'n weekend naar huis gaat, ook als vrouw, en nieuwe vrienden hebt gemaakt. Je moet mensen ook het vertrouwen geven dat het goed gaat. Ik ga ervan uit dat het aantal incidenten en meldingen laag blijft. Anders kom ik persoonlijk naar het circuit."

Na een verblijf in het Vogelhospitaal in Haarlem vlogen gisteren 70 meeuwen op het strand van IJmuiden hun vrijheid tegemoet. Voor sommige jonge vogels was het zelfs de eerste keer in de vrije natuur. Sommige meeuwen moesten even over de drempel geholpen worden, maar ze sloten zich meteen aan bij de meeuwenkolonie langs de pier. "Hier doen we het allemaal voor."

Wie het niet weet, zal het misschien verbazen: de meeuw is een beschermde diersoort. "Veel mensen denken dat het er steeds meer worden, maar het tegendeel is waar", vertelt verzorger Annemarijn Sintenie. "Sinds de jaren tachtig is het aantal meeuwen sterk afgenomen."

Er zijn volgens Sintenie steeds minder goede broedplaatsen in de natuur. Zowel de mens als andere dieren zijn daar de oorzaak van. Zo zijn er steeds meer vossen in de duinen, maar in coronatijd zijn er volgens de vogelverzorger 'veel paden door broedgebieden heen gelegd.' "Daarom gaan steeds meer meeuwen op daken broeden."

Herstelperiode is soms wel een half jaar

Bij het Vogelhospitaal nemen ze kuikens die alleen zijn gelaten onder de vleugels, en lappen ze vogels die gewond zijn geraakt weer op. De meesten zitten er volgens Sintenie maximaal drie maanden, maar de herstelperiode kan soms wel oplopen tot een half jaar. 

De twee vogelverzorgers hebben van Haarlem naar IJmuiden gereden om de zeventig meeuwen vrij te laten. "Eén van hen kwam een paar maanden geleden bij ons met een satéprikker door zich heen." Uiteindelijk is ook deze meeuw weer helemaal hersteld.

Nadat de achterklep openging, kwamen de vogels geleidelijk uit de bus en voegden ze zich bij de meeuwenkolonie langs de zuidpier in IJmuiden.

Het jaarlijkse theaterspektakel op het plein voor de Stadsschouwburg in Haarlem is populairder dan ooit. Wat begon als een anderhalve meter afstand oplossing tijdens de coronacrisis, is nu zo geliefd onder Haarlemmers dat alle voorstellingen al maanden geleden stijf uitverkocht waren.

Toen in de zomer van 2020 langzaamaan de lockdown weer werd opgeheven, maar iedereen nog wel op afstand van elkaar moest blijven, brachten jonge acteurs van het huisgezelschap van de Stadsschouwburg in korte tijd een voorstelling op de planken. Dat mocht nog niet ín het theater, dus werd het Wilsonplein als theater ingericht. Dankbaar gebruikmakend van de brede, trapsgewijze inrichting. 

Aftrap theaterseizoen

Nu hoeft het publiek niet meer op anderhalve meter afstand van elkaar te zitten. Maar de Stadsschouwburg zet het buitentheater als aftrap van het theaterseizoen sindsdien wel voort. 

De verhalen die het gezelschap Club Kenau ieder jaar weer speciaal hiervoor bedenkt en uitwerkt, zijn typisch Haarlems. Zo zijn voorstellingen over de Spaanse strijdster Kenau, de vier jaar dat Napoleon een 'Haarlemmer' was en een fictieve strijd tussen twee gerenommeerde Haarlemse ijssalons al de revue gepasseerd.

Strijd van apotheker Van der Pigge 

In de voorstelling De Dappere Drogist gaat dit jaar alle aandacht naar de bekende Haarlemmer Anton van der Pigge. Hij trotseerde met zijn kleine apothekerswinkeltje aan de Gierstraat en Botermarkt ooit het oprukkende warenhuis V&D.

Zeker door die speciale Haarlemse verhalen valt de uit nood geboren theatertraditie steeds meer in de smaak. "Al in juni waren alle voorstellingen, ook de minder populaire momenten als bijvoorbeeld een woensdagmiddag, helemaal uitverkocht. Bizar!" Acteur Jasper van Hofwegen kon zijn geluk niet op na de try-out afgelopen week. 

Kijk hier naar de reportage. 

Na de verwoestende brand in juni opent damesmodezaak Cappuccino vandaag de deuren in een ander pand in het centrum van Laren. Voor eigenaar Jos Peek en zijn familie voelt het als een nieuwe start na weken vol verdriet, onzekerheid en hard werken. "We hadden ook kunnen stoppen, maar dit mocht niet het einde zijn."

Op de ochtend van 17 juni krijgt Jos Peek een telefoontje dat iedere ondernemer vreest: het pand dat hij huurt, en waar op dat moment zijn medewerkers aan het werk zijn, staat in brand. "Dat is natuurlijk een gek telefoontje. Ik ben als een haas teruggereden naar Laren. Onderweg begin je van alles te denken."

Eenmaal bij het pand lijkt de schade in eerste instantie mee te vallen. "Ik dacht: oh, gelukkig. Er kwam alleen rook uit het dak. Het eerste uur heb ik vooral staan kijken van: het loopt wel goed af. Maar het liep helemaal niet goed af."

Tekst gaat verder onder de foto.

De brand blijkt lastig te bestrijden. Brandweerlieden zijn uren bezig met blussen, tevergeefs. "De brandweer heeft met man en macht gewerkt. Maar op een gegeven moment slaat het uit het dak en zie je het pand in vlammen opgaan. Dat is heel moeilijk om te zien."

Familiezaak in de as

Bijna alles gaat die dag in rook op. Kledingpoppen verbranden, bluswater gonst van boven naar beneden. Maar een paar persoonlijke herinneringen blijven wonder boven wonder gespaard. "Er is eigenlijk nauwelijks iets overgebleven. Een paar souvenirs en heel gek: een foto van mijn overleden echtgenote met haar zus bij de opening van de winkel."

Jos moet zijn schoonzus Gabriëlle Nendels, die de winkel samen met haar zus begon, het nieuws brengen. "Dat is gewoon verschrikkelijk. Die zijn snel teruggekomen van een weekend weg. 's Avonds kwamen ze aan in Laren en toen lag alles letterlijk in de as. Het is echt een familiezaak. En dat gaat in rook op. Op dat moment denk je gewoon dat de winkel moet stoppen."

Stoppen of doorgaan

Na de eerste schrik komt al snel de vraag: doorgaan of niet? "De eerste dagen is het heel moeilijk om er iets positiefs uit te halen. We hebben toen met elkaar zitten denken: willen we ermee stoppen? We hadden ook moeilijke periodes achter de rug met corona en we begonnen net weer goed te draaien. Maar dit is niet het einde dat we willen."

Tekst gaat verder onder de foto.

Vanuit het hele dorp en ver daar buiten ontvangt de zaak in de dagen na de brand veel steunbetuigingen. "Heel veel klanten stuurden berichten. Dat is hartverwarmend. We zijn toen heel hard op zoek gegaan naar een nieuw pand. Gelukkig was er een vastgoedondernemer in het dorp die mee wilde denken en dit voor anderhalf jaar aan ons wil verhuren. Daarna kunnen we hopelijk terug naar het herbouwde pand."

