Sportjournalist John Volkers volgt voor NH een groep Noord-Hollandse atleten op de Olympische Spelen. Deze keer: de Volendamse Jessica Schilder (25). De kogelstootster staat vanavond in de finale en maakt kans op een medaille. "Ik eet vier, vijf maaltijden per dag. Ik mag niet afvallen."

De kogel in het zwaargewichtennummer van de vrouwenatletiek weegt 4 kilogram. "Als ik denk, hé, hij voelt aan als 3 kilo, dan weet ik: dit wordt een leuke dag", vertelde kogelstootster Jessica Schilder in de aanloop van de Olympische Spelen van Parijs. De tweevoudig Europees kampioen uit Volendam hoopt vanavond op die denkbeeldige gewichtsafname. "Als ik niet in vorm ben, dan is die kogel zwaar."

Schilder, 25, plaatste zich donderdag relatief eenvoudig voor de eindstrijd in het stampvolle Stade de France. De derde stoot uit de voorronde was goed voor 18 meter en 92 centimeter. Daarmee ging ze als vierde door vanuit de kwalificatie, gewonnen door de Canadese Sarah Mitton, met 19.77. Schilders bedoeling zal zijn om minimaal één plaatsje op te schuiven vanuit die eerste schifting. Daarvoor zal ze haar topniveau moeten aantikken. Ze heeft sinds de FBK Games van deze zomer een Nederlands record van 20.33 achter de naam.

In de aanloop van het grootste sportevenement ter wereld schetste de Noord-Hollandse atlete de afstanden die in Parijs nodig zullen zijn voor de betreding van het erepodium. "Met 20 meter 50 is het sowieso een medaille, maar ik denk dat je met 20.30 op het podium staat."

Heilige grens

De kogel twintig meter van zich afgooien, het was een magische, haast heilige grens voor de Nederlands kampioen. Ze doorbrak die eerder dan gedacht, in 2022 al, het jaar dat zij in München Europees kampioen werd met de Nederlands recordafstand van 20.24. Haar naam was terstond gevestigd. Daar kwam dat jaar ook nog de bronzen medaille van het wereldkampioenschap in Eugene (VS) bij. 

Schilder kan met warmte vertellen over die dagen dat zij de kogel liet vliegen, maar vooral over de manier waarop zij in het veld door de grote kogelstootsters werd ontvangen. "Ik heb een hele goede klik met die meiden. De eerste keer dat ik op dat niveau kwam, hebben ze mij omarmd. Het voordeel was dat ik direct een medaille pakte. Ze zijn heel lief. Ze nemen me mee in het proces. Ik had veel vragen. Die hebben ze allemaal beantwoord. Ik denk echt dat het wederzijdse interesse is", sprak ze aan de vooravond van de Spelen. De onderlinge sympathie lijkt verbonden met atletiek, waar na de finish of bij einde wedstrijd heel veel omhelsd en geknuffeld wordt.

Jessica Schilder is met haar 1.73 lang niet de kleinste van het veld, maar toch wordt ze als 'relatief klein' beschreven in de Canon van de Nederlandse Atletiek, een boek over de besten van de sport. Dat heeft te maken met het verschil in gewicht. Kilo’s gewicht achter de kogel kunnen zetten zorgt voor afstand. Schilder is een atleet met een redelijk normale postuur, geen grote buikomvang. Zij stoot vooral op basis van techniek. 

Techniek aangepast

"Techniek is bij mij nummer één. Zonder techniek kom je immers nergens. En zonder kracht ook niet. Dat is het tweede en eenvoudiger te verbeteren. Squatten is goed aan te leren. Daarna komt nog het uithoudingsvermogen.’ 

Haar techniek heeft ze ook dit jaar weer aangepast. "Er is bij de start een tussenpasje bijgekomen." Die leerfase voor de nieuwe uitvoering van de draaitechniek (anderhalve draai om de as voor de kogel wordt gelanceerd) kostte tijd. "Ik was lang aan het zoeken naar de juiste uitvoering van die tussenpas na de start. Tijdens het indoorseizoen ben ik ermee begonnen. Nu weet ik dat ik hem beheers, dat maakt me rustiger."

Haar kracht is toegenomen, maar die moet bovenop gewichtstoename komen. Schilder: "Ik eet vier, vijf maaltijden per dag. Ik mag niet afvallen. Als ik op vakantie ga, dan val ik direct fors af. Ik ben nu volgens afspraak op een bepaald gewicht. Daar zit een speling van plusminus drie kilo op. Ik kan nog wat aankomen, maar in principe zit ik nu goed. Ik eet gewoon als ik honger heb. Maar soms eet ik op mijn bed voor het slapen gaan nog een portie kwark. Want ik mag niet wakker worden van de honger. Eten is niet mijn hobby, hè."

Een kilo per jaar

Een kilo per jaar moet ze aankomen, sprak coach Gert Damkat in 2022 over zijn pupil. Haar snelle lijf en haar talent om snel aanpassingen te doen in de techniek spreken hem meer aan dan van haar een kolos voor de kogelstootring te maken. 

In 2021 maakte de Volendamse haar debuut op de Spelen. Ze was altijd al idolaat van de vijf ringen, is het verhaal. Schilder: "In 2012, bij de Spelen van Londen, werd ik gegrepen door dat olympische gevoel. Dat wilde ik ook. Ik was twaalf. Ik moest huilen om alles wat ik op tv zag. Nu gaat dat beter."

Tokio 2021, de Corona-Spelen, was ondanks alles genieten, zoals ze het uitdrukt. "Het was bizar, heel lastig ook, maar ik was blij dat ik daar stond." Japan, met zijn strikte regels, was ook stressvol. ‘Ik had nog coronacellen in mijn lijf. Het was heel spannend. Twee, drie uur voor mijn wedstrijd wist ik überhaupt niet of ik mocht starten.’ 

In Parijs is ze verzekerd van een start. "Zeker een medaille", zegt atletiekcoach Charles van Commenée. "Zeker een medaille", denkt ook atletiekcorrespondent Eric Roeske. De druk is volop aanwezig in de Franse hoofdstad.

Een 65-jarige man uit Laren krijgt een geldboete van 350 euro voor het verspreiden van lasterlijke flyers in de woonwijk van de ex-vriend van zijn dochter. Dat heeft de politierechter in Almere bepaald. De man verdacht de ex-vriend ervan hem te hebben bestolen, maar had daar geen bewijs voor. Uit frustratie heeft hij de flyers door de Hilversumse wijk Kerkelanden verspreid. 

'Hij is gewelddadig en lui', 'gebruikt stiekem (soft)drugs' en 'hij is een ordinaire dief zonder berouw'. Het is een greep uit de teksten op de flyers die begin november van vorig jaar door de Hilversumse wijk Kerkelanden zijn verspreid. De man achter deze flyers is een 65-jarige Laarder. De teksten op de flyers gaan over de ex-vriend van zijn dochter, die hierop aangifte doet van smaad en laster.

Gefrustreerd

Maar in de zittingszaal van de rechtbank van Almere is de eiser niet aanwezig, alleen de advocaat. Wel is de Laarder verschenen, samen met zijn advocaat. Hij erkent dat hij inderdaad een aantal flyers in de buurt heeft verspreid. Het zou volgens hem gaan om zo'n vijf stuks die hij aan de woning, onder ruitenwissers en in brievenbussen heeft gedaan. Volgens het doelwit waren dat er meer, het zou gaan om een stuk of dertig flyers. 

Als de rechter vraagt waarom hij deze flyers door Kerkelanden heeft verspreid, duurt het even voordat de verdachte to the point komt. "Ik was op een gegeven moment gefrustreerd", vertelt hij. De jonge man had een relatie met zijn dochter, maar ondanks dat de Laarder de partner van zijn dochter niet zag zitten, woonde hij tijdens de coronacrisis bij hem in huis. 

Stomme actie

Toen de Laarder op vakantie was, werd er bij hem thuis ingebroken. Enkele dure voorwerpen en de kleding van zijn dochter was weg. Hij had een sterk vermoeden dat zijn dochter haar toenmalige vriendje had aangezet om dit te doen. Bewijs hiervoor heeft hij echter niet. Toch doet de man aangifte bij de politie, zoekt hij de jongen bij zijn ouderlijk huis op en stuurt hij de moeder van de jongen sms'jes. 

Uit 'pure frustratie' neemt de man het heft in eigen hand en besluit hij de flyers in de buurt van het ouderlijk huis in Kerkelanden te verspreidden. "Het was een stomme actie, punt. Ik heb hier buikpijn van", blikt hij er hoorbaar geëmotioneerd op terug. Maar wanneer de rechter vraagt of hij ook spijt heeft, wil hij daar niet direct antwoord op geven. "Ik weet niet of dat juridische consequenties heeft, maar het was oliedom."

Geldboete

Zowel de officier als de advocaat van de verdachte zijn het erover eens dat deze flyers niet lasterlijk zijn. Het zijn namelijk karaktereigenschappen en daarmee ook niet beledigend zijn. Het OM eist echter wel een geldboete van 350 euro voor smaad. 

Hoewel de rechter zich kan vinden in de standpunten van het Openbaar Ministerie en de verdediging, stelt hij dat er een woord stond op de flyers die wel als smadelijk kan worden gezien: 'dief.' "Iemand beschuldigen een dief te zijn, dat vind ik voldoende concreet en vallen onder smadelijk." Dus gaat de rechter mee in de geldboete van 350 euro. 

De consument is ‘erg kieskeurig’ geworden, zei de baas van fastfoodketen McDonald’s bij de presentatie van magere kwartaalcijfers. De omzet van de hamburgergigant daalde in de VS voor het eerst sinds de coronapandemie. Ditmaal was de reden een andere: voor een groeiende groep Amerikanen is buiten de deur eten te duur.

De consument is ’erg kieskeurig’ geworden zei de baas van fastfoodketen McDonalds, Chris Kempczinski, bij de presentatie van magere kwartaalcijfers. De omzet van de hamburgergigant daalde in de VS voor het eerst sinds de corona pandemie. Ditmaal was de reden een andere: voor een groeiende groep Amerikanen is zelfs een hamburger te duur.

Het leven in de stad is duurder dan ooit. Om rond te komen, moeten veel studenten naast hun studie hard werken. In de serie 'Studenten met centen' volgen we vijf studenten, die op een bijzondere manier geld verdienen. Vandaag volgen we Annelotte Mul (25), zij opende haar eigen seksshop. 

Tijdens de coronaperiode opende Annelotte haar eigen online seksshop en inmiddels heeft ze ook een fysieke winkel midden in het centrum van Amsterdam. Hier streeft ze ernaar de orgasmekloof tussen mannen en vrouwen te verkleinen en de behoeften van vrouwen te vervullen.

Naast haar seksshop, studeert Annelotte marketing en communicatie. Het idee van haar winkel begon tijdens haar studie en voornamelijk uit eigen belang, tijdens de corona periode. Niet alleen voor vrijgezellen, maar ook binnen relaties werd het moeilijker om het spannend te houden.

