Minister Helder van Landurige Zorg laat zorgmedewerkers met long covid, die in de eerste coronagolf in februari 2020 in de frontlinie stonden, besmet zijn geraakt en inmiddels ontslagen zijn vanwege hun ziek zijn, voorlopig in onzekerheid over eventuele financiële compensatie. Zo blijkt uit een brief die de minister maandag naar de Tweede Kamer stuurde.

De Ironman Westfriesland beleefde afgelopen weekend zijn derde editie. Door de hele regio waren triatleten aan het lopen, fietsen en zwemmen in de hoop zo snel mogelijk de finish te bereiken. Nadat de editie van vorig jaar zonder publiek moest worden afgewerkt, stond het parcours dit jaar weer vol met toeschouwers. Dit tot tevredenheid van wedstrijddirecteur Rob Frambach. "Er was over de hele regio veel aandacht", zegt hij.

Terugkijkend op het afgelopen weekend kan Frambach niets anders zeggen dan dat hij uiterst tevreden is. "Ik denk dat we hebben mogen constateren dat er niet alleen in Hoorn, maar ook in de rest van de regio veel animo is voor het evenement", vertelt hij aan WEEFF/NH Nieuws.

Zowel in de binnenstad van Hoorn - waar de start en finish van het evenement was - als in Enkhuizen stond er veel publiek om de deelnemers aan te moedigen. Daarnaast stonden er veel toeschouwers in de rest van de zeven gemeenten, waar het fietsparcours van de triatlon doorheen was uitgestippeld.

Evaluatie en intentieverklaring

De organisatie van het Ironman-evement heeft vanavond een evaluatiemoment om terug te blikken op wat er wél en niet goed ging tijdens het evenement. Zo zouden er in Enkhuizen een aantal woordenwisselingen zijn geweest met verkeersregelaars.

In de speciale commandopost, waar alle lagen van de organisatie in samenkomen, worden alle bevindingen van het afgelopen weekend geëvalueerd. Mocht er sprake zijn van vervelende situaties of andere ontoelaatbare zaken, dan wordt daar aangifte van gedaan bij de politie.

In samenwerking met Stichting Westfriesland Events wordt vanavond een intentieverklaring getekend om het evenement ook volgend jaar, en wellicht voor meedere jaren, in West-Friesland te organiseren. "We hebben het afgelopen weekend veel bestuurders uit de regio gezien", legt Frambach uit. "En daar is uit voortgekomen dat er op bestuurlijk niveau veel draagvlak is voor het evement."

"Dat betekent goed nieuws voor ons en voor de regio. Als de intentieverklaring getekend is moet er een contractfase komen, maar we zijn al aan het nadenken over een datum voor volgend jaar", gaat hij verder. "Dat zal in de komende maanden bekend gaan worden, denk ik."

Veel buitenlandse deelnemers

Vergeleken met de vorige editie deden tijdens de wedstrijden van afgelopen weekend meer buitenlandse deelnemers mee. Volgens de wedstrijd directeur heeft dat te maken met de beperkingen rondom het coronavirus, waardoor veel buitenlandse deelnemers bij de vorige wedstrijden in Nederland niet konden afreizen.

"Bij de wedstrijd voor kinderen zien we dat de deelnemers voornamelijk uit een straal van vijftig kilometer rond Hoorn vandaan komen", aldus de wedstrijd directeur. "Voor de rest van het weekend gold dat er meer buitenlandse deelnemers waren. Ook op basis van boekingen konden we zien dat er veel volgeboekt was. We laten daarom in samenwerking met Stichting Westfriesland Events een onafhankelijk onderzoek uitvoeren naar de economische impact van alle bezoekers."

Over het hele weekend verspreid deden meer dan 4.000 deelnemers mee aan de onderdelen van het Ironman-evenement. De drukste dag was afgelopen zondag, toen er ongeveer 1.850 mensen deelnamen aan de Ironman 70.3-wedstrijd.

"Toen we in 2019 in West-Friesland het Multisport Festival introduceerden, deden we dat met de opzet jong en oud aan het sporten te krijgen", vertelt Frambach. "Het is dan ook mooi om te zien dat dat tijdens deze editie lukt: de jongste deelnemer is 6 jaar jong en neemt deel aan de Ironkids. De oudste deelnemer is 75 en neemt deel aan de Ironman 70.3."

