Hilda Laan en haar zoon Jeroen hebben de huur van hun snackbar in Beverwijk opgezegd. Dit vanwege de stijgende kosten en de nasleep van de coronaperiode. Hun zaak City Snacks op de Breestraat is hierdoor vanaf volgend jaar verleden tijd. "Het was een hele moeilijke keuze."

Hilda startte 28 jaar geleden samen met haar man en zoon de snackbar aan de Breestraat. De tent is een begrip in Beverwijk. "Wij zijn een familiezaak en denken mee met de mensen." Dat doen de ondernemers bijvoorbeeld als er een jong kind in de zaak is. "Dan vragen we of we het frikandelletje even moeten snijden. Dan koelt het sneller af. Dat waarderen ze."

Dat het een geliefde plek is, blijkt uit de vele hartverwarmende reacties die ze gekregen hebben nadat het nieuws van de verhuizing bekend werd gemaakt op Facebook. "Dat doet je heel goed", zegt Jeroen. "Uit onverwachte hoeken kwam steun en deelden mensen hun ideeën. Het is een bekroning op ons werk hier."

Nog aan het afbetalen

Liever gaan ze ook niet weg uit het pand, maar volgens Hilda hebben ze geen andere keuze. "Een huurverhoging van 19 procent is niet op te brengen. Wij zijn de schulden uit de coronaperiode nog aan het afbetalen. Elektriciteitsbedrijven lieten ons tijdelijk de helft betalen, maar dat moet je allemaal weer inhalen."

Ook Jeroen kan er met zijn verstand niet bij. Hij is erg boos. "De verhuurder is in de coronaperiode ons op haar manier tegemoet gekomen door niet te indexeren op dat moment. Nu vindt ze dat alles weer draait zoals het was." Toch vindt Jeroen dat de pandeigenaar moet weten dat dit niet het geval is. "Nu wil de eigenaar indexeren en rekent ze alles door, zelfs van voor covid. Ze wil zekerheid, maar hoeveel zekerheid wil je als je al 28 jaar een trouwe huurder hebt, die altijd netjes heeft betaald? Zelfs in de rotste periode, zoals tijdens corona."

Toch begrijpt hij wel dat er iets geïndexeerd moet worden. "Dat weten we allemaal, daar heb ik ook geen moeite mee. Maar alles gaat omhoog: energiekosten, personeelskosten, inkoop. Je wil voor iedereen toegankelijk blijven. Je wil niet je frietje naar 5,50 of 6 euro hebben."

Leegstand

Volgens Harry Visser, voorzitter van de winkeliersvereniging Beverwijk Centrum, is dit de eerste keer in de winkelstraat dat het zo mis gaat. "Op de Breestraat zijn er verhuurders die het wel opgelost hebben. Voorbeelden genoeg waar ze er wel op een goede manier uitgekomen zijn. Maar als de verhuurder het conform het huurcontract wilt regelen, dan heb je als huurder geen positie. Jammer dat dit zo gelopen is."

Op de Breestraat staan al meerdere panden leeg, dus Harry zit niet op te wachten op nog meer leegstand. "We doen ons best om al die panden bezet te krijgen en te houden. We hebben de coronaperiode best goed overleefd. En nu krijgen we dit. Nogmaals zal de verhuurder ongetwijfeld in zijn recht staan, maar wat heb je aan een leeg pand?" Om die reden zou Harry graag als bemiddelaar willen optreden. 

Het luik voorgoed dicht

Hoe het nu verder moet met City Snacks, weet Jeroen ook even niet. "We zijn alles op een rijtje aan het zetten. We hebben net voor de corona alles opgeknapt, een nieuwe vloer gelegd, een nieuwe automatiek. Dat heeft ook aardig wat centjes gekost." Daarbij heeft de coronapandemie er ook flink ingehakt. Hierdoor is er voor de ondernemers weinig ruimte om ergens anders opnieuw te starten en alles opnieuw in te richten. "Het wordt nog een lastige periode."

Op 28 februari 2024 zal voor het laatst de rolluik worden dichtgedaan. "Dat is heel verdrietig, want je sluit levenswerk af, wat mijn ouders 30 jaar geleden begonnen zijn. Ze hebben echt wel iets neergezet hier in de straat. Heel verdrietig als het luik voorgoed dichtgaat", aldus Jeroen. Hilda is er wat nuchterder in. "Ik ben niet iemand die erg gehecht is aan dingen. Ik zeg ook: het zit niet in die tegeltjes, al die herinneringen. Toch zal ik wel een traantje laten als ik hier voor het laatst de deur dichtdoe."

De verhuurder laat in een reactie via haar advocaat weten dat ze verrast en verbaasd is. Zij geven aan dat de huur vanaf 2016 zeven jaar lang niet geïndexeerd is en dat het indexeringspercentage conform de thans geldende huurovereenkomst vanaf 1 maart 2016 berekend per 1 maart 2023 19,1 procent is. Aan City Snacks is een nieuwe huurovereenkomst aangeboden voor de duur van vijf jaar met vijf jaar optie met een lagere huurverhoging ingaande 1 maart. Dit voorstel is afgewezen.

Lena Hessels is de dochter van Terrie Hessels, voorman van de avant-garde punkband The Ex uit Wormer. Lena groeide op met allerlei soorten muziek, behalve popmuziek. Verrassend is dat haar eerste plaat vol staat met mooie elektropopnummers. "Ik streef ernaar om een goed én catchy nummer te schrijven, en dat het dan een hit wordt."

Lena Hessels woont sinds kort in Amsterdam, maar ze groeide op in Wormer. In de voormalige directeurswoning van de Van Gelder Papierfabriek, die in de jaren 80 gekraakt werd door haar vader Terrie Hessels en zijn vrienden. 

"Mensen worden altijd een beetje angstig van de woorden krakers en punk, maar in mijn ogen waren dat allemaal heel lieven mensen", zegt Lena met een brede lach op haar gezicht. "Bij ons kwamen altijd heel veel muzikanten en allerlei mensen uit verschillende culturen over de vloer. Dat vind ik heel vet. Ik denk dat dat ook gevormd heeft hoe ik naar de wereld kijk."

In haar gezicht lijkt Lena erg op haar vader, met de kenmerkende brede lach. Daarnaast zegt Lena ook veel van haar vader geleerd te hebben. "Ik heb veel geleerd over vrijheid in muziek maken en hoe je met mensen om je heen omgaat. Je moet doen wat je wilt doen, als de intentie goed is."

Haar eerste plaat, If Not Now, Then When Will It, Be All I Ever Wanted , wil Lena geen debuutalbum noemen. "Het is een verzameling van 3 EP's die ik in de coronaperiode gemaakt heb", vertelt ze. De muziek die Lena op dit moment maakt, klinkt alweer anders dan haar eerdere werk. "Toen ik ermee begon was ik 19. Inmiddels ben ik 22, dat is echt een periode dat er veel verandert."

Haar muziek wil ze wel graag omschrijven als popmuziek. Best opmerkelijk voor een meisje dat opgroeide in een omgeving waar alles behalve popmuziek te horen was. "Bij ons thuis werd van alles gespeeld: punk, jazz, wereldmuziek, maar geen popmuziek", vertelt Lena. Ze zong ook al sinds ze een klein meisje was.

"Mijn moeder vertelt altijd dat ik al zong voordat ik kon praten. Toen ik een jaar of 10 was ontdekte ik de popster Taylor Swift. Toen ik haar hoorde en zag dacht ik: jaaaaa, dat wil ik ook!" Haar plaat heeft ze nog niet aan Taylor Swift opgestuurd, maar met nieuw werk gaat ze dat misschien wel doen. In het voorprogramma van de superster staan lijkt haar fantastisch. 

In haar kleine studio op het NDSM-terrein in Amsterdam laat Lena haar nieuwste nummer horen. Het is nog een schets van net een week oud, maar klinkt veelbelovend. De invloed van old skool dance en een pakkende zanglijn. "Mijn doel is om een goede song te schrijven die ook nog heel catchy is, en daar dan een hit mee te scoren", zegt Lena met een brede lach. Laat vader Terrie het maar niet horen. "Nee hoor, hij vindt het heel leuk wat ik doe!"

If Not Now, Then When Will It, Be All I Ever Wanted van Lena Hessels is te koop op vinyl in de platenzaak. Lena Hessels treedt op 31 maart op in V11 in Rotterdam en op het Showcasefestival in Enschede. 

Het is nog een weekje wachten, maar voor dj Marcel Meijer en zanger Lars Groenink kan het niet snel genoeg Paasvee zijn. Op 29 maart staat Schagen, dit jaar voor het eerst zonder coronaregels, weer vol met dikbilkoeien en feestende mensen. Dat is volgens het duo genoeg reden voor een speciaal nummer over dit jaarlijkse feest. Het lied komt vandaag uit.  

Het idee voor een spetterend feestlied over Paasvee lag al een tijdje op de plank van Marcel Meijer uit Anna Paulowna. Maar nu alle coronaregels eindelijk voorbij zijn, kon de timing volgens de dj niet beter zijn.

Meijer dook samen met Lars Groenink, die ook al jaren het entertainment op het jaarlijkse evenement verzorgt, de studio in voor een nieuw lied. De tekst had Marcel al een tijdje klaar liggen. "Het lied beschrijft een dag op Paasvee", legt de dj uit. "Dat begint serieus en daarna komt het feest gewoon los", voegt Lars Groenink toe. "Op woensdag naar de kroeg, een, twee, hupsakee."

In onderstaande video is te zien hoe Marcel en Lars het nummer nog voor de laatste keer oefenen voor de grote dag (tekst gaat door onder de video).

Marcel en Lars zijn op Paasvee individueel of samen om op meerdere plekken voor de muziek te zorgen. Het nieuwe Paasveelied, genaamd 'Paasvee, feest maar lekker mee!', zal die dag dan ook vaak door de speakers komen. "Alle dj's krijgen hem ook allemaal die dag, dus we hopen dat het nummer veel te horen is", vertelt Marcel. 

Vanaf vandaag is het al mogelijk om de tekst van dit nieuwe nummer uit je hoofd te leren, want het Paasveelied is nu al te beluisteren op Spotify. "Wie weet wordt het dan nog een hit", lacht Marcel. 