Annelotte vond bovendien nergens seksspeeltjes die ze zonder schaamte op haar nachtkastje kon zetten. "Er is ook nog steeds een orgasmekloof tussen mannen en vrouwen, die wil ik doorbreken", zegt ze vastberaden. Vanuit deze observaties ontstond haar idee om zelf speeltjes te gaan ontwikkelen, speciaal gericht op vrouwen.

Annelotte merkte dat de drempel om een traditionele seksshop binnen te lopen best hoog is. "Dan staat er een hele dikke oude man achter de toonbank, je voelt je aan alle kanten bekeken." Daarom wilde ze een fysieke winkel openen die toegankelijker is voor iedereen. 

Het ondernemerschap zit in de familie, vertelt Annelotte. Ze heeft veel steun en kennis van haar familie meegekregen. Daarnaast moedigt haar studie het ondernemerschap aan en heeft deze haar de ruimte gegeven om haar doelen na te streven. Als we de winkel uitlopen roept Annelotte nog haar motto naar ons:  "Iedereen verdient een orgasme!" 

“Rationeel heb ik er vrede mee”, zegt Jarco Huijsing, “maar emotioneel moet het nog landen.” De eigenaar van het antiquariaat in de Haarlemse Gierstraat heeft een beslissing genomen: hij stopt met Huijsing Books. Op 21 september is de winkel voor het laatst open.

“Mijn buffer is weg”, legt Jarco uit. “De winkel draait nu op zich prima, maar er is de afgelopen jaren teveel gebeurd. Tegenslagen waar ik geen invloed op had. Verbouwingen in de straat, renovatie van het pand, stijgende energieprijzen, de corona-epidemie... Ik heb de winkel 7,5 jaar gedraaid met een inkomen van 750 euro per maand. Op een gegeven moment trek je dat niet meer. Mijn spaargeld is op.”

De druppel

Het vooruitzicht van nieuwe werkzaamheden in de Gierstraat was voor hem de druppel. “Ik heb het eerder meegemaakt, toen de V&D hier tegenover werd omgebouwd tot Hudson's Bay. In theorie is het allemaal netjes geregeld, maar in de praktijk zit je maandenlang in de stof en de herrie. Mensen stappen dan niet meer binnen, en daar moet je het wel van hebben.” Het voormalige V&D-pand tegenover Huijsing Books wordt komende jaren omgebouwd tot appartementencomplex, inclusief parkeerkelder.

Allure

Jarco heeft zich altijd bekommerd om de allure van de Gierstraat. Onlangs vierde hij nog een minieme overwinning: de burgemeester besloot kleine uitstallingen van winkeliers weer toe te staan. Eerder dit jaar had Jarco nog een proces-verbaal gekregen vanwege de kratjes met boeken die hij voor zijn winkel had gezet. Uit protest liet hij ze ook na de vermaning staan, met succes.

Veel lezende jongeren

Over het boekenvak is nog net zo enthousiast als 7,5 jaar geleden. “Je hoort veel negatieve verhalen, dat er bijvoorbeeld veel minder wordt gelezen. Maar dat is niet het hele verhaal. Er wordt minder Nederlands gelezen, en daar maken vooral Nederlandse uitgevers zich druk om. In de winkel zie ik veel lezende jongeren. Die pakken dan vaak Engelstalige boeken. Maar ik verkoop de laatste tijd ook opvallend veel Turkse boeken.”

Zijn vertrouwen in het boekenvak onderstreept hij met zijn volgende stap. Als Huijsing Books na 21 september definitief dicht is, gaat Jarco verder bij Antiquariaat Hovingh in de Kleine Houtstraat. “Mensen zullen altijd blijven lezen. En zij waarderen het nu meer dan ooit om even te ontsnappen aan de drukte en in een hoekje te zitten met een onontdekte parel.”

Motorcrosser Luke Tesselaar (24) uit Tuitjenhorn is klaar voor een nieuw avontuur. Hij vertrekt vandaag voor de Trans European Trail, een 'offroad'-tocht door Noord-Europa en Rusland. Dat betekent ruim twaalfduizend kilometer ploeteren over zand, grind, rotsen en door water. Luke heeft zogezegd 'avonturenkoorts': "Met tien jaar wil ik alle landen van de wereld hebben bezocht."

De avonturenkoorts voor Luke begon toen hij 18 werd: "Ik kwam erachter dat er toch wel meer is dan Tuitjenhorn. Toen ben ik naar Australië gegaan met het idee om liftend door het land te gaan. Maar het land is veel groter dan ik dacht." In Australië heeft Luke zijn rijbewijs gehaald om per motor verder te reizen.

Liften

Luke heeft er inmiddels al behoorlijk wat off road-kilometers opzitten. Want direct naar de coronatijd is hij meteen weer naar Australië vertrokken voor tien maanden. "Ik wilde weer terug. Daar een motor gekocht en rond gereden naar de meest afgelegen gebieden. Helaas raakte mijn motor total loss en moest ik 2.500 kilometer terug liften met de vrachtwagen naar Perth. En daar heb ik mijn huidige motor gekocht en over laten komen."

Tekst loopt door onder de video

"Omdat iedereen wilde weten waar ik was en wat ik tegenkwam ben ik filmpjes gaan maken." En met het filmen begon meteen het tweede avontuur. Met zijn YouTubekanaal 'Adventure Fever' probeert Luke zoveel mogelijk volgers en vooral kijkers te trekken, zodat hij er extra inkomen aan overhoudt naast zijn werk als servicemonteur en industrieel klimmer en abseiler. "Ik wil avontuur. Ik heb geen zin in alleen werken, een huis kopen en twee weken vakantie per jaar."

Vuurtje

Dat volgende avontuur is dus de Trans European Trail, een zware tocht door Noorwegen, Zweden en Rusland. Geen verharde wegen voor de crosser, veel eenzaamheid en kamperen in afgelegen gebieden. "Er is zoveel moois te zien en waarom zou ik het alleen op National Geographic bekijken? Ik wil het zelf beleven, midden in de natuur, met het dichtstbijzijnde dorp of stad 200 kilometer verderop. Kamperen met een vuurtje en 's avonds is het echt donker."

Tekst loopt door onder de foto's

Er zijn nogal wat vragen over Luke's reis door Rusland. Het land leeft op gespannen voet met het westen. De ouders van Luke en zijn vriendin vinden het sowieso niet zo leuk dat hij zo lang van huis is en alleen reist, in the middle of nowhere. Luke haalt zijn schouders op: "Ik reis voornamelijk langs het Europese deel om kennis te maken met het land. Ik heb meerdere mensen gesproken en er is niets aan de hand als je niet te veel opvalt. Nou, dat ben ik van plan," lacht hij.

Wow!

Luke leeft voor de vrijheid en de ruimte. Dat geeft hem het 'wow'-effect. Hij moet even goed nadenken wat het hem dan precies brengt: "Ik word er enorm blij van als ik op plekken kan komen waar anderen bijna niet kunnen komen. In Australië heb ik de Mitchell Falls bezocht. Dat is twee dagen rijden van de dichtstbijzijnde stad door ruig terrein. Als je zo'n waterval ziet dan stopt je hart even van zoveel schoonheid."

'Off road' rijden is niet altijd zo romantisch als het klinkt, laat Luke ook doorschemeren: "Het is soms ook een kwestie van leven of dood. Als er iets breekt midden in de woestijn met 40 graden dan ben je er geweest. En ga maar eens je binnenband vervangen in die hitte. Maar als het wiel dan weer in de as schiet, de motor weer start en je kunt wegrijden, dan spring je een gat in de lucht."

Tekst loopt door onder de foto

Terug naar de Trans European Trail; twaalf- tot vijftienduizend kilometer door ruig landschap van Zweden, Noorwegen en Rusland. Die gaat vandaag van start en het volgende plan ligt ook al klaar: "Deze tocht is een voorbereiding op een reis door de rest van Rusland. Misschien volgend jaar of het jaar daarop wil ik vanuit Tuitjenhorn naar Magadan, het oostelijkste puntje van Siberië. Dat is de echte Russische wildernis."

Je kunt Luke Tesselaar op zijn avonturen volgen via zijn Aventure_Fever-kanaal en je kunt hem zo ook een beetje financieel op weg helpen.

Bijna zestig jaar lang was de Volendamse visboer Jan Drum & Zonen een geliefde vaste waarde op het dorpsfeest van Heemskerk. Toch lijkt dit tijdperk nu echt ten einde. Door nieuwe plannen is er wederom geen plaats voor zijn vertrouwde kraam. "Het is jammer, maar ik heb het laten bezinken," aldus Drum.

Sentiment

Opa's en oma's, vaders en moeders, dochters en zonen en zelfs kleinkinderen – de familie Drum heeft generaties Heemskerkers zien opgroeien, en omgekeerd. Inmiddels is Ben Drum, nakomeling van twee Jannen, de eigenaar.

Zo'n 60 jaar leverde het Volendamse familiebedrijf jaarlijks vis aan Heemskerkse feestgangers. Een visje op de pof? Dat kon nog bij Jan. "Je kent elkaar al die jaren, je weet dat het goed zit", zegt Drum. Zo was de band met Heemskerk en zo had hij die het liefst nog jaren voortgezet. 

Aan de bel trekken

Na de coronajaren bleef de kraam afwezig tijdens het volksfeest. Bezorgde Heemskerkers trokken vorig jaar aan de bel toen ze hoorden dat de kraam van Jan Drum er voor het tweede jaar op rij niet zou staan. Grand Café Ruysdael, destijds de uitbater van de kleine tent, koos voor een grotere feesttent, waardoor er geen plek was voor de kraam van Drum.

Het ging Heemskerker Michel Kunnen aan het hart, die talloze kermisverhalen kan oprakelen over de Volendammer. Toch had hij goede hoop voor komend jaar, omdat de huidige uitbaters, Het Dorrup en Laurentz, 'echte' Heemskerkers zijn en volgens hem het sentiment rond de viskraam zouden begrijpen.

Tekst loopt door onder afbeelding.

Weer afwezig

Toch schittert de geliefde visboer dit jaar wederom door afwezigheid, laat Arjan Sierhuis van Grand Café Laurentz weten. "De viskraam past niet meer in de huidige situatie. We krijgen een overkapping over de straat, het is daar zo druk. Het past gewoon niet meer. We zijn niet tegen een viskraam, maar niet op die plek."

Tijden veranderen, benadrukt Sierhuis. "Ik begrijp het sentiment ook wel, maar ik voel ook het sentiment dat je tot je knieën in de plasticbekertjes staat. En de tent om 18:00 uur schoongeveegd moet worden, omdat je er niet meer in kan. Maar ja, dat is niet meer van deze tijd."

Liever vis 

Toen NH vorig jaar contact opnam met Drum, was hij boos en teleurgesteld omdat hij niet was benaderd. Nu is hij kalm. "Ik heb het laten bezinken," zegt hij.

Het raakte hem omdat hij een innige band heeft met het dorp en zijn inwoners. "Ik plande de week van de Heemskerkse feestweek altijd vrij. Ik sloot twee markten af. Het ging me niet om de omzet; ik vond het gewoon altijd leuk om erbij te zijn."