Een nieuw begin

In de afgelopen twee weken hebben winkelmedewerkers en hun familieleden hard gewerkt om de doorstart mogelijk te maken. "Het was vooral schoonmaken en de bestaande winkelinrichting opknappen. We hebben in tien dagen alle nieuwe kleding uitgepakt, gestoomd en ingevoerd in de computer."

Die inspanning bracht de familie ook nieuwe energie. "Na zo'n brand zit je even in de put. Het is misschien makkelijk om te zeggen: we stoppen. Maar we hebben ervoor gekozen door te gaan. Dat kost veel moeite. En als het dan lukt, begin je weer nieuwe energie te krijgen."

Weer open

Vandaag opent de winkel opnieuw de deuren, een paar straten verderop van het uitgebrande pand. Geen grote bombarie, want alleen de deuren weer kunnen openen is voor de familie al genoeg. "We zijn niet van de grote optredens of veel blabla. We zijn vooral blij dat we weer open kunnen."

Voor Texelse schapenfokkers is het een jaarlijkse traditie: de eerste maandag van september wordt de Groeneplaats in het centrum van Den Burg gevuld met honderden schapen en lammeren. Maar dit jaar blijven de schapen in de wei, het evenement gaat namelijk niet door. "Er is te weinig belangstelling."

Dat zegt bestuurslid Koos Tjepkema tegen NH. Er zou dit jaar volgens de traditie op 1 september een schapenfokdag zijn. "Volgend jaar hopen we die weer te kunnen organiseren." 

De Texelse schapenfokdag vindt al 115 jaar plaats. Het is een jaarlijks terugkerend evenement op het eiland waar schapenfokkers hun dieren tonen, keuren en verhandelen. Het evenement trekt altijd veel publieke belangstelling waarbij de schapen in een ring op het plein worden gekeurd.

Van heinde en verre komen schapenliefhebbers naar het eiland om schapenboeren en hun bedrijven te bezoeken en koopwaar te bekijken. Op enkele onderbrekingen na in tijden van corona en blauwtong was er altijd een fokdag op de Groeneplaats. 

Maar dit jaar gaat er een streep door het evenement. "Er zijn boeren die vanwege hun leeftijd er toch tegenop zien", zegt bestuurslid Koos Tjepkema. "Je moet de dieren optimaal voor laten komen. Ze moeten worden schoongemaakt en bekapt. Daar zit veel werk aan."

Tekst gaat door onder de foto

De fokkers hebben eerder dit jaar bij de Landbouwdag in Den Hoorn ook hun schapen kunnen showen. Er is toen ook een proefkeuring geweest. "Er waren toen 160 schapen. We zijn tot de conclusie gekomen dat we dit jaar te weinig schapen bij elkaar kunnen krijgen. Met de Schapenfokdag hebben we minimaal 300 dieren nodig wil het interessant zijn om te organiseren. Anders wordt het te kleinschalig."

Beste keuring van Nederland

"We hebben de naam dat we één van de grootste en beste keuringen van Nederland hebben. Dan moet je dat ook kunnen waarmaken." Dit probleem doet zich volgens de schapenfokker overal voor in Nederland. "Het wordt steeds moeilijker om voldoende deelnemers bij elkaar te krijgen. En als je het doet, moet je het goed doen."

Schapenfokker Henk Zoetelief is een van de afwezigen. Hij heeft zelf 450 schapen, maar had zich afgemeld om persoonlijke redenen. "Als je het wilt doen, dan wil ik er ook honderd procent voor gaan", zegt Zoetelief. "Maar dit jaar red ik dat niet. Toen wist ik niet dat het niet doorgaan van het hele evenement de consequentie zou zijn."

Zoetelief geeft aan dat het veel werk is om schapen te laten verschijnen op de schapenfokdag. Zijn beste dieren worden geselecteerd. En daarna klaargemaakt om tentoon te worden gesteld. "Daar gaat veel tijd in zitten."

Maar schapenliefhebbers hoeven niet te treuren: in plaats van de Schapenfokdag organiseren de boeren op zaterdag 30 en zondag 31 augustus twee open dagen van 10 tot 17 uur. Daar komen veel mensen op af, is de verwachting. "Veel schapenliefhebbers hebben al een of meerdere overnachtingen op Texel geboekt", zegt Tjepkema. "De mensen komen graag."

Twaalf schapenfokkers zetten de deur open voor publiek. "Voor ons is het leuk en ook voor de toeschouwers. Het zijn vooral veel Belgische hobbyfokkers die naar het eiland komen. We verwachten ongeveer 250 belangstellenden. We sluiten af met een gezellige barbecue."

Voor Texelse schapenfokkers is het een jaarlijkse traditie: de eerste maandag van september wordt de Groeneplaats in het centrum van Den Burg gevuld met honderden schapen en lammeren. Maar dit jaar blijven de schapen in de wei, het evenement gaat namelijk niet door. "Er is te weinig belangstelling", zegt bestuurslid Koos Tjepkema. "Volgend jaar hopen we de Schapenfokdag weer te kunnen organiseren."

De Texelse schapenfokdag vindt al 115 jaar plaats. Het is een jaarlijks terugkerend evenement op het eiland waar schapenfokkers hun dieren tonen, keuren en verhandelen. Het evenement trekt altijd veel publieke belangstelling waarbij de schapen in een ring op het plein worden gekeurd.

Van heinde en verre komen schapenliefhebbers naar het eiland om schapenboeren en hun bedrijven te bezoeken en koopwaar te bekijken. Op enkele onderbrekingen na in tijden van corona en blauwtong was er altijd een fokdag op de Groeneplaats. 

Maar dit jaar gaat er een streep door het evenement. "Er zijn boeren die vanwege hun leeftijd er toch tegenop zien", zegt bestuurslid Koos Tjepkema. "Je moet de dieren optimaal voor laten komen. Ze moeten worden schoongemaakt en bekapt. Daar zit veel werk aan."

Tekst gaat door onder de foto

De fokkers hebben eerder dit jaar bij de Landbouwdag in Den Hoorn ook hun schapen kunnen showen. Er is toen ook een proefkeuring geweest. "Er waren toen 160 schapen. We zijn tot de conclusie gekomen dat we dit jaar te weinig schapen bij elkaar kunnen krijgen. Met de Schapenfokdag hebben we minimaal 300 dieren nodig wil het interessant zijn om te organiseren. Anders wordt het te kleinschalig."

Beste keuring van Nederland

"We hebben de naam dat we één van de grootste en beste keuringen van Nederland hebben. Dan moet je dat ook kunnen waarmaken." Dit probleem doet zich volgens de schapenfokker overal voor in Nederland. "Het wordt steeds moeilijker om voldoende deelnemers bij elkaar te krijgen. En als je het doet, moet je het goed doen."

Schapenfokker Henk Zoetelief is een van de afwezigen. Hij heeft zelf 450 schapen, maar had zich afgemeld om persoonlijke redenen. "Als je het wilt doen, dan wil ik er ook honderd procent voor gaan", zegt Zoetelief. "Maar dit jaar red ik dat niet. Toen wist ik niet dat het niet doorgaan van het hele evenement de consequentie zou zijn."

Zoetelief geeft aan dat het veel werk is om schapen te laten verschijnen op de schapenfokdag. Zijn beste dieren worden geselecteerd. En daarna klaargemaakt om tentoon te worden gesteld. "Daar gaat veel tijd in zitten."

