Supporters van AZ willen dat het clubbestuur snel wat doet aan de veiligheid en het voetbalplezier in het stadion. Er dreigt namelijk een 'explosie' binnen de harde kern. Met name de nieuwe, jonge garde in Alkmaar zou vernielingen en geweld plegen, ruzie zoeken en openlijk drugs gebruiken in het bijzijn van kinderen van andere fans. 

In een mail naar de directie van het Alkmaarse AZ beschrijft een voetbalsupporter vandaag zijn zorgen. "Ik heb in dertig jaar bij deze mooie club al heel wat meegemaakt en gezien, maar wat er de laatste tijd allemaal gebeurt, lijkt erger te worden en baart me zorgen."

Voetbalgeweld is weer hot topic. Een minderjarige hooligan die een speler van zijn club aanvalt, de bloedende wond op het hoofd van Ajacied Davey Klaassen door een aansteker uit het publiek, vechtende supporters in Volendam en ook Alkmaar is niet onbesproken. 

Hoewel supportersgeweld van alle tijden is, merken meerdere supporters van AZ dat er sinds corona in het imposante stadion langs de A9 wel echt wat is veranderd op de tribune. 

Zo is het te druk in het vak van de harde kern. Als centraal punt is dat X1 en aan weerszijden vak X2 en W. "Ik heb al jaren een seizoenkaart en dus ook een vaste plek", aldus een supporter van AZ tegen NH. "Maar moet regelmatig de strijd aangaan met gasten met een losse kaart die ook in dat vak willen staan." 

Hij gooit het op de aanzuigende werking van de jonge aanhang met hoodies, die, zo moet hij toegeven, óók zorgen voor veel gejuich en sfeer. "Natuurlijk is het daar leuker staan. Als ik naar een wedstrijd ga, wil ik ook niet zitten. En voor liederen moet je in ons vak zijn."

Maar de discussies die hij over zijn plek met jongens heeft monden steeds vaker uit in scheldpartijen, bedreigingen of zelfs geweld. "Het wordt steeds grimmiger. Er is geen respect meer." Een andere AZ-supporter van het eerste uur die NH spreekt, onderstreept die lezing.

"Ik was ook echt niet altijd zoete lieve Gerritje, maar zoals het nu gaat? Dat was toen niet. Het is veel harder en veel meer geworden." Nadat vorige week zaterdag vanuit het uitvak van Heerenveen brandende fakkels op het veld werden gegooid als vergelding op een actie van de AZ-aanhang in een eerder duel, werd het onrustig in het vak van de harde kern van de Alkmaarders. 

"Er wordt duidelijk gewaarschuwd dat de wedstrijd wordt gestaakt, maar ze steken dan toch weer fakkels aan. Ik denk dan: jullie leren er ook niks van hé? En als er dan van boven bier wordt gegooid als een soort correctie, komen ze met vijftien man verhaal halen. Ogen rood als stuiterballen, nou dan weet je hoe laat het is."

Het drugsgebruik in het stadion is een doorn in het oog van andere supporters. "Eerst hoorden we af en toe wat gesnuif achter een wc-deur bij het supportershome", beschrijft de mailer. "Maar tegenwoordig staan ze gewoon voor de neus van mijn jongen coke in hun neus te stoppen."

In de mail staat: "Dat vind ik het ergst. Ik en met mij vele andere supporters hebben kinderen die graag mee willen naar AZ en die worden steeds vaker blootgesteld aan openbaar drugsgebruik." Een andere supporters beschrijft dat jonge fans vaak 'zo dronken zijn als een toeter'. 

"Toen ik terugkwam van een plaspauze in de rust van AZ - Lazio zaten drie gasten te roeptoeteren op onze plekken. Ze wisten van de drank niet eens meer waar ze de eerste helft hadden gekeken en wilden niet weg, ook niet toen ik mijn seizoenkaart liet zien." Ook zijn er in het stadion dingen van de muur gesloopt. "Omdat ze dachten dat er camera's in zaten." 

Het zorgt voor een opgefokte sfeer en ook onrust binnen de harde AZ-kern. "Ik hoor dat echt om me heen. Mensen zijn bang, het is angstaanjagend. En binnenkort zou er weleens een explosie kunnen komen."

In de noodkreet naar de directie van AZ staan ook positieve woorden. Want er vinden wel degelijk zo nu en dan gesprekken plaats tussen de club en supporters uit verschillende groepen. "Maar als je anderen een paar keer aanspreekt op wangedrag ze luisteren niet, ben je er wel klaar mee. Daarbij: als je de verkeerde treft, heb je een pot met heibel." 

De roep om een snelle oplossing klinkt nu harder dan ooit. "Wanneer wordt er nou eens definitief tegen opgetreden door AZ? Stewards worden bedreigd en de politie zie je niet. Ik zou zeggen: laat die in het stadion en zet drugshonden bij de ingang." 

De ander zegt: "Harder straffen. En niet in Alkmaar maar een meldplicht in een andere, verre stad met lange reistijd. Zodat ze ook rondom de wedstrijd in de stad geen ellende kunnen veroorzaken."

Naast frustratie over de onrust is het vooral hun clubhart dat huilt. "Dit kan niet de bedoeling zijn. Mijn kinderen willen graag mee naar AZ. En die beschrijft zichzelf als familieclub. Voor mij voelt het nu niet zo."

Benside Loyals, de overkoepelende organisatie van de Benside, wil geen commentaar geven. Bij de politie ligt een reeks vragen over mogelijke misdragingen van AZ-supporters en onrust binnen de harde kern. Zij hadden op moment van de publicatie de antwoorden nog niet. 

Er moet nog wel het een en ander aan opknapwerk gebeuren, maar Turbo2000 komt terug. De planning is dat na de zomer deze iconische tent - waar ook mensen uit onder meer Alkmaar en West-Friesland op af kwamen - zijn deuren weer opent. "Het is echt nostalgisch", zegt Marthijn Hink, directeur operatie bij Bobs Party & Events. 

De oude rode bankjes staan er nog, maar de bekleding zit onder de vlekken en de kauwgom. Op de muren zitten de welbekende gouden glitters en de verf op het hout tussen de spiegels op het plafond bladdert af. "Het is allemaal heel 'authentiek'", vertelt Marthijn. "Het ziet er hartstikke leuk uit, maar het komt wel uit het jaar nul. We willen een nieuwe vloer, nieuwe verlichting. En dj's kunnen niet met deze dj-tafel werken, zo oud is die. We hebben draaitafels waar niet eens een usb in kan, want vroeger ging het met cd's."

Nieuwe eigenaar

Bobs was bijna 40 jaar in handen van de familie Martens. Turbo was open tot 1996, maar toen Bobs Saloon open ging, kwam er bijna niemand meer in Turbo en ging het dicht. Anderhalf jaar geleden heeft de familie Martens Bobs verkocht aan Tumbler Investments, die er nieuwe uitbaters voor zocht: eigenaar Vincent Chen, Guda Hink als event manager en Marthijn. 

Tekst gaat verder onder foto.

Marthijn is sinds het begin van het jaar bij de club en heeft veel ideeën voor Bobs. Turbo2000 staat daarbij wel hoog op zijn lijst. "Toen ik hier net kwam sprak ik wat mensen van de oude garde, die een biertje op vrijdag kwamen drinken. Zij vroegen: 'ga je Turbo2000 ook terugbrengen?'. Een ander zei: '25 jaar geleden heb ik daar mijn huidige vrouw ontmoet'. Daar kan je niet niks mee doen."

Magische plek

Toine van Bakel, oftewel djToine, was jarenlang de huis-dj van Turbo en kan zich de discotheek nog goed herinneren. "Ik vond het als klein jongetje altijd al een magische plek. Het had een bepaalde aantrekkingskracht. Ik vond het er gaaf uitzien. En als dj stond je centraal, midden op de dansvloer. Alles gebeurde om je heen." Ook qua muziek was Turbo anders. "In andere discotheken werd van alles gedraaid. Maar in de Turbo werd gewoon veel meer moderne muziek gedraaid. Daar kreeg je geen Normaal te horen. Er werd ook echt gemixt door dj’s. Het was wat dat betreft een muzikaal vooruitstrevende zaak."

Toch hoopt Toine wel dat er in de huidige tijd plaats is voor zo’n discotheek, die iedere vrijdag en zaterdag open is. "De 35 plussers zijn gewend om iedere week te stappen. Vroeger moest je erbij geweest zijn en tegenwoordig maak je het online mee via je mobiel en sociale media. Tegenwoordig ga je tinderen om aan je date te komen, maar vroeger moest je de discotheek in. En er zijn natuurlijk veel festivals bijgekomen. Daar kan een lokale discotheek niet tegen opboksen."

Dj Jean of dj Dimitri

Als alles volgens plan verloopt zal de Turbo na de zomer weer open gaan. Hoe vaak dat zal zijn, hangt ook volgens Marthijn af van de animo, maar hij gelooft er helemaal in. "We beginnen met een 90’s party", legt hij uit. "Als de jongeren het ook leuk vinden, breiden we uit. Wat heb je nou nog voor nachtclubs in de regio. In de coronaperiode zijn er ook wat tenten weggevallen. We kunnen dat gaan rocken." Ja, en wie gaat er dan draaien op die 90’s party? "Dj Jean misschien of dj Dimitri. Ik heb ze alleen nog niet benaderd", lacht Marthijn. "Dus mannen, neem even contact met me op."

In de Filipijnen zijn vrijdag weer 12 mannen aan het kruis genageld, in een bloederige christelijke traditie die door de coronapandemie drie jaar lang niet kon doorgaan.

Ze zeggen zelf dat ze de mooiste job van Nederland hebben. Ondernemers Irene Penha, Janien de Bruijn en Charlot Königel gaan vanaf deze week iedere dag van de zon op het Texelse strand genieten. En dan nog een beetje werken. Dat werken is strandhuisjes en stoelen bij strandslag Paal 20 verhuren. En weer ouderwets met een ijscokar over het strand. "Als je toch iedere dag mag starten met dit uitzicht. Dat is toch de grootste rijkdom die je kunt wensen?", zegt Charlot.

Het drietal heeft al ervaring in de horeca. Wat dat betreft is het niet geheel een 'duik in het diepe'. Maar toch is het een bijzonder avontuur. Ondernemen op het strand. Heerlijk de hele dag naar de zee staren, beetje koffie doen met gasten en af en toe een huisje of strandstoeltje verhuren. Wie wil dat nou niet? "Vooral 's morgens heb je hier een prachtig uitzicht", zegt Charlot. "We moeten dan wel werken, maar dat heeft een heel andere dimensie."

Janien en Irene hebben jaren het restaurant Inn de Knip in Den Hoorn bestierd. Alleen wilden ze het nu iets rustiger aan doen. "We hebben vijftien jaar lang zeven dagen in de week gewerkt", zegt Irene. "Maar er was altijd een tekort aan personeel. En velen waren ziek, zwak of misselijk. Dan waren wij weer aan het 'buffelen'. Dat houdt dan een keer op. Het werk was heel leuk, maar niet meer met personeel."

Het oude restaurant werd verkocht en beide dames hadden voor het eerst sinds vijftien jaar een zomer vakantie. "Dat was genieten", zegt Janien. Na driekwart jaar begon het bij de dames toch weer te kriebelen. "We hadden eerst onze ogen gericht op een boerencamping", zegt Janien. "Dat was ook leuk en je bent ook buiten. Maar je moet ook wel erg boer zijn om dat te doen. We dachten: we maken wel een paar potjes jam en dan ben je agrariër. Maar zo werkt het niet meer."

"Strandbedrijf Noorderbad is misschien wel een impuls aankoop geweest", gaat Irene verder. Maar belangrijk is dat ze nu geen personeel meer hebben. "En je bent in de wintermaanden vrij." Deze week zijn ze op het strand om maar liefst 97 strandhuisjes te plaatsen. En twee containers: één voor de opslag van spullen en één voor de verkoop van eten en drinkwaren. Ze worden geholpen door oud-eigenaar Jan van der Star. De ondernemer stopt omdat hij naar Zweden verhuist.