Winnaars Ironman

Bij de vrouwen was de winst deze zondag voor de Britse Chloe Sparrow, die een tijd van 4 uur, 32 minuten en 4 seconden neerzette. "Ik ben echt verrast dat ik de race gewonnen heb", liet Sparrow weten in een reactie. "Ik had het niet verwacht. De steun van alle toeschouwers op het parcours was geweldig. Dit maakte me erg blij, vooral tijdens de run."

De winst van de triatlon bij de mannen ging gisteren naar de Gelderse Tijmen van der Burgt. Hij zette een tijd neer van 4 uur, 10 minuten en 47 seconden. "Het fietsonderdeel was zwaar op de dijk terug met wind tegen", aldus Van der Burgt. "Het looponderdeel maakte veel goed met een sfeervolle route door het oude centrum en flink wat aanmoedigingen met al die toeschouwers. Dat motiveert echt!"

In de Nederlandse ziekenhuizen liggen maandag bijna evenveel coronapatiënten in het ziekenhuis als begin mei, toen het aantal ziekenhuispatiënten met Covid juist daalde.

De Amsterdamse presentator en programmamaker Luuk Dresen is afgelopen zondag plotseling op 27-jarige leeftijd overleden. Luuk Dresen presenteerde samen met Marcel Bamberg onder meer het programma 'Politieke Spelletjes' op AT5 in aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen, en was eerder te zien in het programma 'De Nacht Van' op AT5. 

Het nieuws is vandaag naar buiten gebracht via een overlijdensbericht op Instagram. Volgens manager Cyriel Marijnissen is Luuk Dresen door een noodlottig ongeval om het leven gekomen. ''Ik kan het gewoon niet geloven. Je wereld staat in één klap stil . Ik kan het amper bevatten.'' 

''Enthousiaste optimistische proffessional''

Luuk was een hele optimistische en slimme gast, vertelt Marijnissen. ''Hij had een hele zware studie gedaan en onlangs ook nog een master Communicatiewetenschap afgerond. Luuk wilde de media in en moest en zou een nieuw gezicht in de Nederlandse media worden.''

Naast zijn werk als voice-over, presenteerde hij veel en had hij zijn eigen goedlopende podcast. ''Luuk was dan ook echt één van onze talenten'', zegt Marijnissen. ''Echt een professional en heel leergierig. Hij heeft heel veel meters gemaakt in aanloop naar het grote publiek. Maar dat échte grote publiek zal hem dus nooit echt leren kennen.'' 

Presentator programma's AT5

Luuk Dresen was in aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen dit jaar te zien in de vierdelige serie 'Politieke Spelletjes' op AT5. Samen met collega-presentator Marcel Bamberg testte Dresen in het programma de kennis van de Amsterdammer over de gemeenteraad. Samen met voorbijgangers als tegenstanders speelden ze klassiek Hollandse spelletjes met een politieke twist en gingen ze in gesprek met wethouders en lijsttrekkers.

Dresen was voor AT5 eerder ook al te zien in het programma 'De Nacht Van', waarbij hij onderzocht hoe het nachtleven zich door de coronacrisis heen sloeg. Volgens Marijnissen was Luuk heel trots op zijn werk bij AT5. ''Hij bedacht altijd formats en was zo onwijs trots op het stempel AT5.''

Na twee coronajaren was er zaterdag eindelijk weer een Indian Summer Festival. Een recordaantal van 21.000 bezoekers genoot op het festivalterrein bij het Geestmerambacht in Langedijk van optredens van grote en kleine artiesten, waarvan Kensington het hoofdpodium mocht afsluiten.

"Twee jaar niks kunnen doen was echt een bittere pil voor ons", vertelt organisator Daan de Bruijn aan mediapartner Dijk en Waard Centraal. "Dat gaf ons wel de ruimte om goed na te denken over hoe we hier alles gingen neerzetten. We hebben wat nieuwe aanpassingen gedaan, zoals nieuwere en grotere stages."