De Amerikaanse president Joe Biden heeft een wet ondertekend waarin staat dat zoveel mogelijk geheime informatie over de oorsprong van het coronavirus moet worden vrijgegeven. Daarmee blijft de regering volgens hem ook zoeken naar het mogelijke verband met het virologie-lab in Wuhan. Maar wat betekent dit nou concreet? Komt de waarheid over de oorsrprong van het virus eindelijk onomstotelijk aan het licht?

Het 'Max-effect' werkt ook door in de belangstelling voor deelname aan loop- en fietsevenementen op het circuit van Zandvoort. Komend weekeinde doet een recordaantal van 24.000 wandelaars, hardlopers en fietsers mee aan prestatietochten op en rond het circuit van Zandvoort. 

"Dat dat de plek is waar Max Verstappen twee keer de Grand Prix heeft gewonnen, heeft zeker invloed op het aantal inschrijvingen", zegt Beau Groot van organisator Le Champion." Veel mensen willen ervaren hoe het is om daar te lopen of te fietsen."

Records

Zaterdag is het duinencircuit van de wandelaars, met 6.000 deelnemers aan de '30 van Zandvoort.' Een dag later neemt een recordaantal fietsers (4.000) en hardlopers (14.000) bezit van de baan. 's Morgers vroeg vertrekken eerst de fietsers voor hun tocht over meerdere afstanden en vanaf 10.00 uur is het de beurt aan de hardlopers. Er zijn wedstrijd- en prestatielopen over 4, 12 en de klassieke 10 Engelse Mijl (16,1 kilometer). Beau Groot: "Het evenement zit duidelijk in de lift."

Alleen de wandeltocht boekt geen record, maar daar is een verklaring voor. Er is een limiet aan het aantal deelnemers gesteld omdat door het parcours de wandelaars door natuurgebieden voert. 

Eerste editie

De Circuit Run is al sinds de eerste editie in trek bij hardlopers. Het uitdagende parcours over het circuit, een stuk over het strand en door het dorp, trok in 2008 meteen al 9.000 deelnemers. Dat aantal liep gestaag op. De bekendmaking van de terugkeer van de Formule 1 leidde in 2020 tot een stormloop op deelname aan de Circuit Run van dat jaar, die als gevolg van de uitbraak van het coronavirus net als een jaar later werd afgelast. "Meteen daarna, in 2022, wist iedereen ons gelukkig weer te vinden", zegt Beau Groot. "Die ontwikkeling zet zich nu voort."

Weer

De organisatie van het mega-evenement bevindt zich in de afrondende fase. Het enige wat Le Champion de week voor de Circuit Run nog kan doen, is hopen op mooi weer. Het KNMI voorspelt regen. "Maar de vooruitzichten veranderen met de dag", zegt Beau Groot. "We zien wel, we hebben er toch geen invloed op."

Een vriend had een kaartje over voor Vermeer. De unieke tentoonstelling van deze Hollandse meester in het Rijksmuseum is al weken stijf uitverkocht. Ik dacht achter het net te vissen. Tot de vriendin van mijn kameraad corona kreeg en ik haar kaartje. Zo zie je maar, toch nog ergens goed voor, die pandemie.

Na corona zou alles anders worden. We zouden beseffen wat er écht toe deed. We zouden onthaasten en daardoor betere versies van onszelf worden.

Het Amsterdamse kledingmerk Scotch & Soda heeft faillissement aangevraagd voor zijn Nederlandse activiteiten. Het bedrijf kwam in de financiële problemen door de lockdowns tijdens de coronapandemie, de energiecrisis en hoge inflatie.

Wie denkt dat we steeds minder kopen in de ouderwetse winkelstraat en steeds méér via internet bestellen, heeft het mis. Voor het eerst daalt het aantal internetaankopen en gaan we weer vaker naar de fysieke winkel. Hoe zit dat bij jou? Winkel jij vooral achter je

computer of gaat er niets boven die gouwe, ouwe winkelstraat?

Uit cijfers van Thuiswinkel.org, de brancheorganisatie van webwinkels, blijkt dat mensen weer vaker naar de winkelstraat gaan en minder online kopen, aldus directeur Marlene ten Ham.

Cijfers

Winkels

Wat vind jij?

Bestel jij liever online? Of ga je lekker de hort op, en struin je alle winkels af? Ben je blij dat wij na de coronabeperkingen weer gezellig kunnen winkelen?

Het wordt een spannende week voor de organisatie en fans van het Young Art Festival. Een dezer dagen wordt de knoop doorgehakt of het festival in juli kan doorgaan. De kaartverkoop blijft achter op de verwachtingen en de organisatie wil zo min mogelijk risico lopen. 

Uiterlijk 25 maart hadden er 750 passe-partouts (weekendtickets) verkocht moeten zijn in de voorverkoop, maar hier is tot nu toe maar iets meer dan de helft van gerealiseerd. "We hebben onszelf een hoog doel gesteld", vertelt Stella van Lieshout, artistiek leider van het festival en al jaren verbonden aan het festival. "Normaal gesproken gaan we gewoon al tijdens de voorverkoop aan het werk en namen we dat risico. Maar vanwege twee jaar corona en de stijgende inflatie kunnen we dat risico niet meer nemen." Vorig jaar viel de opkomst ook al tegen en hebben ze niet zo goed gedraaid als gehoopt. 

Plek waar je jezelf mag zijn

Al vanaf 2004 is het festival een begrip in Beverwijk. En mocht het festival nu toch sneuvelen, dan is dat wel een aderlating, vindt Stella. "Dit festival is geboren uit de behoefte om voor jonge makers een plek te hebben waar ze zich kunnen laten zien. Er was in Beverwijk niks voor jonge kunstenaars en muzikanten. Daaruit is het Young Art Circus voortgekomen in 2004."

Aan de allereerste editie in 2004 heeft ze zelf nog meegedaan. "Er waren een aantal weken van tevoren workshops. Daar heb ik mijn eigen cabarettekst geschreven en op een klein houten podium rondom een kastanjeboom opgevoerd. Het ging mij niet eens om op een podium te mogen staan en iets van jezelf te mogen presenteren. Het was een plek waar ik mezelf kon zijn." 

Rare situatie

Nu het doel van 750 verkochte passe-partouts niet gehaald is, maakt ze zich wel ernstige zorgen. "Wij hebben alle vertrouwen dat we een mooi programma kunnen maken. Maar wij kunnen niet zomaar 20.000 euro investeren in de line-up. Dat maakt het een rare situatie. We willen eerst zien of er nog voldoende animo voor is."

En dit probleem is niet alleen lokaal. Volgens Stella zie je ook dat er, na corona, landelijk iets is veranderd in de manier waarop mensen kaartjes kopen voor evenementen en uitjes. "Mensen zijn wat minder geneigd plannen te maken op de lange termijn. Ze denken meer: ik heb dit weekend niks te doen. Voorheen was dat een stuk minder. Ik snap ook heel goed dat mensen wachten op de line-up of de bevestiging dat het zeker doorgaat."

In spanning

Vrijwilliger Zoë van Bachum houdt haar hart vast voor de toekomst van het festival. "Ik probeer goede hoop te houden, maar de spanning zit er goed in", vertelt ze. In 2019 is ze als vrijwilliger betrokken geraakt bij het festival en deed alles van het opbouwen van de hekken tot drank serveren achter de bar. En dat alles moeten missen… dat gaat er bij haar niet in. "Het is een groep hele fijne mensen, die veel plezier hebben in het leven. Het voelt als familie. Iedereen staat voor je klaar."

En ook voor de kunstenaars en muzikanten zou het een hard gelach zijn. "Daardoor krijgen heel veel jongeren niet de kans om te ontdekken waar hun verborgen talent ligt, of te worden meegetrokken met gelijkgezinde mensen. En heel veel mensen krijgen anders niet de mogelijk om hun eigen ding te laten zien. Er zijn niet zoveel plekken waar ze dat kunnen."

Erop of eronder?

Vandaag vergadert de organisatie met het bestuur en zal er op zeer korte termijn een klap gegeven worden op het wel of niet doorgaan van het Young Art Festival. Stella: "In het grotere geheel heeft het Young Art Festival gezorgd voor veel andere dingen in Beverwijk. Het heeft kleur gegeven en er zijn nieuwe initiatieven ontstaan zoals de Broedmachine, een creatieve broedplaats. Je hebt dan gewoon echt een leukere stad. Ik ben optimistisch, maar ik kan me ook voorstellen dat het bestuur het risico niet wilt nemen."

Mocht het festival toch niet doorgaan, dan krijgen alle mensen die wel al een kaartje hebben in ieder geval hun geld terug. 

De Amerikaanse president Joe Biden heeft een wet ondertekend waarmee zo veel mogelijk geheime informatie over de oorsprong van het coronavirus wordt vrijgegeven. Informatie die de nationale veiligheid kan schaden, zal volgens de president geheim blijven.

“We hadden een enorm lieve buurvrouw met wie wij veel omgingen. Toen we gingen verhuizen, beloofden we contact te houden. Maar door allerlei omstandigheden, niet in de laatste plaats de coronaperiode, kwam het er maar niet van.”

De Amsterdamse kledingketen Scotch & Soda heeft voor de Nederlandse tak van het bedrijf faillissement aangevraagd, zo weet Het Financieele Dagblad te melden. Het bankroet zou komen door 'ernstige cashflowproblemen' door de lockdowns tijdens de coronapandemie en de daaropvolgende energiecrisis en hoge inflatie. 

Het Amsterdamse kledingmerk werd in 1985 opgericht en heeft nog altijd het hoofdkantoor en andere belangrijke bedrijfsonderdelen, zoals de studio waar de kleding wordt ontworpen, in de stad. In 2011 werd het bedrijf overgenomen door de Amerikaanse investeringsmaatschappij Sun Capital. In Nederland werken ongeveer 800 mensen voor Scotch & Soda. 

Volgens het FD is de curator op zoek naar een bedrijf dat het kledingmerk wil overnemen en een doorstart wil maken. Nederland kent 32 vestigingen van Scotch & Soda, die blijven voorlopig gewoon nog open. De ruim tweehonderd winkels in het buitenland vallen buiten het faillissement. 