Horecadier

Charlot is ook een horecadier. Weliswaar niet op Texel, maar in IJmuiden heeft ze jaren met haar ex-partner een strandpaviljoen gehad. Ze pakte daarna haar oude liefde als binnenhuisarchitect weer op. Maar het strand bleef trekken. "Ik ben toen af en toe ook weer bijgesprongen bij een paviljoen in Noordwijk. Mensen die op het strand komen, zijn blij en hebben er zin in. Er hangt altijd een heel andere sfeer. Iedere keer dat je vroeg op het strand komt en er nog niemand is. Dat is het mooiste moment van de dag. Mijn kinderen zijn ermee opgegroeid. En het strand is de mooiste plek waar we het liefst zijn."

Een jaar geleden nam ze het besluit om naar Texel te verhuizen. "Maar als je iets wilt, moet je dat gewoon proberen. En dan moet je niet denken: dat doen we later. Mijn kinderen waren ook erg enthousiast. En dan opeens zit je op een eiland. Zeker na de coronacrisis hebben we de sprong in het diepe genomen." Via gezamenlijke contacten leerde zij Irene en Janien kennen. En nu een eigen bedrijf. "Dit is heel leuk", zegt ze.

Gefascineerd

Ze verbazen zich nog dagelijks dat toeristen blij worden van de zee. "Wij hebben altijd bij de zee gewoond", zegt Janien. "Mensen zijn helemaal gefascineerd. Veel toeristen hebben geen strand en zee. Ze staan met de armen wijd open en willen het eigenlijk omhelzen. Het is iedere keer weer een bijzonder schouwspel."

Dat het niet altijd zonnig weer is, zijn ze zich van bewust. "Tijdens het opbouwen waren er ook dagen dat je een skibril op moest vanwege zandverstuivingen", zegt Charlot. "Dat hoort er gewoon bij. En dat heeft ook zijn charme. Er is geen dag hetzelfde. Iemand zal zeggen: het uitzicht is iedere dag toch hetzelfde. Zand en zee. Maar het is toch iedere keer anders."

Ze zijn nu nog druk bezig met de opbouw. "We hebben twee huisjes staan, dus we hebben er nog 95 te doen, hahahaha." De bedoeling is dat ze rond Koningsdag (27 april) open gaan. Janien: "Het eerste strandhuisje is al vanaf 8 april verhuurd. Het eerste dat staat, moeten we dan maar meteen verhuren. Desnoods gaan ze in de kiosk, haha." De wachtlijsten voor een strandhuisje zijn lang. "Dat geeft ook vertrouwen. Bovendien had de vorige eigenaar een groot klantenbestand."

De onderneemsters hebben zelfs een ventvergunning. "Heel ouderwets weer met een ijscokarretje met belletje over het strand zoals vroeger, tingelingeling", zegt Janien. "Dat deden ze toen nog met een trekker. Dat mag waarschijnlijk niet meer, dus dat wordt een elektrisch karretje." Ze hebben er nu al lol in. En ideeën genoeg. "We gaan ook alle strandhuisjes langs. Als Mohammed niet naar de berg kan, dan gaat de berg wel naar Mohammed, hahahaha."

Ze zeggen zelf dat ze de mooiste job van Nederland hebben. Ondernemers Irene Penha, Janien de Bruijn en Charlot Königel gaan vanaf deze week iedere dag van de zon op het Texelse strand genieten. En dan nog een beetje werken. Dat werken is strandhuisjes en stoelen bij strandslag Paal 20 verhuren. En weer ouderwets met een ijscokar over het strand. "Als je toch iedere dag mag starten met dit uitzicht. Dat is toch de grootste rijkdom die je kunt wensen?", zegt Charlot.

Het drietal heeft al ervaring in de horeca. Wat dat betreft is het niet geheel een 'duik in het diepe'. Maar toch is het een bijzonder avontuur. Ondernemen op het strand. Heerlijk de hele dag naar de zee staren, beetje koffie doen met gasten en af en toe een huisje of strandstoeltje verhuren. Wie wil dat nou niet? "Vooral 's morgens heb je hier een prachtig uitzicht", zegt Charlot. "We moeten dan wel werken, maar dat heeft een heel andere dimensie."

Janien en Irene hebben jaren het restaurant Inn de Knip in Den Hoorn bestierd. Alleen wilden ze het nu iets rustiger aan doen. "We hebben vijftien jaar lang zeven dagen in de week gewerkt", zegt Irene. "Maar er was altijd een tekort aan personeel. En velen waren ziek, zwak of misselijk. Dan waren wij weer aan het 'buffelen'. Dat houdt dan een keer op. Het werk was heel leuk, maar niet meer met personeel."

Het oude restaurant werd verkocht en beide dames hadden voor het eerst sinds vijftien jaar een zomer vakantie. "Dat was genieten", zegt Janien. Na driekwart jaar begon het bij de dames toch weer te kriebelen. "We hadden eerst onze ogen gericht op een boerencamping", zegt Janien. "Dat was ook leuk en je bent ook buiten. Maar je moet ook wel erg boer zijn om dat te doen. We dachten: we maken wel een paar potjes jam en dan ben je agrariër. Maar zo werkt het niet meer."

"Strandbedrijf Noorderbad is misschien wel een impuls aankoop geweest", gaat Irene verder. Maar belangrijk is dat ze nu geen personeel meer hebben. "En je bent in de wintermaanden vrij." Deze week zijn ze op het strand om maar liefst 97 strandhuisjes te plaatsen. En twee containers: één voor de opslag van spullen en één voor de verkoop van eten en drinkwaren. Ze worden geholpen door oud-eigenaar Jan van der Star. De ondernemer stopt omdat hij naar Zweden verhuist.

Horecadier

Charlot is ook een horecadier. Weliswaar niet op Texel, maar in IJmuiden heeft ze jaren met haar ex-partner een strandpaviljoen gehad. Ze pakte daarna haar oude liefde als binnenhuisarchitect weer op. Maar het strand bleef trekken. "Ik ben toen af en toe ook weer bijgesprongen bij een paviljoen in Noordwijk. Mensen die op het strand komen, zijn blij en hebben er zin in. Er hangt altijd een heel andere sfeer. Iedere keer dat je vroeg op het strand komt en er nog niemand is. Dat is het mooiste moment van de dag. Mijn kinderen zijn ermee opgegroeid. En het strand is de mooiste plek waar we het liefst zijn."

Een jaar geleden nam ze het besluit om naar Texel te verhuizen. "Maar als je iets wilt, moet je dat gewoon proberen. En dan moet je niet denken: dat doen we later. Mijn kinderen waren ook erg enthousiast. En dan opeens zit je op een eiland. Zeker na de coronacrisis hebben we de sprong in het diepe genomen." Via gezamenlijke contacten leerde zij Irene en Janien kennen. En nu een eigen bedrijf. "Dit is heel leuk", zegt ze.

Gefascineerd

Ze verbazen zich nog dagelijks dat toeristen blij worden van de zee. "Wij hebben altijd bij de zee gewoond", zegt Janien. "Mensen zijn helemaal gefascineerd. Veel toeristen hebben geen strand en zee. Ze staan met de armen wijd open en willen het eigenlijk omhelzen. Het is iedere keer weer een bijzonder schouwspel."

Dat het niet altijd zonnig weer is, zijn ze zich van bewust. "Tijdens het opbouwen waren er ook dagen dat je een skibril op moest vanwege zandverstuivingen", zegt Charlot. "Dat hoort er gewoon bij. En dat heeft ook zijn charme. Er is geen dag hetzelfde. Iemand zal zeggen: het uitzicht is iedere dag toch hetzelfde. Zand en zee. Maar het is toch iedere keer anders."

Ze zijn nu nog druk bezig met de opbouw. "We hebben twee huisjes staan, dus we hebben er nog 95 te doen, hahahaha." De bedoeling is dat ze rond Koningsdag (27 april) open gaan. Janien: "Het eerste strandhuisje is al vanaf 8 april verhuurd. Het eerste dat staat, moeten we dan maar meteen verhuren. Desnoods gaan ze in de kiosk, haha." De wachtlijsten voor een strandhuisje zijn lang. "Dat geeft ook vertrouwen. Bovendien had de vorige eigenaar een groot klantenbestand."

De onderneemsters hebben zelfs een ventvergunning. "Heel ouderwets weer met een ijscokarretje met belletje over het strand zoals vroeger, tingelingeling", zegt Janien. "Dat deden ze toen nog met een trekker. Dat mag waarschijnlijk niet meer, dus dat wordt een elektrisch karretje." Ze hebben er nu al lol in. En ideeën genoeg. "We gaan ook alle strandhuisjes langs. Als Mohammed niet naar de berg kan, dan gaat de berg wel naar Mohammed, hahahaha."

Amandy de Ruijter moet stoppen met haar limonade- en wijnproeverij aan huis in Schoorl. Na het kort geding heeft de bestuursrechter besloten dat de dwangsom van 10.000 euro terecht is opgelegd en blijft dus gelden. "Het schriftelijk akkoord van een wethouder is in de gemeente Bergen niets waard."

Tot een aantal weken terug runde Amandy de Ruijter, samen met haar man Rob Burgering, een limonade- en wijnproeverij in een atelier naast haar villa in Schoorl. De proeverijen en de bestellingen die ze als tussenpersoon doorstuurt aan haar leveranciers, leverden haar per maand zo'n zevenduizend euro aan omzet op. 

Maar na een dwangsom van de gemeente Bergen, moesten Amandy en Rob alle activiteiten gedwongen staken. Ze stapten daarop naar de rechter om een kort geding aan te spannen.

Wijnslurpende wethouders

Uit mailcontact tussen de partner van Amandy en voormalig wethouder Klaas Valkering valt te lezen dat 'zolang de proeverijen kleinschalig blijven, in familiaire of huiskamersferen, er geen alcoholvergunning of een wijziging in het bestemmingsplan nodig is'. 

Volgens Amandy en Rob is hierdoor de verwachting geschept dat een voortzetting van de proeverij iets verderop in Schoorl geen probleem zou zijn. "Dat was het in Bergen ook niet."

Bedrijven van horeca

Maar als ze na een verhuizing naar Schoorl met haar activiteiten doorgaat, krijgt ze na een controle plots de gemeente op haar dak. Als de proeverijen in het atelier niet per direct stoppen, kan Amandy een boete van 10.000 euro verwachten. De activiteiten, zoals het serveren van alcohol en spijzen en het doorverkopen van wijn, zouden in strijd zijn met het bestemmingsplan en onder het bedrijven van horeca vallen. 'Terecht', vindt de bestuursrechter. 

'Er is een dwangsom opgelegd, omdat de activiteiten niet vallen onder kleinschalige bedrijfsmatige activiteiten, maar onder horeca. Dat is in strijd zijn met het bestemmingsplan van de woning.'

Blokje kaas

Bij de proeverijen wordt namelijk ook stokbrood, een blokje kaas of stukje chocolade verstrekt. Het verweer van Amandy dat er kleine beetjes wijn wordt geschonken en dat de hapjes vooral zijn om de smaak te neutraliseren, heeft geen invloed gehad op de uitspraak van de rechter. 'De gemeente heeft zich terecht op het standpunt gesteld dat er sprake is van betaling voor het verstrekken van spijzen en directe consumptie', stelt de rechter.

De eerder opgelegde dwangsom wordt daarom niet opgeheven. Ook krijgt Amandy geen vergoeding voor haar gemaakte proceskosten. "Een brief van de wethouder is in deze gemeente niets waard", reageert Rob, de partner van Amandy.

"Ik krijg een schriftelijk akkoord voor de proeverij en nog geen jaar later bepaalt de gemeente met een nieuwe jurist dat het toch niet mogelijk is. Dit laat weer het fantastische beleid zien van Bergen zien."

Zinloze investering

Het laatste woord is hier volgens Rob dan ook nog niet over gezegd. "We zijn nu ineens horeca, in coronatijd waren we dat niet. Toen kregen we geen bijstand, waar we blijkbaar wel recht op hadden. Daar gaan we zeker nog aanspraak op maken. We hebben meer dan een ton in het nieuwe atelier gestoken. Die investering zouden we nooit maken als we hadden geweten dat het zinloos was."

Verder procederen heeft volgens het stel weinig zin en kost vooral energie. "We gaan ons niet langer verzetten, dat is totaal zinloos. Hopelijk kunnen we doorgaan op een andere plek. We zijn aan het kijken naar een alternatieve locatie."