Vorig jaar ontplofte zijn Facebook met berichten dat hij gemist werd, wat hij begrijpt. "Er zijn mensen die geen snacks lusten, die willen vis en dan is het niet te krijgen. Dat is toch triest."

De geschiedenis lijkt zich te herhalen: "Ik heb ook 30 jaar op de koers gestaan, maar op een gegeven moment wilden ze meer pacht, dat was voor mij niet meer haalbaar. Mensen schreven me toen brieven: waarom ik er niet meer was en dat ze me misten. 'Ik houd niet van snacks, ik wil vis.'"

Geen vergunning

Volgens Sierhuis moet Drum contact opnemen met de gemeente als hij tijdens de feestweek wil staan. Maar dat heeft weinig zin, legt de visboer uit. "Vroeger kreeg ik een vergunning van de gemeente. Nu is de evenementenvergunning overgedragen aan de organisatie. Zij zijn nu verantwoordelijk voor alles."

De gemeente bevestigt dit. "In overleg met Koninklijke Horeca Nederland, afdeling Heemskerk, is afgesproken dat er tijdens de Volksfeesten twee tenten mogen worden geëxploiteerd. De uitbater van de kleine tent mag ook een standplaats beheren. Het is niet mogelijk om tijdens de Volksfeesten buiten het evenement om een tijdelijke standplaatsvergunning aan te vragen."

Drum is daarom realistisch: "Het kan zomaar dat dit het einde is van het Jan Drum-tijdperk. Maar je hoeft geen medelijden met Jan Drum te hebben, hij heeft het heel druk."

Het kantoor van de Nederlandse Basketball Bond (NBB) wordt een dag na het geweldige goud van de 3x3-formatie overstelpt met de meest uiteenlopende verzoeken. Over belangstelling had de sport de laatste jaren toch al niet te klagen. Sinds de coronaperiode zijn er lange wachtlijsten met kinderen die lid willen worden van een vereniging.

Bijna zestig jaar lang was de Volendamse visboer Jan Drum & Zonen een geliefde vaste waarde op het dorpsfeest van Heemskerk. Toch lijkt dit iconische tijdperk nu echt ten einde. Door nieuwe plannen is er wederom geen plaats voor zijn vertrouwde kraam. "Het is jammer, maar ik heb het laten bezinken," aldus Drum.

Sentiment

Opa's en oma's, vaders en moeders, dochters en zonen en zelfs kleinkinderen – de familie Drum heeft generaties Heemskerkers zien opgroeien, en omgekeerd. Inmiddels is Ben Drum, nakomeling van twee Jannen, de eigenaar.

Zo'n 60 jaar leverde het Volendamse familiebedrijf jaarlijks vis aan Heemskerkse feestgangers. Een visje op de pof? Dat kon nog bij Jan. "Je kent elkaar al die jaren, je weet dat het goed zit", zegt Drum. Zo was de band met Heemskerk en zo had hij die het liefst nog jaren voortgezet. 

Aan de bel trekken

Na de coronajaren bleef de kraam afwezig tijdens het volksfeest. Bezorgden Heemskerkers trokken vorig jaar aan de bel toen ze hoorden dat de kraam van Jan Drum er voor het tweede jaar op rij niet zou staan. Grand Café Ruysdael, destijds de uitbater van de kleine tent, koos voor een grotere feesttent, waardoor er geen plek was voor de kraam van Drum.

Het ging Heemskerker Michel Kunnen aan het hart, die talloze kermisverhalen kan oprakelen over de Volendammer. Toch had hij goede hoop voor komend jaar, omdat de huidige uitbaters, Het Dorrup en Laurentz, 'echte' Heemskerkers zijn en volgens hem het sentiment rond de viskraam zouden begrijpen.

Tekst loopt door onder afbeelding.

Weer afwezig

Toch schittert de geliefde visboer dit jaar wederom van afwezigheid, laat Arjan Sierhuis van Grand Café Laurentz weten. "De viskraam past niet meer in de huidige situatie. We krijgen een overkapping over de straat, het is daar zo druk. Het past gewoon niet meer. We zijn niet tegen een viskraam, maar niet op die plek."

Tijden veranderen, benadrukt Sierhuis. "Ik begrijp het sentiment ook wel, maar ik voel ook het sentiment dat je tot je knieën in de plasticbekertjes staat. En de tent om 18:00 uur schoongeveegd moet worden, omdat je er niet meer in kan. Maar ja, dat is niet meer van deze tijd."

Liever vis 

Toen NH vorig jaar contact opnam met Drum, was hij boos en teleurgesteld omdat hij niet was benaderd. Nu is hij kalm. "Ik heb het laten bezinken," zegt hij.

Het raakte hem omdat hij een innige band heeft met het dorp en zijn inwoners. "Ik plande de week van de Heemskerkse feestweek altijd vrij. Ik sloot twee markten af. Het ging me niet om de omzet; ik vond het gewoon altijd leuk om erbij te zijn."

Vorig jaar ontplofte zijn Facebook met berichten dat hij gemist werd, wat hij begrijpt. "Er zijn mensen die geen snacks lusten, die willen vis en dan is het niet te krijgen. Dat is toch triest."

De geschiedenis lijkt zich te herhalen: "Ik heb ook 30 jaar op de koers gestaan, maar op een gegeven moment wilden ze meer pacht, dat was voor mij niet meer haalbaar. Mensen schreven me toen brieven: waarom ik er niet meer was en dat ze me misten. 'Ik houd niet van snacks, ik wil vis.'"

Geen vergunning

Volgens Sierhuis moet Drum contact opnemen met de gemeente als hij tijdens de feestweek wil staan. Maar dat heeft weinig zin, legt de visboer uit. "Vroeger kreeg ik een vergunning van de gemeente. Nu is de evenementenvergunning overgedragen aan de organisatie. Zij zijn nu verantwoordelijk voor alles."

De gemeente bevestigt dit. "In overleg met Koninklijke Horeca Nederland, afdeling Heemskerk, is afgesproken dat er tijdens de Volksfeesten twee tenten mogen worden geëxploiteerd. De uitbater van de kleine tent mag ook een standplaats beheren. Het is niet mogelijk om tijdens de Volksfeesten buiten het evenement om een tijdelijke standplaatsvergunning aan te vragen."

Drum is daarom realistisch: "Het kan zomaar dat dit het einde is van het Jan Drum-tijdperk. Maar je hoeft geen medelijden met Jan Drum te hebben, hij heeft het heel druk."

De politie ziet steeds meer diergerelateerde meldingen binnenkomen, zo stelt burgemeester Halsema in een brief aan de gemeenteraad. Het type melding verschilt, zo kan het onder andere gaan om noodhulp voor een dier, een bijtincident of mishandeling. Een stijging van dat laatste zien ze ook bij Dierenopvang Amsterdam (DOA).

Cijfers kan DOA niet geven, maar dat er sprake is van een stijging, is zeker. Als voorbeeld loopt hondenverzorger Esther Balfoort naar hond Oko, die vastgebonden aan een boom werd gevonden. Zijn naam betekent 'oog'. "Hij kwam binnen met hele erge ontstoken ogen. Hij was mager en had allemaal littekens op z'n kop."

Op de kattenafdeling loopt kattenverzorger Noor van Gennep naar Icy. Ook Icy is achtergelaten door haar baas. Van Gennep wijst naar de rug. "Dit was één grote plak haar dat niet gekamd was en in de nek zitten wonden."

Aantal meldingen bijna verdubbeld

Het aantal meldingen bij de politie is de afgelopen vijf jaar van 1103 naar 1950 per jaar gegaan, zo staat in de brief van Halsema. De oorzaak is niet eenduidig, maar Halsema noemt drie verschillende mogelijkheden. Zo zou het kunnen dat Amsterdammers zich vaker ergeren aan de dieren van de buren en het daarom melding maken. Een andere optie is dat mensen het meldpunt beter weten te vinden.

Als laatste zou de coronaperiode een rol kunnen spelen. Toen hebben veel mensen huisdieren genomen, waar ze nu vanaf willen. Die dieren zien ze dan bij DOA vaak binnenkomen.

Van Gennep ziet bijvoorbeeld dat er steeds meer dieren met allergieën worden gedumpt, zoals Oko en Icy. "Je hoopt dat er niets mis is met een dier als je die koopt, maar als dat wel zo is, kunnen er best wat kosten aan verbonden zijn." Zo hebben de dieren speciale voeding nodig en moeten ze vaker naar de dierenarts. "Ik denk dat als mensen het teveel moeite vinden, ze de dieren op straat zetten."

Met Icy gaat het steeds beter. Oko mag inmiddels zelfs worden geadopteerd. Balfoort: "Je kan hem goed trainen, want hij doet heel graag iets voor zijn baasje. Zolang je maar een beetje lief voor hem bent."

De politie ontvangt steeds meer meldingen van dierenmishandeling in Amsterdam. De laatste vijf jaar is het aantal meldingen bijna verdubbeld.

Volgens burgemeester Femke Halsema is er geen eenduidige oorzaak bekend waarom het aantal meldingen zo is toegenomen, schrijft ze in een brief aan de gemeenteraad. Ze laat weten dat het college geschrokken is van de toename.

De politie kreeg afgelopen jaar 1950 meldingen van dierenmishandeling, terwijl dat er in 2019 nog 1103 waren. Uit de cijfers blijkt dat het aantal meldingen na 2019 ieder jaar verder toenam.

Mogelijke oorzaken

Hoewel er geen eenduidige oorzaak is, zijn er bij de politie en meldpunt 144 wel vermoedens. Zo werden er in de coronaperiode veel huisdieren aangeschaft, waar mensen nu van af willen. Halsema omschrijft dat als 'afstandsdieren', vaak met complexe medische of gedragsproblemen, die voor ergernis zorgen 'in de huiselijke sfeer'.

Verder is het mogelijk dat Amsterdammers zich vaker ergeren aan de dieren van de buren en dit eerder melden. Ook bestaat er een kans dat mensen het meldpunt beter weten te vinden, mede omdat de dierenpolitie meer zichtbaar is op sociale media.

Te weinig tijd

Volgens de burgemeester lukt het de Amsterdamse politie, ondanks de toename van het aantal meldingen, om vrijwel alle meldingen op te pakken 'en waar mogelijk tot een verdachte te komen'. Hoewel de agenten van de dierenpolitie erg toegewijd en betrokken zijn bij het welzijn van dieren, ontbreekt het hen volgens Halsema aan tijd om omvangrijkere onderzoeken te doen.

Dierenmishandeling kan kan een indicatie zijn van andere soorten mishandeling, zoals van kinderen of een partner. Ook blijken slachtoffers van huiselijk geweld ongeveer een jaar langer bij hun partner als er huisdieren in het spel zijn. Zij zoeken soms geen hulp uit angst dat hun dier dan extra mishandeld wordt. Ze gaan pas weg als er een goede opvang voor hun dier is.

Training

Medewerkers van woningcorporaties die achter de voordeur komen, zoals vakmensen, technische medewerkers, huismeesters en onderhoudsmonteurs, hebben een training gekregen om signalen hiervan te herkennen.

De politie ontvangt steeds meer meldingen van dierenmishandeling in de stad. De laatste vijf jaar is het aantal meldingen bijna verdubbeld.

