Nadat in maart al halte Kronenburg opende, deed vanochtend vroeg de eerste tram de vernieuwde ondergrondse halte Zonnestein aan. De miljoenen kostende renovatie van de Amstelveenlijn ligt daarmee nog steeds op schema. Eind dit jaar moet de lijn weer helemaal open gaan.

Naast dat de tram weer op de halte kan stoppen, is ook het bovengrondse kruispunt voor al het andere verkeer vandaag weer helemaal open. Eind juli moet de laatste ondergrondse halte van de lijn, halte Sportlaan, klaar zijn. Daarna volgt een fase van testen.

Het GVB verwacht dat de deadline voor de heropening van de lijn eind dit jaar nog steeds gehaald kan worden en dat is ondanks de problemen bij de Spaanse trambouwer CAF. Door de coronacrisis moest daar het werk aan de nieuwe Amsterdamse 15G trams worden stilgelegd en laat dat nu net de trams zijn die op de Amstelveenlijn gaan rijden. Inmiddels is het werk bij CAF wel weer opgestart.

Een meerderheid van de middelbare scholen laat de regels los die normaal voor leerlingen gelden om over te gaan. Ruim een derde (38 procent) van de scholen geeft aan dat zittenblijven dit jaar helemaal wordt afgeschaft vanwege de problemen met lesgeven door het coronavirus.

De politie in Utrecht krijgt een melding dat een groep personen zou spugen op voorbijgangers. Al snel blijkt dat zeker één persoon uit de groep meer op zijn kerfstok heeft. VIA

De wereldwijde corona-uitbraak beheerst op dit moment alles: van het wereldnieuws tot de bewegingsvrijheid in ons dagelijks leven.

De wereldwijde corona-uitbraak beheerst op dit moment alles: van het wereldnieuws tot de bewegingsvrijheid in ons dagelijks leven.

HOORN - Sterrengerechten proeven terwijl je een rondje maakt over de Westfriese Omringdijk. Veel mensen maakten gebruik van deze route langs zes restaurants waar ook Lucas Rive uit Hoorn aan meedeed.

Het is een komen en gaan van auto's. Bij ieder restaurant krijgen de deelnemers een gerecht en een drankje. "Octopus met gegrilde inktvis op Mexicaanse stijl. En een aperitief. Die is alcoholvrij", vertelt restauranteigenaar Deborah Rive lachend. 

Horeca ondersteunen

De deelnemers zijn enthousiast. Behalve dat het een mooi culinair uitje is, is het ook een manier om de horeca te ondersteunen. "Heel verrassend, lekkere smaken heerlijk. Een mooie initiatief, de horeca heeft het ook zwaar. En dat een aantal sterrenkoks hier zich voor inzet, een heel leuk initiatief, we gaan genieten." 

Zware tijd voor Deborah Rive

Het is een zware tijd voor Deborah Rive. Haar man, en sterrenkok, Lucas Rive overleed eind december, en ook de coronacrisis trekt een zware wissel. "Helemaal nu. Nadat Lucas is weggevallen is best wel heel heftig. Het is een moeilijke tijd en wat we nu kunnen pakken moeten we pakken, het is een heel mooi initiatief."

Het aantal geregistreerde besmettingen met het coronavirus is wereldwijd de grens van vijf miljoen gepasseerd, blijkt uit een telling van persbureau Reuters. Inmiddels zijn er ruim 346.000 doden te betreuren. In ons land vielen tot nu toe zo’n 5800 dodelijke slachtoffers. Volg de laatste mondiale ontwikkelingen over het coronavirus in dit liveblog, dat voortdurend wordt aangevuld.

Japan overweegt een nieuw stimuleringspakket van meer dan 852 miljard euro om met name bedrijven te ondersteunen die getroffen zijn door de coronacrisis. Dat schrijft zakenkrant The Nikkei maandag. Vorige maand heeft het land al ruim een biljoen euro vrijgemaakt om de economische klap van de pandemie op te vangen.

De ANWB is dit weekend begonnen met goedkeuringsstempels voor campings in Nederland die ’coronaproof’ zijn en waar boekingen gratis geannuleerd kunnen worden. „Zodra reizen weer kan, gaan we deze logo’s ook uitdelen aan buitenlandse campings”, zegt ANWB-kampeerbaas Jaap van der Linden tegenover De Telegraaf.

Prominente sporters, toptrainers en wetenschappers hebben in een open brief Nederlanders en regering een spiegel voorgehouden. Wie te veel tijd op de bank doorbrengt in coronatijd, verspeelt zijn conditie en verlaagt de kans op een gezonde oude dag. Sport en beweging moet meer zijn dan een hobby of liefhebberij. Als het om gezondheid gaat, zouden meer mensen sport moeten plaatsen in het rijtje van noodzakelijke eerste levensbehoeften.

In de coalitie is een gevecht begonnen over coronahulp aan Afrika. D66 en ChristenUnie willen meer geld voor ontwikkelingssamenwerking en ook het CDA sluit dat niet uit. De VVD wil er ’geen cent bij’.