Maar schapenliefhebbers hoeven niet te treuren: in plaats van de Schapenfokdag organiseren de boeren op zaterdag 30 en zondag 31 augustus twee open dagen van 10 tot 17 uur. Daar komen veel mensen op af, is de verwachting. "Veel schapenliefhebbers hebben al een of meerdere overnachtingen op Texel geboekt", zegt Tjepkema. "De mensen komen graag."

Twaalf schapenfokkers zetten de deur open voor publiek. "Voor ons is het leuk en ook voor de toeschouwers. Het zijn vooral veel Belgische hobbyfokkers die naar het eiland komen. We verwachten ongeveer 250 belangstellenden. We sluiten af met een gezellige barbecue."

De geur van zeewater, gekraak van de trossen en uitzicht op imposante masten: in IJmuiden is de voorpret voor Sail Amsterdam begonnen. Tienduizenden liefhebbers zullen zich de komende dagen vergapen aan de tientallen tallships tijdens de PreSail in de IJmond. Woensdag varen de tall ships richting Amsterdam, onder leiding van de clipper Stad Amsterdam. 

"Ik kan niet wachten, ik vind zeilboten altijd fantastisch," zegt zeilliefhebber Aad Tromp. Hij is vandaag al naar de haven gekomen om een glimp op te vangen van de eerste schepen. Door corona hebben zeilliefhebbers maar liefst tien jaar moeten wachten op de beroemde tallships.

PreSail in de IJmond

De aftrap vindt plaats tijdens PreSail in de IJmond op maandag en dinsdag, waar 40.000-80.000 mensen worden verwacht. Tijdens het Havenfestival in IJmuiden zijn er 46 imposante schepen te bewonderen. Tenminste, als het meezit met de wind. "Er liggen er nu nog een heleboel in de haven van Bremen en we hopen dat die snel deze kant op komen", zegt organisator Peter Kieftenbeld. "Maar de wind is nu gunstig, dus het moet goed komen."

Er zijn extra sleepboten ingehuurd om alle zeilboten de haven van IJmuiden in te krijgen. "Om extra veel schepen op een klein stukje te kunnen leggen. We hopen dat je straks bijna van de een naar de andere kant kan lopen over de schepen", lacht Kieftenbeld. "Dat is zo mooi: hier in IJmuiden zie je ze allemaal op een klein stukje."

Dinsdagavond sluit het festival af met een optreden van Chef'Special. "Daar kijken we ook enorm naar uit. Daarnaast vinden we het heel leuk om scheepvaart - en zeilvaart in het bijzonder - aan heel veel mensen te kunnen laten zien. Het zijn fantastische schepen, dus ze verdienen de aandacht." 

Vlaggenschip clipper Stad Amsterdam opgepoetst

Een van de hoogtepunten van het nautische evenement is de terugkeer van de clipper Stad Amsterdam, het zeilschip dat als eerste binnen is gelopen in de haven van IJmuiden. "Na twee jaar zijn we weer terug in Nederland, letterlijk de hele wereld om gevaren. En nu na tien jaar gaat Sail weer door, dus allemaal extra bijzonder", vertelt bemanningslid Marleen van Moorsel trots.

Tekst gaat door onder de foto.

De bemanning heeft alles uit de kast gehaald om het schip er op haar best uit te laten zien. Woensdag zal de Stad Amsterdam als vlaggenschip de Sail-In Parade aanvoeren."Nu ziet ze er gewoon fantastisch en glimmend uit om de Sail-In te varen", zegt Marleen van Moorsel. 

Mooie plaatjes

Fotograaf Ronald Hoogland uit Beverwijk verheugt zich zichtbaar: "Ik ga zelf fotograferen in Beverwijk, de zeilboten die daar komen te liggen. Dat is natuurlijk uniek. Dus daar gaan we lekker van genieten."

Zeilliefhebber Aad Tromp twijfelt daar ook niet aan: "We gaan met de fiets langs het kanaal kijken, want er is genoeg te beleven de komende dagen."

De poppenkast op de Dam met Jan Klaassen en Katrijn is vandaag officieel gehuldigd als cultureel erfgoed. Dat gebeurde met een officiële ceremonie met wethouder Alexander Scholtes (Erfgoed). Het poppenspel op de Dam is al bijna 135 jaar in het Amsterdamse straatbeeld te vinden. 

Vanwege het 750e jubileum van de stad was er vandaag een groot gratis poppenkastfestival op de Dam. Daar werd een vier hoge meter poppenkastpop onthuld en volgde een voorstelling van de poppen Jan Klaassen en Katrijn, die vergezeld werden door andere poppenkasten uit Italië, Duitsland, Egypte, Engeland en Frankrijk. 

Voortbestaan

Een van de eisen voor de stichting om tot cultureel erfgoed te behoren is dat het vak gestimuleerd moet worden, bijvoorbeeld door de opleiding voor poppenspelers op de Jan Klaassen Academie actief te promoten. Ook moet de organisatie zorgen dat ze financiële ondersteuning bieden en met andere organisaties samenwerken. Promotie onder toeristen en scholen is een andere vereiste.

In 2020 had het gezelschap alle documenten al klaar om tot het cultureel erfgoed te kunnen behoren. Maar vanwege de coronapandemie ging dit niet door. 

Ieder jaar is de poppenkast op de Dam van mei tot en met oktober op een zondag – meerdere keren – te zien. 

In de serie 'Iconen' voegen we iedere keer een nieuw portret toe aan de eregalerij van Noord-Hollandse grootheden. Deze week is dat actrice Ingeborg Elzevier. Naast Rijk de Gooijer speelde ze in In voor- en tegenspoed de rol van haar leven.

De kleine Ingeborg ging een keer met haar moeder naar de Gijsbrecht van Aemstel en vanaf dat moment wist ze wat ze later wilde worden. "Toen ik dat op toneel zag, dacht ik: dat kan ik ook, dat vind ik leuk. Dat heeft me nooit meer losgelaten eigenlijk. Ik zat toen nog op de lagere school." Eenmaal op de toneelschool ontwikkelde ze haar talent en kreeg ze de Top Naeff-prijs, de prijs voor de meeste getalenteerde eindexamenkandidaat van haar lichting. 

Geen vrije tijd

"Eigenlijk was het ontzettend druk", herinnert Elzevier het begin van haar carrière. "Ik had soms wel een jaar met iets van 260 voorstellingen. "Het was toen heel gewoon dat je het ene stuk repeteerde en het andere stuk speelde. Je was eigenlijk dag en nacht bezig met dat vak. Je had bijna geen vrije tijd." Elzevier had weinig moeite om al die teksten uit elkaar te houden: "Dat ging eigenlijk vanzelf. Het wordt toch een soort van gewenning. Bovendien had je toen nog een souffleur, die heb je nu niet meer."

Rijk

De rol die Ingeborg speelde in In voor- en tegenspoed met Rijk de Gooijer, was op haar lijf geschreven. "Daar speelde ik zijn vrouw Dora, dat was erg leuk om te doen. Een heel oud mens was ik daar al. Toen moesten ze dat nog schminken, tegenwoordig kan ik daar zo voor op."

"Ik speelde een oude, ordinaire vrouw. Ik hou daar heel veel van, een rol die ver van me afstaat." Ook het spelen met Rijk de Gooijer ging haar goed af, terwijl hij toch een acteur was 'met een gebruiksaanwijzing'. Elzevier: "We konden enorm goed met elkaar opschieten. Hij kon een enorme brompot zijn, maar nooit tegen mij."