Horeca-ondernemers bij Strandslag Paal 20 zitten met de handen in het haar omdat ze slecht bereikbaar zijn. De oorzaak is het ontbreken van een brug die door de slechte staat moest worden verwijderd. Mensen die slecht ter been zijn kunnen slecht het strand bereiken. Naast een fors omzetverlies voor de ondernemers denken zij dat ook de veiligheid in het geding is. Hulpdiensten kunnen door alle werkzaamheden moeilijker het strand bereiken dan voorheen.

Wie vanaf de Badweg naar het strand bij De Koog wil, treft daar een chaos van bouwactiviteiten aan. Bezoekers zoeken een weg om toch naar het strand te kunnen gaan. Sinds december vorig jaar is de brug verwijderd omdat het niet meer verantwoord was om daar zwaar verkeer over te laten rijden. Dat betekent dat voetgangers vanuit De Koog via een trap naar de dieper gelegen parkeerplaats moeten lopen. En vanaf daar via rijplaten de duinen weer op om het strand te bereiken. Volgens de ondernemers is dat een hachelijk avontuur.

"Wat een drama", zegt Marnix Koopmans van restaurant Noordzee. "Het is echt heel verschrikkelijk. Ik heb in januari al aan de bel getrokken." Wat de ondernemer toen vreesde, is nu de waarheid geworden. Voor de enorme drukte van de Paasdagen is er nog geen oplossing dat Texelaars en toeristen via een fatsoenlijke weg naar het strand kunnen lopen. "Februari is voor mij in principe al een uitstekende maand. Maar dit jaar was er in dezelfde maand een verlies van veertig procent", zegt Koopmans.

De ondernemer begrijpt niet dat er snel iets aan gedaan wordt. "Met het provinciale project Planet De Koog heeft de badplaats met medewerking van ondernemers een prachtige facelift gekregen. Hulde voor dat plan. Maar als je nu hier bij het strand aankomt, zie je uitsluitend stenen, omgewaaide hekken en hopen met zand. We hebben met veel pijn en moeite verwijsborden gemaakt. Want eerder stond er een groot geel bord met bestemmingsverkeer volg S. Hoe krijg je het voor elkaar. Dat is echt meedenken met de ondernemers", grapt hij.

Het draait volgens Koopmans om twee zaken. De belangrijkste is de veiligheid. "Als er calamiteiten op het strand zijn, vraag ik mij af hoe de hulpdiensten daar komen. Ik kom 's morgens vroeg naar mijn restaurant, maar vandaag moest ik al vijf minuten wachten." De oorzaak is een slagboom bij kampeerterrein Kogerstrand die met een pasje of code bediend moet worden. Ook door de gasten die daar logeren. "Toeristen staan daar met een camper of caravan te wachten en niet iedereen weet hoe het werkt. Ik kan mij voorstellen wat voor impact dit heeft als er hulpdiensten langs moeten bij een calamiteit."

Ook kunnen bezoekers 's avonds zijn restaurant lastig vinden. Regelmatig worden tafels gereserveerd én geannuleerd. "Voorheen had ik nooit afmeldingen, maar nu bellen mensen mij dagelijks af. Ze zeggen dan dat ze voor een zwart gat staan en geen idee hebben hoe ze verder moeten. Laatst had ik gasten die stonden op een hele andere plek op het strand. Zij waren echt verdwaald. Als dit zo doorgaat, vraag ik mij af wat dit gaat kosten op de lange termijn." Vooral in het laagseizoen komen volgens de ondernemer veel senioren. Deze klanten zijn slecht ter been of afhankelijk van een rolstoel. "Het strand is voor mensen met een beperking helemaal niet meer bereikbaar. Dat kan toch niet?" 

De strandopgang met rijplaten is volgens Koopmans ook nog gevaarlijk. "Vooral s' morgens met dauw of als het geregend heeft. Mensen wagen hun leven daar. Zelfs de burgemeester heeft aangegeven dat het een hele onderneming was om bij mij te komen."

Roos Pandelaar van strandpaviljoen Bries 20 geeft dezelfde signalen. "Het is nu pas een paar dagen mooi weer. Maar bij die slechte dagen draaien mensen om omdat ze niet weten hoe ze bij ons moeten komen", zegt ze. "Er is nu wel verlichting op zonne-energie aangebracht, maar toen het regende deden deze het ook niet."

Strandexploitant Koen Witte is met twee paviljoens afhankelijk van de toegang naar Paal 20. Ook hij heeft te maken met annuleringen. "Dan komen ze met het verhaal dat het voor oma niet te doen is. Of ze kunnen het niet vinden. Dan gaan ze het dorp in." Ook het aantal reserveringen liep sterk terug. "Je ziet aan alle kanten dat het minder is. Met name op de dagen dat het 's avonds eerder donker is, zoals met de kerstvakantie en voorjaarsvakantie. Dan is de bereikbaarheid juist van belang." 

Volgens Witte heeft de gemeente beloofd om volgende week een goede trap aan te leggen. Maar dat heeft niet de voorkeur van de ondernemers. Zij zien liever een noodbrug. "De gemeente hoopt voor het seizoen met een permanente oplossing te komen. In dit geval een vaste brug. Eigenlijk zeggen ze indirect: dat wordt dit jaar niets meer. Dat klinkt misschien onaardig, maar dat gevoel is er wel."

De ondernemer heeft zelf een offerte opgevraagd voor een tijdelijke brug die ook bij festivals en bij de racedagen op Zandvoort wordt gebruikt. De brug kon binnen een week worden gebouwd. De kosten waren 18.000 euro. "Dat is geen hogere wiskunde. Daar zou iedereen enorm mee geholpen zijn. Dit bedrag hebben we als ondernemers in de kerstvakantie al minder gedraaid."

De offerte werd door de gemeente niet goed bevonden vanwege de afmetingen. "Maar ze doen zelf ook niets in deze richting", zegt Witte. "Ze vergaderen dat ze een ons wegen, maar er is niemand die iets organiseert. Bovendien denkt de gemeente dat de tijdelijke brug de realisatie van een definitieve brug vertraagd. Maar dit zijn twee aparte trajecten. Ik verwacht dat de trap juist vertragend gaat werken. En deze kost ook geld. Maar dat willen we juist niet."

Witte overweegt om met meerdere ondernemers een schadeclaim bij de gemeente in te dienen. Het is lastig om de hoogte van het bedrag te berekenen, omdat vorig jaar er nog de naweeën van Corona waren. Daar hebben de ondernemers nu ook nog steeds last van. "We kijken wat voor bedrag het per maand is geweest. Juridisch weten we niet of dat stand houdt. Het gaat ook om het signaal dat we willen afgeven." 

Transavia is kwaad op Schiphol vanwege het plan om vanaf 2025 nachtvluchten te schrappen. Volgens de maatschappij ontneemt Schiphol zo elk zomerseizoen ongeveer anderhalf miljoen Nederlanders de mogelijkheid om van een zonnige vakantie te genieten of om familie te bezoeken. Naast het schrappen van nachtvluchten wil Schiphol ook af van privéjets en lawaaiige vrachtvliegtuigen, én de reservering van de parallelle Kaagbaan.

Transavia zag het voorstel niet aankomen: "We zijn onaangenaam verrast dat Schiphol, zonder enig overleg, een sluiting van de nacht om te landen en vertrekken aankondigt." Volgens de luchtvaartmaatschappij vervult ze een maatschappelijke rol.

"De coronapandemie heeft laten zien hoe groot het belang is om te kunnen reizen en vliegen toegankelijk te houden. Die verantwoordelijkheid pakken we ook door miljarden te investeren in stillere, schonere en zuinigere vliegtuigen", laat Transavia in een verklaring aan NH Nieuws weten. Vanaf eind dit jaar ruil de maatschappij de oude Boeings in voor nieuwe Airbussen.

Nederland niet bereikbaar

De nachtsluiting heeft grote gevolgen voor Transavia. Een groot deel van haar vluchten vertrekken of landen 's nachts op Schiphol. Daardoor kan de vliegmaatschappij de vloot optimaal inzetten. Schiphol knoeit volgens Transavia aan de bereikbaarheid van Nederland door het land 's nachts op slot te zetten.

Directeur Marcel de Nooijer noemt de nachtsluiting funest: "Zo wordt vliegen voor velen echt onbetaalbaar en niet langer bereikbaar voor de vakantiegangers of familiebezoeken in het buitenland." De Nooijer wil in gesprek met Schiphol om tot een 'realistisch plan' te komen, om geluid en uitstoot verder terug te dringen.

KLM

Ook KLM is niet te spreken over de plannen van Schiphol. De maatschappij vindt dat alleen een gezamenlijke aanpak zal leiden 'tot een luchtvaart die in balans is met de omgeving en het klimaat'. KLM broedt nog op een eigen zienswijze als alternatief voor de aangekondigde krimp. Daarvoor nodigt de maatschappij Schiphol voor uit om mee te praten.

Morgen doet de rechtbank Noord-Holland uitspraak in het kort geding dat KLM en meerdere maatschappijen tegen de Staat en Schiphol hadden aangespannen, om het krimpbesluit van het kabinet terug te draaien.

Na corona is het reisgedrag van Nederlanders weer snel hersteld naar het oude normaal. Sterker nog; reiskoepel ANVR rept van een boekingsrecord in zowel januari en februari van dit jaar. We willen, kort samengevat, weg.

Voor het eerst sinds 2017 was Ramona van Ark uit Enkhuizen weer in haar geboorteland Sri Lanka (Zuid-Azië). Met haar gezin bezocht ze allerlei hulpprojecten die zijn opgezet dankzij hun Stichting Kalyani. "Het was een heel bijzondere reis."

Al zes jaar was Ramona al niet meer in Sri Lanka geweest. Telkens was er wel wat aan de hand. Zoals in 2019, toen zouden ze de Paasperiode doorbrengen in het land. Het moment dat het land werd getroffen door bomaanslagen. "Wij hadden daarvoor al de reis geannuleerd omdat onze oudste zoon waterpokken had, waardoor je niet mag vliegen. Eigenlijk geluk bij een ongeluk."

Nieuwe plannen vielen in het water door corona. En begin dit jaar was het geduld van de Enkhuizense op, ook al was het reisadvies nog steeds niet al te positief. "Maar dat viel enorm mee allemaal. Ik ben blij dat we zijn gegaan, het was heel bijzonder om te zien."

Aangehouden door politieagent

Want in die jaren was er toch behoorlijk veel gebeurd. Het gezin bezocht het ene na het andere project dat was gerealiseerd. Van taal- en computerscholen tot agrarische projecten, en nog meer donaties. "Op straat werden we een keer aangehouden door een politieagent. Die vertelde toen dat hij dankzij een door onze stichting geschonken laptop zijn werk kon doen."

Tekst gaat verder onder de foto.

Het zien van al die projecten is overweldigend voor het gezin. "Je krijgt natuurlijk wel foto's toegestuurd, maar dat is iets heel anders dan het in het echt zien. Bovendien vind ik het belangrijk dat mijn kinderen het zien. Dat we hier in Nederland alles hebben", vertelt Ramona. 

Geld nodig om eigen school te bouwen

Het bezoek geeft Ramona ook veel energie om met de stichting verder te gaan. Zo is het grote doel nu het bouwen van een complete school. "Die helemaal van de stichting zelf, duurzaam en kindvriendelijk is. Met zonnepanelen op het dak, een moestuin waardoor ze zelf kunnen eten van het land. Maar ook tegelijkertijd ook hightech dat het een IT-school is."

Ook worden er woonverblijven voor vrijwilligers bijgebouwd. Voor het hele project is in totaal zo'n 40.000 euro nodig. "De helft hebben we al binnen, dus is er al wel begonnen met de bouw van de school. Maar voor de woonverblijven en de inrichting is nog wel geld nodig. Dus hopen we dat mensen daarvoor willen doneren, zodat de school in 2024 klaar is."

Musicalproducent Rick Engelkes moet 3.7 miljoen euro aan coronasteun aan de staat terugbetalen. De theatermaker uit Aerdenhout had ruim 4,3 miljoen aan compensatiegeld opgestreken voor een musical over Willem van Oranje die nooit is gespeeld. Na publicaties in Noordhollands Dagblad kwam de zaak aan het rollen.

De files zijn in 2023 nog erger dan voor corona. In vergelijking met begin 2019 steeg het aantal files met 10 procent, aldus de ANWB op basis van de filecijfers over het eerste kwartaal van dit jaar. Moet er meer actie worden ondernomen tegen filevorming of niet?