Het was onduidelijk hoe Memorial Day dit jaar eruit moest zien op het Amerikaanse oorlogskerkhof in Margraten. In de regionale pers stond dat ook daar de grootscheepse herdenking was afgelast vanwege de coronacrisis . „We wisten wel dat de koning zou komen”, zei de Amerikaanse ambassadeur Pete Hoekstra gisteren op de begraafplaats voor bijna 8000 van zijn landgenoten. De koning bracht meteen de oplossing met zich mee.

President Desi Bouterse heeft zondagmiddag verklaard dat de verkiezingen van maandag gewoon doorgaan. Zijn verklaring kwam nadat de lokale krant De Ware Tijd berichtte over pleidooien voor het uitstel van de verkiezingen. Dit zou nodig zou zijn vanwege het risico van de overdracht van het coronavirus.

Ook van de GroenLinks social media stagiare!

Video

Lekker. We gooien het café weer open. Het eerste rondje is van de Oostenrijkse president. Het tweede rondje is van Dominic Cummings, maar alleen als hij twee weken in quarantaine is geweest. Het derde rondje is van Geert Dales, zodra hij zijn royalties binnenheeft. Het vierde rondje krijgt u van de huisbassist. En vanaf het vijfde rondje moet u het zelf maar betalen. We blijven niet bezig zeg.  De muziek is weer van keestelpro, en eigenlijk van u allemaal. Wie te verlegen is voor een praatje kan hier terecht voor een leestip van de meester. Veel plezier met zijn allen! En maak het niet te laat hè. Of wacht. Maak het maar wel te laat. Het is tenslotte maar één keer corona. 
PS BONUS GRATIS INSIDE EXTRA UPDATE KENNISGEVING: Vanaf 0:00 uur is vriendin van de show Mandy Slim (samen met Rob Muntz) te zien op de live webcam van Radio 1 bij Prem Radhakischreeuwsun. 

Social

Social

Net nu er in Duitsland weer is begonnen met voetballen en ze zich ook in Engeland en Spanje opmaken voor de hervatting van de competities, zorgt een Nederlander voor ophef. Luuk de Jong was zondag ’talk of the town’ door met zijn ploeggenoten van Sevilla te gaan barbecuen. De spits is niet de eerste Oranje-international die in dit ’coronatijdperk’ in de fout gaat. Wie zorgden er allemaal voor opschudding in de afgelopen maanden?

Ton Heerts, voorzitter van de Veiligheidsregio Noord- en Oost-Gelderland, stelt vleesverwerkingsbedrijf Vion in Groenlo een ultimatum. Hij geeft het bedrijf 48 uur om 25 medewerkers die niet op de testlocatie verschenen en dus nog niet zijn getest op het coronavirus alsnog te laten testen.

In september zal het filmfestival van Venetië, ondanks de coronacrisis, gewoon plaatsvinden. Dat meldt de gouverneur van de provincie Veneto, Luca Zaia, aan lokale media.

HILVERSUM - Hoe gaan veiligheidsregio's om met het coördineren van de coronacrisis? Minidocumentaire 'De lakmoesproef' geeft een inkijkje van 20 minuten in hoe de veiligheidsregio's Gooi en Vechtstreek en Flevoland samen zijn gaan werken om zo sterker te staan tegen corona.

De twee veiligheidsregio's hebben de afgelopen weken gewerkt aan de minidocumentaire om een inkijkje te geven in hun nieuwe samenwerking. Aan het woord komen onder andere voorzitters van de veiligheidsregio's, Pieter Broertjes en Franc Weerwind, en vertegenwoordigers van onder andere de GGD en de brandweer. 

Ter sprake komen onder andere de verandering van hun werkzaamheden, maar ook de inzet van het leger bij een zorginstelling in Dronten en de gigantische druk op de intensive care van het Tergooi Ziekenhuis in Hilversum.

Bij slachterij Vion in Groenlo zijn 147 van alle 657 medewerkers besmet met het coronavirus. Dat meldt de GGD Noord- en Oost-Gelderland.

Na de lange lockdown denken de Duitsers weer aan vakantie in Nederland. De dichtstbevolkte deelstaat Noordrijn-Westfalen heeft de verplichte twee weken quarantaine voor terugkeerders opgeheven. En veel West-Duitse media schrijven dezer dagen volop over de mogelijkheden in het buurland.

Islamitisch Amsterdam viert vandaag Suikerfeest, maar wel een heel aparte editie. Het samenkomen in de Moskee en daarna met familie en vrienden zat er dit jaar niet in. In het AT5-programma Wij Zijn Amsterdam laten de vrienden Ismail en Najim uit Slotervaart ons zien hoe zij deze dag beleven.

Ismail Jaddi (21) gaat met het Suikerfeest 's ochtends altijd naar de Badr Moskee in West om samen met honderden anderen te bidden. Vandaag is daar bijna niemand te bekennen. 'Normaal gesproken zou het helemaal vol zijn hier', vertelt Ismail vanuit een lege gebedsruimte. 

Ismail viert het Suikerfeest normaal gesproken ook vooral door zoveel mogelijk familie en vrienden op te zoeken. Omdat dat er vanwege de coronamaatregelen niet in zat dit jaar besloten hij en vriend Najim el Yarchouhi voedselpakketten samen te stellen en deze rond te brengen.