Volgens burgemeester Femke Halsema is er geen eenduidige oorzaak bekend waarom het aantal meldingen zo is toegenomen, schrijft ze in een brief aan de gemeenteraad. Ze laat weten dat het college geschrokken is van de toename.

De politie kreeg afgelopen jaar 1950 meldingen van dierenmishandeling, terwijl dat er in 2019 nog 1103 waren. Uit de cijfers blijkt dat het aantal meldingen na 2019 ieder jaar verder toenam.

Mogelijke oorzaken

Hoewel er geen eenduidige oorzaak is, zijn er bij de politie en meldpunt 144 wel vermoedens. Zo werden er in de coronaperiode veel huisdieren aangeschaft, waar mensen nu van af willen. Halsema omschrijft dat als 'afstandsdieren', vaak met complexe medische of gedragsproblemen, die voor ergernis zorgen 'in de huiselijke sfeer'.

Verder is het mogelijk dat Amsterdammers zich vaker ergeren aan de dieren van de buren en dit eerder melden. Ook bestaat er een kans dat mensen het meldpunt beter weten te vinden, mede omdat de dierenpolitie meer zichtbaar is op sociale media.

Te weinig tijd

Volgens de burgemeester lukt het de Amsterdamse politie, ondanks de toename van het aantal meldingen, om vrijwel alle meldingen op te pakken 'en waar mogelijk tot een verdachte te komen'. Hoewel de agenten van de dierenpolitie erg toegewijd en betrokken zijn bij het welzijn van dieren, ontbreekt het hen volgens Halsema aan tijd om omvangrijkere onderzoeken te doen.

Dierenmishandeling kan kan een indicatie zijn van andere soorten mishandeling, zoals van kinderen of een partner. Ook blijken slachtoffers van huiselijk geweld ongeveer een jaar langer bij hun partner als er huisdieren in het spel zijn. Zij zoeken soms geen hulp uit angst dat hun dier dan extra mishandeld wordt. Ze gaan pas weg als er een goede opvang voor hun dier is.

Training

Medewerkers van woningcorporaties die achter de voordeur komen, zoals vakmensen, technische medewerkers, huismeesters en onderhoudsmonteurs, hebben een training gekregen om signalen hiervan te herkennen.

Mountainbikers en hondenbezitters botsen vaker met elkaar in de bossen van Goois Natuurreservaat. De hondenbezitters worden gek van de voorbijrazende mountainbikers, terwijl de mountainbikers de wandelaars met honden weer vervelend vinden. De 'suggestie van alleenrecht' van de bos- en fietspaden zorgt voor misverstanden. Daarom staan er nu scherpere regels op de borden. 

Uit een onderzoek dat het Goois Natuurreservaat vorig jaar heeft laten doen is gebleken dat het aantal ergernissen en meldingen van overlast in de Gooise bossen is toegenomen. Dat komt met name doordat het recreëren in eigen natuur na de coronacrisis nog steeds populair is en het dus druk is in de Gooise natuurgebieden.

Geen alleenrecht

Vooral twee groepen gebruikers van de natuur lijken moeite met elkaar te hebben: sportieve fietsers, zoals mountainbikers, en hondenbezitters met hun loslopende dieren. Het aantal meldingen door beide groepen over elkaar is ongeveer even hoog. En zowel de hondenbezitter als de mountainbiker denkt als enige van het pad gebruik te mogen maken.

"Maar zowel fietsers en mountainbikers als loslopende honden en hun bazen mogen van alle paden gebruik maken", aldus John Didderen, boswachter bij GNR. "We hebben dat op de borden nu ook aangegeven." 

Regels en gedragscode

Het gaat nu best nog wel eens mis. Honden mogen loslopen als ze luisteren naar hun baasje, maar toch gebeurt het dat fietsers wel eens achtervolgd worden door een blaffende hond. "En soms bijt de hond in de kuiten van de mountainbiker", vertelt Didderen over zijn ervaringen. 

Mountainbikers hebben zich op hun beurt te houden aan hun eigen gedragscode van de Nederlandse Toer Fiets Unie (NTFU). Respect voor elkaar en voor de natuur zijn daarin belangrijk punten, maar ook moeten racende fietsers vaart minderen als het druk is en moeten ze ruimte maken voor andere recreanten.

Een oplossing, behalve goed rekening houden met elkaar, lijkt er niet te komen. De boswachter legt uit dat bijvoorbeeld het aanleggen van aparte mountainbike-routes juist een aanzuigende werking heeft. Daardoor komen er dus meer fietsers en meer incidenten. Daarnaast is zo'n route enorm tijdrovend om te onderhouden en kost het veel geld.

Duidelijkheid

Andere oplossingen zouden zijn om gebruikers van de bossen van elkaar gescheiden te houden, zoals bijvoorbeeld 'tijdsloten' of het kopen van een fietsvignet, maar daar is geen steun voor. De natuurgebieden moeten vrij toegankelijk blijven voor iedereen.

Er zit voor de hondenbezitters en de mountainbikers dan ook niets anders op dan gewoon de regels na te leven en elkaar de ruimte te geven. "Een beetje begrip en respect en niet meteen gaan schreeuwen naar elkaar helpt ook", voegt boswachter John er nog aan toe.

De één spaart postzegels, de ander herinneringen. En sommigen verzamelen foto’s van vrachtwagens, Schotse om precies te zijn. De 70-jarige IJmuidense Stewart Purkins doet dit al 35 jaar en nu hij vier jaar met pensioen is, beleeft hij zijn hoogtijdagen. "Bijna elke ochtend sta ik met mijn camera bij de boot uit Newcastle. Je weet nooit wat er aankomt."

De laadklep van de boot uit Newcastle gaat langzaam open. "Nou kijk ik ff wat erop staat. Een McLaren, dat is een Schotse auto, maar die komen iedere week. Dus die heb ik nou zo'n beetje wel op de foto."

Stewart is geen groentje in het spottersvak. Al zo'n 35 jaar maakt hij foto's van de machines en al jaren komt hij daarvoor naar de kop van de haven. "Deze boot vaart hier nu al ongeveer 28 jaar. Toen ik nog werkte had ik alleen op zondagen tijd om langs te komen. Voor de Brexit kwam er op die dag ook veel binnen. Nu komt er meer doordeweeks aan en heb ik ook tijd om dan te kijken."

Viswagen

In zijn tienerjaren raakte Stewart verknocht aan Schotland en haar voertuigen. "Ik ben altijd vrachtwagenchauffeur geweest. Toen ik achttien was, ging ik mee met een viswagen naar Schotland." Daar sloeg de vonk over. "Er volgden vele andere bezoeken aan het land, vrijwel elk jaar."

Tienduizenden foto's

Toch begon hij zijn verzameldrift met meer dan alleen Schotse wagens. "Ik maakte eerst foto's van alle Europese vrachtwagens. Maar op een gegeven moment had ik bij wijze van spreken 100.000 foto's, aangezien ik alles in mappen bewaar. Daarom ben ik uiteindelijk alleen de Schotse exemplaren gaan sparen."

Alsnog loopt zijn verzameling in de tienduizenden, allemaal keurig gerangschikt in één van zijn 210 multomappen.

Er passeert een vrachtwagen. Stewart groet de chauffeur met een vriendelijke zwaai; voor hen is hij ook een bekend gezicht. "Dit is een mooie", benadrukt hij. "Maar die heb ik al."

De Schotse exemplaren herken je volgens Stewart uit duizenden. "Ze hebben vaak een vlaggetje, echt heel mooi. Een Nederlandse vrachtwagen is vaak een beetje saai grijs en een Oost-Europese is ook niks bijzonders." Hij haalt een foto uit zijn fietstas. "Kijk, goed in de verf, helemaal schoon."

Tekst loopt door onder afbeelding.

Ruilbeurs

Om zijn collectie uit te breiden, wisselt de vrachtwagenfan foto's uit met een Belgische geestverwant. "Hij stuurt er twintig op en ik doe hetzelfde. We hebben elkaar ooit ontmoet op een ruilbeurs voor Nederlandse miniatuurauto's in Houten. Daar waren vaak ook fotografen, maar sinds corona komt er bijna niemand meer. Sindsdien wissel ik de foto's direct met hem uit."

Hoewel je zou denken dat Stewart na 35 jaar zijn collectie wel compleet heeft, is het tegendeel waar. "Elke week heb ik wel iets nieuws. Soms ga ik een hele week en heb ik maar twee foto's, maar soms kom ik terug met dertig foto's." Juist dat onvoorspelbare is wat hem aantrekt.

Als er vijf nieuwe wagens voorbijkomen, noemt Stewart het een 'goeie dag' en begint hij de morgen gegarandeerd met een lach op zijn gezicht. Tevreden en vrolijk fietst hij dan naar huis. Als hij niets heeft gespot, merkt zijn vrouw het meteen. "Dan vraagt ze: 'Ben je chagrijnig?' Ja, pech. Het is net als vissen; je weet nooit of je wat vangt", zegt de IJmuidenaar.

Walhalla

Voor een betere vangst verruilt hij eens per jaar voor twee weken de havenplaats in voor zijn Walhalla: Schotland. Er verschijnt een glimlach van oor tot oor op zijn gezicht, bij alleen al de gedachte eraan. 

Stewart: "Daar zie je echt hele mooie exemplaren, ook die hier nooit komen. Dat is prachtig. Ik zit dan aan de kant van de weg te fotograferen terwijl mijn vrouw in de auto zit met een goed boek." Even valt het stil, en dan voegt hij toe: "We gaan ook naar hotelletjes. Ik maak het niet te gek. Het is ook haar vakantie."

De rolschaatsbaan die sinds een week op het Leidseplein ligt is niet te missen. Volgens organisator Frans Stuy is de baan is er voor jong en oud, maar in het bijzonder voor de Amsterdamse kinderen. Al jaren zet hij zich in voor jongeren in de stad, vooral voor de groep met een kleine portemonnee of die dreigt af te glijden naar criminaliteit. "Ik wil echt iets voor ze betekenen."

Al meer dan 25 jaar is Stuy het gezicht van de kermissen in de stad en daarnaast van de schaatsbanen op het Rembrandt- en Leidseplein. Amsterdamse jongeren zijn altijd zijn drijfveer, en dan voornamelijk de groep met een kleine portemonnee of die moeite heeft om op het rechte pad te blijven. De rolschaatsbaan is een nieuwe toevoeging in het rijtje van manieren om de jeugd vermaak te bieden. 

Gratis

Het enthousiasme is groot. Dusdanig dat Stuy op de openingsochtend heeft besloten zijn oorspronkelijke plan aan te passen. Hij gaf kinderen tot 13 jaar die in het bezit zijn van een stadspas al gratis toegang, maar gaat nog een stap verder. "Ik vind nu dat ook de ouders mee moeten", vertelt hij. "Als ze een stadspas hebben: kom lekker rolschaatsen."

De baan zal er de hele zomer nog liggen, tot en met 8 september. Het idee om in deze maanden wat neer te zetten voor de jeugd bleek aanstekelijk. De baan is met hulp van ondernemers rond het plein en stadsdeel Centrum tot stand gekomen. 