Na zes afleveringen was het klaar met haar favoriete rol. "Ik ging dood, dat vond iedereen heel erg. Maar dat was nu eenmaal in het stuk zo geschreven. Daar was niks aan te doen."

Saai

Twee jaar geleden vond Ingeborg Elzevier het genoeg. Ze was op een leeftijd gekomen dat ze klaar was met het hele land doorreizen. Ze wilde alleen nog wat kleine producties doen.

"Niet zo vaak meer en niet meer naar Winschoten of Maastricht." Maar toen kwam corona en had ze geen keuze meer. "In het begin dacht ik nog: lekker even niks doen. Toen dacht ik: het wordt wel een beetje saai." Uiteindelijk werd het wel heel erg saai. Zo saai dat ze het acteursleven begint te missen. Elzevier: "Het wordt zo'n ander leven, je hele leven is op acteren ingesteld."

Inmiddels kunnen de producenten alweer bellen. "Tenminste, als het niet honderd keer hoeft en niet in alle uithoeken van Nederland."

Kijk hier voor meer Noord-Hollandse iconen

In de serie 'Iconen' voegen we iedere keer een nieuw portret toe aan de eregalerij van Noord-Hollandse grootheden. Deze week is dat actrice Ingeborg Elzevier. Naast Rijk de Gooijer speelde ze in In voor- en tegenspoed de rol van haar leven.

De kleine Ingeborg ging een keer met haar moeder naar de Gijsbrecht van Aemstel en vanaf dat moment wist ze wat ze later wilde worden. "Toen ik dat op toneel zag, dacht ik: dat kan ik ook, dat vind ik leuk. Dat heeft me nooit meer losgelaten eigenlijk. Ik zat toen nog op de lagere school." Eenmaal op de toneelschool ontwikkelde ze haar talent en kreeg ze de Top Naeff-prijs, de prijs voor de meeste getalenteerde eindexamenkandidaat van haar lichting. 

Geen vrije tijd

"Eigenlijk was het ontzettend druk", herinnert Elzevier het begin van haar carrière. "Ik had soms wel een jaar met iets van 260 voorstellingen. "Het was toen heel gewoon dat je het ene stuk repeteerde en het andere stuk speelde. Je was eigenlijk dag en nacht bezig met dat vak. Je had bijna geen vrije tijd." Elzevier had weinig moeite om al die teksten uit elkaar te houden: "Dat ging eigenlijk vanzelf. Het wordt toch een soort van gewenning. Bovendien had je toen nog een souffleur, die heb je nu niet meer."

Rijk

De rol die Ingeborg speelde in In voor- en tegenspoed met Rijk de Gooijer, was op haar lijf geschreven. "Daar speelde ik zijn vrouw Dora, dat was erg leuk om te doen. Een heel oud mens was ik daar al. Toen moesten ze dat nog schminken, tegenwoordig kan ik daar zo voor op."

"Ik speelde een oude, ordinaire vrouw. Ik hou daar heel veel van, een rol die ver van me afstaat." Ook het spelen met Rijk de Gooijer ging haar goed af, terwijl hij toch een acteur was 'met een gebruiksaanwijzing'. Elzevier: "We konden enorm goed met elkaar opschieten. Hij kon een enorme brompot zijn, maar nooit tegen mij."

Na zes afleveringen was het klaar met haar favoriete rol. "Ik ging dood, dat vond iedereen heel erg. Maar dat was nu eenmaal in het stuk zo geschreven. Daar was niks aan te doen."

Saai

Twee jaar geleden vond Ingeborg Elzevier het genoeg. Ze was op een leeftijd gekomen dat ze klaar was met het hele land doorreizen. Ze wilde alleen nog wat kleine producties doen.

"Niet zo vaak meer en niet meer naar Winschoten of Maastricht." Maar toen kwam corona en had ze geen keuze meer. "In het begin dacht ik nog: lekker even niks doen. Toen dacht ik: het wordt wel een beetje saai." Uiteindelijk werd het wel heel erg saai. Zo saai dat ze het acteursleven begint te missen. Elzevier: "Het wordt zo'n ander leven, je hele leven is op acteren ingesteld."

Inmiddels kunnen de producenten alweer bellen. "Tenminste, als het niet honderd keer hoeft en niet in alle uithoeken van Nederland."

Kijk hier voor meer Noord-Hollandse iconen

Restaurant 1e Klas op het Centraal Station is failliet verklaard. Het restaurant, gevestigd in de voormalige wachtkamer van het station, is zojuist gesloten.

Het faillissement is gisteren uitgesproken door de rechtbank Oost-Brabant. Een woordvoerder van die rechtbank laat weten dat dit daar gebeurde omdat het bedrijf statutair gevestigd zit in Uden.

Het bedrijf, sinds eind jaren 80 actief in de ruimte, had al een huurachterstand van 800.000 euro bij de NS en was verwikkeld in juridische procedures met het treinbedrijf. Brandt en de NS ruzieden al jaren over de incheckpoortjes voor de deur van het restaurant.

Een woordvoerder laat weten dat NS niet betrokken is geweest bij deze faillissementszaak. "Het is spijtig dat het zo is gelopen", laat een woordvoerder van de NS in een reactie weten.

Personeel ontslagen

Vanwege het uitgesproken faillissement is er een curator aangewezen. Die curator is op dit moment in het restaurant. Het personeel, het gaat om zo'n veertig mensen in vaste dienst, is zojuist ontslagen. Ook verliest een aantal zzp'ers het restaurant als opdrachtgever. 

Het restaurant was vanmorgen nog open. Er staat inmiddels een bericht op de website over het faillissement. Daarin staat onder meer dat klanten met een reservering nog een bericht krijgen. 

Doorstart twijfelachtig

Een medewerker van de curator laat aan AT5 weten dat het de komende tijd nog duidelijk moet worden hoe het verder gaat. Het is in ieder geval niet de bedoeling om, zoals soms gebeurt na faillissementen, nog door te gaan. Het restaurant kan alleen bij een doorstart weer open, maar of er een doorstart komt is twijfelachtig.

Het ontslagen personeel zal tijdens de opzegtermijn, vaak is dat vier tot zes weken, doorbetaald worden door het UWV. Daarna krijgen ze, als ze nog geen nieuwe baan hebben, een WW-uitkering. 

Het restaurant kampte onder meer met een enorme huurachterstand. De verhuurder van het pand, de NS, wilde daarom al dat het restaurant zou vertrekken. 

Elvis

"De bekendste persoon van het restaurant", zoals een medewerker hem ooit noemde, is kaketoe Elvis. De vogel zit al jarenlang op zijn plekje links van de bar en werd dan ook gemist toen hij in coronatijd tijdelijk in een opvang verbleef. Wat het faillissement voor Elvis gaat betekenen, is nog onduidelijk. 

Deze reportage maakte AT5 in 2020.

In Amsterdam is begonnen met de ontmanteling van de Jan Schaeferbrug in voorbereiding op Sail. Het vijfjaarlijkse maritiem evenement start over een week en de brug moet ruimte maken voor de enorme zeilschepen. De brug met twee uitneembare delen is volgens een woordvoerder van Sail 'ontworpen voor evenementen, maar in de praktijk gaan de delen er alleen uit met Sail'.

De brug hangt nog geen 7 meter boven de IJhaven, terwijl de masten van een schip uit Argentinië dat er al ligt, boven de gebouwen uitkomen, ziet de woordvoerder ter plaatse.