En die aanpassing die vallen goed bij de bezoekers, ziet Daan. "Om nu eindelijk te zien hoe iedereen hier zo happy op het terrein rondloopt en dat het er allemaal zó goed uitziet, ja dat is gewoon zó kicken. Iedereen staat hier met zoveel enthousiasme. Het is echt te gek."

Vreugde en bier

Er trok nog een bui over het 'grootste feestje van Noord-Holland', maar dat mocht de pret niet drukken. Diverse bezoekers hadden het erg naar hun zin. "Heel leuk dat het na twee jaar eindelijk weer mag", zegt een jongedame. Een andere bezoeker blijkt al snel tevreden: "Als het bier maar koud is, dan heb ik het naar mijn zin."

Bekijk hieronder de beelden van uitgelaten festivalbezoekers (tekst loopt door) 

Organisator Daan spreekt van een recordaantal van 21.000 feestgangers. "Dat zijn er 3.500 meer dan in 2019, dus je ziet dat Indian Summer heel erg aan het groeien is. Ja, dat is top".

Het grote aantal zorgde wel voor een lange wachtrij bij de ingang, maar dat leek de meeste bezoekers niet dwars te zitten. "Ik hoop dat we dit nog jarenlang kunnen  doen en dat het net zo gezellig blijft. En dat we blijven groeien", besluit Daan met een lach.

Als het coronaspook zich weghoudt van het Tour-peloton, ligt er vrijdag vanaf de start in Kopenhagen veel sensatie in het verschiet. Columnisten Michael Boogerd en Erik Breukink blikken vooruit op het grootste wielerspektakel ter wereld, waarin Jumbo-Visma de strijd aangaat met tweevoudig winnaar Tadej Pogacar. In de sprints is het vooral uitkijken naar het duel tussen Fabio Jakobsen en Dylan Groenewegen, en de vraag is of Mathieu van der Poel net als vorig jaar in staat is om in de eerste dagen het geel te pakken.

Ziekenhuizen zouden bij een uitbraak van het coronavirus in alle gevallen overbelast raken. Dat was bij het RIVM al duidelijk voordat de eerste coronapatiënt in Nederland was. Maar ziekenhuizen zijn daar toen door het ministerie van Volksgezondheid niet voor gewaarschuwd, en konden zich op dat moment dus ook nog niet voorbereiden op de impact van de coronacrisis.

Het aantal dak- en thuislozen is de afgelopen jaren flink toegenomen, blijkt uit een rondvraag bij Noord-Hollandse gemeenten. Volgens grote gemeenten zorgt de onevenredige spreiding van dak- en thuislozen in de provincie voor overvolle opvangcentra. "Door het gebrek aan opvangmogelijkheden en woonplekken loopt de hele keten vast", waarschuwt het Leger des Heils. 

Opvangcentra voor daklozen in grote steden zitten bomvol. Zo staan er in de gemeente Amsterdam meer dan duizend 'kwetsbare' volwassenen, jongvolwassenen en gezinnen op de wachtlijst voor een plaats in de maatschappelijke opvang. In Haarlem is het aantal mensen dat opvang nodig heeft in een jaar tijd met 28 procent toegenomen.

Gemeenten zijn verantwoordelijk voor de opvang van 'kwetsbare' daklozen. Dat zijn mensen die niet op eigen kracht zelfredzaam zijn, bijvoorbeeld omdat ze psychische problemen hebben of een verstandelijke beperking. Ook kan het gaan om slachtoffers van huiselijk geweld of om mensen met een verslaving of schulden, legt de gemeente Haarlem uit.

Het toewijzen van goedkope woningen aan daklozen is met het schreeuwend huizentekort voor gemeenten een enorme opgave. Ze staan op dezelfde lange wachtlijsten als hun concurrenten: alleenstaande ouders, starters en statushouders.

Volgens het Centraal Bureau Statistiek telt Nederland zo'n 32.000 geregistreerde daklozen. Maar gemeenten denken desgevraagd dat dit aantal in werkelijkheid veel hoger ligt. Een deel van de daklozen blijft namelijk onder de radar. "Het aantal dak- en thuislozen is niet precies te berekenen. Dat komt onder meer omdat veel mensen geen melding maken bij de gemeente of een andere instantie als zij hun woning verliezen", verklaart de gemeente Amsterdam.