Profvoetballer Rai Vloert hoorde vandaag 3,5 jaar cel en een rijontzegging van vier jaar tegen zich eisen in de rechtbank van Haarlem. Het OM stelt hem volledig verantwoordelijk voor het ongeluk op 14 november 2021 op de A4, waarbij de vierjarige Gio Roos om het leven kwam. De voetballer had te veel gedronken en reed 203 kilometer per uur.

Het gezin Roos is in de nacht van het dodelijk ongeluk onderweg van Schiphol naar huis na een trip naar Tenerife. “Een onvergetelijke vakantie”, vertelt een emotionele moeder vandaag in de rechtbank. Ze heeft de foto van Gio voor zich neergezet, zodat ook hij erbij is vandaag.

In de parkeergarage van Schiphol controleert zijn moeder voor vertrek nog even of Gio en zijn eenjarige zusje goed vastzitten in hun stoeltjes, waarna het gezin op weg ging naar hun huis in Zoetermeer. Rond 01:10 uur gaat het vreselijk mis als de familie vlak na de Schipholtunnel op de A4 het pad kruist met profvoetballer Rai Vloet.

Vloet komt die avond samen met een vriend van een feestje in Amsterdam. Het feestje is wegens het overtreden van de corona-maatregelen vroegtijdig beëindigd, dus besluiten de vrienden verder te feesten in Rotterdam. Ze pakken de auto van Vloet. "Je beseft niet dat de alcohol die je hebt genuttigd al te veel is om te gaan rijden", verklaarde Vloet vandaag in de rechtbank.

Het is die nacht druk op de A4, maar dat weerhoudt Vloet er niet van om veel te hard te rijden. Meerder getuigen zien zijn witte Golf met een rotvaart langsrijden over de meest linkerbaan. Hij boort zijn auto vervolgens met 203 km/u in de grijze Golf van het gezin Roos, die rechts van hem rijdt. In zijn eigen beleving reed Vloet niet te hard. "Ik was bezig met de cruise control op het dashboard en heb het ongeluk niet zien gebeuren", verklaart hij. Op de snelweg gold op dat moment een maximumsnelheid van 130 kilometer per uur. 

Uit onderzoek bleek dat Vloet meer dan twee keer te veel alcohol in zijn bloed had, namelijk 515 ugl. 220 ugl is het maximum.

Valse verklaring

De auto van de familie Vloet tolt door de harde klap in het rond en eindigt in tegengestelde richting op de vluchtstrook. "Toen ik wakker werd, begreep ik niet waar we waren of wat er gebeurd was", gaat de moeder verder. "Als ik omloop naar Gio zie ik dat hij voorover hangt in zijn gordel. Ik heb geschreeuwd dat hij wakker moest worden, maar hij reageerde niet."

Hulpverleners proberen het jongetje uiteindelijk een uur lang te reanimeren, maar in het ziekenhuis overlijdt hij aan zwaar hersenletsel.

Ondertussen staat Vloet samen met zijn vriend ergens langs de vangrail. "Met zijn handen in het haar", zoals de profvoetballer zelf verklaard. Een eerste valse verklaring wordt hem zwaar aangerekend. De twee zeggen in eerste instantie dat niet Vloet, maar zijn vriend de bestuurder van de auto was.

"Hij wilde de schuld op zich nemen, omdat ik profvoetballer ben. Hij wilde niet dat het in de media zou komen." Als Vloet later in het ziekenhuis hoort dat zijn roekeloze gedrag de dood van Gio tot gevolg heeft, geeft hij toe zelf te hebben gereden.

Een tweede punt dat de Officier van Justitie de profvoetballer zwaar aanrekent, is dat hij nooit contact heeft opgenomen met de familie. Zij moesten aanzien hoe Vloet weer in het eerste team van Heracles werd opgesteld en voelt zich gedwongen tot een interview met De Telegraaf om hun zoon een stem te geven.

In het laatste deel van haar spreekrecht richt ze zich tot de verdachte: "Jij hebt die nacht de bewuste keuze gemaakt door achter het stuur te gaan zitten en heel hard te rijden. Ons leven staat stil en jij gaat gewoon door of er niets aan de hand is." Volgens Vloet raakt de situatie hem juist diep. "Ik voel alleen maar pijn. Heb zoveel spijt. Het is iets wat je voor de rest van je leven zal moeten dragen."

Geen riem om

De voetballer zegt iedere straf die hem wordt opgelegd te zullen ondergaan, maar de nabestaanden betwijfelen dat. Tegenwoordig voetbalt hij namelijk bij een club in Rusland, waar Nederland geen uitleveringsverdrag mee heeft. De wens vanuit de familie om hem voorlopig vast te houden, wordt niet ingewilligd.  

De advocaat van Vloet denkt dat het onderzoek rammelt. Volgens hem is het goed mogelijk dat Gio geen riem om had. Hij vraagt dan ook om vrijspraak. Als reactie daarop verlaten de moeder en oma van Gio geëmotioneerd de rechtszaal. Op maandag 3 april doet de rechter uitspraak in de zaak.

De terugkeer van de kortebaandraverij in Assendelft vorig jaar is niet onopgemerkt gebleven. Gisteren kregen de vrijwilligers achter de nieuwe organisatie de prijs 'Beste kortebaandraverij van 2022' uitgereikt. De oude organisatie stopte er in 2019 mee en vervolgens moest de nieuwe organisatie lang wachten door corona. Het bleek het wachten waard.

De prijs is in 2008 in het leven geroepen door de website kortebaandraverijen.nl, die alle evenementen nauwgezet volgt. "Je bent altijd afhankelijk van de koers zelf", legt redacteur Benjamin Hilgersom uit. "De ene wedstrijd is leuker dan de andere. Assendelft had vorig jaar echt een geweldige koers, het was heel spannend. Het was de eerste kortebaan nadat alle coronarestricties waren opgeheven. Voor ons was het logisch Assendelft te nomineren." 

Organisator Rik Jansen nam de prijs aan het begin van de ledenvergadering bij Grand Café Klinker in ontvangst. "Het is een ereprijs uitgereikt door professionals, we zijn er echt blij mee. We hadden alles mee vorig jaar en dat wordt beloond."

Tekst loopt door onder de reportage die NH Nieuws de afgelopen editie maakte.

Voor de komende editie op 13 mei zijn er nog meer plannen. "Er komt meer om de baan heen. We hebben straks drie horecaplaatsen met daarbij grote beeldschermen waarop de koers gevolgd kan worden", aldus Jansen. Naast de extra beeldschermen is het prijzengeld voor de pikeurs verhoogd en belooft de organisatie deze keer zand zonder schelpen; die zorgden afgelopen editie voor lekke banden.

Veiligheidseisen

Volgens Hilgersom is het door de jaren heen moeilijker geworden voor organisaties om dit soort evenementen neer te zetten. "Je bent er niet in twee keer vergaderen. Er zijn genoeg organisaties die daar gewoon tien maanden mee bezig zijn. Vergunningen regelen, programma's drukken, hekken bestellen, ga maar door. Daarnaast zijn de veiligheidseisen erg veranderd. Ik ken oude foto's van na de jaarwisseling, daar waren de banen nog gewoon zonder hekken. Dat kan je je nu niet meer voorstellen."

Tekst loopt door onder de foto.

Jansen ziet de komende editie wel goed komen. De financiën zijn in orde – naast de vele sponsors draagt de gemeente Zaanstad deze keer een kleine 10.000 euro bij – en er zijn genoeg mensen die hun schouders eronder zetten. Hij heeft nog wel een grote wens: "Ik hoop dat Assendelft zich vorig jaar zo op de kaart heeft gezet dat mensen uit de omliggende gemeenten een keertje komen kijken bij ons. Iedereen is welkom."

Het was de Tefaf van weer terug naar normaal, na alle corona en diefstal ellende draaide het nu eindelijk weer om de kunst en de handel. Met alleen de zondag nog te gaan is er volgens de standhouders uitstekend verkocht (“op het niveau van 2019”) met een paar opmerkelijke verkopen. Zoals de vaas van Delfts zwart, de speelkaartencollectie en het trieste verhaal van de kaart met het missende hoekje. En als klap op de vuurpijl de zilveren drinkbeker die stiekem uit de lijst van zijn schilderij ‘sloop’.

The Movies op de Haarlemmerdijk is na een sluiting van bijna drie jaar weer open. En daar zijn zowel de bezoekers als de medewerkers heel blij mee. AT5 nam een kijkje bij de vernieuwde oudste bioscoop van Amsterdam.

De sluiting van bijna drie jaar kende meerdere oorzaken. Eerst moest de bioscoop steeds opnieuw dicht vanwege corona, daarna werd er twee jaar lang gewerkt aan de verbouwing. "Bij die renovatie bleek dat heel veel muren te slecht waren. Die stonden op instorten", legt directeur Alex Rutten uit. Hierdoor duurde de renovatie nog langer dan gepland. Maar sinds deze week zijn de deuren weer geopend voor publiek. "Ons geduld wordt beloond", aldus een bezoeker.  

Wie vaker in The Movies is geweest, zal zaal 1, ondanks de renovatie, herkennen. De artdeco-wandtapijten, het plafond, rode stoelen... De overige zalen zijn daarentegen flink op de schop genomen. Zo is het aantal stoelen in zaal 2 teruggedrongen van 90 naar 42 stoelen. Alles om de 'kijkbeleving' te optimaliseren. 

Blijer hadden ze hem niet kunnen maken. Meneer Punt kijkt vol ontzag naar de vier replicaschilderijen van Vermeer die tijdelijk hangen in het verpleeghuis Novawhere in Purmerend. Het is een initiatief van het Rijksmuseum, die een stukje van de Eregalerij brengt naar mensen die moeilijk naar Amsterdam toe kunnen komen: "We willen dat wow-effect creëren."

"Het is alsof je bij haar in de keuken staat." Meneer Punt – niet veel mensen in het verpleeghuis kennen of gebruiken zijn voornaam – schuift zijn rolstoel nog wat dichter bij het Melkmeisje. "Als je die lichtval ziet uit het raam op haar gezicht. Het is zó mooi en kunstig." 