En dus tillen machines de delen van 29 en 20 meter lang en 22,5 meter breed er vanaf pontons op het water uit. De klus is uiterlijk woensdag klaar, verwacht de woordvoerder.

Vierde keer dat brug ontmanteld wordt

Het is de vierde keer dat de verkeersbrug tussen de Oostelijke Handelskade en de westzijde van het Java-eiland gedemonteerd wordt. Na de bouw in 2000 gebeurde dit tijdens de Sail van 2005 voor het eerst, daarna elke editie met uitzondering van 'coronajaar' 2020. 

De brug wordt 25 augustus weer in elkaar gezet en is dan ook onderhouden op plekken die ontmanteld juist goed bereikbaar zijn.

Volg de ontmanteling van de burg hieronder live via stadszender AT5:

HEERlijk het RIVM weer eens te kunnen noemen. Want uiteindelijk ging corona om de vrienden die we onderweg maakten. En morgen dus een landelijk hitteplan geactiveerd, wellicht worden er zelfs waterkanonnen ingezet op je HOOFD. Maar om het hoofd verder een beetje koel te houden geldt vanaf morgen om 10:00 is de culminatie van menselijk vernuft landelijk van kracht:

• Zet een glas of een kan drinken bij een ander neer zodat er voldoende gedronken kan worden
• Help het huis (en hoofd) koel te houden door bijvoorbeeld de gordijnen dicht te doen en door een ventilator of aan te zetten
• Neem ze alleen in de vroege uurtjes of later op de avond mee naar buiten. Het is goed om niet te veel te bewegen tijdens de warmste uren van de dag

"Het doel van deze activering is om een signaal af te geven aan mantelzorgers en (zorg)professionals dat er heet weer op komst is. Dit helpt om hen bewust te maken extra aandacht te hebben voor de mensen waar zij voor zorgen. Zij kunnen daar dan rekening mee houden in de ondersteuning van en omgang met kwetsbare groepen, zoals ouderen en kleine kinderen." Kortom, houd oma en kleine Wesley morgen even extra in de gaten, want het gaat richting de 30.

Noord-Hollanders blijven maar al te graag lekker in hun eigen provincie voor de vakantie. Mede door warme zomers en veranderde reisgewoonten sinds corona. Maar met een forse btw-verhoging op overnachtingen in aantocht rijst de vraag: hoelang blijft dat nog betaalbaar?

"Uit Broek op Langendijk, Zwaag, Hoorn, allemaal zie ik ze langskomen", vertelt Monique, eigenaar van camping Helmzicht in Julianadorp. "Die willen dan gewoon even eruit."

Uit een rondgang van de ANWB blijkt dat het merendeel van de Nederlanders dit jaar vakantie viert binnen de landsgrenzen. Dat niet alleen, vakantiegangers zoeken hun rust vaker nog dichter bij huis. "De verandering van de omgeving is het allerbelangrijkst tijdens een vakantie", vertelt Goof Lukken, docent toerisme bij Breda University. "Mensen ontdekken dat ze eigenlijk niet de provincie uit voor hoeven te gaan."

Eigen omgeving herontdekken

Die ontdekking begon tijdens de coronaperiode, toen reizen naar het buitenland moeilijk was. Veel mensen leerden toen hoe mooi hun eigen omgeving eigenlijk is. In Noord-Holland is het aanbod groot: stranden, duinen, meren, natuurgebieden én steden liggen allemaal op korte afstand van elkaar. “We wonen in een echt leisure-land”, zegt Lukken. "Binnen twee uur rijden kun je van een drukke stad naar een rustige camping of de kust."

Naast Amsterdam is de kust in Noord-Holland, met 16 kustplaatsen aan zee, de belangrijkste toeristische trekpleister van de provincie. Deze kust was in 2015 goed voor meer dan tienduizend banen en een omzet van ruim een miljard euro, blijkt uit onderzoek destijds. "En het binnenlands toerisme is sindsdien alleen maar gegroeid", benadrukt Lukken. "Zeker kamperen is heel erg populair."

Ook het culturele en natuurlijke aanbod is groot: de provincie telt 134 musea, honderden waardevolle natuurgebieden en landschappen, vele wateren en diverse historische steden.

Waar willen we ons geld aan uitgeven?

Op camping Helmzicht ziet Monique de belangstelling elk jaar groeien. Voor veel gasten is de zee de belangrijkste reden om te komen. "Om even op het strand te lopen", zegt ze. En de bezoekersaantallen nemen niet alleen toe. "Het seizoen begint eerder en duurt langer."

Dit komt mede ook door klimaatverandering. "Nu hebben steeds vaker een weersvooruitzicht met mediterrane temperaturen", aldus Lukken. "Waarom zou je dan nog naar de zon rijden, als je die hier ook kan vinden?"

Sinds de coronapandemie is er een duidelijke verschuiving zichtbaar in hoe mensen hun geld uitgeven. Grote aankopen als een nieuwe auto, keuken of huis maken plaats voor ervaringen die direct beleefd kunnen worden. "Nu leven en nu genieten", vat Lukken het samen. 

Ook de portemonnee speelt mee. Vliegtickets en tolwegen zijn duur, waardoor veel mensen dichter bij huis blijven. "Dan gaan ze in de buurt op zoek naar een leuke camping."

Blijft het wel te betalen?

Nu nog wel, maar dat tij kan binnenkort keren door een verhoging van de prijzen van vakanties. De reden: de btw op overnachtingen stijgt van 9 naar 21 procent. Het demissionaire kabinet wil die maatregel vanaf januari 2026 invoeren om jaarlijks ruim 1 miljard euro extra op te halen.

Al voorspelt Lukken dat het effect van deze verhoging weinig effect zal hebben in Noord-Holland. "Bij de grensgebieden zullen de prijzen wel een verschil gaan maken, dan wijkt men toch sneller uit naar het buitenland."  

Bovendien lijkt de verhoging vooral te gelden voor hotels en bungalows. Wie met een eigen tent of caravan reist, betaalt hetzelfde lage tarief. Goed nieuws dus voor Monique en de camping.

"Dus ik voorspel geen baanbrekende veranderingen na 1 januari", concludeert Lukken. "Mensen hebben steeds meer vrije tijd en willen daar steeds meer geld aan uitgeven."

De komende dagen loopt de temperatuur aan de Noord-Hollandse stranden op tot zo’n dertig graden. Toch kan het in de nabijgelegen duinen soms nog vriezen. In zogeheten ‘koudekommen’ kan het kwik in de zomer onder nul zakken. Dankzij een netwerk van meetstations is dat nu live te volgen.

In zogeheten duinpannen – lage, ronde kommen tussen de duinen – kan de temperatuur zelfs in hartje zomer tot onder het vriespunt zakken. Dankzij een netwerk van negen meetstations in de Noord-Hollandse duinen is die bijzondere kou nu voor iedereen live te volgen via weerverteller.nl. 

Meetnetwerk in de duinen 

Het meten van de temperatuur in duinpannen is relatief nieuw. “De laagste temperatuur ooit in Nederland gemeten was -27,4 graden, in de jaren veertig in Winterswijk,” vertelt meteoroloog Reinout van den Born, beheerder van weerverteller.nl. “Maar ik weet zeker dat het toen in sommige duinpannen ruim onder de -30 is geweest. Alleen wisten we dat niet, omdat er destijds geen metingen waren.” 