De replica van VOC-schip de Halve Maen meert vandaag aan in Enkhuizen. Sinds 2015 heeft het schip al wat plekken aangedaan. Eerder kwam het museumschip in Hoorn en Volendam te liggen. 

De replica van de Oost-Indiëvaarder wordt vandaag ontvangen met twee saluutschoten en zal komend vaarseizoen aan de Dijk in de oude haven van Enkhuizen liggen. In 2016 en 2018 heeft de Halve Maen er ook al voor een korte tijd in de haven gelegen. 

Hoorn wilde het schip heel graag terug hebben en bood het schip een ligplaats aan, maar de stichting Halve Maen heeft voor Enkhuizen gekozen. De voorzitter van de stichting, Eduard van Breen, laat vanaf het schip aan NH Nieuws weten heel blij te zijn met die keuze. Hij kijkt erg uit naar het onthaal in de haven. 

Te duur

Tussen 2015 en 2020 lag het museumschip, oorspronkelijk van het New Netherland Museum in New York, in Hoorn en hoorde toen bij het Westfries museum. In die 5 jaar tijd heeft het museumschip 100.000 bezoekers ontvangen. De gemeente vond het onderhoud te duur worden, waarna het schip uitvoer naar Volendam. Dat vond niet iedereen in Hoorn leuk. Bij vrijwilliger Theo Vink kwam het nieuws hard aan. "Het is mijn derde kind en ik ga het enorm missen." Des te blijer was hij toen het erop leek dat het schip terug kwam naar Hoorn, ookal was het toen nog niet 100 procent zeker. 

De Halve Mean komt uit Volendam naar Enkhuizen gevaren, waar het de afgelopen 3 jaar gelegen heeft. Hoewel het schip middenin de coronatijd aankwam, werd het daar als een lichtpuntje ontvangen. Eduard van Breen was destijds blij in Volendam terecht te kunnen, om op die plek veel verhalen te kunnen vertellen.  Een vergelijkbaar schip van deze afmetingen lag namelijk in 1605 in de haven.

Hoewel Sail in 2020 werd afgelast vanwege corona, dook de Halve Maen toch op, op het Amsterdamse IJ. Het voer toen terug naar Volendam nadat het op meerdere plekken had geleden. 

Geen vaste plek 

Het blijkt moeilijk om een vast stekje te vinden voor de historische replica. In Hoorn was het plaatje met kosten en baten niet houdbaar, en gemeente Edam-Volendam wilde de replica geen vaste plek geven. Of het schip nu wel in Enkhuizen blijft liggen is nog onduidelijk, al kan het hier voorlopig blijven. De vraag blijft wel of er toekomst is voor zo'n grote replica, dat vooralsnog van bestemming naar bestemming heeft gezwerft. 

Stadsdeelvoorzitter van Zuid Bart Vink (D66) vindt dat er minder terrassen in De Pijp moeten komen. Volgens hem is het zo druk in de wijk dat de leefbaarheid onder druk staat, zo zegt hij in het AT5-programma Park Politiek.

"Het Marie Heinekenplein, Gerard Douplein, delen van De Pijp, is het derde uitgaansgebied van de stad", zegt Vink. "Verschil is wel: het is ook een woonwijk. En dat maakt dat de leefbaarheid daar echt onder druk staat."

Daarom vindt hij dat er veel kritischer gekeken moet worden naar het aantal terrassen, en zegt hij zelfs dat aantal te willen verminderen. "We hadden met corona terrassen op allerlei plekken. Wij hebben met elkaar gezegd: die situatie is voorbij. We gaan het nu plek voor plek beoordelen en in dit deel van Zuid zullen we heel terughoudend zijn."

Hij vindt dat er te weinig aandacht is voor de drukteproblemen in dit gedeelte van de stad. "Het is de kunst om levendigheid, want De Pijp is een hele levendige en leuke plek om naar toe te gaan, om dat in balans te krijgen met leefbaarheid."

Museumplein

Een andere druk gebied in Zuid is het Museumplein. Omwonenden zijn niet altijd gelukkig met het aantal en het soort evenementen dat daar plaatsvindt. Doorn in het oog van velen is het jaarlijkse polo-evenement met tientallen paarden en een grote zandbak midden op het plein. Volgens sommige omwonenden is het evenement te commercieel en is het Museumplein niet geschikt voor een dergelijk evenement, maar Vink wil dat beeld wel iets nuanceren. "Wij stellen eisen aan elk groot evenement. De schade aan de grasmat was bij Uitmarkt, en dat was een vrij kleine Uitmarkt afgelopen jaar, groter dan bij de polo. Maar in beide gevallen geldt: die schade moet hersteld worden."

"Dit jaar heeft de programmacommissie mij een positief advies hierover geven. Dit pas bij alle criteria die wij hebben voor de locatie Museumplein. Of het nou mijn sport is of niet, ik was er nog nooit geweest." Volgens Vink was de tribune afgelopen keer goed gevuld. "Er zijn altijd mensen die minder enthousiast zijn, en die laten zich horen. En dat is hun goed recht. Onze taak is om ervoor te zorgen dat welk evenement daar ook plaatsvindt, dat ze het goed achterlaten, dat ze de omwonenden goed informeren, en dat is in dit geval ook gedaan. De polo heeft het qua organisatie heel goed voor elkaar."

Evenementenvergunningen

Wie het minder goed voor elkaar heeft, is de gemeente als het gaat om vergunningverlening voor evenementen. Uit onderzoek van AT5 bleek dat vergunningen in veel gevallen veel te laat worden verleend en vaak nog later worden gepubliceerd. In sommige gevallen was de publicatie pas maanden ná het evenement. Het ging onder andere mis bij de polo op het Museumplein. Die vergunning werd pas ná afloop van het evenement gepubliceerd. Bezwaar maken als omwonenden was hierdoor kansloos.

"We moeten dit echt beter doen", reageert Vink, die er wel bij zegt dat het in de hele stad speelt. "Als mensen daar boos over zijn dan hebben ze gewoon gelijk." Volgens Vink is de stad bezig om dit te verbeteren, en dat geldt ook voor Zuid. "Dit moet anders en ik ga ervoor zorgen dat we dat gaan veranderen. Dat kan niet van de één op de andere dag, maar het moet echt anders en voor de zomer komen wij met een nieuwe aanpak waaruit zal blijken dat wij hier wat aan doen."

Kijk hieronder het hele gesprek in Park Politiek, waarin het ook gaat over de mogelijke komst van het erotisch centrum naar Zuid. 

Stadsdeelvoorzitter van Zuid Bart Vink (D66) vindt dat er minder terrassen in De Pijp moeten komen. Volgens hem is het zo druk in de wijk dat de leefbaarheid onder druk staat, zo zegt hij in het AT5-programma Park Politiek.

"Het Marie Heinekenplein, Gerard Douplein, delen van De Pijp, is het derde uitgaansgebied van de stad", zegt Vink. "Verschil is wel: het is ook een woonwijk. En dat maakt dat de leefbaarheid daar echt onder druk staat."

Daarom vindt hij dat er veel kritischer gekeken moet worden naar het aantal terrassen, en zegt hij zelfs dat aantal te willen verminderen. "We hadden met corona terrassen op allerlei plekken. Wij hebben met elkaar gezegd: die situatie is voorbij. We gaan het nu plek voor plek beoordelen en in dit deel van Zuid zullen we heel terughoudend zijn."

Hij vindt dat er te weinig aandacht is voor de drukteproblemen in dit gedeelte van de stad. "Het is de kunst om levendigheid, want De Pijp is een hele levendige en leuke plek om naar toe te gaan, om dat in balans te krijgen met leefbaarheid."

Museumplein

En andere druk gebied in Zuid is het Museumplein. Omwonenden zijn niet aantal gelukkig met het aantal en het soort evenementen dat daar plaatsvindt. Doorn in het oog van velen is het jaarlijkse polo-evenement met tientallen paarden en een grote zandbak midden op het plein. Volgens sommige omwonenden is het evenement te commercieel en is het Museumplein niet geschikt voor een dergelijk evenement, maar Vink wil dat beeld wel iets nuanceren. "Wij stellen eisen aan elk groot evenement. De schade aan de grasmat was met bij Uitmarkt, en dat was een vrij kleine Uitmarkt afgelopen jaar, groter dan bij de polo. Maar in beide gevallen geldt: die schade moet hersteld worden."

"Dit jaar heeft de programmacommissie mij een positief advies hierover geven. Dit pas bij alle criteria die wij hebben voor de locatie Museumplein. Of het nou mijn sport is of niet, ik was er nog nooit geweest." Volgens Vink was de tribune afgelopen keer goed gevuld. "Er zijn al tijd mensen die minder enthousiast zijn, en die laten zich horen. En dat is hun goed recht. Onze taak is om ervoor te zorgen dat welk evenement daar ook plaatsvindt, dat ze het goed achterlaten, dat ze de omwonenden goed informeren, en dat is in dit geval ook gedaan. De polo heeft het qua organisatie heel goed voor elkaar."

Evenementenvergunningen

Wie het minder goed voor elkaar heeft, is de gemeente als het gaat om vergunningverlening voor evenementen. Uit onderzoek van AT5 bleek dat vergunningen in veel gevallen veel te laat worden verleend en vaak nog later worden gepubliceerd. In sommige gevallen was de publicatie pas maanden ná het evenement. Het ging onder andere mis bij de polo op het Museumplein. Die vergunning werd pas ná afloop van het evenement gepubliceerd. Bezwaar maken als omwonenden was hierdoor kansloos.

"We moeten dit echt beter doen", reageert Vink, die er wel bij zegt dat het in de hele stad speelt. "Als mensen daar boos over zijn dan hebben ze gewoon gelijk." Volgens Vink is de stad bezig om dit te verbeteren, en dat geldt ook voor Zuid. "Dit moet anders en ik ga ervoor zorgen dat we dat gaan veranderen. Dat kan niet van de één op de andere dag, maar het moet echt anders en voor de zomer komen wij met een nieuwe aanpak waaruit zal blijken dat wij hier wat aan doen."

Kijk hieronder het hele gesprek in Park Politiek, waarin het ook gaat over de mogelijke komst van het erotisch centrum naar Zuid. 

Na 6,5 jaar zwaait Hubert Bruls - oud-burgemeester van Venlo – af als voorzitter van het Veiligheidsberaad. Daarmee komt er voor hem een einde aan een hectische periode vol crises.

De files zijn in 2023 weer in alle hevigheid teruggekeerd op de Nederlandse wegen. Sterker nog, we staan zelfs vaker stil dan vóór corona, want het aantal opstoppingen is in vergelijking met het eerste kwartaal van 2019 met tien procent flink gestegen. Dat concludeert de ANWB op basis van haar filecijfers over de eerste drie maanden van 2023.

De vandaag 41 jaar oud geworden Marlies Kempe-Schuitemaker uit Hoogkarspel beleeft een verjaardag om nooit meer te vergeten. Niet alleen hebben haar man Robert en dochter Eleanor een speciaal nummer voor haar uitgebracht, maar ook ontving zij honderden mooie reacties na haar deelname aan het televisieprogramma 'Better Than Ever' van gisteravond. Marlies brak in 2004 door bij het grote publiek dankzij een vierde plek bij Idols, maar kende daarna een behoorlijk roerige periode, met gezondheidsproblemen bij haar en haar man.

Meer dan 1,5 miljoen mensen hebben gisteravond gekeken naar het televisieprogramma op RTL4, waarin oud-deelnemers van verschillende talentenjachten hun zangkunsten nogmaals delen en het verhaal over hun deelname en leven vertellen. Bij de uitzending van gisteren was ook Marlies te bewonderen, die twintig jaar geleden meedeed aan het tweede seizoen van Idols.

Met een cover van 'I want it all' van Queen blaast ze niet alleen presentator Martijn Krabbé, zanger Waylon en de overige deelnemers weg, ook de kijkers reageren laaiend enthousiast. "Dat nummer heb ik altijd speciaal geworden. En het past ook bij mij."

Maria Catharina

Sinds de afloop van de uitzending staat de telefoon roodgloeiend bij de jarige zangeres uit Hoogkarspel. "Ik heb zoveel ongelooflijk mooie en positieve reacties gehad", zegt ze tegen WEEFF. "Ik ben er helemaal overdonderd van."