Ismail: 'Wij vieren Suikerfeest heel normaal want wij hebben alles thuis, maar er zijn mensen die dat niet hebben en we proberen hun door dit initiatief een betere dag te bezorgen. Dit zijn niet alleen de mensen die Suikerfeest vieren, we gaan ook bij andere gezinnen langs. We proberen te helpen waar dat nodig is.'

Nadat de voedselpakketten zijn rondgebracht begint ook voor Ismail en Najim zelf het grote genieten.  'Gebak, koekjes, taart: noem het maar op. Het staat allemaal op ons te wachten.'

Wat nu volgt, is lang. Ja, dan maak je maar zin. Of niet. Ieder individu het zijne.

Later dan alle snobs, zelfs later dan pretenterende snobs, las ik Serotonine van Michel Houellebecq. Nooit heb ik tijd, noch het geduld om tijd te maken, voor de opgelegde traagheid van literatuur. Het woord alleen al is vermoeiend. Mijn geringe culturele ontspanning, zover het die naam mag dragen is, bestaat uit het recente filmaanbod op streamingdiensten, binge-bare Netflixproducties (waarvan plotlijnen in toenemende mate door algoritmes worden gecomponeerd teneinde zo min mogelijk klantverlies te bewerkstelligen - een term die hier later terug komt), afgewisseld met geromantiseerde, nostalgie-masserende jaren negentig-montages over OJ Simpson of Michael Jordan. In een gulle culturele bui danwel daartoe aangezet door een cinematofiele vriend: een herschouwing van filmklassiekers van Steven Spielberg, Woody Allen, Stanley Kubrick, af en toe een Hitchcock, oud werk van Martin Scorsese of zijn nieuwste poging die vooral heel veel tijd nam om het sleets geworden sentiment van een ooit zo groots genre te duiden, en in de categorie van de nog meer banale epossen: de intergalactische familiedrama’s van George Lucas. Die laatste zijn overigens ook vooral nostalgie, door sommigen met een vorm van hogere cultuur verward.

Enfin, soms is daar plotseling een echt boek. Geen non-fictie over de vreemde zelfmoord van Europa (Douglas Murray) of het autobiografische werk van een Amerikaanse literaire cultuurcriticus en scriptschrijver die zichzelf in een oorlog met de tijdsgeest aan de zijde van de verveelde doch verontruste verbazing schaart (Bret Easton Ellis), maar een Echt Literair Werk, van een Echte Contemporaine Literator. Na het vinden van wat zeldzame tijd in een huisje in een naaldbos in een oostelijke hoek van Nederland waar de tijd stil lijkt te zijn (althans, voor wie niet dieper kijkt dan het volume van - en de daarin gekoelde promillages in - de ijskast, of de drie knoppen tellende handleiding van het bubbelbad in de tuin) wist ik de genietbare tijd te vinden om me tot Houellebecqs laatste trage letteren te zetten.

De strekking van het verhaal - man van middelbare leeftijd met een hoge ambtelijke functie op het Franse landbouwministerie - zoekt een uitweg uit het leven omdat het voltooid voelt nadat zijn levenslust door zelf veroorzaakte leegte onherstelbaar is beschadigd - is een evolutie van al Houellebecqs voorgaande werk: onderliggend aan het verhaal meandert een bundeling van dédain voor de globalistisch grotesk denkende, maar aartsluie opererende ambtenarij, maar ook voor het almaar ongehinderd groeiende grootbedrijf, terwijl zowel lof als medelijden met de arbeider en de eerlijke hardwerkend onderklasse overal in doorschijnt, het besef van hun tragisch lot gereflecteerd in zijn eigen mondaine en toch kleinburgerlijke leed in een wereld die geen richting meer geeft maar ook nooit genade zal kennen, en die men maar beter kan verlaten zodra de werkelijkheid van het heden op het kruispunt is aanbeland waarop de voorliggende toekomst niet meer het optimisme van het romantische verleden kan veinzen. Voilà, de bekende ironische lachspiegel die de Franse schrijver de lezer altijd voorhoudt. “De romans onderscheiden zich vooral door een originele insteek, interessante plotwendingen en geestige passages – voor wie erom kan lachen”, recenseerde Arnout le Clercq enigszins schamper, of zo proefde me dat toch, namens het Nexis Instituut. Wie zich er in herkent, en de tragiek durft te erkennen, zal zeker lachen.

Leuk
Na het lezen van Serotonine wendde ik me tot recensies van deskundigen in de literatuur, om te toetsen of ik the gist of the genre een beetje begrepen had. Ik weet dat nooit, het is een eeuwige twijfel bij iemand die ooit als tienjarige boekverslinder op de basisschool zijn romans zocht op de grotemensen-afdeling van de gemeentebieb, maar kort daarop in de brugklas werkelijk alle lust in het lezen verloor toen er plots boekverslagen over de onuitstaanbaar faux-getraumatiseerde huilerigheid van de verplichte werken van Harry Mulisch of - als de docent in een hippe bui was - de pretentieuze studentikoosheid van Ronald Giphart moesten worden opgesteld, met daarin hun systematisch ongeïspireerde eisenlijstjes over ‘motief’ of ‘thema’ in boeken die primair pretentieus (Mulisch) of larmoyant leeg (Giphart) waren. Herman Brusselmans en zijn reeks “Ex”-boeken, daar kon je ongeremd om lachen - maar dat mocht dan juist weer niet omdat het geen literatuur heette te zijn, ze waren De Telegraaf van de leestafel, waarmee op mijn oude lyceum de norm werd gesteld dat literatuur vooral niet leuk mocht zijn.