Cathelijne Denekamp van het Rijksmuseum geeft hem voor de gelegenheid even een privétour langs de schilderijen. Ze is manager toegankelijkheid en ziet voor haar ogen precies waarom ze dit doen. "Drie jaar geleden begonnen we met 'Nachtwacht on tour'", vertelt ze. "Toen was het coronatijd en konden de mensen echt niet in het verpleeghuis komen. Dat doen we nog steeds, daar kan je nog steeds voor bellen als je dat wilt."

De reacties van bewoners raken haar. "Zo is er een verhaal van een mevrouw die nooit wat zei, die zat meestal op haar kamer. Toen de Nachtwacht bij hen in het verzorgingshuis stond kwam ze naar beneden. Ze bleef er maar naar kijken. Opeens zei ze: 'Rembrandt'. Iedereen was helemaal verbaasd, het was echt een emotioneel moment."

Tekst loopt door onder de foto.

Lisette Muts van het verpleeghuis wilde het Rijksmuseum al langer naar dit verpleeghuis halen. "Maar de Nachtwacht was met 4,5 meter iets te hoog voor dit gebouw. Toen zeiden ze: 'Wacht maar, in 2023 komen we met iets nieuws. We houden je in ons hoofd.'" En ziedaar: zomaar een stuk Eregalerij met vier levensechte Vermeers in de eetzaal. "We zijn echt trots." 

The Movies op de Haarlemmerdijk is na een sluiting van bijna drie jaar weer open. En daar zijn zowel de bezoekers als de medewerkers heel blij mee. AT5 nam een kijkje bij de vernieuwde oudste bioscoop van Amsterdam.

De sluiting van bijna drie jaar kende meerdere oorzaken. Eerst moest de bioscoop steeds opnieuw dicht vanwege corona, daarna werd er twee jaar lang gewerkt aan de verbouwing. "Bij die renovatie bleek dat heel veel muren te slecht waren. Die stonden op instorten", legt directeur Alex Rutten uit. Hierdoor duurde de renovatie nog langer dan gepland. Maar sinds deze week zijn de deuren weer geopend voor publiek. "Ons geduld wordt beloond", aldus een bezoeker.  

Wie vaker in The Movies is geweest, zal zaal 1, ondanks de renovatie, herkennen. De artdeco-wandtapijten, het plafond, rode stoelen... De overige zalen zijn daarentegen flink op de schop genomen. Zo is het aantal stoelen in zaal 2 teruggedrongen van 90 naar 42 stoelen. Alles om de 'kijkbeleving' te optimaliseren. 

Amstelveen meldt zich weer in het rijtje Boston, Parijs, Amsterdam, New York en Rotterdam. Na enkele afgelaste edities is de gemeente morgen het decor van de Lentemarathon. Deelnemers en bezoekers staat een 'grootse hardloopbeleving' te wachten, zo belooft de organisatie. Toch zorgt het evenement ook voor de nodige hinder. NH Nieuws zet de belangrijkste zaken rond de Lentemarathon voor je op een rij.

Drijvende kracht achter de marathon is Atletiekvereniging Startbaan, waar hardloper en marketeer Roy van Damme besloot het evenement na corona nieuw leven in te blazen. Dankzij hem en talloze collega's en vrijwilligers is de vierde editie morgen een feit. 

Deelnemers

Het marathonparcours voert de deelnemers door heel de gemeente. Van het Stadshart tot het Amsterdamse Bos en van het Oude Dorp tot de Amstel: tijdens de route van ruim 42 kilometer komen de lopers langs alle hotspots van Amstelveen, zoals te zien op de afbeelding hieronder.

Het zogeheten Lopersplein in het Stadshart gaat om 7.30 uur open, de marathon begint daar om 9:00 uur. Naast individuele lopers doen er ook estafetteteams mee, waarbij vier lopers ieder 10,5 kilometer voor hun rekening nemen. 

Andere afstanden

Behalve de klassieke marathonafstand staan er ook andere afstanden op het programma, waaronder de halve marathon (21,1 kilometer). Deelnemers aan deze afstand starten om 10.00 uur. 

Ook zijn er routes van tien en vijf kilometer. De route van tien kilometer begint om 13:15 uur. Die van vijf kilometer om 13.30 uur. Alle afstanden - van de marathon tot de vijf kilometer - komen door het Oude Dorp.

Voor kinderen is er om 12.00 uur een route van 750 meter of 1,5 kilometer door Winkelcentrum Stadshart. "Zij mogen eindelijk door het winkelcentrum rennen zonder een strenge papa of mama", vertelt woordvoerder Thomas Nekkers van de organisatie. 

Bekijk hieronder de trajecten van de andere afstanden.

Toeschouwers

Ook voor toeschouwers is er voldoende te doen, garandeert Nekkers. Ondernemers op het Stadsplein, waar de deelnemers starten en finishen, verzorgen muziek, hapjes en drankjes. Op de Amsterdamseweg is na de marathon een feest.

Er geldt geen reisadvies. Wie naar Amstelveen komt om te lopen of lopers aan te moedigen kan dat met het openbaar vervoer doen. Ook de parkeergarages rond het Stadshart zijn toegankelijk, maar rond het parcours zijn sommige wegen korter of langer afgesloten (zie hieronder).

Bewoners

Amstelveners die in de buurt van het parcours wonen en een kijkje willen nemen, kunnen het best lopend gaan. Wie met de auto Amstelveen uit of in wil, kan op wat wegversperringen stuiten. 

De volgende straten zijn zondag voor langere tijd afgezet: 

• Nesserlaan (09:30-13:00)

• Nieuwe Karselaan (08:30-14:00)

• Oude Karselaan (08:30-14:00)

• Rembrandtweg 08:00-17:00)

• Kazernepad (08:30-16:00)

• Amsteldijk Zuid (09:30-14:00)

De volgende wegkruisingen zijn zondag per passage maximaal één a twee minuten afgezet voor verkeer:

• Groen van Prinstererlaan en Rembrandtweg

• Keizer Karelweg en Graaf Aelbrechtlaan

• Amsterdamseweg en Nieuwe Karselaan

• Amsterdamseweg en Parklaan

• Van Heuven Goedhartlaan en Handelsweg

Met Connexxion zijn afspraken gemaakt om vertragingen van openbaar vervoer tot een minimum te beperken. Buslijn 300 is tussen 10.30 uur en 15.00 uur omgeleid via de Ouderkerkerlaan.

Sommige fietspaden zijn afgesloten of voor korte tijd geblokkeerd. De beperkingen gelden vooral voor de paden bij:

• het Amsterdamse Bos

• de Amsterdamseweg (08:00-16:00)

• Oude Dorp (09:00-15:00)

• Kazernepad (08:30-16:00)

• Beneluxbaan (10:15-15:00)

• Gondel

• Brink

• Poortwachter

• Marne (09:00-12:00)

Het coronavirus is waarschijnlijk via wasbeerhonden bij de mens terechtgekomen. Deze hondachtigen werden verhandeld op de dierenmarkt in het Chinese Wuhan, het epicentrum van de pandemie. Toch duikt pas nu genetisch bewijs op.

Een cliniclown verdient nog altijd meer dan een gemiddelde verpleegkundige. Voor de goede orde: dat is absoluut geen diskwalificatie van de eerstgenoemde beroepsgroep, die waardevol werk doet aan de ziekenhuisbedden. Maar het is wél symbolisch voor de manier waarop in dit land zorgmedewerkers worden beloond. Ondanks alle beloften, ondanks het massale applaus in coronatijd, moeten ze nog altijd bivakkeren op de lagere trappen van de salarisladder. Terwijl ze vaak onder hoge werkdruk moeten waarborgen wat ons kostbaarste goed is: onze gezondheid.

De Amsterdamse visser Hendrik Kramer startte eerder al een crowdfundingcampagne om zijn vislabel Wild ‘n Zilt op de markt te brengen. Kramer is de zesde generatie uit een familie vissers uit Urk en zijn missie is om ervoor te zorgen dat zijn duurzame vis vanaf zijn duurzame boot direct bij de consument terecht komt. 

Toen Kramer 19 jaar oud was en klaar met zijn school trad hij in de voetsporen van zijn vader in de visserij. In het begin op het schip van zijn vader, maar na een jaar besloot hij de boel te verkopen. "Mijn vader wilde mij niet achterlaten met een bedrijf waar we 35 liter brandstof in de week de lucht in bliezen en maar 8.000 kilo vis vingen." Zelf begreep Kramer dat toen niet en begon zelfs te huilen toen hij het nieuws van zijn vader hoorden. "Ik zei toen: 'Je verkoopt mijn schip onder mijn kont vandaan. Maar hij wilde mij niet alleen laten met zo'n visserij bedrijf.'"

Energiezuinig schip

Na een aantal jaar als freelance visser gewerkt te hebben zag Kramer dat de visserij duurzamer kon. "Ik heb de zaak uiteindelijk overgenomen van mijn vader met de doelstelling om de duurzaamste visser van Nederland te worden." In 2018 bouwde de visser een energiezuiniger schip, genaamd MDV2. Het schip is energiezuiniger door een speciale visserijtechniek die gebruikt wordt en daarnaast wordt het schip diesel en elektrische voortgestuwd.

Om te bepalen wat de juiste weg is en hoe hij nog verder kan verduurzamen laat hij zich adviseren door milieuorganisatie Good Fish (bekend van de VISwijzer) en een comité van experts op het gebied van visserij. Voor hem is dat de enige weg voor een goede toekomst van de Noordzee. 

In 2019 ging zijn schip dan eindelijk in de vaart. "Dit was in de winter en dat was best lastig, want de boot is best seizoensafhankelijk. Maar ik dacht ik ben jong, dat lukt wel".

Alleen maar Nederlandse vis

In maart 2020 brak corona uit en gingen alle restaurants dicht. "Corona legde onze zwakheden bloot. Mijn zwakte was dat mijn vis na de verkoop verdween in de anonimiteit en 80 procent de grens over ging. In Nederland werd mijn vis bijna niet gegeten. Daarom begon ik het label: 'Wild en Zilt': hiermee wil ik mijn vis direct aan de klant verkopen." 

Met het concept wil hij zijn schip ieder jaar terughalen naar de haven van Amsterdam en vanuit daar zijn vis verkopen aan de consument. "Zo gaan we in Nederland alleen Nederlandse vis eten en niet meer gamba's ergens anders vandaan." Door de keten te verkorten kan hij zich richten op consumenten en organisaties die duurzaamheid belangrijk vinden en hier ook voor willen betalen.