Reljeugd

Op dat gebied ging het Stuy een tijdlang niet voor de wind. Zo was de coronaperiode een moeilijke tijd voor de kermisexploitant. De echte klap kwam in oktober 2022, toen zijn kermis in Osdorp werd geteisterd door rellende jeugd. De buurt rondom de kermis kreeg te maken met vuurwerk, vechtpartijen en vernielingen. "Ik was de allereerste die in Amsterdam te maken kreeg met de reljeugd", blikt hij terug. "Ik moet eerlijk zeggen, dat is een verdrietige geschiedenis." Stuy besloot detectiepoortjes in te zetten bij de kermis. 

Volgens Stuy moet er wat veranderen. Hij heeft het gevoel dat er niet genoeg toezicht is op de jeugd, waardoor ze zich sneller misdragen. "Ik denk dat we terug naar de basis moeten, naar buurthuizen", geeft hij aan. "Vroeger had je daar ook mensen zitten en dat waren een soort tweede papa's. Maar ik hoop ook dat de ouders een beetje gaan opletten. Niet om te ouwehoeren, maar niemand weet wat zijn kind doet."

Wethouder Jeugdzaken

Toch voelt Stuy vooral enthousiasme als hij ziet hoe de rolschaatsbaan zich vult met kinderen en waagt hij zich aan een bijzondere uitspraak. "Misschien moet ik wel wethouder worden van Jeugdzaken", lacht hij. "Ja, dat wordt één party. Al ben ik wel iemand die veel gevoel en veel emotie heeft. Ik ga weleens uit mijn dak en dat is in politieke zin niet handig. Maar ik zou wel echt iets willen betekenen om te kijken of we die jeugd weer op het rechte pad kunnen krijgen."

Dat probeert hij nu dus ook al te doen met de rolschaatsbaan, met steun het lokale bestuur. "Het is belangrijk dat we zorgen dat er voor de jeugd genoeg te doen is", aldus stadsdeelvoorzitter Amélie Strens. "Op het moment dat je je verveelt, ga je misschien dingen doen die tegen het randje aanzitten of net niet kunnen. Dus we moeten voldoende aanbod hebben voor de jongeren en daar kan dit een bijdrage aan leveren."

AB InBev, de grootste bierbrouwer ter wereld, heeft afgelopen kwartaal opnieuw meer verdiend aan de verkoop van bier als Hertog Jan, Jupiler, Stella Artois, Leffe, Corona en Budweiser.

De aanwezigheid van corona in Nederland stabiliseert. Tegelijkertijd werden enkel in 2022 in deze periode meer coronavirusdeeltjes in het rioolwater aangetroffen. Dat blijkt uit de laatste weekcijfers van het RIVM. Blijft corona dan zelfs in de zomer voortdurend onder ons? ,,Ik had verwacht dat het virus zich inmiddels wel rustiger zou gedragen.”

Sportjournalist John Volkers volgt voor NH een groepje Noord-Hollandse atleten op de Olympische Spelen. Bo van Wetering (24), ook wel de 'Speedy Gonzales' van het Nederlandse handbalteam, leverde vandaag een prachtige prestatie tegen Spanje. De Heerhugowaardse vertelt over haar plaats in het team en haar toekomst, vlak voor een grote verandering.

Bo van Wetering praat zo snel, als ze handbalt. En in die tak van sport geldt zij, met haar lange benen, als de ware Speedy Gonzales. Dinsdagmiddag, na een topprestatie in de olympische competitie tegen Spanje (29-24 zege voor Nederland), wordt zij in het Parijse handbalstadion als uitblinker staande gehouden door de interviewer van de NOS, Han Kock. Ze dendert door haar tekst.

Even later, we moeten ons interview met de bondscoach daarvoor afbreken, staat ze alweer klaar voor een serie antwoorden over de wedstrijd die qua spanning een bleke kopie was van de WK-finale van 2019, de wedstrijd die elke Nederlandse handballiefhebber nog op zijn of haar netvlies zal hebben. Daar in Japan, in die gewonnen finale (30-29) speelde de piepjonge Van Wetering nauwelijks. De rol in de linkerhoek was voor de ervaren, door Bo bewonderde Martine Smeets. Wel maakte Van Wetering in die enkele minuten dat zij in het veld stond een goal. Ze zal er trots op zijn geweest.

Heerhugowaard als broedplaats voor handbaltalent

Tegenwoordig is de 24-jarige Van Wetering echt de Smeets van de nationale ploeg. Heerhugowaard, de forensenplaats die de voorbije jaren met Van Wetering, Tess Wester en Delaila Amega, drie internationale tophandbalsters voortbracht, kan trots op haar zijn. Ze is niet alleen snel als een hert, maar verdedigt met het gewei naar voren. Waar ze de voorbije jaren telkens de buitenste positie bewaakte, gebruikelijk voor een linkerhoek, staat zij nu af en toe op ‘positie 2’ zoals dat in handbaljargon heet. Daar weegt het defensieve werk een kilo of wat zwaarder.

Die verhuizing van de vleugel naar het centrum kwam door de late blessure van Zoë Sprengers, nog zo’n Noord-Hollandse uitblinker. "Zoë blesseerde zich in de uitzwaaiwedstrijd in Rotterdam, tegen Zuid-Korea, aan het bovenbeen. Het gebeurde al in de eerste helft. Zo jammer. Uit de MRI bleek dat ze niet meekon. Superzuur voor haar en heel lastig voor onze ploeg. We moeten ons uiterste best doen om dat gemis zo goed mogelijk op te vangen. Zoë verdedigde regelmatig op 2. Ik heb het op training enkele keren gedaan. Ik heb veel steun aan Kelly Dulfer naast me. Die geeft aan wat er moet gebeuren."

Bo van Wetering is echter vooral de razendsnelle aanvalster die bij een schot van de tegenstander op het Nederlandse doel al de vrije ruimte in rent om daar een mogelijk verre uitworp van haar keepster dan wel collega’s uit de defensieve lijn te ontvangen. In handbaltaal is dat de break-out. Dinsdag schoot ze op die manier driemaal raak. Daaraan voegde zij twee succesvolle schoten uit de hoek toe. Er werden ook kansen gemist; vier in getal. Het zal haar dwars hebben gezeten, maar het leuke aan haar is dat de kijker dat niet kan zien. Bo van Wetering heeft een vrolijk gezicht en daar kan ze, ook als ze zich verbijt, niets aan veranderen.

'Bootje'

Bo, ooit vanwege haar 1.71 metende gestalte ‘Bootje’ genoemd, gaat na de opwindende handbaldagen van Parijs 2024 verhuizen naar Hongarije. Ze heeft een contract getekend bij de grootste club van Europa, Audi ETO Györ, een grootmacht die begin juni opnieuw de Champions League won. Ze doet er nuchter over. "Het kwam op mijn pad. Ik heb drie jaar in Denemarken, bij Odense, gespeeld. Daar is het goed gegaan. Ik had het naar mijn zin. Ik zei tegen mezelf: zo’n kans zal niet snel weer komen. Ik zie uit naar die hele cultuur daar, het hele handbalplaatje. Mijn grote idool van vroeger, Anita Görbicz, is daar iets groots in de organisatie van de club. Ik zie er naar uit."

Ze treft in Györ, waar ooit de Koedijkse Nycke Groot furore maakte, twee landgenoten. Kelly Dulfer en Dione Housheer hebben ook getekend voor het Hongaarse avontuur. De coach is Per Johansson, de Zweed die Nederland al sinds 2022 coacht. Hij heeft gekozen voor een duobaan die hem bevalt. "Per heeft de laatste maanden Györ naar de Champions League-titel gecoacht. Het is mooi dat hij blijft. Je kent elkaar goed", zegt de jonge Bo, die van het Heerhugowaardse Tornado, via VZV, SEW en VOC naar Duitsland vertrok, naar Metzingen. Via Odense, in het handbalgekke Denemarken, is ze nu in het Hongaarse mekka van deze zaalsport beland, in het land waar handbal ‘kézilabda’ heet.

Interviews zonder stopwatch

In Parijs treft Bo van Wetering dezer dagen de kolkende sfeer die zij drie jaar geleden in het door corona getroffen Tokio moest missen. "Het was best gaaf daar in Japan, maar dit is zoveel leuker. Mijn ouders Erik en Antoinette op de tribune. Mijn broers en vrienden zijn gekomen. Dat maakt het anders, mooier om te beleven."

Handbalsters kunnen nog rustig interviews geven zonder een perschef met stopwatch ernaast. Zoals Van Wetering in Heerhugowaard, als ze thuis is, ook rustig over straat kan, ook toen ze net wereldkampioen was geworden en de regionale pers haalde.

Ze had een mooie voorbereiding op de Spelen, vertelt ze. ‘We hadden trainingskampen in Spanje en Zweden, maar tussendoor kregen we lekker veel vrij. Dan kregen we wel een schema mee voor krachttraining en intervallen, om thuis uit te voeren. Het was top geregeld. Maar na die laatste oefenwedstrijd tegen Korea had ik echt zin te gaan.’

Haar team is drie wedstrijden op streek, met twee zeges (Angola en Spanje) en één nederlaag (tegen olympisch kampioen Frankrijk). Na deze week in Parijs wacht een verhuizing naar Lille, waar de beslissende knock-out wedstrijden worden gespeeld in een voetbalstadion. In de Sud Arena, bij Porte de Versailles, staan nog de poule-duels tegen Brazilië en Hongarije op de agenda. "Allebei om 9 uur in de ochtend. Dat betekent om 5 uur opstaan. Dat doe ik echt nooit, vroeg opstaan. Ik heb ook nooit een krantenwijk gedaan. We hebben het patroon één keer geoefend, door om 9 uur een training te beginnen. We gaan het zien."

Zwemmer Adam Peaty heeft bij de Olympische Spelen in Parijs positief getest op het coronavirus. Dat gebeurde een dag nadat de Brit achter de Italiaan Nicolo Martinenghi zilver behaalde op de 100 meter schoolslag.

Het aantal geregistreerde dierenpensions in Noord-Holland is dit jaar met 51 procent gestegen ten opzichte van 2019. Toch blijkt dat de meeste pensions in onze provincie, na een rondgang van NH, nog steeds 'propvol' zitten. "Je moet er snel bij zijn, anders pies je naast de pot."

Dierenpension Tussenwijck in Beverwijk zit al sinds mei dit jaar 'propvol', en tot oktober is er helemaal geen plekje meer vrij. Dat het aantal dierenpensions in de provincie flink is gestegen, betekent voor het pension niet dat er minder reserveringen binnenkomen. "We moeten nog steeds vaak 'nee' verkopen."

In Noord-Holland is het aantal dierenpension in de afgelopen zes jaar gestegen van 161 naar 243 pensions die geregistreerd staan bij de Kamer van Koophandel. Daarmee staat onze provincie op de tweede plaats qua aantal pensions, ten opzichte van andere provincies in Nederland. 

Van 3 naar 100 honden

Jacqueline, medewerker van het pension, ziet een groot contrast tussen de coronaperiode en nu: "Tijdens die periode hadden we hier misschien drie honden. We zitten nu op 90 tot 100 honden tegelijk. Het is echt volle bak."