Enfin. Houellebecq, wiens werken toch niet de definitie van ‘leuk’ vertolken, werd jaren later een van de zeldzame auteurs waar ik nog wel eens een boek van oppak. De Kaart en Het Gebied, ik begreep er weinig van. Maar in Elementaire Deeltjes scheen er al wat licht tussen zijn regels door, en Onderworpen is, voor wie kan kaartlezen, een road map naar de (semi-geïslamiseerde) hel waarin Europa uiteindelijk in al haar beste bedoelingen zal vervallen. Ruim een jaar na verschijning kwam ik nu eindelijk toe aan Serotonine, en daarna las ik dus wat recensies.

Om exacte te zijn die van eerdergenoemde Arnout le Clercq, het Volkskrantgevoel van Wilma de Rek, de bijdrage van Erik-Jan Hummel op literair weblog Tzum, Sander Becker in Trouw en Cyrille Offermans’ tirade in de Groene Amsterdammer, die zichzelf in de openingszin al tot de hoofdpersoon van zijn eigen recensie maakt door Houellebecq in een “bekentenis” te bestempelen als zijnde “mateloos overschat”, waarna een krampachtig contrair bedoeld betoog volgt waaruit vooral blijkt dat Offermans zich niet over het (vermeende) wereldbeeld van de schrijver heen kan zetten, omdat het simpelweg het zijne niet is.

Wat zonder uitzonering opvalt, zijn de disclaimers die de recensenten voor zichzelf of hun lezers trachten te incorporeren in hun analyses. Hoewel: Le Clercq van het Nexis Instituut doet dat niet, die prijst het boek maar meent tot zijn spijt dat Houellebecq oorzaken en gevolgen van zijn terugkerende thema’s niet verder uit weet te diepen dan in eerdere werken. Soit, puntje voor Le Clercq, voor wie de Westerse zielepijn (of de wanhopige, maar doodgeslagen zoektocht daarnaar) die de schrijver (mijns inziens tamelijk treffend) tracht te concretiseren kennelijk zelfs nog niet schurend genoeg is. Alle anderen, echter, dekken zich in hun recensies enigszins in tegen de meedogenloze hardheid van het heilloze heden, waarmee Houellebecq zich in zijn schrijven profileert.

Doorgeslagen MeToo-manie
Is het een vorm van angst en afkeer voor de confrontatie met de kille, onbarmhartige werkelijkheid waarin het Westen zich bevindt, en die Houellebecq probeert te forceren, of ontgaat deze journalisten en duiders uit de hogere echelons van ‘s lands media- en cultuurbubbel de wrijving tussen globalisering en de worsteling van het minder bedeelde individu om zich staande te houden in een wereld waarin begeerte tot een plastisch consumentisme is gereduceerd en lust - mede door deze media- en cultuurbubbel - tot een sociaal gevaarlijke emotie is verklaard, of zelfs geïnstitutionaliseerd is geraakt in de doorgeslagen MeToo-manie? 

Dat sociale stempel van populisme krijgt de “schandaalschrijver” in De Groene in ieder geval opgedrukt, want hij dient “lauwe prak” op, dixit de hilarisch hooghartige Offermans, die Houellebecq tracht te reduceren tot een populistische kastelein die zich volgens “de circulaire logica van belangrijkheid” probeert te hoeden voor klantverlies.

Hoewel de meeste hier aangehaalde recensies echt de ironie, of zelfs de humor, en het vileine postmoderne realisme van Houellebecq her- en erkennen, bevreemdt me hun neiging om die ook te beschimpen of weg te wuiven, dan wel te begraven onder een pleidooi voor de romantiek in diens laatste roman (“schitterende liefdesroman” en zelfs een “ode aan de vrouw”, volgens De Volkskrant, waarmee Wilma de Rek enigszins in tegenspraak met zichzelf raakt, maar daarover hieronder meer).

“Kinderachtig seksisme”
Hoewel de Fransman een tamelijk linkssocialistische (of wellicht wat gunstiger geduid: linksliberale) houding aanneemt tegenover de ontembaarheid van de vrije markt (vrijheid heeft alles van waarde verwoest, is een sombere onderstroom in Houellebecqs werken), mag het niet zo zijn dat zijn (ietwat nostalgische? Of zelfs sleetse?) jaren ‘70-sentiment ook nog vervuld is van vleselijke lusten die de generatie van de vrije liefde in de overleveringen toch zo copieus heeft gekenmerkt. Anno heden kan het niet meer, kennelijk. “Vrouwonvriendelijk”, zo wordt z’n literatuur in Trouw getypeerd en in De Volkskrant zelfs nog neerbuigender (en in eerdergenoemde tegenspraak met de “ode aan de vrouw”) als “kinderachtig seksisme”. Trouw voegt er zelfs “homohatend” aan toe, omdat de hoofdpersoon wel eens ‘nicht’ of ‘flikker’ zegt - twee termen die geen echte nicht of flikker zich ooit zal aantrekken, maar voor Trouw kennelijk aanstootgevend zijn.