Om het label Wild ‘n Zilt op op te zetten was Kramer vorig jaar een crowdfundingcampagne gestart. Mensen konden visboxen van Wild ‘n Zilt kopen. Met de opbrengst konden de operationele kosten en geïnvesteerd worden in marketing en personeel. Bekijk hier een video over zijn crowdfunding. De tekst gaat door na de video.

Toch is de strijd naar een duurzame visserij soms best vermoeiend en teleurstellend voor hem. Zo komen er veel tegenslagen op de weg waar Kramer, toen hij zijn duurzame weg insloeg, niet over nagedacht had. "Ik strijd op dit moment door een keus die ik in 2013 heb gemaakt en puur omdat ik anders failliet ga. Als ik allemaal vooraf had geweten wat mij te wachten stond, dan weet ik niet of het weer had gedaan."

Maar gaande ons gesprek begint het strijders vuurtje weer langzaam bij hem aan te wakkeren. "Meer lokaal gaan eten en dus Nederlandse vis gaan eten. Ik baal van die klote zalm die nu overal verkocht wordt", vertelt hij tijdens het gesprek als er hem gevraagd wordt wat hij onze viseters zou willen meegeven. Hij vervolgt: "Ik hoop dat we als Amsterdam de omslag gaan maken naar wild en zilt. En stoppen met al die kweekbende zoals zalm, gamba's en bijvoorbeeld langoustines uit Nederland gaan eten. Ik hoop dat ik een ommekeer kan maken."

Ben jij benieuwd naar de vis van Kramer en wil jij hem steunen in zijn weg naar duurzaamheid? Bezoek hem dan op de Zuidermarkt in Amsterdam. Ook kun je nog steeds visboxen bij hem bestellen via deze link.

Het KRO/NCRV tv programma Pointer bracht zijn verhaal in beeld. Bekijk het hieronder.

Na bijna drie jaar valt het doek definitief voor de GGD-teststraten. Vrijdag wordt daar voor de allerlaatste dag getest op corona, waarna alle overgebleven locaties sluiten. Wie zich toch nog wil laten testen, bijvoorbeeld voor een herstelbewijs voor het buitenland, moet dan naar commerciële aanbieders toe.

De GGD’en stoppen na vrijdag met het testen op corona. Sinds juni 2020 konden alle mensen met klachten bij de GGD terecht voor een coronatest.

Ziekenhuismedewerkers door heel Nederland staakten vandaag voor een betere cao: meer geld en minder werkdruk is wat ze willen. Ook bij het OLVG, het Antoni van Leeuwenhoek en het BovenIJ staakten honderden medewerkers: "Het is echt genoeg zo, onze collega's lopen weg."

"De lonen moeten met 10 procent stijgen en de werkdruk moet omlaag", vertellen bijna alle ziekenhuismedewerkers in staking. Het laatste bod dat de vereniging van ziekenhuizen deed voor een nieuwe cao is niet geaccepteerd door de vakbonden, daarom gaan de ziekenhuizen vandaag in staking.

Ze draaien zondagsdiensten op verschillende afdelingen, waaronder radiologie waar Felix Clasener werkt. De radioloog is onderdeel van het actiecomité: "Het is een beetje dubbel. Aan de ene kant is het vervelend dat we hier met z'n allen moeten zitten, maar aan de andere kant is het goed om te zien dat zo veel mensen zich hard willen maken voor dit feit."

De stakingen zijn per ziekenhuis anders ingericht, maar ze lijken erg op elkaar. Na verschillende toespraken van organisatoren wordt een mars gelopen. Het OLVG doet dit rondom het ziekenhuis, het Antoni van Leeuwenhoek over de gangen van het ziekenhuis: "We kunnen hier niet alle zorg laten vallen, maar met zo veel mogelijk mensen proberen we de boodschap duidelijk te maken", vertelt een van de stakers.

'Wel klappen, geen flappen'

Waar in de lockdowns tijdens corona nog werd stilgestaan bij het zorgpersoneel met een landelijk applaus, vindt een van de stakers dat met die waardering te weinig is gedaan: "Er wordt dan een lijstje gemaakt met de meest cruciale beroepen en wij hoorden daar ook bij. Maar nu het gaat over het behoud van die mensen, dan ineens is er geen geld."

De te hoge werkdruk wordt vooral gemerkt door collega's die uitvallen, dit benadrukte verpleegkundige Sacha Blijboom eerder ook al. Clasener heeft het over zestien-uursdiensten: "We houden dan twee tientjes over als we niet worden opgeroepen als we stand-by staan."

Met al deze aandacht en deze collectieve staking hoopt de organisatie genoeg aandacht te krijgen om de vereniging van ziekenhuizen te doen laten bewegen: "En zo niet, dan gaan we door en voeren we nog een actie in april. We gaan door tot er een betere cao staat."

De wind waait maandag woest rond het Prinses Beatrixplein, maar in de lunchroom op de hoek waait een frisse lentebries. Vrijwilligers van Stichting Turquoise en de Wereldkeuken poetsen en boenen deze week alsof het een lieve lust is. De grote lenteschoonmaak staat voor de nieuwe samenwerking tussen de beide organisaties.

Afgelopen zomer trok de Wereldkeuken die eerder bij de Pletterij aan de Lange Herenvest zijn plek had, in bij lunchroom Turquoise op het Prinses Beatrixplein. ”Het was even aftasten hoe de samenwerking zou verlopen. Met de verhuizing kwamen er nieuwe spullen en nieuwe mensen bij. Na de eerste paar maanden is het nu tijd voor een nulmeting”, legt coördinator en bestuurder Jacky van den Bosch uit. “We gaan terug naar de basis van waaruit we werken.”

Samen ramen lappen, vloeren schrobben en overbodige spullen de deur uitwerken. En dan opnieuw de boel inrichten. Letterlijk en figuurlijk met elkaar de schouders eronder zetten, is het uitgaanspunt van Turquoise en de Wereldkeuken. De veilige haven zijn voor mensen met verschillende achtergronden, een werkplek voor een ieder met een afstand tot een reguliere baan. Waar taallessen en koken hand in hand gaan.

Tekst gaat verder onder de foto

Maar waar ook de buurtbewoners hun kop koffie drinken, hun laptop uitklappen of die vergaderruimte boeken. En waar ze aan het eind van de middag heen rennen voor een afhaalmaaltijd voor een kleine prijs. “Wij vervullen een belangrijke sociale functie in de buurt. Alle kleuren, maten en achtergronden zijn hier welkom.” En dat is precies wat Turquoise en de Wereldkeuken wil zijn: een ontmoetingsplaats voor de buurt waar iedereen welkom is.

Een groep vrouwen met een niet-westerse achtergrond die buurtlunches verzorgden, zocht in 2014 een plek om ook avondmaaltijden te koken. Zo ontstond de sociale onderneming Turquoise. De kok (die anoniem wil blijven) is er vanaf het eerste uur bij.

Toen haar kinderen naar school gingen, wilde ze een plek om buitenshuis gerechten te maken voor andere vrouwen en vooral ook om de Nederlandse taal te leren. “Bij Turquoise leerde ik gerechten koken uit allerlei landen en naast me stond de taalcoach. Zo leerde ik de taal en koken.” Thuis lachen de kinderen weleens om haar formuleringen, maar bij Turquoise is ze niet bang om fouten te maken. ‘’Turquoise voelt als een huis. Ik kom hier altijd blij vandaan. De contacten met allerlei soorten mensen vind ik heel fijn.”

Tekst gaat verder onder de foto

Zelf kwam Jacky als bestuurder aan boord, maar toen de vorige coördinator wegging en zij tijd had, stapte zij ook in de functie van coördinator. Bovendien is ze leermeester in de horeca en kan ze zodoende de mensen begeleiden.

‘’Hier werken mensen met niet-aangeboren hersenletsel, stagiaires van de mbo-horeca opleiding, maar ook middelbare scholieren die een maatschappelijke stage lopen. Fouten maken mag hier. Een van onze medewerkers bakt altijd een appeltaart. Als het goed gaat, verkopen we het, maar het kan voorkomen dat het mislukt. Dat kan en mag gebeuren.”

150 afhaalmaaltijden

Het buurtcafé dat gesubsidieerd wordt door verschillende fondsen, was ook in de coronaperiode van onschatbare waarde voor Parkwijk. Meer dan 150 afhaalmaaltijden per dag gingen er over de toonbank. ‘’De buurtbewoners haalden hier regelmatig gerechten om zo toch even het huis uit te kunnen en contact te maken met anderen.”

Tekst gaat door onder de foto

Na corona is het weer even zoeken naar de juiste balans. ‘’Een aantal vrijwilligers is vertrokken naar betaalde banen. We zouden graag meer handen willen, want dan kunnen we ook ’s avonds open, diners verzorgen en de catering voor bedrijven uitbreiden.”

Turquoise is open van maandag tot en met vrijdag van 9.00 tot 17.00 uur en op donderdag- en vrijdagavond verzorgen de vrijwilligers van de Wereldkeuken een driegangengerecht uit verschillende landen. Daarvoor moet worden gereserveerd.

Györgyike Horvath deed het met alle liefde: vanmiddag haar actievoerende collega's van het Spaarne Gasthuis toespreken. Toch deed het ook pijn dat het nodig was. Het is nog maar iets meer dan drie jaar geleden dat ze op exact dezelfde plek de microfoon ter hand nam om een betere cao voor ziekenhuispersoneel te bepleiten. 

Sindsdien is er niets veranderd. Györgyike: "Sterker, de werkdruk is, vooral sinds corona, alleen maar groter geworden." En dan heeft ze het nog niet eens gehad over haar salaris als doktersassistent. Wil ze een beetje normaal leven kunnen leiden, dan moet daar per direct tien procent bovenop. "Het is triest dat we er wéér om moeten vragen."

Tekst gaat verder onder de video

Györgyike en haar collega's hebben duidelijk de sympathie van het publiek. Automobilisten claxonneren en fietsers steken hun duim op als het personeel een protestrondje maakt rond het Spaarne Gasthuis. De actie is mogelijk doordat ze vandaag een zondagdienst draaien. Györgyike vindt dat lastig. Ze belt liever geen patiënten af om een afspraak te verzetten."Maar mensen die ik aan de lijn had, hadden alle begrip. Dat is fijn om te merken." 