Het aantal reserveringen blijft jaarlijks groeien. Daarnaast reserveren de huisdiereigenaren steeds eerder in het jaar een plekje. Zo is Jacqueline nu al bezig met de reserveringen voor de kerstvakantie.

Dat ziet ook Sonja Geurts, eigenaar van dierenpension Boerdik, waar er zelfs al reserveringen zijn gemaakt voor volgend jaar december. "Als je een goede plek wil hebben, moet je er snel bij zijn, anders pies je naast de pot", benadrukt de eigenaar. 

Tekst gaat verder onder de foto.

In kattenpension De Oppas kunnen nieuwe katten ook niet meer terecht. Zelfs de reservelijst zit helemaal vol. "Ik zou het dubbele aantal kunnen opvangen als ik de reservelijst zie", zegt eigenaar Kees.

Baasjes over het hele land bellen Kees met de vraag of hun kat alsjeblieft bij hem kan verblijven. "Er komen zelfs katten uit Rotterdam naar mij toe." Dat merken de andere twee pensions ook. "Mensen rijden graag een heel stuk om hun dier onder te brengen", zegt Geurts. "Ik heb dieren uit het hele land in mijn pension." 

Eerst je dier, dan jij

Geurts tipt daarom om éérst een pension te boeken en pas daarna je eigen hotel of campingplaats. "Ik heb mensen huilend aan de telefoon gehad met de vraag of er plek is voor hun huisdier", vertelt ze. "Je kan niet aankomen met de vraag of je huisdier over twee weken bij ons terecht kan, want we zitten gewoon vol."

Sportjournalist John Volkers volgt voor NH een groepje Noord-Hollandse atleten op de Olympische Spelen. De Volendamse turnster Sanna Veerman (22) vertelt over haar leven als topsporter, haar niet-lullen-maar-poetsen-opvoeding en de onvoorwaardelijke steun vanuit het vissersdorp. Vandaag komt ze voor het eerst in actie in Parijs.

Wie op het hoogste niveau turnt moet een doorzetter zijn, met de karaktertrekken van niet opgeven, altijd doorgaan. Sanna Veerman, olympisch turnster uit Volendam, is er zo een. Ze heeft bij geboorte de juiste Noord-Hollandse genen meegekregen, zegt ze in volle overtuiging. Die van vissersdorp Volendam, waar sportieve (en muzikale) uitblinkers talrijk zijn. Dat is de helft van het pakketje. 

De andere helft? Haar moeder Miriam, die uit het nijvere West-Friesland komt. Zij heeft volgens de 22-jarige sportvrouw zeker meegeholpen bij haar vorming tot kampioen op de brug met ongelijke liggers. "Zij en haar familie komen uit Ursem. Daar is het ook van doorgaan en niet zeiken."

Ooit, in haar prilste beginjaren, liep Veerman bij jeugdgymnastiek een grote blaar op. De foto is weg, want anders zouden we nog schrikken, vertelt ze op Papendal, een week voor vertrek naar Parijs. "Zo’n blaar, zei mijn moeder, ach kind, dat hoort erbij. Nou, dan stop ik ermee, zei ik. Dat is toch niet leuk zo."

Ze hield er een half jaar mee op, maar het was geen einde, het bleek slechts een pauze. Het erkende talent ging op haar negende van Volendam (Mauritius, trainster Sarah Klouwer) naar Amsterdam (Turnz), met de coaches Wolther Kooistra en Claudia Werkhoven. Tenslotte, de 20 jaren voorbij, maakte ze voor het nieuwe, prikkelende gevoel de overstap naar Rotterdam (CTO Metropool), naar trainer Kevin den Uijl. "Als ik nu een blaar in mijn hand heb, dan zeg ik: joh, dat is het ergste niet. Je wordt harder door de jaren heen."

Hard zijn voor jezelf

Zo werd het turnen, vooral op het spektakeltoestel brug ongelijk ('uneven bars'), en leerde ze de pittige lessen van haar familie uit Volendam en Ursem. "Als je iets wil bereiken, dan moet je hard zijn voor jezelf."

Hard zijn voor jezelf, ook als je naar de Spelen wilt gaan. Trainingsmaatje Eythora Thorsdottir, de nummer zes van de laatste WK allround, brak in juni voor de ogen van Veerman haar voet op vier plaatsen bij een afsprong van balk. Het was de podiumtraining voor de olympische kwalificatie. "Het was een ongeluk. Zeker geen overbelasting. Dat maakte het ook zo eng. Ik moest ook die balkafsprong doen. Je hebt hard getraind, je bent topfit. Zoals Eythora. En dan is het in één keer weg."

Veerman zegt het met gevoel voor de situatie. Zelf kampte ze in het recente verleden ook met een fractuur aan de voet. Er zijn beelden dat zij in de trainingszaal te Amsterdam met een voet in een speciale brace aan de ligger van de turnbrug hangt en in de schuimrubber bak landt. Over doorzettingsvermogen en hoge pijngrens gesproken. 

Spandoek in Volendam

Vrolijk kan ze zijn over de familieband met voetbalinternational Joey Veerman, haar achterneef. Daar werd ze in juni, tijdens het EK voetbal in Duitsland, veel aan herinnerd. 

Ze drukt heel Volendam graag aan de borst, zoals het dorp haar, getuige een groot spandoek bij de entree van het pittoreske vissersplaatsje, evenzeer koestert. Een Instagram-felicitatie van Jan Smit, hoe leuk is dat. 

"Ik voel me heel Volendams door hoe sport daar leeft. Hoe ze mijn steunen. Ik heb een ongelooflijke support, door de organisatie Ring om Volendam. Die is ooit opgericht om sporters uit onze gemeente te steunen. Daar zit ik bij sinds ik op mijn twaalfde naar Amsterdam verhuisde voor het turnen. Bedrijven, maar bijvoorbeeld ook Nick & Simon, leggen geld in. Volgens mij is het nu Simon die ons steunt. Jessica Schilder (olympisch atlete, red.) en ik krijgen veel ondersteuning. Ik heb nooit, zoals veel meiden uit het dorp, in een viswinkel hoeven werken op zaterdag. Ik kreeg mijn rust, best belangrijk bij een zware trainingssport als turnen."

Spelen 2020 gemist door corona

De Spelen van Tokio van 2020 miste Veerman door een langdurige covid-infectie. "Ik heb er anderhalf jaar last van gehad", vertelt ze, zonder enig spoor van chagrijn. 

Haar olympische ervaring is die van EJOF, het Europese Jeugd Olympische Festival, in Hongarije, in 2017. Het was in de provinciestad Györ. Pieter van den Hoogenband was haar chef de mission. Die stapt nu als chef van de ‘grote’ ploeg door Parijs. Veerman haalde in Györ drie finales. Als alles klopt, zouden dat in Parijs er mogelijk twee zijn. De teamfinale, voor de beste acht landenteams, is doel 1. Doel 2 is de brugfinale, ook voor de top-8.

De voorbije WK’s, in Liverpool (2022) en Antwerpen (2023) werd Veerman vijfde en zesde in die belangwekkende toestelfinale. In de landenwedstrijd van zondag, de kwalificatie voor de volgende optredens in Parijs, moet zij kort voor vieren (15.45 uur) een goede score neerzetten. Het zal ondanks haar als strak beoordeelde oefening een pittige uitdaging zijn. "Tussen de achtste en twintigste plaats was er bij de Spelen van Tokio een verschil van tienden, soms van honderdsten. Mijn D-score, de moeilijkheidsgraad, is in orde. Het draait om de uitvoering, de E-score."

Als die oefening aan de ongelijke liggers op orde is, dan is zij zondag 4 augustus terug te zien in de olympische finale op brug. Zo niet, dan schuift ze haar perspectief door naar Los Angeles 2028. "Zolang ik fit ben en mijn leven kan regelen zoals dat nu kan, dan zeg ik: waarom niet."

Voor veel sporters roepen de Olympische Spelen een bijzonder gevoel op, maar bij Jessica Schilder is dat wel heel extreem. De 25-jarige kogelstootster uit Volendam kan alleen al bij het denken aan de Spelen haar emoties moeilijk onder controle houden. "Ik probeer er niet te veel aan te denken. Dan ga ik hyperventileren."

In 2021 deed ze voor de eerste keer mee aan de Olympische Spelen. Wat een droom moest zijn die uitkwam, eindigde in een nachtmerrie. Schilder had nog oude coronacellen in haar lichaam. Daardoor was het tot kort voor haar wedstrijd nog spannend of ze kon starten. "Nu is het als het goed is wat relaxter. De voorbereiding is wat makkelijker."

Doordat ze in Tokio al kennis heeft gemaakt met het evenement, weet ze waar ze aan toe is. Ondanks de strenge coronaregels, staat het nog altijd goed op haar netvlies. "Het was zo mooi. Het is natuurlijk een andere situatie, maar het blijven wel de Olympische Spelen. Ik ben heel blij dat ik in die ring heb gestoten."

Tattoo

Voor Schilder zijn de Olympische Spelen dusdanig speciaal dat ze een tatoeage heeft laten zetten na Tokio. Ze had al Tbilisi, waar ze aan de Olympische Spelen voor de jeugd meedeed, laten tatoeëren. Straks komt daar ook nog Parijs 2024 bij. "Ik ga door totdat ik bij mijn andere pols uitkom", zegt een vrolijke Schilder, die niet kan wachten totdat ze in de Franse hoofdstad van start mag.

Tekst loopt door onder de video.

Om op de Spelen te kunnen schitteren, werkte Schilder naar haar topvorm toe. Op de EK atletiek in Rome prolongeerde ze al haar Europese titel op het kogelstoten met een afstand van 18,77 meter. Dat was met een afstand waar ze niet eens heel tevreden mee was. Op de NK atletiek stootte ze met 19,79 al ruim een meter verder. Op de FBK Games in Hengelo werd de echte topvorm zichtbaar, wat met 20,33 meter verbeterde ze haar eigen Nederlandse record.

"Op de EK heb ik geleerd dat afstanden weinig uitmaken", zegt Schilder, die simpelweg verder wil stoten dan haar concurrenten. "Ik hoop goed door de kwalificatie te komen. En in de finale kan dan alles gebeuren. We zien het wel en het belangrijkste is dat we genieten."

Op donderdag 8 augustus vanaf 10.25 uur komt Schilder in actie in Parijs in de kwalificatie. De eventuele finale is dan op vrijdag 9 augustus vanaf 19.40 uur.

Voor veel sporters roepen de Olympische Spelen een bijzonder gevoel op, maar bij Jessica Schilder is dat wel heel extreem. De 25-jarige kogelstootster uit Volendam kan alleen al bij het denken aan de Spelen haar emoties moeilijk onder controle houden. "Ik probeer er niet te veel aan te denken. Dan ga ik hyperventileren."

In 2021 deed ze voor de eerste keer mee aan de Olympische Spelen. Wat een droom moest zijn die uitkwam, eindigde in een nachtmerrie. Schilder had nog oude coronacellen in haar lichaam. Daardoor was het tot kort voor haar wedstrijd nog spannend of ze kon starten. "Nu is het als het goed is wat relaxter. De voorbereiding is wat makkelijker."