Maar zelfs ironie mag geen ironie meer heten, want de personages, zo weten we inmiddels toch, zijn gewoon de schrijver zelf, die zich nauwelijks nog moeite getroost om zijn eigen overtuigingen (pro-Brexit, pro-Trumpiaans nationalisme, anti-EU, want dat liet ie zich wel eens in essays of interviews ontvallen, zo somt De Groene op) in een literair laagje te verpakken? Macron, de EU en hun neoliberalisme pruimt de hoofdpersoon inderdaad niet en dat de mens een verwoestende kracht is die de planeet in puin achterlaat - het zal de hoofdpersoon en zijn Mercedes G350 diesel een rotzorg zijn, zolang het beleid daartegen de levens van zijn vroegere vrienden, de landbouw en zijn land eist ten faveure van lelijke technocratie die de opkomende import uit Zuid-Amerikaanse markten stimuleert, met een daaraan volstrekt tegenstrijdig idealisme gekoppeld dat suggereert dat het die import juist wil stuiten om de wereld te kunnen vergroenen.

Tot Einzelgang gedreven
Toch is de ironie onmiskenbaar, zeker over het individualisme dat Houellebechq beschrijft en fel aanvalt. Zijn hoofdpersoon, een tot Einzelgang gedreven vroegere romanticus die zich zijn eigen fouten in het liefdesleven niet kan vergeven, maar ook weet dat hij ze nooit zal kunnen herstellen, citeert Marcel Proust en Thomas Mann als aanbidders van jeugd en schoonheid boven moraliteit, omdat ze erkenden dat vriendschapsrelaties “niets te bieden hadden en pure tijdsverspilling waren”, en dat de intellectuele high society (ergo: een deel van de alhier aangehaalde recensenten) zich misrekent als ze denken dat Proust en Mann intellectuele gesprekken voerden, terwijl ze in werkelijkheid “luchtige liefdes met meisjes in bloei” ervoeren. 

En met die nog steeds naar romantiek proevende rite maakt hij in postmoderne zin onmiddellijk korte metten: “Op dit punt van het betoog sta ik erop dat we ‘meisjes in bloei’ vervangen door ‘vochtige jonge kutjes’”, omdat het “bijdraagt aan de helderheid van het debat, zonder de poëzie ervan te schaden”, aldus de verteller. Lust en begeerte, is wat de biologische klok slaat, de rest is ruis.

En laten we die poëzie nou eens wél schaden: Hoeveel meer dan een “vochtig kutje” is het meisje of de jonge vrouw nog in dit Westen, wanneer het zich via Instragram aan de wereld verkoopt in ruil voor sponsorcontracten met kleding-, lingerie- of makeupmerken, of door reisorganisaties? Waarom zouden eerdere literaire werken, zoals ook door Houellebecq aangehaald en die de liefde en de lust als een romantisch beeld beschrijven, niet een postmoderne update naar alle ranzige eenvoud van de zelfvermarkting mogen krijgen, en waarom is bijvoorbeeld Offermans daar zo afkerig (ergo: bang) van? Het lijkt me onwaarschijnlijk dat een Offermans, een De Rek of een Becker in Trouw romantiek (h)erkennen in de liefdeloze filterwerkelijkheid van het online individualisme als uiterste extent van het Westerse marktmodel.

Vochtige jonge kutjes
Tart het naar het heden vertalen van ‘meisjes in bloei’ naar ‘vochtige jonge kutjes’ (en, voor de seksueel gelijkwaardige volledigheid, ‘zich oprichtende pikken’) soms op confronterende wijze gekoesterde herinneringen aan de schifting van een “romantisch” humamisme, uit een vervlogen maar niet vergeten revolutionaire tijd in een verleden dat nog jeugd had, en de toekomst belofte bood, naar een heden dat tot een banale fysieke beleving met beperkte, repetetieve patronen is verworden en waarin alle idealen zich in het meest gunstige geval chartaal of naar machtsposities hebben vertaald (die overigens niet zelden hand in hand gaan, maar meestal van enig idealisme gespeend zijn).

Doorbreekt Houellebecq een ijzeren ring waarin geconsolideerde en geconserveerde waarheden zijn opgeslagen, die niet mogen worgen getart door een literair auteur die zich niet alleen die idealistische conventies van weleer kan herinneren, maar er genadeloos gehakt van maakt op een manier die zo verruwd realistisch is dat het bijna elke recensent tot een disclaimer dwingt - niet om de eigen lezer te beschermen (of niet voor het hoofd te stoten, uit angst voor klantverlies, ghe), maar om de confrontatie met de banaliteit van de eigen beleving maar uit de weg te kunnen gaan? Romantiek moet zulks blijven en daaraan mag niet door de ruwe realiteit van het zwakke vleselijke leven worden getornd.