Het zorgpersoneel van het ziekenhuis Rode Kruis in Beverwijk legde vandaag haar werk neer, nadat eerder dit jaar de CAO-onderhandelingen vastliepen. Tijdens corona applaudisseerden we massaal voor het zorgpersoneel, maar wat is van die waardering nog over?

Het personeel in Beverwijk sluit zich aan bij een landelijke staking. Meerdere ziekenhuizen draaien een 'zondagsrooster.' Acute zorg, zorg voor kinderen en spoedeisende hulp en operaties gaan gewoon door, maar andere afdelingen sluiten voor een dag de deuren. Patiënten reageren tegenover NH gelaten en "begrijpen de actie". Ze wensen het "hardwerkend personeel succes."

Welmoed Murre is verpleegkundig specialist en verzorgt wonden in het ziekenhuis. Zij staakt vooral om uiteindelijk meer personeel in het ziekenhuis te krijgen.

Ook zij merkt dat "invalpoolen leeg zijn". Als er geen personeel is dan moet in het uiterste geval een bed worden gesloten. "Dat is zonde voor de zorg. Ik werk parttime, maar werk dan regelmatig een dag extra. Opa en oma passen een dag per week op, maar twee dagen in de week is voor hun ook veel. Dus dat kan niet altijd."

Marlon Hollema werkt als anesthesiemedewerker, oftewel hij helpt vooral bij het proces van de narcose tijdens operaties. Hollema staakt ook. Hij wil er ook 10 procent extra salaris bij, maar vooral betere secundaire arbeidsvoorwaarden. Hij maakt weken van 50 á 60 uur terwijl hij een contract heeft voor 36 uur. De zogenaamde bereikbaarheidsdiensten, oftewel het kunnen invallen als dat nodig is, zorgen voor lange werkweken. 

Volgens Hollema geven de extra bereikbaarheidsdiensten "niet per se stress, maar ik wel er wel eerlijke waardering voor. Dat kun je in geld of tijd uitdrukken." Welmoed Murre strijdt vooral voor meer personeel. Ook zij wil als ervaren kracht net als haar collega Marlon het liefste collega's coachen en helpen, maar daar is vaak domweg geen tijd voor door het personeelstekort.

Geen stress en het leuk hebben in je vak ziet Murre als oplossing. Haar collega Hollema wil bovendien meer waardering. Maar, hoe kan het dat het zorgpersoneel na corona nog steeds op waardering wacht? We herinneren ons allemaal het applaus dat het zorgpersoneel kreeg tijdens corona. Is er nog iets over van dat applaus?

Er moet kortom volgens Hollema een structurele oplossing komen, want hij ziet ook een groot tekort aan personeel. "Als ik kijk naar de afgelopen twee jaar, dan hebben collega's de afdeling verlaten, maar dan is het ook twee jaar geleden dat er iemand voor het laatst is bijgekomen. Sindsdien komen ZZP'ers en detacheerders de gaten opvullen. Dat zijn ook professionals die het al jaren doen. Maar dat zorgt dat ik niet tot andere taken toekom die ik eigenlijk ook nog wil doen." 

Moeite met staking

Het zorgpersoneel zegt niet uit te sluiten in de toekomst vaker te moeten staken als hun eisen (waaronder 10 procent loon er bij, verbeterde reiskosten- en bereikbaarheidsvergoeding) niet worden ingewilligd. Toch heeft het personeel er moeite mee om te staken.

Hollema legt uit: "Je zegt toch operaties af in ons geval waar mensen op zitten te wachten. Dat gaat mij aan het hart. Ik doe dit werk omdat ik het leuk vind, maar ik vind het jammer dat we mensen nu moeten afzeggen. Ik wil hun de zorg bieden waar ze recht op hebben. Dus staken is zeker lastig."

Voor het eerst in haar leven gaat Maartje Laor van der Spruit vandaag staken. Al 15 jaar werkt ze in het OLVG in Amsterdam en daar is volgens haar flink wat veranderd: de werkdruk is verhoogd en ze wordt naar eigen zeggen onderbetaald. Voor haar is de maat nu vol. In een monoloog legt ze uit waarom:

"Ik werk op de uitslaapkamer van de operatiekamers. Daar vang ik patiënten op. Door middel van taal neem ik stress, angst en pijn weg. Daarom ben ik dit werk ook gaan doen: mensen helpen. Eerlijk gezegd had ik dat vroeger helemaal niet verwacht, meisjes in mijn klas die de verzorgende kant opgingen vond ik eigenlijk heel suf. Moet je me nu zien! Toen ik dit werk ging doen, ging er een wereld voor me open. Het is een prachtig vak."

Verbazing en woede

"De afgelopen tijd is er veel veranderd. Dan doel ik op de coronacrisis en de tijden van inflatie. Je merkt in het ziekenhuis steeds minder waardering. We hebben juist geleerd dat ons vak zo belangrijk is, toch? Dan komt die inflatie en bungelen we onderaan de lijst van professies die loonsverhoging krijgen. Is dat dan onze dank? Ik voelde vooral verbazing en woede. Het is gewoon onrechtvaardig. Punt uit."

"Mijn werkplezier is er echt op achteruit gegaan. Het is belangrijk dat je je als werknemer gewaardeerd voelt. Ik heb het gevoel dat managers over mij beslissen, zonder de dialoog aan te gaan. Niemand vraagt: 'hoe gaat het met je?' Of: 'trek je de werkdruk nog?' Maar zij bepalen wel alles. Dat kan niet. Ik wil serieus genomen worden."

"Het past niet bij ons vak om in actie te komen. We zijn niet zo zakelijk en eisen niet zoveel op. Dat komt ook omdat, en dan generaliseer ik misschien een beetje, veel werknemers bij ons een partner hebben. Die hebben vaak een hoger salaris en dat maakt dat we soms meer werken voor het sociale dan voor het geld. Maar daar moet verandering in komen. Want het is geen roeping: wij moeten ook gewoon onze hypotheek betalen. We moeten opeisen wat we verdienen. Daar wil ik voor strijden."

'En terecht!'

"Dat er nu operaties van patiënten voor moeten worden afgezegd, vind ik echt niet fijn. Patiënten verdienen dat niet. We stonden afgelopen maandag al bij de hoofdingang te flyeren, en daar heb ik geen enkele negatieve reactie gehoord. Mensen zeiden: 'en terecht!' Dat geeft zo'n goed gevoel."

"Laat deze dag voldoende zijn. We zijn huiverig dat het niet bij één actiedag blijft. We willen uiteindelijk niets dan goeds voor onze patiënten. Maar vandaag is nodig. Ik maak me echt zorgen over de zorg in ons land. Ook als ik kijk naar de toekomst: steeds minder jongeren gaan de zorg in. Het geeft me energie dat ik wat kan doen vandaag. Mijn frustratie omzetten in actie zodat er hopelijk iets verandert!"

Ze hebben een halfuurtje tussendoor, maar toch maken Yvonne Zwart en Femke Dekker graag tijd om te vertellen over de actiedag. Vandaag zullen meerdere ziekenhuizen, zo ook het Zaans Medisch Centrum, een 'zondagsrooster' draaien en dat is volgens Yvonne hard nodig. "Corona is weg en wij zijn ook weg. Er wordt helemaal niet meer over ons nagedacht."

Bij een 'zondagsrooster' gaat alle spoedzorg door, maar worden de geplande afspraken verzet. "Dit is de enige manier waarop wij aandacht kunnen vragen", vertelt Femke Dekker. Femke werkt sinds 2001 als oncologie verpleegkundige in het Zaans Medisch Centrum (ZMC) en is medeoprichter van het actiecomité. Naast haar zit Yvonne Zwart, operatieassistent. Yvonne stuurt daarnaast ook de operatiekamers aan, zorgt dat patiënten goed doorkomen en alles z'n doorgang vindt.

Yvonne is nu 51 jaar en werkt al sinds haar zeventiende als operatieassistent. "Het is een prachtig beroep", zegt zij resoluut. Daar is Femke het helemaal mee eens. Yvonne vervolgt: "Geen dag is hetzelfde. Bij ons is het zo dat wij het heel erg moeten hebben van onze collega's. Bij ons op de OK slaapt de patiënt, dus het contact is dan anders. Je moet het dan wel met elkaar maken."

Hoewel het werk voor haar heel normaal is, blijft ze elke dag bijzonder maken voor de patiënt. "Je wilt het gewoon goed doen." Twijfelen over het vak doet ze dan ook niet. "Heel ouderwets, maar ik geloof wel dat het gewoon een roeping is. Ik zou niet anders willen." 

Tekst gaat door onder de foto.

Femke onderbreekt Yvonne. "Ik zou het geen roeping willen noemen, want het is wel een baan waar je echt een opleiding voor doet die vier jaar duurt. Je doet het ook niet voor niets. Het is ook een baan waar je gewoon salaris voor hoort te verdienen waar je van kunt leven."

'Generatiebeleid'

Dit is dan ook precies de reden waarom de ziekenhuismedewerkers het werk deels neerleggen. "Onze CAO was 1 februari afgelopen", legt Femke uit. "Er zijn zeven gesprekken geweest en er is niks uitgekomen." Het ziekenhuispersoneel wil dat ze een eerlijk salaris krijgt, de hoge werkdruk minder wordt en de balans tussen werk en privé meer in evenwicht komt. Ook willen ze dat er iets wordt gedaan aan het zogeheten generatiebeleid. 

Het ziekenhuispersoneel geeft aan dat er personeelstekort komt. "Je hebt een soort vergrijzing", legt Yvonne uit. "De nieuwe aanwas van jongeren die kiezen voor de zorg is niet zo dik bezaaid. Dus je krijgt een beroepsgroep die steeds ouder wordt. Het is lichamelijk best zwaar, psychisch ook." Het is volgens hen dan ook gewenst dat de oudere generatie beschermd wordt. "Anders heb je nog meer uitval in de oudere groep, dan heb je straks niks meer." 