Doordat ze in Tokio al kennis heeft gemaakt met het evenement, weet ze waar ze aan toe is. Ondanks de strenge coronaregels, staat het nog altijd goed op haar netvlies. "Het was zo mooi. Het is natuurlijk een andere situatie, maar het blijven wel de Olympische Spelen. Ik ben heel blij dat ik in die ring heb gestoten."

Tattoo

Voor Schilder zijn de Olympische Spelen dusdanig speciaal dat ze een tatoeage heeft laten zetten na Tokio. Ze had al Tbilisi, waar ze aan de Olympische Spelen voor de jeugd meedeed, laten tatoeëren. Straks komt daar ook nog Parijs 2024 bij. "Ik ga door totdat ik bij mijn andere pols uitkom", zegt een vrolijke Schilder, die niet kan wachten totdat ze in de Franse hoofdstad van start mag.

Tekst loopt door onder de video.

Om op de Spelen te kunnen schitteren, werkte Schilder naar haar topvorm toe. Op de EK atletiek in Rome prolongeerde ze al haar Europese titel op het kogelstoten met een afstand van 18,77 meter. Dat was met een afstand waar ze niet eens heel tevreden mee was. Op de NK atletiek stootte ze met 19,79 al ruim een meter verder. Op de FBK Games in Hengelo werd de echte topvorm zichtbaar, wat met 20,33 meter verbeterde ze haar eigen Nederlandse record.

"Op de EK heb ik geleerd dat afstanden weinig uitmaken", zegt Schilder, die simpelweg verder wil stoten dan haar concurrenten. "Ik hoop goed door de kwalificatie te komen. En in de finale kan dan alles gebeuren. We zien het wel en het belangrijkste is dat we genieten."

Op donderdag 8 augustus vanaf 10.25 uur komt Schilder in actie in Parijs in de kwalificatie. De eventuele finale is dan op vrijdag 9 augustus vanaf 19.40 uur.

Harvey Weinstein is opgenomen in het ziekenhuis met een coronabesmetting en een dubbele longontsteking. De 72-jarige voormalig producent ligt op de gevangenisafdeling van het Bellevue Hospital, deelt zijn woordvoerder Craigh Rothfeld in een verklaring aan media.

Veertien zware gevechtstanks die door Nederland zijn opgeknapt vertrekken deze zomer naar Oekraïne om ingezet te worden tegen de Russen. Politiek verslaggever Valentijn Bartels was in Duitsland met staatssecretaris Gijs Tuinman van Defensie om de gerepareerde Leopard 2 tanks te testen. Gaan deze gevechtsvoertuigen het verschil maken op het slagveld? En het coronavirus rukt op in de vorm van de FLiRT-variant. Dit zomervirus is duidelijk anders, vertelt verslaggever Martijn Schoolenberg in het Telegraafkwartier.

Het coronavirus is deze week wederom wat toegenomen in ons land. Dat komt vooral door de nieuwe zogeheten FLiRT-variant waarmee onze afweer nog minder bekend is. Moeten we ons weer zorgen gaan maken?

In de riolen zijn opnieuw meer deeltjes van het coronavirus te vinden. De zogenoemde virusvracht is voor de tiende week op rij gestegen. Dat wijst erop dat steeds meer mensen het virus onder de leden hebben.

Nederland heeft zo zijn perikelen. Het sjezen van hot naar her, de regenachtige dagen... Sommige vrouwen zijn helemaal klaar met de Nederlandse lifestyle. In de rubriek ’Enkeltje buitenland’ vertellen onze lezeressen speciale verhalen over hun emigratie. Myran Vonk (61) zag het leven in Nederland tijdens de coronapandemie niet meer zitten en trekt sindsdien samen met haar man Peter Loos (66) de wereld rond in hun camper Eindeloos.

Het einde van een tijdperk: Mei Mie, de lokaal bekende afhaaltoko aan de Stationsweg in Alkmaar, sluit na 28 jaar de deuren. Eigenaren Yun Lan Lam-Wong (65) en haar man chef Tak Sang Lam (74) gaan met pensioen en daarmee verdwijnt het geliefde eettentje voorgoed uit de stad. "Onze klanten kwamen uit alle hoeken van het land", vertelt dochter Poey Lam.

"De oudste klanten kennen mij en mijn jongere broer nog wel. Als kleine kinderen gingen we al met onze ouders mee", zegt zij tegen mediapartner Streekstad Centraal.

Terwijl Poey rustig tekende, huiswerk maakte of met het keyboard speelde, vulden haar ouders hongerige magen uit heel het land met Chinees-Indische maaltijden en snacks. "NS-personeel uit Maastricht kwam bij ons langs. Zelfs als we op vakantie waren in het buitenland, werden we soms aangesproken door klanten."

Na bijna dertig jaar hart en ziel in de zaak te hebben gelegd, willen haar ouders daar nu graag de vruchten van plukken. "Mijn vader wordt bijna 75, dus hij is al een stuk langer doorgegaan. Het werk werd zwaarder voor hem, de beste man werkt veertien uur per dag."

Vanaf haar vijftiende werkte Poey zelf ook parttime in het restaurant. Dat doet ze inmiddels, twintig jaar later, nog één avond per week en als het druk is. "Mijn jongere broer staat er nog elke zondag. Hij heeft nog nooit een vrije zondag gekend", lacht ze. 

Toch zien broer en zus het overnemen van de zaak niet zitten. "Dat was ook niet de wens van onze ouders. Wij zijn destijds naar school gestuurd, zoals veel Chinezen van de volgende generatie, onder het mom van een beter leven. Mijn ouders hebben hart en nieren geïnvesteerd, ze wilden niet dat wij hetzelfde gingen doen."

Desalniettemin blijft het een moeilijk besluit. Jarenlang deelde het gezin er lief en leed. In 2012 kreeg het gezin te horen dat de toko moest wijken voor de verbouwing van station Alkmaar. Het huurcontract werd beëindigd, want de NS had de ruimte nodig voor een bewaakte fietsenstalling. Omdat er geen nieuwe plek op het station beschikbaar leek, startte de familie Lam een petitie. Uiteindelijk kwam er toch een nieuwe locatie, zo'n vijftig meter verder van de bekende gele kiosk.

De laatste dag, zondag 28 juli, wordt afgesloten met een afscheidsfeest. "De populairste gerechten worden dan geveild aan onze klanten", verklaart Poey. De allerlaatste Babi Pangang of Foe Yong Hai gaat dan naar de hoogste bieder. "De opbrengst gaat naar de Voedselbank, want mijn ouders willen graag iets teruggeven aan de gemeenschap, die ons jaren heeft gesteund."

Wat gaat echtpaar Lam nu doen met die welverdiende rust? "Mijn vader kan niet stilzitten", vertelt Poey lachend. In coronatijd maakte ze bijvoorbeeld TikTok-video's van haar vader. Met kooktips of instructies over hoe je een wokpan onderhoudt. Met veel succes, aldus Poey. "Er zijn nog geen concrete plannen, maar we hebben het er wel over gehad dat hij bijvoorbeeld workshops kan gaan geven, want hij zal de mensen enorm gaan missen."

Genieten van alle vrije tijd en reizen staan ook nog op de planning. Maar niet te veel vrije tijd, grinnikt Poey. "Aan het eind van het jaar worden ze voor het eerst opa en oma. Dat valt toevallig samen. Dus ze mogen een paar maanden bijkomen en dan oppassen!"

Het aantal bootwrakken in Amsterdam is het afgelopen jaar behoorlijk toegenomen. Dit komt doordat er meer regen is gevallen en doordat er tijdens de coronaperiode meer bootjes zijn gekocht, waar deels niet meer naar wordt omgekeken. De wrakken moeten stuk voor stuk uit het water worden gehaald worden door de afdeling nautisch toezicht.  

AT5 vaart mee met schippers Jan-Willem Pranger en Richard Matser. Richard vaart al 35 jaar voor waternet en haalt onder andere bootwrakken uit het Amsterdamse water. In de afgelopen jaren is het aantal bootwrakken in Amsterdam flink gestegen. In 2023 werden in totaal 425 bootjes gelicht. Dit is een flinke toename vergeleken met eerdere jaren. In 2022 was het totale aantal wrakken 230, terwijl in 2021 dit 219 wrakken waren.

De toename wordt onder andere veroorzaakt door de grote hoeveelheden regen. Door de regen stroomt er meer water in de boten. Ook maken er minder mensen gebruik van hun boot na corona. Wat tot gevolg heeft dat de booteigenaren minder vaak hun boot controleren op gebreken. 

Wanneer een wrak?

Maar wanneer mag je een boot een wrak noemen?  "Dit is wanneer er een vrije inloop van water is, wat betekent dat water erin en eruit kan stromen, vastliggen op de bodem of dat ze strak ik hun touwen hangen", zegt Walter Weg. Hij is vaarweginspecteur bij de afdeling nautisch toezicht van de gemeente.

Indien mogelijk worden de eigenaren op de hoogte gesteld dat hun boot binnen veertien dagen gelicht zal worden. Als de boot direct gevaar, hinder of mogelijk schade kan veroorzaken wordt de boot direct weggehaald. De kosten die verbonden zijn aan het lichten en vernietigen is 735 euro.

Om te voorkomen dat je bootje als wrak wordt geconstateerd raadt Nautisch Toezicht aan om minimaal één keer per veertien dagen je bootje te checken. Op deze manier kan de booteigenaar veilig varen en hoeft Waternet de bootjes niet te lichten.

Het Midden-Oosten staat onder hoogspanning en de kritiek op de oorlog tussen Israël en Hamas zwelt aan. Na de Iraanse aanval op de Joodse staat, de uitbraak van de oorlog in Gaza en de bloedige Hamas-terreur op 7 oktober 2023 staat de situatie op scherp. Volg hier de laatste ontwikkelingen in ons liveblog.

Het Midden-Oosten staat onder hoogspanning en de kritiek op de oorlog tussen Israël en Hamas zwelt aan. Volg hier de laatste ontwikkelingen in het liveblog.

Burgemeester Femke Halsema is in de gemeenteraad vanmiddag beëdigd voor haar tweede termijn voor zes jaar als burgemeester van de stad. Ze noemt het een 'grote eer' om in de stad burgemeester te mogen zijn, maar weet dat er ook nog uitdagingen de komende jaren liggen. 

"Toen ik zes jaar geleden begon aan dit ambt dacht ik dat ik alles wist… Maar ik had geen idee welke geweldige mensen ik zou ontmoeten", begint Halsema haar toespraak na de beëdiging. In haar speech bedankt de burgemeester de medewerkers van de gemeente, de hulpdiensten en haar familie. 

Ook heeft de burgemeester nog wat woorden voor de Amsterdammers. "De afgelopen jaren heb ik duizenden Amsterdammers ontmoet. Luidruchtige, stille, brutale, verlegen, gedreven, creatieve, ondernemende, zorgzame, eigenzinnige Amsterdammers. Onze stad barst van de mensen met een grote bek en een hart van goud. Zoals de mevrouw die mij tijdens een bewonersbijeenkomst uitschold voor hoerenmadam en daarna alleraardigste briefjes stuurde. Ik ga ervan uit de komende jaren nog veel van dit soort briefjes te krijgen."