Vastklampen aan conformistisch fatsoen
Het bestaansrecht van de hele Europese Unie drijft op dit soort dogmatische disclaimers, op deze als goede bedoelingen vermomde, verstilde schijn van beloftevolle romantiek, van recht en van rede en van bescherming tegen een boze buitenwereld van individuele natiestaten, de enige ‘individuen’ (die in realistische tegenstelling tot een gecollectiviseerde EU juist wél gemeenschappen kunnen vormen), die niet mogen bestaan in een wereld die onderwijl uit steeds hogere torens is gestapeld, met piepkleine venstertjes van rood verlicht ‘kijk mij, ik kan niks maar ik ben wel te koop’-individualisme, maar waarvan de bewoners te allen tijde niet als “vochtige kutjes” of “opgerichte pikken” mogen worden geduid - dat is “vrouwonvriendelijk”, of “fatalistisch, misantroop, populistisch, conservatief” (Trouw) - allerlei negatief geladen termen om het verlichte en opluchtende woord “eerlijk” maar te vermijden, in een wereld die de banaliteit allang gepasseerd is maar zich vastklampt aan een conformistisch fatsoen, dat als een verstikkende deken over de werkelijkheid wordt gehouden: gezond nationalisme als antistof tegen indolent individualisme is een existentieel gevaar, een vochtige kut vrouwonvriendelijk en kinderachtig seksisme, en een opgerichte pik altijd een dader.

Tegenover die negatieve termen ratelt Sander Becker in Trouw ook heus wat complimenteuze termen af: “Grappig, origineel, ontroerend, fascinerend, verrassend, herkenbaar, maatschappijkritisch, stijlvol, virtuoos, confronterend, gelaagd, openhartig, schrijnend, poëtisch en troostend”, letterlijk in die opsomming. Maar de meeste van die woorden hebben geen waarde meer in een tijdsgeest waarin - om het lokaal en actueel te houden - zelfs Claudia de Breij zowel “grappig” als “ontroerend” kan zijn, een interview met een corona-verpleegkundige die gewoon haar werkzaamheden beschrijft “openhartig” mag heten, en werkelijk iedere courantencolumnnist de dertiende in het dozijn is die om de titel “maatschappijkritisch” meent te kunnen strijden met stukjes die altijd een acrostichon vormen voor varianten op het woord “conformisme”.

De waarden waaraan in Trouw negatieve kenmerken worden toegekend, dát zijn de woorden die de relevantie van Serotonine op scherp zetten, in een tijdsgeest waarin sentimentalisme te vaak met troost wordt verward en het tarten van de (elitaire, opgelegde, door slaafse media in stand gehouden) status quo met klef moralisme naar een druppeldood wordt gemarteld, net zo lang tot het restant aan verzet zich nagenoeg dood ging houden (of doorsloeg naar verbale agressie, complottheorieën en zelfs inmiddels politiek geïnstitutionaliseerd vijandsdenken).

Chemische onderdrukking
Als je sommige recensies van Serotonine leest, begrijp je wel waarom de verteller uit het raam wil springen om zich van het leven te beroven. Het is niet zijn eigen ongeluk en ontoereikendheid die hem tot die daad drijven, het is de ondraaglijke armoedigheid van een conformistische wereld die de ironie van vochtige kutjes niet meer durft te benoemen, uit angst om voor vrouwonvriendelijk te worden uitgemaakt. Alsof vrouwen per definitie zo leuk zijn, overigens.

Meer veelzeggend dan het eigen - chemisch onderdrukte - ongeluk en libido van de hoofdpersoon, is de korte maar krachtige passage, tegen het einde van het boek, waarin hij na al zijn vrouwen zelfs ook zijn televisie - na antidepressiva, sigaretten en drank een laatste houvast - verlaat, omdat het conformisme van elkaar met hun eigen bekrompen moraal complimenterende commentatoren hem nog meer uit het raam willen doen springen dan alle fouten, vergissingen en vrouwelijk verdriet dat hij zichzelf op de hals gehaald heeft, en waar hij honderden pagina’s lang (doorspekt van goed geformuleerde, gebroodkruimelde hints over het falen van het kapotvermarkte westen in het algemeen en de ideologisch onmachtige, zo niet hondscorrupte EU in het bijzonder) chemisch gestuurde (en dus van échte romantiek verstoken) melancholie over schrijft.

“Ik probeerde me te interesseren voor de maatschappelijke debatten, maar die periode was teleurstellend en kort: door het extreme comformisme van de sprekers en de trieste gelijkgestemdheid van hun verontwaardiging en enthousiasme kon ik hun bijdragen niet alleen in grote lijn, maar zelfs tot in detail voorspellen, om precies te zijn op het woord af, de commentatoren en experts volgden elkaar op als nutteloze Europese marionetten, de idioten maakten plaats voor idioten en allemaal feliciteerden ze elkaar met de relevantie en de morele juistheid van hun standpunten, ik had zo hun dialogen voor ze kunnen schrijven en zette mijn televisie tenslotte definitief uit, het zou me allemaal alleen nog maar droeviger hebben gemaakt als ik de kracht had gehad om door te gaan.”

Voortekenen van gele hesjes
Ook een cliché natuurlijk, deze alinea, en hoewel de Fransman - soms bijna schamperend - als visionair wordt bestempeld (het gedetailleerd beschreven, dramatisch verlopende boerenprotest van zijn hoofdpersoons enige vriend Aymeric als voorteken van de gele hesjes!), is hij hooguit beter bij de pinken dan de journalisten en culturologen die zijn werk beschrijven, omdat zijzelf precies die uitwassen zijn van de door Houellebecq aangehaalde zelffeliciterende opiniemoraal. En ja, dat is inderdaad grappig en daar kun je tijdens het lezen om lachen, Le Clercq.