Het generatiebeleid moet de oudere werknemers beschermen. Om het zware werk te kunnen blijven doen zullen er bijvoorbeeld goede regelingen moeten zijn om minder diensten te draaien.

Jongeren

Volgens Yvonne helpt een eerlijk salaris ook mee. Dan kiezen jongeren volgens haar namelijk eerder voor het vakgebied. "Het dreigt echt dat er een zorginfarct komt. Als we dat krijgen, dan zijn we veel verder van huis." 

Tekst gaat door onder de foto.

Ze voelen zich na de pandemie vergeten. "Corona is weg en wij zijn ook weg", aldus Yvonne. "Er wordt helemaal niet meer over nagedacht. Af en toe vind ik dat wel eens vervelend." Femke vult aan dat het in die periode juist duidelijk werd dat de zorg goed geregeld is en er gekwalificeerd personeel rondloopt. "Personeel dat het ook volhoudt. En dat had alle aandacht krijgt en dat is wat je nu ook ziet: 'Dat wij niet meer belangrijk worden gevonden'."

Aandacht voor problemen

Femke: "De pandemie is voorbij en nu moeten wij strijden voor een goede cao. We strijden alleen maar om een achterstallig salaris in te halen." Alles is duurder geworden, dus de actievoerders willen vooral dat de koopkracht behouden wordt. "Het lijkt soms wel of we veel meer, meer en meer willen, maar we liepen al achter en dat willen we een beetje gelijk trekken." Met de actie hoopt het gehele ziekenhuispersoneel een eerlijke cao te krijgen.

Toch is met een eerlijke cao het ziekenhuispersoneel niet gered. "Het probleem is natuurlijk groter, dat willen we ook ander de aandacht brengen." Maar voor nu gaat het om de politiek, zorgverzekeraars en Nederlandse Vereniging van Ziekenhuizen (NVZ). "Dat ze inzien hoe belangrijk het is om voor ons een goede cao af te sluiten, dat is eigenlijk waar het om draait." 

Zorgmedewerkers die long covid hebben opgelopen, moeten worden gecompenseerd zo vinden de vakbonden. De minister werkt aan een plan voor de slachtoffers uit de eerste coronagolf, maar moet dit gelden voor alle long covidpatienten uit de zorg of niet?

Voor het eerst in haar leven gaat Maartje Laor van der Spruit vandaag staken. Al 15 jaar werkt ze in het OLVG in Amsterdam en daar is volgens haar flink wat veranderd: de werkdruk is verhoogd en ze wordt naar eigen zeggen onderbetaald. Voor haar is de maat nu vol. In een monoloog legt ze uit waarom:

"Ik werk op de uitslaapkamer van de operatiekamers. Daar vang ik patiënten op. Door middel van taal neem ik stress, angst en pijn weg. Daarom ben ik dit werk ook gaan doen: mensen helpen. Eerlijk gezegd had ik dat vroeger helemaal niet verwacht, meisjes in mijn klas die de verzorgende kant opgingen vond ik eigenlijk heel suf. Moet je me nu zien! Toen ik dit werk ging doen, ging er een wereld voor me open. Het is een prachtig vak."

Verbazing en woede

"De afgelopen tijd is er veel veranderd. Dan doel ik op de coronacrisis en de tijden van inflatie. Je merkt in het ziekenhuis steeds minder waardering. We hebben juist geleerd dat ons vak zo belangrijk is, toch? Dan komt die inflatie en bungelen we onderaan de lijst van professies die loonsverhoging krijgen. Is dat dan onze dank? Ik voelde vooral verbazing en woede. Het is gewoon onrechtvaardig. Punt uit."

"Mijn werkplezier is er echt op achteruit gegaan. Het is belangrijk dat je je als werknemer gewaardeerd voelt. Ik heb het gevoel dat managers over mij beslissen, zonder de dialoog aan te gaan. Niemand vraagt: 'hoe gaat het met je?' Of: 'trek je de werkdruk nog?' Maar zij bepalen wel alles. Dat kan niet. Ik wil serieus genomen worden."

"Het past niet bij ons vak om in actie te komen. We zijn niet zo zakelijk en eisen niet zoveel op. Dat komt ook omdat, en dan generaliseer ik misschien een beetje, veel werknemers bij ons een partner hebben. Die hebben vaak een hoger salaris en dat maakt dat we soms meer werken voor het sociale dan voor het geld. Maar daar moet verandering in komen. Want het is geen roeping: wij moeten ook gewoon onze hypotheek betalen. We moeten opeisen wat we verdienen. Daar wil ik voor strijden."

'En terecht!'

"Dat er nu operaties van patiënten voor moeten worden afgezegd, vind ik echt niet fijn. Patiënten verdienen dat niet. We stonden afgelopen maandag al bij de hoofdingang te flyeren, en daar heb ik geen enkele negatieve reactie gehoord. Mensen zeiden: 'en terecht!' Dat geeft zo'n goed gevoel."

"Laat deze dag voldoende zijn. We zijn huiverig dat het niet bij één actiedag blijft. We willen uiteindelijk niets dan goeds voor onze patiënten. Maar vandaag is nodig. Ik maak me echt zorgen over de zorg in ons land. Ook als ik kijk naar de toekomst: steeds minder jongeren gaan de zorg in. Het geeft me energie dat ik wat kan doen vandaag. Mijn frustratie omzetten in actie zodat er hopelijk iets verandert!"

Hectisch noemt doktersassistent Györgyike Horvath (61) een gemiddelde werkdag op de polikliniek urologie van het Spaarne Gasthuis Haarlem-Zuid. Ze heeft dagelijks te maken met overvolle spreekuren afgewisseld met spoedgevallen. En dat is nog los van de lange wachtlijsten waar patiënten mee te kampen hebben. Nu is het genoeg, vindt Györgyike: De druk is hoog, het salaris laag. Het is tijd voor actie. Vandaag staakt ze tegen wil en dank. 

Györgyike Horvath is gespecialiseerd doktersassistent en assisteert artsen bij de sterilisatie van mannen, ondersteunt bij onderzoek naar plasproblemen of wisselt katheters bij patiënten. Haar ideaal is: mensen helpen. Het werk doet ze dan ook niet voor het salaris en de hoge werkdruk nam ze voor lief. Toch is er nu iets veranderd. 

Volgens Györgyike is er iets veranderd sinds corona. "We zijn nog steeds bezig met inhaalzorg. Mannen met een vergrote prostaat die moeten worden geopereerd, wachten daar soms maanden op. We krijgen dertig nieuwe patiënten op een dag. Dat kan niet met tien of twaalf artsen. Dat red je gewoon niet."

Ook bij de artsen is de werkdruk enorm. Györgyike vervolgt: "Voor corona had een arts 105 procent overboeking. Op een normale dag zijn de spreekuren van de arts 100 procent gevuld. Nu hebben we een overboeking van 160 procent. Artsen hebben nog maar tien minuten de tijd voor iemand met kanker. Dat kan toch niet!" 

Rennen en vliegen 

Het is dan ook hollen en vliegen bij haar op de polikliniek. "Als ik doktersassistentenspreekuur heb, wissel ik ondertussen katheters en kunnen er ook nog 'spoedjes' tussendoor komen van mensen met een verstopte katheter", zucht de doktersassistent. 

Tekst gaat verder onder foto

Haar werkdag begint normaal om 08.00 uur en eindigt om 16.30 uur. "Maar je kan de mensen die hulp nodig hebben niet naar huis laten gaan dus werk je maar weer over. Als ik 's avonds thuis kom, ben ik zo moe dat ik nauwelijks iets leuks kan doen. Werk en privé is echt totaal uit balans. Dat moet anders."

Op de afdeling waar Györgyike werkt, leiden ze nieuwe mensen op. Maar volgens de doktersassistent blijft geen van de afgestudeerden hangen. "Als ze klaar zijn met school, gaan ze allemaal weg. Ze kunnen ergens anders meer verdienen of gaan doorstuderen. Volgende week is er iemand klaar, maar die zegt: Ik ga sportkunde doen."

Vroeger, voor corona, kregen ze de vacatures op de polikliniek makkelijk gevuld. "Maar nu staan er heel veel open. Ik weet nog dat we vroeger zelfs wel eens open sollicitaties kregen, maar dat is lang geleden."

Salaris

Een ding wat echt moet veranderen, is het salaris. Dat is volgens de assistent veel te laag en niet meegegaan met de inflatie. "We verdienen net zo veel als een kassière bij de supermarkt. En daarmee zeg ik niet dat dat beroep niet belangrijk is, maar wij dragen wel zorg voor patiënten."

Donderdag gaan verschillende afdelingen in Spaarne Gasthuis actie voeren. Afdelingen draaien zondagdiensten, collega's zijn er dan wel maar werken niet. Alleen de oncologische zorg gaat door." Spaarne Gasthuis laat weten dat ook de spoedeisenhulp openblijft en spoedpatiënten worden geholpen. Net als bevallingen, oncologische kuren en bezoekuren gaan door.

Vriendelijke acties

Györgyike vindt het moeilijk om haar werk stil te leggen. Dat gaat volledig tegen haar natuur in. "Ik vind het moeilijk om mensen af te bellen. Helemaal als ze al zo lang wachten. We willen de mensen echt niet teleurstellen en al helemaal niet afbellen. Dit is totaal tegen ons DNA in. Maar het is nodig dat we worden gehoord. Fijn is wel dat het ziekenhuis onze vriendelijke acties respecteert."

Ze hebben een halfuurtje tussendoor, maar toch maken Yvonne Zwart en Femke Dekker graag tijd om te vertellen over de actiedag. Vandaag zullen meerdere ziekenhuizen, zo ook het Zaans Medisch Centrum, een 'zondagsrooster' draaien en dat is volgens Yvonne hard nodig. "Corona is weg en wij zijn ook weg. Er wordt helemaal niet meer over ons nagedacht."

Bij een 'zondagsrooster' gaat alle spoedzorg door, maar worden de geplande afspraken verzet. "Dit is de enige manier waarop wij aandacht kunnen vragen", vertelt Femke Dekker. Femke werkt sinds 2001 als oncologie verpleegkundige in het Zaans Medisch Centrum (ZMC) en is medeoprichter van het actiecomité. Naast haar zit Yvonne Zwart, operatieassistent. Yvonne stuurt daarnaast ook de operatiekamers aan, zorgt dat patiënten goed doorkomen en alles z'n doorgang vindt.