Sinds een paar jaar zijn die metingen er wél. In negen Noord-Hollandse duinpannen – van Santpoort tot Camperduin – registreren sensoren dag en nacht de temperatuur op anderhalf meter en op tien centimeter hoogte. Op weerverteller.nl kunnen mensen nu live de temperatuur in de duinenpannen volgen, compleet met maximum- en minimumwaarden, én beelden van de meetlocaties.

‘Besmet met het koudejagersvirus’ 

Een van de drijvende krachten achter het onderzoek is wetenschapsjournalist Pieter Bliek. In 2021 raakte hij betrokken bij het netwerk, toen hij tijdens de coronaperiode een Vlaamse collega hielp met het vervangen van batterijen in een meetstation bij Egmond. Sindsdien is hij gefascineerd door het fenomeen.

“Het blijft fascinerend dat het midden in de zomer in zo’n duinpan kan vriezen”, zegt Bliek. “Als er heldere, windstille nachten zijn, word ik onrustig. Dan lig ik te woelen in bed totdat mijn vrouw zegt: ‘Ga er maar uit.’ Dan zit ik achter mijn computer, hopend dat de temperatuur onder nul duikt.” 

Hoe kou ontstaat in de duinpan 

De verklaring voor die extreme kou zit in de vorm en ligging van de duinpannen. Koude lucht zakt naar het laagste punt en blijft daar hangen, vooral bij helder en windstil weer. In kleine, ronde duinpannen met vegetatie kan het daardoor meer dan tien graden kouder worden dan in de omgeving. Meteorologen spreken van een Cold Air Pool. 

De sensoren in het netwerk meten tot op een honderdste graad nauwkeurig. Dat maakt het mogelijk om het temperatuurverloop gedetailleerd te volgen én op termijn wellicht te voorspellen. Dat is niet alleen interessant voor koudejagers, maar ook voor ecologen, omdat nachtelijke kou invloed kan hebben op de vegetatie in de duinen. 

Live meekijken 

Op weerverteller.nl staat een kaart met alle negen locaties. Wie inzoomt op Noord-Holland, ziet ballonnetjes die toegang geven tot actuele data, grafieken, foto’s en video’s. Elke vijf minuten wordt er gemeten; elke 25 minuten worden de gegevens online gezet. 

“Het mooie is dat iedereen nu kan meekijken", zegt Van den Born. "Zo ontdek je dat het soms heel plaatselijk veel kouder is dan je zou denken.”

Winkeliers in Noord-Holland met een pakketafhaalpunt in de winkel zijn te spreken over de komst van meer pakketautomaten. PostNL en DHL plaatsen dit jaar samen duizend nieuwe automaten door het hele land. Daarmee willen de bezorgdiensten de druk op bestaande afhaalpunten, zoals tabakswinkels en supermarkten, verlichten.

Matrassen, stoelen, vloerkleden en televisies. Nicole Hugtenburg heeft het de afgelopen jaren allemaal voorbij zien komen in haar kleine tabakswinkel in Haarlem. De eigenaresse begon achttien jaar geleden met de uitgifte van pakketten in de winkel aan de Amsterdamstraat.

Met de extra service hoopt ze meer klanten te binden aan haar zaak. In de beginjaren verwerkt ze nog zo'n tien pakketten per dag, maar anno 2025 is dat aantal gestegen naar zo'n 200 pakketten. "Het werden er steeds meer, terwijl onze ruimte hier niet groter werd", vertelt Nicole.

"Het [de pakketten, red] neemt de boel over. We zijn gewoon een winkel, geen PostNL-winkel", benadrukt de Haarlemse verkoper. Om de druk op afhaalpunten zoals de tabakswinkel van Nicole terug te dringen, plaatsen PostNL en DHL dit jaar in totaal duizend nieuwe pakketautomaten. Volgens de bedrijven worden de automaten steeds populairder, omdat mensen er 24 uur per dag terechtkunnen.

Tekst gaat verder onder het kader.

"Sinds corona zijn mensen meer pakketjes gaan bestellen", legt Daisy Goed uit. De medewerker van een copyshop aan de Eerste Oosterparkstraat in Amsterdam is dagelijks bezig om pakjes in te scannen en uit te geven aan klanten. "Een tijdje geleden kregen we dagelijkse 130 pakketten binnen."

Hulp tijdens piekdrukte

Meer pakketautomaten in de buurt, waar mensen hun bestellingen kunnen ophalen of afgeven, zou de medewerker van de copyshop iets meer rust geven. "Er komen dan veel minder kleine pakketten bij ons terecht. We zijn nu meer een pakketshop dan een printshop."

"Het zal ons vooral helpen in de piekmomenten", vult Maikel Smit aan. De verkoper van sigaretten, wenskaarten en tijdschriften in Wormer is sinds zeven jaar een PostNL-punt. "Het is een service voor het dorp, rijk word je er niet van", zegt hij lachend.

Tekst gaat verder onder de foto.

De drukte met de inzameling en uitgifte van pakketten in zijn winkel kunnen hij en zijn collega's tot dusver goed afhandelen. "We herkennen de mensen die bij ons een pakket komen ophalen", legt Maikel uit. In zijn tabaks- en gemakswinkel komen dagelijks zo’n honderd pakketten van PostNL binnen, en gaan er ongeveer zestig weer de deur uit.

Ondanks de komst van meer pakketautomaten is het volgens hem wel de vraag of de grote dozen uit zijn winkel gaan verdwijnen. Grote pakketten passen namelijk vaak niet in een automaat. "Die komen dan alsnog onze kant op", vreest ook Daisy van de Amsterdamse printwinkel.

25 euro per dag

De angst is voor verkoopster Nicole uit Haarlem verleden tijd. Sinds mei dit jaar is haar tabakswinkel geen afhaalpunt meer. "Het was geen doen meer, echt een chaos", legt ze uit. "We hadden de ruimte gewoon niet, waren gestrest en de sfeer ging uit de winkel."

Klanten kwamen volgens haar maar voor één doel in de winkel: een pakket halen of wegbrengen. "Sinds 1 mei is mijn nieuwe leven begonnen in de winkel", grapt ze. "De gezelligheid is terug". Financieel is ze er amper op achterruit gegaan: het zou in haar winkel slechts om zo’n 25 euro per dag zijn gegaan.

Blij is ze wel met de komst van meer pakketautomaten. Toch vindt ze de komst van de onbemande pakketautomaten niet geschikt voor ouderen. "Die snappen dat toch niet, een pakket ophalen of verzenden met zo'n qr-code."

Afl 267

De lokale cadeaukaart, die in tientallen Nederlandse gemeenten in omloop was, is plotseling waardeloos. Groupcard – het bedrijf achter het systeem – is failliet. In Noord-Holland investeerden meerdere gemeenten recent nog duizenden euro’s subsidie in het initiatief.

Inwoners van onder meer Amstelveen, Aalsmeer en Haarlemmermeer die nog cadeaukaarten in de keukenla hebben liggen, kunnen die dus in de prullenbak gooien.

Volgens de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) zou ongeveer één op de drie Nederlandse gemeenten gedupeerd zijn door het faillissement van het bedrijf. Op haar website meldt de VNG dat het haar kanalen zal inzetten om gedupeerde gemeenten te helpen gezamenlijk op te trekken bij eventuele vervolgstappen.