Als klap op de vuurpijl voor haar verjaardag hebben de man en 10-jarige dochter van Marlies een nummer opgenomen, getiteld 'Jij bent het einde'. Marlies is getrouwd met Robert Kempe, die als Robby Valentine begin jaren '90 een wereldhit scoorde met 'Over and over again'.

De deelname aan het televisieprogramma op RTL4 heeft er voor gezorgd dat ze binnenkort weer onder eigen naam gaat optreden. Als Maria Catharina, haar doop- en artiestennamen, staat Marlies in april en mei in de Hoornse popzaal Manifesto. Ook staat ze deze zomer op West-Friese festivals als Snertpop in Midwoud, en Zomerpop in Hoogwoud.

Ook het eerste album dat Marlies gemaakt heeft is opnieuw uitgebracht, en zijn er plannen voor nieuw materiaal op een tweede album dat MK Ultra moet heten. "Dit programma heeft voor zoveel nieuwe positieve energie gezorgd. Ik heb nu een extra drive gekregen om er vaart achter te zetten. Na een roerige periode heb ik mij in tijden niet zo gelukkig gevoeld als nu."

'Marlies van Idols'

Nadat de broer van Marlies haar in 2003 had opgegeven deed ze mee aan de audities voor het tweede seizoen van 'Idols'. Ze bereikt uiteindelijk de live-finales en schopte het tot een vierde plaats, achter winnaar Boris. Het succes van het programma heeft echter ook een keerzijde voor de zangeres, die stevige kritieken krijgt over haar uiterlijk. "Dat kon ik toen niet handelen."

"Na afloop van de uitzendingen en shows in het land besloot ik mezelf te gaan 'googelen'. Ik heb toen heel veel negatieve reacties voorbij zien komen." Dit zorgt er zelfs voor dat Marlies soms geen boodschappen wil doen, omdat ze haar make-up niet gedaan had en haar haar niet goed zit.

Ook schaamt Marlies zich voor het 'Idols-label' dat zij dankzij haar deelname aan de show draagt. "Ik heb misschien ook daardoor nooit kunnen optreden op festivals en feesten in de buurt, wat ik wel heel erg leuk had gevonden. Dat vond ik echt stom."

Gezondheidsproblemen

Na haar deelname aan de talentenjacht en het uitblijven van een echte doorbraak met haar eigen muziek wordt de zangeres gekoppeld aan Robert Kempe. Hij helpt Marlies bij het schrijven en produceren van nieuwe nummers. De twee worden verliefd en trouwen met elkaar. De zangeres verzorgt hierna de achtergrondkoren in de band Valentine en regelt het management van haar man.

"Het lijkt misschien alsof ik door de carrière van Robert moest stoppen met mijn eigen band, maar ik kampte in die tijd ook met gezondheidsproblemen. Er was geen tijd voor geweest", licht Marlies toe. "Terugkijkend is het heel verstandig geweest dat ik dat 'on hold' heb gezet. Ik raakte mijn baan in het onderwijs kwijt, en Robert kreeg een nieuwe deal met een platenlabel in Japan. Ik kon daardoor met hem mee op tour."

Een paar jaar later gaat ook de gezondheid van Robert achteruit. Door een ooginfectie raakt de zanger blind aan zijn rechteroog. In de coronaperiode gaat het opnieuw mis voor Kempe. Dit keer krijgt hij problemen met zijn linkeroog, maar door de lockdown kan hij niet behandeld worden in het ziekenhuis. "Hierdoor is het hard achteruit gegaan. Momenteel kan hij nog maar twee procent zien met zijn linkeroog."

Letseladvocaat

Door de deelname aan 'Better Than Ever' en haar verhaal en dat van haar man toe te lichten heeft Marlies niet alleen een hoop positiviteit uit de reacties gehaald. Ook een advocaat voor letselschade neemt contact op met de zangeres. "Die vertelde ons dat we aanleiding hebben om een zaak aan te spannen voor het letsel dat hij nu heeft. Daar zijn we zelf door alle drukte nooit aan toegekomen", zegt Marlies. "Nu biedt iemand dat vrijblijvend voor ons aan."

De gemeente wil de Weesperstraat vanaf 12 juni zes weken lang tussen 6 uur 's ochtends en 23 uur 's avonds afsluiten voor autoverkeer. Het is een proef om te onderzoeken wat het effect is op alternatieve verkeersroutes, de leefbaarheid en de luchtkwaliteit in de stad. 

De 'knip in de Weesperstraat' werd al in 2020 aangekondigd, maar vervolgens meerdere keren uitgesteld: eerst omdat er door de coronapandemie veel minder auto's reden, later omdat de Piet Heintunnel langere tijd dicht was.

Buurtbewoners reageren wisselend op het plan. Zo laat een buurtbewoner weten dat hij er blij mee is, vanwege de rust die het met zich mee zal brengen in de straat: "Lekker rustig dan, we wonen echt strak op de Weesperstraat." Maar er zijn ook buurtbewoners die moeilijkheden zien: "Ze zullen wel goede redenen hebben maar ik moet wel bij mijn zieke moeder op de stoep kunnen staan." Ook het nut van het experiment ziet nog niet iedereen in: "Ik denk dat als ze de hele stad afsluiten, de lucht inderdaad beter wordt. Dat hebben we ook al in de coronaperiode gezien. Weten we toch al, dit lijkt me een zinloos experiment", vertelt een mevrouw. 

Versmalling naar tweemaal één rijstrook

Ook MKB-Amsterdam is niet blij met de aangekondigde plannen. "De Weesperstraat maakt onderdeel uit van de zogenaamde ‘Wibautas’ die van levensbelang is voor de aan- en afvoer van goederen in de stadsdelen Oost en Centrum", aldus Guido Frankfurther. 

Op 13 april zal in de gemeenteraad worden besloten of het plan daadwerkelijk doorgaat. MKB Amsterdam hoopt er nog een stokje voor te kunnen steken: “Wat wij de gemeenteraad zullen voorstellen is om als proef geen ‘knip’ uit te proberen, maar een versmalling naar tweemaal één rijstrook. Dan wordt die twee miljoen euro die de proef kost toch nog voor iets zinnigs gebruikt", vertelt Frankfurther. 

Volgens een woordvoerder van de gemeente zitten de kosten onder de twee miljoen. "De kosten van het experiment komen uit op 1,2 miljoen euro, inclusief de 0- en de 1-meting. Daarvan betaalt de vervoerregio 30%. Ook ziet Melanie van der Horst (Verkeer) het versmallen van de Weesperstraat niet als een goed alternatief: "De reden hiervoor is tweeledig. Enerzijds omdat we verwachten dat de positieve effecten van een versmalling en verlaging van de maximum snelheid beperkt zijn. Doorgaand gemotoriseerd verkeer blijft mogelijk, waardoor de drukte niet tot nauwelijks zal afnemen." Van der Horst denkt ook dat er dan te weinig ruimtewinst is omdat er voor de vele afslagen ook ruimte nodig is om voor te sorteren.

Het asiel van Dierenzorg Zaanstreek zit vol honden. Bijna drie keer zoveel als dat er plaats is. "En dan zijn er ook nog eens veel nieuwe aanvragen voor asiel", zegt manager Annemarie Karreman. "Neem alsjeblieft een hond van ons in huis."

Voor corona waren er gemiddeld zo'n vijf hooguit zes honden in het asiel. Nu zijn het er dertig terwijl er eigenlijk maar plaats is voor 12. Annemarie: "Het zijn nu vooral ook moeilijk plaatsbare honden. Ze hebben Een oude Stafford, een lelijke Stafford met nog maar een goed oog, hondjes die niet zo gesocialiseerd zijn. En daar loopt dan iedereen aan voorbij terwijl het schatten van honden zijn als ze de juiste aandacht krijgen."

Esther Nieuwenhuizen is gedragstherapeute en ziet ook dat veel van de asielhonden zeer gestresst zijn. "We kunnen nu nog niets met deze honden. Ze zijn zo angstig en krijgen daarom ook medicijnen, antidepressiva. Hierdoor hopen we stappen te kunnen zetten." Esther begrijpt dat een depressieve hond nou niet echt reclame is om de hond aan de man te brengen. "We gaan nieuwe eigenaren natuurlijk wel heel goed begeleiden als ze hier uit het asiel een hond komen halen."

Donderdag 23 maart

Vliegen van Faro naar Luton, in het kader van European Patriots. Door de douane, want Brexit. Ik krijg altijd de bibberitis zodra er iets met paspoorten is. Trillende handen, zenuwachtig gefrommel in jaszakken, dingetjes kwijtraken, zwetende oksels. Een kinderachtig trauma, opgelopen door grensovergangen in Afrika en het Midden-Oosten. Corrupte en volledig onberekenbare douaniers, soldaten, politie en geheime dienst-griezels bij de grensposten van Jordanië / Irak, Turkije / Syrië, Syrië / Libanon, Jordanië / Israël, Egypte / Israël, Algerije / Tunesië, Algerije / Marokko, Afghanistan / Tajikistan, Zambia / Zimbabwe, Benin / Togo en dan ben ik er nog een paar vergeten. Ooit 48 uur vastgezeten in het desperate niemandsland tussen Algerije en Tunesië. Ik had in Algiers een stapel boeken over de fundamentalistische islam gekocht, voor mijn doctoraalscriptie over de jihad in Algerije en het Front Islamique du Salut. Die boeken waren verboden in Tunesië en werden ter plekke onmiddellijk geconfisceerd door een gluiperige snorremans. Ik mocht Tunesië niet in, zonder dat er iets werd uitgelegd. Overgeleverd zijn aan de nukken en grillen van sadistische debielen is geen picknick. Maar dat is natuurlijk allemaal klein bier in vergelijking met de horror die Ryszard Kapuscinski doorstond in Afrika. De Pool is een van mijn  journalistieke helden, samen met Tom Wolfe, Hunter S. Thompson, Egon Kisch, Graham Greene, Albert Camus en Boris Vian.    

Weinig dingen in dit leven zijn zeker in dit leven maar mij krijgen ze niet meer naar de Maghreb, de Levant en het Midden-Oosten. Althans niet levend.

Ik kan mij nu - terwijl ik terugblik op mijn hedonistische en dus volstrekt zinloze leven, dat hoogstens dit vrijblijvende gekrabbel heeft opgeleverd - niet meer voorstellen dat ik ooit een fanatieke oriëntalist was. De term oriëntalisme komt bij de Palestijnse literatuurwetenschapper Edward Said vandaan, die in zijn beroemde boek Orientalism (1978) de westerse blik op het Oosten hekelde. Volgens Said stelt het Westen het Midden-Oosten voor als barbaars, irrationeel en verleidelijk, terwijl het Westen beschaafd, rationeel en deugdzaam zou zijn. 

In een interview legde ik uit wat mij aantrok in oriëntalisme:

‘‘Het woord van Said ging er in als Gods woord in een ouderling. Orientalism was een heerlijk boek en een zeer inspirerende grabbelton. Ik haalde de krenten uit de pap en dus bereikte Said bij mij precies het tegenovergestelde. Dankzij zijn ‘tips’ genoot ik van het oriëntalisme dat hij zo verfoeide. Ik geniet van die romantische, erotische kijk op Noord-Afrika, Egypte en de Levant. In het Bardo-museum in Tunis –  ja, waar in 2015 die islamitische terreuraanslag door mohammedaanse jihadisten is gepleegd – hangt een schitterende collectie van de Oriëntalisten en met name van Eugène Delacroix. Lekker veel dames in de hamam, de wellust en de geilheid spatten ervan af. De ‘preciezen’ bij de vakgroep Arabisch waarschuwden mij dat mustashriqin, oriëntalisten in het Arabisch, een scheldwoord was in het Midden-Oosten. Nou, daar heb ik niets van gemerkt. Zolang je maar betaalde voor al die zondige uitspattingen was er niets aan het handje.’