Yvonne is nu 51 jaar en werkt al sinds haar zeventiende als operatieassistent. "Het is een prachtig beroep", zegt zij resoluut. Daar is Femke het helemaal mee eens. Yvonne vervolgt: "Geen dag is hetzelfde. Bij ons is het zo dat wij het heel erg moeten hebben van onze collega's. Bij ons op de OK slaapt de patiënt, dus het contact is dan anders. Je moet het dan wel met elkaar maken."

Hoewel het werk voor haar heel normaal is, blijft ze elke dag bijzonder maken voor de patiënt. "Je wilt het gewoon goed doen." Twijfelen over het vak doet ze dan ook niet. "Heel ouderwets, maar ik geloof wel dat het gewoon een roeping is. Ik zou niet anders willen." 

Tekst gaat door onder de foto.

Femke onderbreekt Yvonne. "Ik zou het geen roeping willen noemen, want het is wel een baan waar je echt een opleiding voor doet die vier jaar duurt. Je doet het ook niet voor niets. Het is ook een baan waar je gewoon salaris voor hoort te verdienen waar je van kunt leven."

'Generatiebeleid'

Dit is dan ook precies de reden waarom de ziekenhuismedewerkers het werk deels neerleggen. "Onze CAO was 1 februari afgelopen", legt Femke uit. "Er zijn zeven gesprekken geweest en er is niks uitgekomen." Het ziekenhuispersoneel wil dat ze een eerlijk salaris krijgt, de hoge werkdruk minder wordt en de balans tussen werk en privé meer in evenwicht komt. Ook willen ze dat er iets wordt gedaan aan het zogeheten generatiebeleid. 

Het ziekenhuispersoneel geeft aan dat er personeelstekort komt. "Je hebt een soort vergrijzing", legt Yvonne uit. "De nieuwe aanwas van jongeren die kiezen voor de zorg is niet zo dik bezaaid. Dus je krijgt een beroepsgroep die steeds ouder wordt. Het is lichamelijk best zwaar, psychisch ook." Het is volgens hen dan ook gewenst dat de oudere generatie beschermd wordt. "Anders heb je nog meer uitval in de oudere groep, dan heb je straks niks meer." 

Het generatiebeleid moet de oudere werknemers beschermen. Om het zware werk te kunnen blijven doen zullen er bijvoorbeeld goede regelingen moeten zijn om minder diensten te draaien.

Jongeren

Volgens Yvonne helpt een eerlijk salaris ook mee. Dan kiezen jongeren volgens haar namelijk eerder voor het vakgebied. "Het dreigt echt dat er een zorginfarct komt. Als we dat krijgen, dan zijn we veel verder van huis." 

Tekst gaat door onder de foto.

Ze voelen zich na de pandemie vergeten. "Corona is weg en wij zijn ook weg", aldus Yvonne. "Er wordt helemaal niet meer over nagedacht. Af en toe vind ik dat wel eens vervelend." Femke vult aan dat het in die periode juist duidelijk werd dat de zorg goed geregeld is en er gekwalificeerd personeel rondloopt. "Personeel dat het ook volhoudt. En dat had alle aandacht krijgt en dat is wat je nu ook ziet: 'Dat wij niet meer belangrijk worden gevonden'."

Aandacht voor problemen

Femke: "De pandemie is voorbij en nu moeten wij strijden voor een goede cao. We strijden alleen maar om een achterstallig salaris in te halen." Alles is duurder geworden, dus de actievoerders willen vooral dat de koopkracht behouden wordt. "Het lijkt soms wel of we veel meer, meer en meer willen, maar we liepen al achter en dat willen we een beetje gelijk trekken." Met de actie hoopt het gehele ziekenhuispersoneel een eerlijke cao te krijgen.

Toch is met een eerlijke cao het ziekenhuispersoneel niet gered. "Het probleem is natuurlijk groter, dat willen we ook ander de aandacht brengen." Maar voor nu gaat het om de politiek, zorgverzekeraars en Nederlandse Vereniging van Ziekenhuizen (NVZ). "Dat ze inzien hoe belangrijk het is om voor ons een goede cao af te sluiten, dat is eigenlijk waar het om draait." 

Een loonsverhoging en minder werkdruk zijn de twee belangrijkste redenen waarom het personeel van 64 ziekenhuizen door het hele land heen morgen staken. Sacha Blijboom is verpleegkundige op de uitslaapkamer in het OLVG en doet donderdag ook mee met de staking: "Dit is ook voor de volgende generatie verpleegkundigen."

Al maandenlang zijn er onderhandelingen bezig tussen de vakbonden van ziekenhuispersoneel en de vereniging van ziekenhuizen. Er moet een nieuw cao worden opgesteld, en de partijen worden het er niet over eens. Volgens het ziekenhuispersoneel moet er echt meer bij. "Door de inflatie zijn er bij ons echt veel medewerkers die nu net aan hun rekening kunnen betalen", vertelt Blijboom.

Blijboom werkt al sinds de jaren tachtig in de verpleegkunde: "Eind jaren tachtig ben ik ook gaan staken, het voelt als iets goeds om van je te laten horen." Het ging toen om de eerste staking van ziekenhuispersoneel in Nederland.

"We willen een salarisverhoging, meer reiskostenvergoeding, meer invloed op de roosters en minder werkdruk", somt de verpleegkundige op. De afgelopen jaren is volgens veel zorgmedewerkers het salaris niet genoeg meegestegen met alle andere prijzen in het land.

Studenten in de toekomst

Daarnaast is het volgens de verpleegkundige niet alleen om haar eigen generatie medewerkers te redden: "Wat ik een groot probleem vind, is dat de aanmeldingen voor hbo verpleegkunde het afgelopen jaar ruim 17 procent lager was dan voorheen." Ze kan zich verplaatsen in jonge hbo'ers die misschien liever werk doen waar je meer mee kunt verdienen: "Als we meer verdienen, krijg ik meer collega's en neemt de werkdruk af."

"Na corona zijn we begonnen aan de inhaalzorg, maar echt rustiger is het tot nu toe niet geworden." Door moeheid van personeel in combinatie met het aantal patiënten dat moet worden behandeld, kan de zorg straks nog wel eens in het geding komen: "We doen ons uiterste best om de beste zorg te geven natuurlijk."

50 mensen in 17 bedden

In het OLVG West zijn er 17 bedden op de afdeling waar Blijboom werkt. "We hebben wel eens dagen dat we vijftig patiënten op een dag hebben. Dan kun je je voorstellen dat er veel druk op de bedden is en wij op snel tempo moeten zorgen dat iemand stabiel is en terug kan naar de afdeling." Daardoor moeten ze wel eens 'te' snel beslissingen maken: "Je wilt honderd procent zekerheid hebben dat het de goede keuze is, en soms moet je nu genoegen nemen met 95 procent van die zekerheid."

Morgen wordt alleen spoedeisende zorg uitgevoerd, net als op zondagen. Nog niet alle afdelingen van het OLVG doen nu mee met de staking: "Maar als er meer nodig is na morgen, dan doen waarschijnlijk alle andere afdelingen ook mee. Ik vind gewoon dat je je hard moet maken voor je beroep."

Een loonsverhoging en minder werkdruk zijn de twee belangrijkste redenen waarom het personeel van 64 ziekenhuizen door het hele land heen morgen staken. Sacha Blijboom is verpleegkundige op de uitslaapkamer in het OLVG en doet morgen ook mee met de staking: "Dit is ook voor de volgende generatie verpleegkundigen."

Al maandenlang zijn er onderhandelingen bezig tussen de vakbonden van ziekenhuispersoneel en de vereniging van ziekenhuizen. Er moet een nieuw cao worden opgesteld, en de partijen worden het er niet over eens. Volgens het ziekenhuispersoneel moet er echt meer bij. "Door de inflatie zijn er bij ons echt veel medewerkers die nu net aan hun rekening kunnen betalen", vertelt Blijboom.

Blijboom werkt al sinds de jaren tachtig in de verpleegkunde: "Eind jaren tachtig ben ik ook gaan staken, het voelt als iets goeds om van je te laten horen." Het ging toen om de eerste staking van ziekenhuispersoneel in Nederland.

"We willen een salarisverhoging, meer reiskostenvergoeding, meer invloed op de roosters en minder werkdruk", somt de verpleegkundige op. De afgelopen jaren is volgens veel zorgmedewerkers het salaris niet genoeg meegestegen met alle andere prijzen in het land.

Studenten in de toekomst

Daarnaast is het volgens de verpleegkundige niet alleen om haar eigen generatie medewerkers te redden: "Wat ik een groot probleem vind, is dat de aanmeldingen voor hbo verpleegkunde het afgelopen jaar ruim 17 procent lager was dan voorheen." Ze kan zich verplaatsen in jonge hbo'ers die misschien liever werk doen waar je meer mee kunt verdienen: "Als we meer verdienen, krijg ik meer collega's en neemt de werkdruk af."

"Na corona zijn we begonnen aan de inhaalzorg, maar echt rustiger is het tot nu toe niet geworden." Door moeheid van personeel in combinatie met het aantal patiënten dat moet worden behandeld, kan de zorg straks nog wel eens in het geding komen: "We doen ons uiterste best om de beste zorg te geven natuurlijk."

50 mensen in 17 bedden

In het OLVG West zijn er 17 bedden op de afdeling waar Blijboom werkt. "We hebben wel eens dagen dat we vijftig patiënten op een dag hebben. Dan kun je je voorstellen dat er veel druk op de bedden is en wij op snel tempo moeten zorgen dat iemand stabiel is en terug kan naar de afdeling." Daardoor moeten ze wel eens 'te' snel beslissingen maken: "Je wilt honderd procent zekerheid hebben dat het de goede keuze is, en soms moet je nu genoegen nemen met 95 procent van die zekerheid."

Morgen wordt alleen spoedeisende zorg uitgevoerd, net als op zondagen. Nog niet alle afdelingen van het OLVG doen nu mee met de staking: "Maar als er meer nodig is na morgen, dan doen waarschijnlijk alle andere afdelingen ook mee. Ik vind gewoon dat je je hard moet maken voor je beroep."