Op de websites van de verschillende cadeaukaarten verschijnt nu een pop-upbericht:

"Tot onze spijt moeten we mededelen dat de cadeaukaart per direct stopt. Helaas betekent dit ook dat alle bestaande cadeaukaarten niet meer te gebruiken zijn. "

Lokale economie versterken

Groupcard bedacht de lokale cadeaukaart als een middel om de lokale economie te versterken. Consumenten konden de kaart namelijk alleen besteden bij winkels in de eigen gemeente.

"We geven met z’n allen jaarlijks maar liefst anderhalf miljard euro aan cadeaukaarten uit. Maar dat geld vliegt de regio uit, naar landelijke ketens en grote webshops. Met de lokale cadeaukaart als alternatief voor de landelijke cadeaukaart haal je omzet terug naar de lokale economie", valt te lezen op de website van Groupcard.

Henry Schilder van de Volendammer Visspecialist aan de Van der Hooplaan in Amstelveen vindt het 'hartstikke jammer' dat de kaarten waardeloos zijn geworden. Hij heeft inmiddels al een klant teleur moeten stellen. "Ik vond het een paar jaar geleden een mooi initiatief om omzet binnen de gemeente te houden."

Hij merkt dat een cadeaukaart mensen stimuleert om meer dan de waarde van de kaart uit te geven. "Het scheelt altijd iets aan omzet, maar hoeveel precies is niet te zeggen."

Coronapijn verzachten

De Amstelveense politiek zag de lokale cadeaukaart in 2022 als een mooi middel om 'de coronapijn' van winkeliers, horeca en de cultuursector verzachten. Ze deelde 75.000 euro subsidie uit aan de Vereniging van Amstelveense Detaillisten (VAD) om het idee samen met Groupcard uit te rollen. 

Zo ontstond 'het Amstelveens cadeau.' Ondernemingen die het hardst door de crisis waren getroffen, hoefden in het begin geen commissie af te dragen als een klant een cadeaukaart bij hen inruilde.

Een woordvoerder laat weten dat de gemeente Groupcard vorig jaar 46.000 euro betaalde om 1800 kaarten cadeau te kunnen geven aan mantelzorgers en pleeggezinnen. Daarmee wilde ze haar waardering voor deze inwoners laten blijken.  "Voor dit jaar waren nog geen cadeaukaarten besteld."

Ook mantelzorger Marijke kreeg twee cadeaukaarten ter waarde van 25 euro. Toevallig wilde ze die deze week gebruiken, laat ze aan NH weten. "Ik dacht: leuk, dan kan ik cadeautjes voor mijn moeder halen, maar toen werkten ze opeens niet meer." 

Vordering indienen

Marjolein ontving een cadeaubon ter waarde van 50 euro van de gemeente, omdat ze pleegouder is. "Wel zuur voor de gemeente dat dat bedrijf dan failliet gaat", vindt ze. De bon heeft ze nog maar even niet in de prullenbak gegooid, want Groupcard heeft laten weten dat mensen die nog een kaart hebben liggen een vordering kunnen indienen.

Marjolein heeft dat inmiddels gedaan. "Het zou een meevaller zijn, maar anders is het jammer." De communicatie van het bedrijf stemt in ieder geval niet erg hoopvol: "De curator heeft wel laten weten dat er vooralsnog geen uitzicht is op (terug)betaling van de tegoeden."

In Aalsmeer – waar het bedrijf Groupcard is gevestigd – werd twee weken geleden nog het eenjarig bestaan van de 'Westeinderpas' gevierd. Een tekst die toen op de website verscheen, deed absoluut geen aankomend faillissement vermoeden.

"In de komende periode breiden we het aantal locaties waar de Westeinderpas gebruikt kan worden verder uit", zo valt te lezen op de site. "We hebben nieuwe acties in petto voor inwoners en we blijven actief zoeken naar mogelijkheden om deel te nemen aan lokale evenementen."

Ook de gemeente Aalsmeer geloofde zo in het initiatief dat ze er subsidie instak "70.000 euro, 30.000 aan de organisatie en 40.000 aan kaarten om gratis uit te delen", aldus een woordvoerder van de gemeente. 

Een groep ondernemers uit het centrum van Aalsmeer laat in een gezamenlijke reactie weten de situatie te betreuren. "Wij stonden vol enthousiasme en vertrouwen achter dit initiatief, maar zijn hier nu helaas ook de dupe van."

'Oprechte excuses'

Een deel van het bedrijf Groupcard wordt overgenomen, meldt curator Carry Dullaart op LinkedIn. Wat dit betekent voor de mensen met een cadeaukaart is onduidelijk. Voor de cadeaukaartentak nog een overnamekandidaat wordt gezocht.

NH heeft Groupcard om een reactie gevraagd, maar deze (nog) niet ontvangen. Op haar websites schrijft Groupcard te begrijpen dat het nieuws teleurstellend is en biedt ze haar oprechte excuses aan. 

De lokale cadeaukaart, die in tientallen Nederlandse gemeenten in omloop was, is plotseling waardeloos. Groupcard – het bedrijf achter het systeem – is failliet. In Noord-Holland investeerden meerdere gemeenten recent nog duizenden euro’s subsidie in het initiatief.

Inwoners van onder meer Amstelveen, Aalsmeer en Haarlemmermeer die nog cadeaukaarten in de keukenla hebben liggen, kunnen die dus in de prullenbak gooien.

Volgens de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) zou ongeveer één op de drie Nederlandse gemeenten gedupeerd zijn door het faillissement van het bedrijf. Op haar website meldt de VNG dat het haar kanalen zal inzetten om gedupeerde gemeenten te helpen gezamenlijk op te trekken bij eventuele vervolgstappen.

Op de websites van de verschillende cadeaukaarten verschijnt nu een pop-upbericht:

"Tot onze spijt moeten we mededelen dat de cadeaukaart per direct stopt. Helaas betekent dit ook dat alle bestaande cadeaukaarten niet meer te gebruiken zijn. "

Lokale economie versterken

Groupcard bedacht de lokale cadeaukaart als een middel om de lokale economie te versterken. Consumenten konden de kaart namelijk alleen besteden bij winkels in de eigen gemeente.

"We geven met z’n allen jaarlijks maar liefst anderhalf miljard euro aan cadeaukaarten uit. Maar dat geld vliegt de regio uit, naar landelijke ketens en grote webshops. Met de lokale cadeaukaart als alternatief voor de landelijke cadeaukaart haal je omzet terug naar de lokale economie", valt te lezen op de website van Groupcard.

Henry Schilder van de Volendammer Visspecialist aan de Van der Hooplaan in Amstelveen vindt het 'hartstikke jammer' dat de kaarten waardeloos zijn geworden. Hij heeft inmiddels al een klant teleur moeten stellen. "Ik vond het een paar jaar geleden een mooi initiatief om omzet binnen de gemeente te houden."

Hij merkt dat een cadeaukaart mensen stimuleert om meer dan de waarde van de kaart uit te geven. "Het scheelt altijd iets aan omzet, maar hoeveel precies is niet te zeggen."

Coronapijn verzachten

De Amstelveense politiek zag de lokale cadeaukaart in 2022 als een mooi middel om 'de coronapijn' van winkeliers, horeca en de cultuursector verzachten. Ze deelde 75.000 euro subsidie uit aan de Vereniging van Amstelveense Detaillisten (VAD) om het idee samen met Groupcard uit te rollen. 

Zo ontstond 'het Amstelveens cadeau.' Ondernemingen die het hardst door de crisis waren getroffen, hoefden in het begin geen commissie af te dragen als een klant een cadeaukaart bij hen inruilde.