Toen collega-oriëntalist Sigrid Kaag een twiet van mij deelde, schreef ik een spontane liefdesverklaring aan de beste première die we nooit hadden: 

Ineens zag ik de mens Sigrid, en ik dacht: wat zou er gebeuren als ik een avondje met haar in de kroeg zou zitten, of desnoods bij haar thuis, onder het valse voorwendsel dat ik mij aanbied als social media-doctor (met stip op 5 in de top 100 van influencers!). We hebben allebei Arabisch en islam en Midden-Oosten gestudeerd, we kunnen heerlijk roddelen over het seksleven van beroemde professoren in ons vakgebied, we kunnen romantisch en nostalgisch kwebbelen over het dakterras van het Nijl-Hilton in Caïro, hotel Baron in Aleppo, het American Colony-hotel in Jeruzalem en nog veel meer. Bovendien heb ik net als Sigrid jarenlang de Palestijnse zaak gediend en ik zal haar dan ook tientallen artikelen overhandigen die dit bewijzen. Zoals dit vlammend pleidooi voor Hamas! 

Ik kan bovendien uitstekende Libanese mezze maken, want dat heb ik geleerd van Nouna, mijn hospita in Beiroet destijds. Ik schud het zo uit de mouw: tabouli, baba ganoush, hummus, falafel, kishk, kibbe, fattoush etc. etc. Ik zorg voor een schitterende rode wijn van Chateau Kefraya Comte de M uit de Bekaa-vallei, een blend van de druivensoorten syrah, cabernet sauvignon, cabernet franc en mourvèdre. Uiteraard heb ik een puike fles araq bij me, het liefst van Al Massaya, Ksarak of Chateau Nakad, en ik zorg voor heerlijke baklava bij het kopje Arabische koffie. Ik kan niet onverdienstelijk koffiedik lezen en dan ga ik vol op het orgel. Deze vos verliest wel zijn haren maar niet zijn streken, mensen. Ik zet na mijn erotisch getinte toekomstvoorspelling Habbaytak Bessayf van Fayrouz op en fluister in haar oortje: ‘Sigrid, wat was er gebeurd als we elkaar in de jaren tachtig waren tegengekomen op het dakterras van het Nijl-Hilton, in zo’n zwoele broeierige Caireense nacht…? Ik was in de kracht van mijn leven, een jonge God, jij was een jonge blom, en misschien hadden we dan wel twee weken naakt gezwommen in de Rode Zee en gedanst met de bedoeïenen in Sharm Al Sheik en jointjes gerookt en blindmakende whisky gedronken van het merk Black Table.’ 

Ja ja, en al die grote gedachten denk ik nu in de vertrekhal van de luchthaven van Faro. Ryanair: het begint te wennen. Twee tientjes voor enkeltje Faro - Luton.  Mijn Samsonite Paradiver is iets te groot voor handbagage en kost net als ik ook twee tientjes maar heeft geen eigen stoel. 

Het vliegtuig vertrekt warempel tien minuten te laat. Dus geen triomfantelijk trompetgeschal aan het einde van de vlucht. Er schijnen soms prijzen te vallen bij de krasloten van RyanAir, lees ik. Ik ben ooit ook nog gokverslaafd geweest, maar daar ga ik de lezer niet mee lastig vallen.  

Op het steenkoude treinstation van Luton koop ik een senior card voor de Britse Spoorwegen. Wat is het toch schitterend om oud te worden, los van de fysieke ongemakken. 

Ik herinner mij een interview met Jan Blokker, Henk Hofland en Harry Mulisch. Ze praten over ouder worden en de roze strippenkaart voor bejaarden. Blokker en Hofland weigeren die te gebruiken. Mulisch is dol op de roze strippenkaart. Naar aanleiding van de onthulling dat zowel Hofland als Blokker weigeren met een roze strippenkaart te reizen, zegt Mulisch: ‘ Ik vind ook dat er weer een persoonsbewijs moet komen. Dan zijn we weer helemaal thuis. In de oorlog kon je ook gratis van het openbaar vervoer gebruikmaken, namelijk als je jood was, als je werd opgehaald. Dan hoefde je niet te betalen. Ook de Amsterdamse tram van de Hollandse Schouwburg (verzamelplaats van Amsterdamse joden, JP) naar het station was voor niets. Gratis openbaar vervoer is best mogelijk.’

Op het treinstation van Greenwich word ik opgehaald door Patrick van IJzendoorn, de correspondent van o.a. de Volkskrant, Elsevier en de Groene Amsterdammer. We chatten al jaren en we zijn het over de meeste kwesties roerend eens: klimaat, migratie, de EU, Brexit, woke, LGBT (mijn favoriet want Liquor, Guns, Beer, Tits) plus meer van dattem. 

Meteen naar de oudste pub (1691) van Greenwich, the Plume of Feathers. De klassieke Engelse huiskamer. Tapijt op de vloer, behang aan de muur en sherry slobberende oude dames met roze haar en poedels. Coronation Street. 

Afgesproken met mijn matey Neil Syson, voormalig sterverslaggever van The Sun. Ik kwam Neil tegen in het Holiday Inn in Amman, waar we met een leger journalisten zaten te wachten op een visum voor Iraq. Operatie Desert Fox was net begonnen. Het was Ramadan, tot overmaat van ramp. Ik zat er voor Vrij Nederland, hoofdredacteur was Oscar Garschagen, bekend van verdichting. Die kwam van de Volkskrant, waar hij correspondent was en veel door zijn studeerkamer reisde, en had nog een appeltje te schillen met Joris Luyendijk, de Midden-Oosten-man van de Volkskrant. “Als je eerder dan Joris in Baghdad bent, Tuurtje, mag je declareren wat je maar wil.”

Ik heb gezwegen als het graf over de #ZevenVinkjesGate en dat pleit voor mij. Ik heb namelijk veel met Joor opgereisd door Libanon en Iran en bijna waren wij samen dus vanuit Amman naar Irak gereisd voor de Tweede Golfoorlog, ware het niet dat ik er veel eerder arriveerde. Daar kom ik subiet op terug. 

Joris vertelde mij tijdens een glaasje araq in het Holiday Inn in Amman dat ik zijn grote voorbeeld was toen hij nog studeerde, en dat vond ik zo ontroerend dat ik de beste man nooit zal beschadigen of op zijn graf ga stampen en plassen, zoals al die strontjaloerse collega’s van hem, die weerzinwekkende toetsenbordridders. Tfoe!

De rekening was al flink opgelopen in het Holiday Inn en ik liet uit verveling zelfs mijn Wibra-onderbroeken stomen.  Hoeren waren er niet, anders had ik die wel besteld op kosten van Vrij Nederland. Ik zat elke avond met Neil Syson whisky te slobberen in de hotelbar en mocht niks betalen want dat deed Rupert Murdoch, de baas van The Sun.  

Een receptionist van het Holiday Inn kende een typische rip-off-animeertent waar gezelschapsdames  peperdure nepchampagne dronken. En verdomd, de ballentent was open. Ik en Neil waren de enige bezoekers en in een oogwenk zaten 10 prachtige animeerdames aan onze tafels. Tot onze verbijstering werd er vanwege de vastenmaand geen alcohol geschonken. Wel was er rijkelijk thee met dadels, appels en sinaasappels, de duurste thee die wij ooit genuttigd hebben. Uiteindelijk kreeg ik via de fixer van Conny (dat zijn herinnering tot een zegen mag zijn) Mus het begeerde visum. Alleen al de kosten van de fixer waren 2000 dollar. 2 keer 2000, voor mij en fotograaf Geert van Kesteren. Uit dankbaarheid voor de rondjes van Neil, gaf ik hem het nummer van de fixer, en reisde we met zijn vieren naar Baghdad. Joris zou pas twee weken later arriveren. Mijn vriendschap met Neil was goud waard, zo bleek 3 jaar later. 

In de herfst van 2001 - 9/11 just happened -  kwam World Press Photo-winnaar Eyal Warshavsky, met wie ik in Israël intensief had samengewerkt, naar Maastricht. Ik woonde daar samen en was werkloos geworden na een mislukt avontuur bij dagblad De Limburger. Mijn boezemvriend uit Jeruzalem trof me volslagen lethargisch aan en helemaal naar de klote door dope en drank. Na ettelijke bacchanalen wist Eyal mij te overreden om naar Afghanistan te gaan. Nog één keer bewijzen dat je het trucje kunt, brulde mijn bloedgabber in het holst van de nacht op de Romeinse brug waar ik dope aan het scoren was bij Ruben de Suri. Na een zenuwslopende week in Amsterdam – we moesten duizenden euro’s cash bij elkaar bedelen – waren we via Berlijn, Istanbul en Kirgizië in Dushanbe, de hoofdstad van Tadzjikistan aangekomen.

One of the world’s most dangerous places stond er op de sticker in de bar van spookhotel Tajikistan. Na een avondje in een schimmige nachtclub met een juffrouw gedanst te hebben, werd ik de volgende dag volledig gekleed wakker in een stoel op mijn hotelkamer. Ik had in mijn broek gepist en de envelop met dollars in de binnenzak van mijn jas was verdwenen. De hoer had mij gedrogeerd, een wereldprestatie. Godzijdank kon ik een pak geld lenen van Neil Syson, die ik eerder in de bar was tegengekomen. Hij had voor collega’s van bijvoorbeeld The Sunday Times geld meegenomen en al het geld op zijn lichaam geplakt met tape. Ik leende 5000 dollar, en die heb ik uiteindelijk keurig terugbetaald. Aan mijn hele levensgevaarlijk Afghanistan-avontuur heb ik geen cent verdiend. 

Na eindeloos wachten vertrok ons konvooi van Tajikistan naar Afghanistan. De weg naar het front was een dodenakker met duizenden anonieme graven, uitgebrande Russische tanks en verwoeste dorpen. De stroom vluchtelingen, grijsaards, vrouwen in boerka’s en kinderen maakte mij nog banger. De Amerikaanse bombardementen waren ontzagwekkend en het regende mortiergranaten van de Taliban. Een mensenleven was hier niets waard, het mijne twee keer niets. Ons groepje buitenlandse journalisten besloot massaal Afghanistan te verlaten na de roofmoord op cameraman Ulf Strömberg. Afghanen waren zijn barak naast de onze binnengedrongen en hadden hem doodgeschoten. Toen brak ik. De expeditie was volstrekt zinloos, ik had niets bereikt met mijn verslaggeving. Omdat ik nu eenmaal de islam als specialisatie had, kwam ik in weerzinwekkende oorlogen terecht, op de been gehouden door drank, alle mogelijke drugs en blinde eerzucht. Ik was een laffe inkthoer die niets te zoeken had in die kutlanden. Een alcoholistische Kuifje met adhd. Afghanistan werd het trieste slotakkoord van mijn carrière en het definitieve einde van mijn oriëntalisme. En toen moest Brussel Eurabia nog komen. Ik trok mij opnieuw terug in Maastricht en zakte weg in een poel van drank en drugs. Langzaam krabbelde ik weer omhoog. En nu zit ik zowaar potverdorie met Neil en Paddy lekker bier te zuipen in een pub in Greenwich. 

Vrijdag 24 maart

De man met de hamer kwam, als de dief in de nacht. Ik had een heel plan gemaakt, typische Engelse plekken bezoeken voor mijn patriottenverhaal, de hondenraces, de pub van Winston Churchill. Bovendien regent het katten en honden. 

Ik moet nog 3 verhalen tikken, een interview met Patrick voor GeenStijl, een preek voor HP De Tijd, en de Portugal post. Ik ben een schrijvende aap, een inkthoer. Ik voel me hondsberoerd, en niet alleen door de kater, maar het goede aan freelancers is dat ze nooit ziek zijn want de schoorsteen moet roken. 

Ik word mettertijd steeds weemoediger en nostalgischer. Herinneringen borrelen op, vaker en vaker. Ik was in Greenwich met mijn ex-Tanja, in een vorig leven. De zon scheen, we zaten in een prachtige biertuin en we waren verliefd. Ik ging Aviv Geffen interviewen, die een nieuwe plaat aan het opnemen was in de Abbey Road-studio. Ik kende Aviv uit Israël. Hij was de absolute ster in mijn tijd. Tijdens zijn optredens was hij steevast zwaar opgemaakt; een kruising tussen Prince en Michael Jackson. Op 4 november 1959 stond hij samen met Rabin op het podium in Tel Aviv, minuten voor de aanslag. 4 november, mijn verjaardag. Ik woonde daar toen om de hoek, en hield een feestje. Het ontroerende nummer dat Geffen toen zong, ‘Ik huil om jou’, werd na de moord grijsgedraaid op MTV. Geffen is een uitgesproken peacenik, een vredesduif, hij haalde toentertijd met zijn opruiende uitspraken regelmatig de pers. Een maand na de zoveelste verkiezingsoverwinning van Netanyahu zei hij in een televisieprogramma dat alle jonge Israëli's het land moesten verlaten omdat er voor hen geen toekomst meer was onder Bibi.