Bovenal en als belangrijkste verschil is Houellebecq misschien media savvy, wat De Groene hem bijna lijkt te verwijten, maar toch echt niet opportunistisch genoeg om te zwijgen over de naargeestige, lege realiteit van een westen dat op een dood spoor zit, maar desondanks denkt dat de wissel niet omgezet hoeft te worden zolang we allemaal maar blijven denken (of ons laten doen geloven) dat aan het einde van de huidige lijn óók een vorm van bevrijding wacht. De EU, “inclusiviteit”, “diversiteit”, u kent de lege idealen en de holle termen wel. En wellicht, wie weet, is een trage collectieve suïcide inderdaad ook wel een vorm van bevrijding waar we onszelf - verdoofd door de libido-dodende eenzijdigheid van debat en polemiek, van romantiek en lef, van levenslust en jeugd - naartoe laten denderen. Ieder binnen de kaders van z’n eigen Instagramvenstertje, uiteraard.

De ware teleurstelling is niet die van een schrijver die een gebroken levenslust niet meer weet om te buigen in optimisme, het is zijn opzichtige besef dat anderen de collectieve leegte - in politiek correcte disclaimers - op zijn conto proberen te schrijven, in plaats van op ons allen, en zichzelf.

Onverwerkt geluk en onuitroeibare hoop
Deze tijdsgeest kampt niet met een onverwerkt verleden, noch met een geromantiseerde versie daarvan. De huidige westerse wij is opgemaakt uit individuele slachtoffers van onverwerkt geluk, in een wereld die zo veel digitale filters op z’n werkelijkheid plakt, dat het geen individueel ongeluk van gefabriceerd geluk meer kan onderscheiden - en wie de spiegel omhoog tracht te houden, loopt het risico met sociale stigma’s te worden gediagnosticeerd. Want we zijn niet ziek, we zijn ongeneeslijk beter, en iets anders mogen we niet horen. Althans niet te veel.

Wie Houellebecq in beschimpende zin als ziener verwerpt, conformeert zichzelf kennelijk liever aan een construct. En daarin profileert zijn bijna unieke onverschilligheid zich als profetie van deze in zorgvuldig gekweete leugens, laf opportunisme, vrome ijdelijheid en onoprechte lelijkheid geconstrueerde tijd. Een beetje koketteren met een naar depressie neigende dwarsdenker die probeert een spiegel omhoog te houden, datlukt velen nog wel. Maar wanneer je ook Claudia de Breij en Arnon Grunberg hebt om je ware geleidende licht te zijn, wie wil er dan nog luisteren naar een auteur die feitelijk een verloren zaak predikt?

Zelfs dat antwoord heeft Houellebecq paraat, en zoals het een oprecht profeet betaamt uiteraard in vragende vorm: “God wat is hoop moeilijk uit te roeien, wat is hij hardnekkig en gewiekst, zijn alle mannen zo?”

NOORD-HOLLAND - AT5 en NH Nieuws doen tijdens de coronacrisis samen verslag van gebeurtenissen in de hoofdstad en de provincie. Bekijk hier onze nieuwsuitzending, waarin we je in een kwartier bijpraten over het laatste nieuws uit jouw buurt.

De Zuid-Afrikanen mogen met ingang van 1 juni weer naar de slijter om een beperkte hoeveelheid drank te kopen. Het nuttigen ervan is alleen in huiselijke kring toegestaan. Dat heeft president Cyril Ramaphosa zondag bekendgemaakt. Hij zei dat ook andere maatregelen om verspreiding van het coronavirus te voorkomen zullen worden versoepeld.

De 26-jarige Francis Donald en de 24-jarige Fionnuala Kearney zijn drie jaar verloofd. Op 16 oktober 2020 waren ze van plan om elkaar het jawoord te geven. En daar waren ze zo zeker van, dat ze de datum alvast op hun arm lieten tatoeëren. Maar toen gooide het coronavirus roet in het eten...

Coronamedicijn remdesivir van farmaceut Gilead Sciences lijkt vooral te werken bij minder zware gevallen van corona. Volgens een nieuw onderzoek zouden met name patiënten die niet afhankelijk zijn van bijvoorbeeld beademingsapparatuur ermee gebaat zijn.

De €750 miljard die de Europese Centrale Bank (ECB) heeft uitgetrokken om de economie te ondersteunen tegen de coronacrisis, zal niet genoeg zijn. Als de ECB in dit tempo blijft doorgaan met obligaties kopen, is de limiet al binnen een paar maanden bereikt.

Het werk is af. De speciale corona-afdeling in een zorghotel in Uden, waar zangeres Marga Bult twee maanden als vrijwilliger werkte, gaat dicht. „Mijn hulp is niet meer nodig. Ik heb het gevoel: we hebben het achter de rug.”