Een woordvoerder laat weten dat de gemeente Groupcard vorig jaar 46.000 euro betaalde om 1800 kaarten cadeau te kunnen geven aan mantelzorgers en pleeggezinnen. Daarmee wilde ze haar waardering voor deze inwoners laten blijken.  "Voor dit jaar waren nog geen cadeaukaarten besteld."

Ook mantelzorger Marijke kreeg twee cadeaukaarten ter waarde van 25 euro. Toevallig wilde ze die deze week gebruiken, laat ze aan NH weten. "Ik dacht: leuk, dan kan ik cadeautjes voor mijn moeder halen, maar toen werkten ze opeens niet meer." 

Vordering indienen

Marjolein ontving een cadeaubon ter waarde van 50 euro van de gemeente, omdat ze pleegouder is. "Wel zuur voor de gemeente dat dat bedrijf dan failliet gaat", vindt ze. De bon heeft ze nog maar even niet in de prullenbak gegooid, want Groupcard heeft laten weten dat mensen die nog een kaart hebben liggen een vordering kunnen indienen.

Marjolein heeft dat inmiddels gedaan. "Het zou een meevaller zijn, maar anders is het jammer." De communicatie van het bedrijf stemt in ieder geval niet erg hoopvol: "De curator heeft wel laten weten dat er vooralsnog geen uitzicht is op (terug)betaling van de tegoeden."

In Aalsmeer – waar het bedrijf Groupcard is gevestigd – werd twee weken geleden nog het eenjarig bestaan van de 'Westeinderpas' gevierd. Een tekst die toen op de website verscheen, deed absoluut geen aankomend faillissement vermoeden.

"In de komende periode breiden we het aantal locaties waar de Westeinderpas gebruikt kan worden verder uit", zo valt te lezen op de site. "We hebben nieuwe acties in petto voor inwoners en we blijven actief zoeken naar mogelijkheden om deel te nemen aan lokale evenementen."

Ook de gemeente Aalsmeer geloofde zo in het initiatief dat ze er subsidie instak "70.000 euro, 30.000 aan de organisatie en 40.000 aan kaarten om gratis uit te delen", aldus een woordvoerder van de gemeente. 

Een groep ondernemers uit het centrum van Aalsmeer laat in een gezamenlijke reactie weten de situatie te betreuren. "Wij stonden vol enthousiasme en vertrouwen achter dit initiatief, maar zijn hier nu helaas ook de dupe van."

'Oprechte excuses'

NH heeft Groupcard om een reactie gevraagd, maar deze (nog) niet ontvangen. Op haar websites schrijft Groupcard te begrijpen dat het nieuws teleurstellend is en biedt ze haar oprechte excuses aan. 

Coronademonstrant Michel Reijinga herdacht op Museumplein. En er zijn steeds meer meeuwen in de stad en dat zorgt voor overlast. Dat en meer in het AT5 Nieuws van zondag 27 juli, gepresenteerd door Lotte Rigter.

Coronademonstrant Michel Reijinga herdacht op Museumplein. En er zijn steeds meer meeuwen in de stad en dat zorgt voor overlast. Dat en meer in het AT5 Nieuws van zondag 27 juli, gepresenteerd door Lotte Rigter.

Geen demonstratie, maar een eerbetoon. Zo noemde de organisatie de bijeenkomst vanmiddag op het Museumplein voor deze week overleden Michel Reijinga (56). Reijinga was initiatiefnemer van de coronademonstraties op het Museumplein, die hij tijdens de pandemie organiseerde onder het mom van 'koffiedrinken'. 

De demonstraties van Reijinga, die maandenlang elke zondag werden gehouden, waren gericht tegen de toen geldende coronamaatregelen, al vertelde hij in een terugblik afgelopen maart dat hij al langer wilde demonstreren tegen het beleid van het toenmalige kabinet.

Confrontaties

Demonstreren mocht op dat moment alleen onder bepaalde voorwaarden van de gemeente, die bijvoorbeeld een andere locatie toewees of een maximum op het aantal betogers eiste, maar daar gingen de demonstranten nooit mee akkoord. De demo's trokken soms wel tienduizenden bezoekers en wanneer de politie ingreep omdat mensen geen anderhalve meter afstand hielden, liep het ook nog wel eens uit de hand.

De mensen die nu op de herdenking afkwamen, zijn voornamelijk dankbaar voor de rol die Reijinga speelde tijdens de coronacrisis. "Hij heeft ons bij elkaar gebracht", zegt een van de aanwezigen, "daar moet je te allen tijde respect voor hebben."

Trampoline

Op het grasveld hebben mensen een paal met daarop zelfgemaakt straatbordje waar 'Michel Reijingaplein' op geschreven staat in de grond geslagen, met daarnaast een foto van hem.

"Blijft elkaar ook in de toekomst de handen schudden", spreekt organisator Arian Honders. "We moeten bij elkaar de steun opzoeken", zegt hij later tegen AT5. "Ik moet kijken of ik een trampoline kan krijgen zodat ik Michel kan bereiken, maar ik weet ook: hij kijkt over mijn schouders mee. "

Ondernemers vrezen voor hun toekomst op het Food Center-terrein, Kamp Seedorf brengt met een nieuw kunstwerk een ode aan 'Jantje van Amsterdam', en initiatiefnemer coronaprotesten Michel Reijinga is overleden. Dat en meer in het AT5 Nieuws van woensdag 23 juli, gepresenteerd door Fabiënne Mucuk.

Michel Reijinga, initiatiefnemer van de coronademonstraties op het Museumplein, is overleden. Met de demonstraties, die hij tijdens de pandemie organiseerde onder het mom van 'koffiedrinken', ageerde hij tegen de coronamaatregelen van de overheid.

Reijinga organiseerde onder de noemer 'Nederland in Verzet' marsen en demonstraties in de stad tegen het overheidsbeleid. Hij omzeilde de regels, door mensen op te roepen om individueel koffie te komen drinken. Met regelmaat kwamen er tienduizenden mensen op af waarbij het vaker dan niet tot confrontaties kwam tussen demonstranten en de Mobiele Eenheid.

De geboren Amsterdammer groeide uit tot het gezicht van de coronaprotesten en stond diverse keren voor de camera van AT5. "Ik kwam eigenlijk om te demonstreren tegen het beleid van kabinet-Rutte. Toen kwam corona en zijn we gebombardeerd tot coronawappies, terwijl ik ons gewoon als 'wakker' beschouw", vertelde hij afgelopen april In een terugblik van AT5. Hij zei nog altijd achter zijn acties te staan.

Na de demonstraties had Reijinga in 2023 ambities om met Samen Voor Nederland de Tweede Kamer in te gaan, maar de partij behaalde geen zetels. Hij trok zich daarna terug uit de partij. "Ik ga persoonlijk even mijn eigen koers varen. Werken aan mezelf", schrijft hij destijds op Facebook. "Weer trachten te genieten van het leven."

Enkele maanden daarna raakte hij vlak voor Kerst verbrand aan zijn gezicht en handen toen een kleine gasfles ontplofte in een woning op de Oostelijke Eilanden. "Als je denkt alles al gehad te hebben in je leven komt deze er nog even overheen", schreef hij toen. Maar hij herstelde. "Het had slechter af kunnen lopen."

Gisterochtend koos Reijinga ervoor om uit het leven te stappen. Hij kwam om bij een eenzijdig auto-ongeluk in Diemen.