Aviv was moeilijk te bereiken in Londen. Hij sliep overdag en bovendien stond er net toen ik met Tanja in Londen arriveerde, een onthullend verhaal over hem in het dagblad Yediot Achronot: Aviv zou pertinente leugens hebben verspreid over zijn carrière in het leger. Hij was een dag onvindbaar, zelfs zijn manager kon hem niet bereiken. Na veel getelefoneer kwam het toch tot een interview.

Toen het interview nog maar net begonnen was, werd hij gebeld door zijn moeder, een van de weinige personen in Israël die het nummer van zijn mobiele telefoon had. We praatten over de bewuste avond in Tel Aviv. Geffen: ‘Op die vreselijke avond ben ik volwassen geworden, heb ik mijn onschuld verloren. Het was aanvankelijk een heel vrolijke avond. Ik was de enige die een treurig lied zong, iedereen was daar verbaasd over. Eigenlijk weet ik nog steeds niet waarom ik uitgerekend op die avond “Ik huil om jou” zong. Toen ik het podium verliet klampte Rabin mij aan en zei tegen me dat ik een dappere jongen was. Seconden daarna verliet ook hij het podium. Toen ik bij het busje van de band was aangekomen hoorde ik drie schoten. Ik rook de kruitdamp maar had niet door wat er gebeurd was. Op de radio hoorde ik later dat Rabin vermoord was. Het was een horrorfilm. Ik was totaal kapot, kon het niet bevatten. Diezelfde nacht ben ik teruggegaan naar het plein en heb ik “Ik huil om jou” gezongen, samen met honderden jongeren. Niet alleen Rabin werd die avond vermoord, maar ook de vrede. De droom werd aan flarden geschoten.’

Social

Arnoud was een paar keer bij mij op visite in de Algarve. Ik denk regelmatig aan hem. 

Zaterdag 25 maart

Naar Pulborough, waar ik een ontmoeting heb met Andrew Moffat, een goede bekende van de mannen van het Vlaams Belang in het Europees Parlement. Hij is wat ze in Frankrijk noemen: une traversée du désert. Zat bij de UKIP van Nigel Farage die hij veel te links vindt en die hij steevast ‘de rattenvanger’ noemt. Moffat was een spindoctor voor rechtse fracties in Brussel en hij kent iedereen. Hij lijkt mij een goede kandidaat voor European Patriots. Zijn grote voorbeeld is Enoch “rivers of blood - Powell, de zeer excentrieke en zeer Britse politicus.  Matthew wacht me op het stationnetje van Pulborough op in een groene Rolls Royce Silver Cloud. Hij vertelt me dat het enige geluid in zijn auto wordt veroorzaakt door het klokje. We lunchen in zijn favoriete pub the Rising Sun, die volstroomt met ruiters, wandelaars en heel, heel veel honden, drinken een whisky in zijn indrukwekkende landhuis en toeren daarna rond. 

Een stukje uit het interview dat a.s. zaterdag op GeenStijl komt: I met Enoch Powell several times when I was much younger, when I heard him speak at dinner events. I held several conversations with him.  

Enoch Powell is probably my favourite British politician of the post-war era. He was the youngest Brigadier, at the age of 28, in the British Army. He was a Greek and Latin scholar. In the 1960s Enoch Powell was a member of Opposition Leader, Edward Heath's Shadow Cabinet. However, on 20th April, 1968, he sounded the alarm on mass immigration into this country at a meeting of his constituency party, in what became known as the 'Rivers of blood speech', in which he referred to the River Tiber flowing with blood.  "Those whom the Gods wish to destroy, first they make mad.  We must be mad, literally mad, as a nation to be permitting the annual inflow of some 50,000 dependents, who are for the most part the material of the future growth of the immigrant-descended population. It is like watching a nation busily engaged in heaping up its own funeral pyre.”  Powell demanded the repatriation of the immigrant populations to their homelands. Powell would be horrified to discover that in recent years immigrations has been running at 500,000 into Britain, per annum.

Met de trein terug naar Greenwich. Regen. Meteen in bad gaan liggen bij Patrick, veel thee en pijnstillers. Ik voel me stokoud.

Social

Zondag 26 maart. 

Slecht geslapen. Keelpijn, strottehoofd, maagzuur. Ik kan goed tegen pijn, maar dit is verontrustend, echt verontrustend. Ik heb een kaartje gekocht van station Maze Hill naar Aberystwyth in Wales, met mijn senior card. Profijt! Een kaartje is een understatement, want ik krijg een heel pakket. Haze Mill naar London Tower, London Tower naar Euston, Euston naar Crewe, Crewe naar Shrewsbury, Shrewsbury naar Aberystwyth. Om gek van te worden. Als ik de metro pak op London Tower, werkt het kaartje niet. Overal zoeken, alle kaartjes vallen op de grond, en gelukkig doet een mannetje in een oranje vestje het poortje open. Op zo’n moment draai ik even door en voel ik me een bejaarde, een hulpeloos, debiel oudje. Als ik in Euston de trein naar Crewe wil pakken, wordt ik tegengehouden door een jongen in een jasje die  sprekend lijkt op de zanger van Sad Sweet Dreamer. Marcel King is helaas niet meer onder ons. 

Zijn dubbelganger is onverbiddelijk. Ik heb niet het juiste kaartje. Ik heb nog tien  minuten en ren naar het loket. Alle zakken leeg, en jawel hoor,  heb ik die ticket in mijn paspoort zitten. 

Trein staat een uur lang stil voor Milton Keynes Central. Omroepster: “Een extreem gewelddadig type heeft huisgehouden in de trein die voor ons staat. De politie moet komen, we kunnen niet het station inrijden”. Het is zondagochtend elf uur, wat is dat voor mafkees die helemaal aap gaat in een trein. 

Het is steenkoud in Aberystwyth als ik na zes uur treinen arriveer, maar de helft van de lads loopt in korte broek en t-shirt. Het is een universiteitsstadje en veel huizen aan het strand herbergen studenten. Alle ramen staan wijd open. Buiten drinken studenten - nogmaals, het is amper 6 graden - bier op het strand. Wat is dat toch? Een jaar geleden was ik in Blackpool en daar liepen allemaal gillende bakvissen in minirokjes. 

Op internet vind ik deze verklaring:  the shorts-only tradition may stem from the antiquated custom of “breeching,” which dates back centuries in the U.K. Traditionally, he said, young British boys were dressed in gowns for the first few years of their lives, until being “breeched” and graduating to short trousers. En hier een nog een verklaring: 

Overal in het stadje walmen van oud frituurvet en vis. De pier ziet er uit of die iedereen moment kan instorten. Het is net een van de pieren van Blackpool: Eén grote gokhal, een snookerruimte, een intens gore pub vol dronkelappen en een rookterras buiten met nepbomen met plastic bloesem. In dit soort oorden googel ik meteen naar Aziatische restaurants. Die zijn er altijd en overal in het VK, net als curryhutten. Decent pub food is een optie, maar ik kan en wil even geen drank zien. Veel hippe vegan restaurantjes, niet geheel in de geest van Welshness. Studenten dus. In mijn kamer in het Pier Hotel ligt in het mandje met theezakjes een setje oordopjes. Op een stencil staat: trek de gordijnen goed dicht tegen geluidsoverlast. Het is muisstil op straat, maar misschien zit er een disco om de hoek. Dat moet ik even uitzoeken op TripAdvisor. En jawel: “We arrived to a lovely welcome and were shown to a beautiful and clean room with everything we needed. However, it’s currently 11.34pm and the noise coming from the bar downstairs is unbearable. Completely unbearable. I have no idea what time it will end but it’s impossible to sleep through. Do not book”!

En: “We messaged at the point of booking to ask if it was ok to bring our dog & received a reply to say that was fine. Upon check out we were accused of not telling them we had a dog with us & additional payment was demanded for the dog. I had thought this had been paid with the rest of the booking. I agreed to pay but as it was only £5. Even when I showed the owner the messages regarding the dog, she did not apologise. Her manner was really rude and accusatory. Be warned if you do choose to stay here that there is a lot of noise from the bars and take aways on the street. Ear plugs are provided in the room.”

Maar het kan nog veel erger. Het Britannia Hotel in Bournemouth is al 12 jaar op rij het slechtste in het Verenigd Koninkrijk, een hele prestatie! 

Maandag 27 maart

De zon schijnt zowaar. Een vroeg interview met Carol Jenkins, een Welshe activiste,  in het kader van Europese Patriotten. Daarna verder treinen. Op het terras van het station in Aberystwyth een ranzige Wetherspoon pub, bomvol met mannen in korte broeken die pints of lager en Guinness naar binnen klokken. Op maandagochtend! Ik pak de trein naar Holyhead, waar ik de volgende dag de boot naar Dublin neem. Het treinpersoneel is zoals overal in the UK, aardig en behulpzaam. Dat is wel anders in mijn Portugal, waar overheidspersoneel en alles wat een uniform en een pet draagt, de klant alleen maar angst inboezemt. 

Ik stond met Komrij-biograaf Arie Pos eens op het station van Entroncamento en toen ontstond dit typisch Portugees-Kafkaesque toneelstukje. 

Arie: “In de spiksplinternieuwe, met veel gemeen sla-groen versierde reizigerswinkel met zeven balies, moesten we een nummertje trekken om dat kaartje te kopen. Alleen de balies 2 en 7 waren bezet en juist toen ik het nummertje trok stapte de man achter balie 7 op. De teller stond op 386 en wij hadden nummer 388.”

Arthur: “Tot zover nix aan de handa, om maar met Gerard Reve te spreken. Maar de lezer die Portugal op zijn duimpje kent, voelt nu al nattigheid.”

Arie: “Na ons was een jong stelletje studenten binnen gekomen dat nummer 389 trok. Een dame kwam achter balie 6 zitten en tikte de volgende klant in, nummer 387 balie 6. Die bleek niet aanwezig. Ze tikte door: 388 balie 6. We stapten naar voren, maar inmiddels was nummer 389 balie 6 op de klantenteller verschenen. Ze wilde ons niet helpen en stuurde ons weg – nummer 389 was aan de beurt. Het meisje van het stel zei dat we eerder waren en dat het onze beurt was. De baliedame hield voet bij stuk: nee, nummer 389 was aan de beurt. Ook wij zeiden dat we aan de beurt waren, maar de dame was niet tot andere gedachten te brengen: 388 is al geweest, nu is 389 aan de beurt. Ze keek verwilderd om zich heen en gebaarde naar het meisje dat ze naar voren moest komen. Het meisje en ik zeiden dat ze ons niet langer moest laten wachten maar gewoon kaartjes moest verkopen.

“Nu keek ze ons boos aan met een gebaar van ‘ik gooi het bijltje erbij neer.’ Het meisje vroeg of ze eerst ons alstublieft een kaartje wilde verkopen, want zij en haar vriend waren na ons aan de beurt en wilden ook nog met de trein mee. Ze vond het geen probleem dat wij ‘voorgingen’. ‘Alstublieft’ en ‘laten voorgaan’ bleken verlossende woorden die een mental reset bij dame veroorzaakten en eindelijk verkocht ze ons het kaartje. Ik bedankte de dame en het meisje omstandig voor hun beider gunst. Onder het weglopen zei het kennelijk nogal linkse meisje tegen me: ‘Meer dan vijftig jaar dictatuur en bureaucratie zitten diep.'”

Bij de dood van Wim de Bie

Social

Deze column is pas drie jaar oud, maar zou nu niet meer geplaatst worden in de woke Volkskrant. Tel het aantal foute woorden!

Ik heb zowaar weer een krantje gekocht, voor in de trein. Ik ben dol op lokale faits divers. Wat te denken van deze: Tomos Evans, of Fferm Tyn y Gornel, Happy Valley, pleaded guilty to possession of 0.34g of herbal cannabis in Aberystwyth on 22 January this year when he appeared before Aberystwyth magistrates last week. The 36-year-old was handed a 12 month conditional discharge and must pay £85 costs.

Een derde gram wiet! Nou ja! Vandaag helaas geen schapennieuws daar (de bijnaam van de Welsh is sheep-shaggers)  dus maar een oudje van de Cambrian News, in het genre: er stak een kip de weg over.