'Een stad waar wij van houden'

Halsema zei dat de inwoners van de stad echt weten wat Amsterdam is. "Een stad waar wij, Amsterdammers, van houden. Soms op het irritante, of zelfs arrogante af. Maar de echte reden waarom we zo trots zijn, ligt niet alleen in de schoonheid van gebouwen, de rijkdom van onze kunst en cultuur of de kampioenschappen van Ajax.  Onze trots zit in de tegenslagen die we hebben overwonnen, in de veerkracht die de stad elke keer laat zien."

Ze geeft een aantal voorbeelden waar de veerkracht van de Amsterdammers naar voren komt: de coronapandemie, de moord op advocaat Derk Wiersum en misdaadverslaggever Peter R. de Vries, de inval van Rusland in Oekraïne en Joodse en Palestijnse Amsterdammers die toenadering zoeken na de gebeurtenissen sinds 7 oktober. 

Opdrachten voor de stad

Maar in de momenten waar de Amsterdammers hun veerkracht tonen, zitten volgens Halsema ook de opdrachten voor de stad. "De eerste opdracht is veiligheid.  Daarom zal de aanpak van ondermijning onverminderd doorgaan." De burgemeester roept daarom op tot meer politiecapaciteit en meer mogelijkheden.  "Als het kabinet gehoor geeft aan deze wensen, dan beloof ik niet meer, of in ieder geval minder vaak, te zullen beginnen over het reguleren van drugs."

De tweede opdracht die Halsema benoemt is 'het hoeden van onze rechtsstaat en grondrechten'. Daarin kaart ze het opkomende antisemitisme, moslimhaat, racisme, xenofobie, vrouwenhaat en preutsheid aan, maar ook recht voor mensen die zich vreedzaam willen uiten in een demonstratie. 

Voor de laatste opdracht spreekt Halsema ook de raad aan. "Het vertrouwen in de overheid staat onder druk. Te vaak heb ik gezien hoe juist de mensen die kwetsbaar zijn en hulp nodig hebben, worden vermalen door het bureaucratische en juridische systeem dat in decennia is opgetuigd. Ik ga hier geen grote beloftes doen, behalve dat ik me hier de komende jaren met voorrang voor zal inzetten." 

'Kleine en veerkrachtige wereldstad'

Halsema sluit haar toespraak af met een verwijzing naar waarin Floris V, de graaf van Holland, Amsterdam tolprivilege toekende. "Dat was het moment dat een kleine nederzetting hun gemeenschap bevestigd zagen. Misschien dachten ook zij dat ze alles wisten, maar zij konden niet voorzien dat eeuwen van mirakelen en rampen, van crises en voorspoed, van oorlog en vrede, deze moerassige plek zouden laten uitgroeien tot een kleine en veerkrachtige wereldstad. Het is mij een grote eer om in die stad uw burgemeester te mogen zijn."

Lichtjesavond in Alkmaar kan dit jaar niet doorgaan, meldt de organisatie. Reden daarvoor zijn stijgende kosten en een tekort aan vrijwilligers. "De opkomst is denk ik vertienvoudigd", schat Ilse Ketzer. “Het wordt ieder jaar groter. Zo groot dat we nu handjes tekort komen.”

Na veel wikken en wegen maakte de organisatie het nieuws gistermiddag via een Facebookbericht bekend. "We hebben er slapeloze nachten van gehad. Het is echt ons kindje, maar we konden nu niet anders dan het af te blazen", verklaart Ilse tegen mediapartner Streekstad Centraal. 

Wat ooit in 2014 begon als initiatief om geld op te halen voor het goede doel, groeide al snel uit tot een succesvol en drukbezocht evenement.

Met honderden bootjes varen de deelnemers door de verlichte vaarroute. En omdat het evenement zo groot is geworden, kwam daar het laatste jaar zelfs een wandeltocht bij. "Na corona zijn alle evenementen uit hun voegen gebarsten, iedereen was er weer aan toe denk ik."

Professionele hulp nodig 

Maar dat kan dit jaar dus allemaal niet doorgaan, omdat er te weinig geld is om het uit zijn jasje gegroeide evenement goed en veilig te laten verlopen. Er zijn steeds minder sponsoren terwijl de kosten stijgen. "We organiseren het met vier vrijwilligers en op de dag zelf met een stuk of twintig. Maar we hebben nu ook professionele hulp nodig", legt Ilse uit.

De afgelaste lichtjesavond houdt ook de Alkmaarse politiek bezig. Raadslid Boran Bilbal van BAS zegt er alles aan te willen doen om het dit jaar toch te laten doorgaan. Hij heeft vragen gesteld aan het college, meldt Streekstad Centraal. "Als het college niet wil, stap ik naar de raad. We moeten Alkmaar aantrekkelijk houden. Vooral voor jongeren, die gaan al steeds vaker naar Amsterdam." 

Evenementenpotje?

Hij hoopt dat er nog wat geld in het ‘evenementenpotje’ zit. "We kunnen dit niet voor die paar centjes niet door laten gaan", stelt hij. Of het hem ook lukt is nog maar de vraag. Voor nu ligt de focus bij Ilse al op 2025. "We moeten het anders gaan inrichten, zodat alles veilig kan verlopen. We hebben twee datums ingepland bij de gemeente en gaan er nu al mee aan de bak."

Lichtjesavond in Alkmaar kan dit jaar niet doorgaan, meldt de organisatie. Reden daarvoor zijn stijgende kosten en een tekort aan vrijwilligers. "De opkomst is denk ik vertienvoudigd", schat Ilse Ketzer. “Het wordt ieder jaar groter. Zo groot dat we nu handjes tekort komen.”

Na veel wikken en wegen maakte de organisatie het nieuws gistermiddag via een Facebookbericht bekend. "We hebben er slapeloze nachten van gehad. Het is echt ons kindje, maar we konden nu niet anders dan het af te blazen", verklaart Ilse tegen mediapartner Streekstad Centraal. 

Wat ooit in 2014 begon als initiatief om geld op te halen voor het goede doel, groeide al snel uit tot een succesvol en drukbezocht evenement.

Met honderden bootjes varen de deelnemers door de verlichte vaarroute. En omdat het evenement zo groot is geworden, kwam daar het laatste jaar zelfs een wandeltocht bij. "Na corona zijn alle evenementen uit hun voegen gebarsten, iedereen was er weer aan toe denk ik."

Professionele hulp nodig 

Maar dat kan dit jaar dus allemaal niet doorgaan, omdat er te weinig geld is om het uit zijn jasje gegroeide evenement goed en veilig te laten verlopen. Er zijn steeds minder sponsoren terwijl de kosten stijgen. "We organiseren het met vier vrijwilligers en op de dag zelf met een stuk of twintig. Maar we hebben nu ook professionele hulp nodig", legt Ilse uit.

De afgelaste lichtjesavond houdt ook de Alkmaarse politiek bezig. Raadslid Boran Bilbal van BAS zegt er alles aan te willen doen om het dit jaar toch te laten doorgaan. Hij heeft vragen gesteld aan het college, meldt Streekstad Centraal. "Als het college niet wil, stap ik naar de raad. We moeten Alkmaar aantrekkelijk houden. Vooral voor jongeren, die gaan al steeds vaker naar Amsterdam." 

Evenementenpotje?

Hij hoopt dat er nog wat geld in het ‘evenementenpotje’ zit. "We kunnen dit niet voor die paar centjes niet door laten gaan", stelt hij. Of het hem ook lukt is nog maar de vraag. Voor nu ligt de focus bij Ilse al op 2025. "We moeten het anders gaan inrichten, zodat alles veilig kan verlopen. We hebben twee datums ingepland bij de gemeente en gaan er nu al mee aan de bak."

Ieder jaar is het voor veel basisscholen spannend: bestaan we volgend jaar nog? Door het nijpende lerarentekort en groeiende onderwijskoepels worden kleinere scholen steeds kleiner. Vooral in Haarlemmermeer en Amsterdam vallen ieder jaar een aantal scholen om. Ook voor de Sint Franciscusschool in Haarlemmerliede viel vandaag het doek. 

Ze maakten er, ondanks alles, een feestje van op het schoolplein van de Sint Franciscusschool in het dorpje Haarlemmerliede. De leerlingen van groep 8 verlieten vandaag per trampoline de school, en vanavond is er een groot afsluitend feest voor (oud-)leerlingen, ouders en personeel.

Maar dat kan toch het verdriet niet verhullen, vertelt oud-leerling Frans Oliehoek: "In 1963 liep ik hier zelf voor het eerst binnen, en nu moeten mijn twee kleinzoons op zoek naar een nieuwe school. De school en het dorp zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden, dat maakt dit zo jammer."

Ook voor Susan Rutte valt het afscheid zwaar: "Ik ging hier zelf naar school, mijn kind nu ook, ik woon hier tegenover. Ik weet niet anders dan dat de school hier bestaat."

Locatieleider Daisy Wijers legt uit dat een veelvoud aan problemen de 104 jaar oude school de das om doen: "Te weinig leraren, leerlingen uit de omgeving die toch voor andere scholen kiezen en een oud schoolgebouw dat veel kost om te onderhouden. Het was uiteindelijk niet meer te houden."

De Franciscusschool is verre van de enige basisschool die in de problemen komt. De aanblijvende problemen in het onderwijs zorgen voor druk bij elke school, en het zijn vaak de kleinere scholen die die druk minder goed op kunnen vangen.

Veel omgevallen scholen in A'dam en H'meer

Uit cijfers van de Dienst Uitvoering Onderwijs blijkt dat het aantal basisscholen dat jaarlijks verdwijnt de afgelopen jaren stabiel ligt in Noord-Holland, zo rond de tien. Een flink deel daarvan verdwijnt niet volledig, maar fuseert bijvoorbeeld met andere scholen(gemeenschappen).

Opvallend zijn wel de plekken waar die scholen wegvallen. De gemeentes Haarlemmermeer en Amsterdam steken, in ieder geval sinds de coronapandemie, boven de rest van de provincie uit. Zowel door opheffingen als door fusies zien zij ieder jaar scholen verdwijnen.

Het schoolpersoneel prijst zich gelukkig dat zowel zijzelf als alle leerlingen al een plek hebben gevonden voor komend schooljaar, maar hun geliefde school achterlaten doet wel pijn. Zo ook voor Trude Stuart, die al sinds 1997 voor de klas staat in Haarlemmerliede: "Je vergroeit toch wel met zo'n plek, en het heeft ook iets unieks. In zo'n kleine dorpsschool kan je veel makkelijker dingen organiseren, en het contact is vaak heel direct. Dat ga ik ontzettend missen."

Het historische schoolgebouw is aangekocht door de gemeente, maar wat er precies mee gaat gebeuren weet ook locatieleider Wijers nog niet: "De kinderopvang mag er in ieder geval nog een jaar blijven, maar de verdere toekomst is nog ongewis."