BLOEMENDAAL - Vanaf morgen mogen jaarkaarthouders weer een rondje wandelen door de groene oase rondom openluchttheater Caprera. Het wandelpark gaat doordeweeks op gezette tijden open en blijft voorlopig in het weekend gesloten. Vooral hondeneigenaren zijn dolenthousiast. Ze misten hun dagelijkse rondje en dan vooral het sociale contact met elkaar.

Wandelpark Caprera ging in de loop van maart op slot, omdat het er té druk werd. Bezoekers zouden zo het coronavirus aan elkaar kunnen overdragen. Hondeneigenaren deden eind april een dringend beroep op de gemeente en de directie van Caprera om het park weer onder voorwaarden te laten openen. Tegen NH Nieuws vertelden ze toen voor een gesloten ingang waarom ze weer zo snel mogelijk hun rondje wilden wandelen. 

Tekst gaat verder na de video

Oplossing gevonden

De burgemeester van Bloemendaal, Elbert Roest, wilde wel meewerken aan de heropening van het park, maar dan moest dat natuurlijk wel op een zo veilig mogelijke manier gebeuren. Hij vroeg de Bloemendalers om zélf met Caprera tot een goede oplossing te komen en dat is gelukt. Dat betekent dat vanaf maandag 24 mei de deuren open gaan voor het publiek, maar wel onder strikte voorwaarden: 

Directeur van Caprera, Lode van Piggelen, is blij dat er een oplossing is gevonden. "We zijn al een hele tijd met elkaar in gesprek hoe en onder welke voorwaarden we open kunnen gaan. Nu is het eindelijk zover en zijn we blij dat we weer een beetje mogen." In totaal zijn er ruim vierhonderd jaarkaarthouders, maar de verwachting is niet dat die maandagochtend allemaal met hun honden voor de poort staan. "Zo'n tachtig daarvan lopen hier dagelijks een rondje, of soms twee. Niet iedereen zal meteen komen en anders moeten we een beetje gaan passen en meten. We houden in ieder geval nu aan dat er niet meer dan vijftig mensen in het park mogen zijn."

'Het ruikt weer als Caprera'

Vrijwilligers doen de kaartcontrole bij de entree. Daaronder zijn ook jaarkaarthouders, zoals bijvoorbeeld Marianne Zijp. Ze mag vandaag, na goedkeuring van de directie, alvast een rondje wandelen voor de camera van NH Nieuws. "Ik heb het gemist. Het was vroeger zo normaal, maar nu voelt het als een privilege. Het ruikt weer als Caprera en het is een stuk groener." Haar hond Doris moet ook even wennen. "Hij is er een beetje beduusd van. Normaal ruikt hij hier de plasjes van 'zijn matties' die ook in het park zijn geweest, maar die zijn hier de afgelopen weken ook niet geweest."

Honden aangelijnd

Doris zal, net als alle andere honden, voorlopig aangelijnd moeten worden. De natuur is namelijk de afgelopen weken gewoon zijn gang gegaan in Caprera. "Dat is heel mooi. Er lopen twee setjes herten rond en die moeten natuurlijk niet in paniek raken door loslopende honden", aldus Lode van Piggelen. Voor Marianne Zijp maakt dat helemaal niets uit. "Ik ben allang weer blij dat we er weer in mogen, het is een prachtig park. We zien wel hoe het verder gaat."

Net als veel andere mensen kampt Epke Zonderland momenteel met grote onzekerheden. Er zijn veel vragen die in tijden van de coronacrisis moeilijk zijn te beantwoorden. De topturner laat zich echter niet leiden door twijfel en probeert van positieve scenario’s uit te gaan. „Als je somber blijft en denkt ’het wordt toch niks’, dan kun je maar beter stoppen. Anders wordt het een heel zware tijd.”

De Oostenrijkse bondspresident Alexander Van der Bellen (76) en zijn echtgenote Doris Schmidauer (56) zijn zaterdagnacht door de politie betrapt in een restaurant dat al lang dicht had moeten zijn volgens de coronaverordening. Het staatshoofd sprak tegenover Oostenrijkse media van ‘een vergissing’. Die kan de restaurantexploitant duur komen te staan.

Twee kapsters van dezelfde salon in Missouri zijn positief getest op het coronavirus. Samen hebben zij mogelijk 147 andere mensen besmet.

Luuk de Jong en een aantal ploeggenoten van Sevilla lijken zichzelf flink in de nesten te hebben gewerkt.

De Oostenrijkse bondspresident Alexander van der Bellen is met zijn vrouw betrapt door de politie toen zij na het extra vroege sluitingsuur nog in een Weens café zaten te drinken. De president bevestigde dat aan de Oostenrijkse krant Kronen Zeitung en bood zijn verontschuldigingen aan.

We kunnen vanaf 1 juni om 12 uur weer naar het café en restaurant. Anders dan op straat, mogen twee mensen straks in horeca en op het terras binnen anderhalve meter van elkaar zitten. Dat zorgt in coronatijd voor verwarring. Vijf vragen.

Het massale thuiszitten stuwt de vraag naar biologische snacks omhoog, merken ze in Wolvega. En dat geld niet het allerbelangrijkste is, zou zomaar een hoopvolle les van deze tijd kunnen zijn. Dat en meer in ons overzicht van het belangrijkste coronanieuws van deze zondag.