Social

En een leuk liedje van de Dikke Lul Band!

Video

Mijn uitgever Otto Wollring kreeg het op zijn heupen en gaat mee naar Ierland en Schotland. Hij zit al op de boot van Hoek van Holland naar Harwich, en rijdt dan in één ruk door naar Holyhead. Erin go Bragh!

De haven van Den Oever raakt steeds een beetje leger, nu ook is besloten dat de WR18 zijn laatste vaartocht gaat maken richting de sloop. Eigenaar van de kotter Arie de Visser kiest, net zoals zijn twee broers, voor de saneringsregeling, zo meldt Regio Noordkop.

Arie gaat hiermee zijn broers Jan (WR17) en Kees (WR19) achterna, die hun kotter eerder al hebben opgegeven voor de saneringsregeling. Door allerlei regelgeving was het niet meer rendabel om te gaan vissen en daarom is gekozen voor sanering.

Arie de Visser viste al een aantal jaar niet meer. "De druk is tegenwoordig zo hoog geworden, dat je alle weken moet varen en een besomming moet halen om de boel draaiende te houden", vertelde hij vorig jaar in een interview met NH Nieuws. 

Hij vond daarop een enthousiaste opvolger, Rene de Jong, die zelf al jaren werkzaam was in de visserij en de kotter uiteindelijk volledig over zou nemen. Zijn droom om een eigen kotter te hebben kwam uit, maar de blijdschap verdween al gauw bij De Jong: "We hebben veel regels erbij gekregen en corona heeft ook geen goed gedaan. Ook hebben we problemen met bemanning vinden", legde De Jong vorig jaar uit.

NH Nieuws sprak vorig jaar met Arie de Visser en Rene de Jong over de WR18, hier zie je hoe zij toen naar de toekomst keken (tekst gaat verder): 

Met de stap om de WR18 weg te brengen komt er een eind aan nóg een vissersbedrijf in de haven van Den Oever, die steeds een beetje leger raakt. En dit gebeurt niet alleen in Den oever, ook in Den Helder en op Texel kozen meerdere vissers voor de saneringsregeling.

Eerder werd al duidelijk dat zeker dertien van de in totaal 29 vissersboten die de Kop van Noord-Holland vorig jaar telde, gebruik wilden maken van de saneringsregeling van de overheid. En dat aantal blijft dus groeien.

Op de Oeverse haven is het vissen momenteel een beladen onderwerp. Het is de vraag of er nog toekomst is voor de visserij, aangezien het einde nog niet in zicht is wat betreft de regelgeving. 

De Weesperstraat zal vanaf 12 juni voor een periode van zes weken overdag afgesloten zijn voor autoverkeer. De straat zal worden afgesloten door een slagboom, ter hoogte van de Nieuwe Keizersgracht, die open gaan wanneer er tussen 23.00 en 6.00 uur wel auto's mogen rijden.

Het gaat om een pilot waarin onderzocht moet worden wat de effecten van zo'n afsluiting zijn. De zogenoemde 'knip in de Weesperstraat' werd al in 2020 aangekondigd, maar vervolgens meerdere keren uitgesteld: eerst omdat er door de coronapandemie veel minder auto's reden, later omdat de Piet Heintunnel langere tijd dicht was.

Nu het verkeer weer op het oude niveau is, kan de pilot starten, laat wethouder Melanie van der Horst (Verkeer) weten. Tijdens de proef worden onder meer het effect op verkeersstromen, luchtkwaliteit en leefbaarheid onderzocht.

Tussen de ochtend en avondspits zouden er maar liefst 1500 auto's over de Weesperstraat rijden. Bewoners willen al langere tijd dat de gemeente er maatregelen tegen neemt om de leefbaarheid in de buurt te verbeteren.

De gemeente verwacht dat dat ruim 40% van de auto’s die nu op de Weesperstraat rijden via een andere route even snel of sneller op bestemming is. Nog eens 40 procent doet er naar verwachting 5 minuten langer over. Of die voorspellingen kloppen wordt tijdens de pilot op basis van een kentekenonderzoek berekend.

Na de aankondiging van de pilot is de proef aangepast; 's nachts wordt de proef opgeheven. Volgens de wethouder is dat omdat er dan veel minder verkeer is en om taxi’s te ontzien. 

Het was erop of eronder dit jaar voor het Young Art Festival (YAF). Helaas is het eronder geworden. Er zijn niet genoeg kaarten verkocht om het festival voor jonge kunstenaars en muzikanten door te kunnen laten gaan. "Voor een organisatie die heel erg drijft op vrijwilligers en gemeenschapszin, is dit emotioneel heel zwaar", zegt Stella van Lieshout, artistiek leider van het festival.

De kaartverkoop ging vorige week al niet zoals Stella hoopte. Dat is er na een week niet veel beter op geworden: "Maar het is niet alleen de kaartverkoop, het zijn ook de sponsors en de kosten zijn door inflatie erg omhoog gegaan." 

De organisatie heeft helaas niet genoeg vlees op de botten om het festival dan toch zonder zorgen te laten doorgaan. "We namen het allemaal mee in de mix, en nu hebben we besloten dat het niet gaat."

Stella noemt het met een zucht 'heel jammer'. "Na de coronatijd hebben we vorig jaar tóch weer een heel mooi festival georganiseerd. Na bijna twintig jaar Young Art te hebben georganiseerd is het gewoon heel zwaar dat het nu niet gelukt is."

Sinds 2004

Het festival was er al sinds 2004 en er is een hoop moois uit voortgekomen, weet Stella: "Het heeft kleur gegeven en er zijn nieuwe initiatieven ontstaan zoals de Broedmachine, een creatieve broedplaats."

Valt het doek nu definitief voor YAF, of waagt de festivalorganisatie volgend jaar weer een poging? Stella: "Dat vraag je te vroeg. Eerst gaan we alles netjes afhandelen met degenen die een kaart hebben gekocht, de sponsors en iedereen die ons een warm hart toedraagt. Dan laten we het vervelende gevoel even zakken en kijken we over een paar weken welke kant we straks op gaan."

Het was erop of eronder dit jaar voor het Young Art Festival (YAF). Helaas is het eronder geworden. Er zijn niet genoeg kaarten verkocht om het festival voor jonge kunstenaars en muzikanten door te kunnen laten gaan. "Voor een organisatie die heel erg drijft op vrijwilligers en gemeenschapszin, is dit emotioneel heel zwaar", zegt Stella van Lieshout, artistiek leider van het festival.

De kaartverkoop ging vorige week al niet zoals Stella hoopte. Dat is er na een week niet veel beter op geworden: "Maar het is niet alleen de kaartverkoop, het zijn ook de sponsors en de kosten zijn door inflatie erg omhoog gegaan." 

De organisatie heeft helaas niet genoeg vlees op de botten om het festival dan toch zonder zorgen te laten doorgaan. "We namen het allemaal mee in de mix, en nu hebben we besloten dat het niet gaat."

Stella noemt het met een zucht 'heel jammer'. "Na de coronatijd hebben we vorig jaar tóch weer een heel mooi festival georganiseerd. Na bijna twintig jaar Young Art te hebben georganiseerd is het gewoon heel zwaar dat het nu niet gelukt is."

Sinds 2004

Het festival was er al sinds 2004 en er is een hoop moois uit voortgekomen, weet Stella: "Het heeft kleur gegeven en er zijn nieuwe initiatieven ontstaan zoals de Broedmachine, een creatieve broedplaats."

Valt het doek nu definitief voor YAF, of waagt de festivalorganisatie volgend jaar weer een poging? Stella: "Dat vraag je te vroeg. Eerst gaan we alles netjes afhandelen met degenen die een kaart hebben gekocht, de sponsors en iedereen die ons een warm hart toedraagt. Dan laten we het vervelende gevoel even zakken en kijken we over een paar weken welke kant we straks op gaan."

Het staken van de coronasteun, de sterk gestegen energieprijzen, de hoge rente en de economische teruggang vertalen zich in een forse toename van het aantal faillissementen in Nederland.

Het was uitzonderlijk, maar Martin van Rijn viel in als minister van Medische Zorg. Het was coronacrisis en Bruno Bruins viel uit. Van Rijn trad voor een paar maanden toe tot het derde kabinet-Rutte. „Hij is een rechtgeaarde PvdA’er”, zegt Peter Borgdorff, oud-directeur van pensioenfonds PFZW. „Maar hij ging toch in dat kabinet zonder PvdA zitten. Op zo’n moment zet hij zijn ideologie even aan de kant.”

Het aantal amokmakers aan boord van vliegtuigen klimt weer naar niveaus van voor corona. Dat blijkt uit cijfers van de Inspectie Leefomgeving en Transport. Vorig jaar werden er 654 herrieschoppers geteld, een stijging van 50% ten opzichte van het jaar ervoor. De meldingsbereidheid groeit, aldus de Koninklijke Marechaussee.

Nu vanaf 1 april van kringloopwinkels wordt verwacht dat ze al hun waar registreren, uitten de eigenaren massaal hun ongenoegen. Dit mag van hen niet gevraagd worden, vinden ze. Naast dat ze het zinloos vinden ('welke dief levert bij een kringloopwinkel nu zijn gestolen spullen in?'), zeggen ze ook dat het onnodig veel werk is. "Ik werk er absoluut niet aan mee", zegt Lex Gorsselink van kringloopwinkel Saartje in Wieringerwerf dan ook.

Het klinkt als een foute grap, maar dat is het niet. De registratieplicht, het Digitaal Opkopers Register (DOR), bedoeld om heling en witwassen tegen te gaan en al langer bestaand, wordt vanaf 1 april gehandhaafd. En vanaf die datum moeten de registraties ook digitaal worden bijgehouden, in plaats van op papier. Kringloopwinkels vallen ook onder deze regeling.

Het is voor hen een helse klus om alle binnengebrachte spullen te registeren, zo vertelt Mandy Minnaard van Kringloop Hollands Kroon. "Per dag komen hier zo'n tien auto's vol met spullen die worden binnengebracht. Het gaat dan vooral om klein spullen, omdat we de grote spullen meestal zelf ophalen. Denk dan aan pannen, boeken, dvd's. Maar ook kleding en elektronica."

Tekort personeel

Het is al veel werk om alles te sorteren. En bij de elektronica komt nog dat moet worden gecontroleerd of de apparaten nog werken. Minnaard: "Het wordt ons al zo lastig gemaakt. Eerst al de afvaldiscussie waar we nog steeds mee bezig zijn. Maar we ervaren ook nog altijd de gevolgen van de coronacrisis. Zo zijn we nog de schulden die we toen hebben opgebouwd aan het wegwerken. En we hebben een tekort aan personeel. We moeten het hebben van vrijwilligers en die zijn heel moeilijk te vinden. Dan komt dit er ook nog bij."

Tekst gaat verder onder de foto.

Ze weet niet goed wat ze er mee aan moet. "Ik denk dat ik maar contact ga opnemen met de burgemeester en de wethouder. Ik heb het gevoel dat we hier wel iets mee moeten doen. Als het zoveel moeite en tijd kost, brengen mensen hun spullen straks naar de stort in plaats van naar ons. En alleen al de verplichting om naar de legitimatie te vragen, is voor mij een reden om dit niet te willen. Alleen al daarom weiger ik hieraan mee te werken."

Lex Gorsselink van kringloopwinkel Saartje in Wieringerwerf is ondertussen duidelijk: "Ik ga er niet aan meedoen. Het is totaal onmogelijk om hier een oplossing voor te vinden. Elke dag komen hier vier tot vijf bussen vol met spullen aan de deur. Dat is niet te doen. Ik zou iemand moeten aannemen die er de hele dag mee bezig is. En het nut zie ik er ook niet van in."

Inkoopbon

Hij begrijpt dat de overheid wil voorkomen dat criminelen hun gestolen waar doorverkopen. Maar via een kringloopwinkel gebeurt dat niet, zegt hij. "Ik koop ook wel eens wat in, zo ben ik pas geleden nog in België en Spanje geweest. Maar dan maak ik netjes een inkoopbon. Hier worden vooral spullen gratis bij ons bezorgd. Welke dief levert nu zijn gestolen spullen in?"

Hoe dan ook: Lex gaat de spullen niet registreren. "Dat is godsonmogelijk voor mij om te doen. En als de handhaving bij me langs komt, zie ik wel weer waar het schip strandt."