Economisch daklozen

De grootste en snelst groeiende groep zijn de thuislozen of economisch daklozen: mensen die volgens gemeenten geen zware zorg nodig hebben, maar ook geen betaalbare woning kunnen vinden. De schattingen in Amsterdam lopen uiteen van 1.100 tot 2.500 mensen die jaarlijks economisch dakloos raken. "Deze groep is minder zichtbaar omdat zij bijvoorbeeld in onderhuur zitten, inwonen bij kennissen of in een hostel, tuinhuis of caravan slapen. De gevolgen van de coronacrisis, maar ook de woningnood, toenemende (energie)prijzen en de wachtlijsten bij de ggz hebben invloed op deze toename."

Het probleem van de volle opvang zit 'm niet alleen in te weinig plaatsen, maar vooral in het feit dat er amper doorstroom is naar betaalbare woningen. Zo blijven er net als in azc's veel mensen onnodig lang in de opvang zitten, en raakt deze verstopt.

Weerstand van buurtbewoners bij de vestiging van een daklozenopvang is volgens de gemeente Haarlem een groot knelpunt: "De realisatie van een opvang staat doorgaans op gespannen voet met de buurt of wijk, het zogeheten 'not in my backyard'."

Om die opstopping in de opvang weg te werken, pleiten grote gemeenten voor een betere spreiding van daklozen over regio’s. "We kunnen door de hoge woningnood in steden als Amsterdam niet iedereen een plek geven. Door de onevenredige spreiding hebben grote steden het grootste aandeel dak- en thuislozen, terwijl de mogelijkheden voor onderdak en huisvesting hier juist beperkt zijn", aldus gemeente Amsterdam.

Om meer woongelegenheid te creëren zoeken regio West-Friesland en regio Alkmaar  momenteel naar geschikte woonlocaties voor langdurig daklozen, die door psychische problemen alleen geschikt zijn voor begeleid of beschermd wonen.

Dat beaamt ook het Leger des Heils: "Huisvesting is het grote probleem van deze tijd. Mensen verblijven nu noodgedwongen veel te lang in de opvang. Niet alleen is er een slechte doorstroom naar begeleid of beschermd wonen, maar ook naar betaalbare woonplekken. Zo loopt dus de hele keten vast."

Al 37 jaar knapt de 73-jarige Amsterdammer Siebe Kunst de fietsen uit de De Czaar Peterbuurt in het centrum op. Naast reparaties en nieuwe fietsen kwamen de klanten ook graag langs voor een praatje. "Hij was het icoon van deze straat", zegt een buurtbewoner. Maar vanwege een huurschuld, opgelopen tijdens de coronacrisis, is Siebe genoodzaakt zijn werkplaats te sluiten. 

Siebe staat bekend als een sociale man. Mensen met een kleine beurs mochten later, minder of hoefden soms helemaal niet te betalen. Het maakte Siebe niet uit, hij stond klaar voor de buurt en hielp waar nodig. Tijdens corona waren er nog maar weinig fietsen om te repareren en liepen zijn inkomsten terug. Omdat hij wel open mocht blijven had hij geen recht op steun, maar de huur was hoger dan zijn inkomsten. Een tijdje heeft hij dat kunnen opvangen met zijn spaargeld, maar dat potje was snel leeg. De huurschuld liep op naar 6000 euro waardoor hij nu noodgedwongen moet stoppen en met pensioen gaat. 

De buurt besloot hem te helpen. "Siebe heeft altijd voor iedereen alles betaalbaar gehouden. Als je dan dit verhaal hoort dat hij met 6000 schuld moet sluiten, toen dacht ik: nou, dit laten we als buurt gewoon niet gebeuren", aldus Michel Langendijk.

Voor Siebe was het in de eerste instantie moeilijk om de hulp te accepteren, maar Michel drukte hem op het hart om zijn trots te laten varen. Dus dat deed hij. De teller is al over de 3500 euro en dat ontroerd Siebe.  "Het was niet alleen mijn buurman maar ook een lieve vriend. Het zal een groot gemis worden in de buurt."

Langendijk over het vertrek van Siebe de fietsenmaker: "Zo'n straat verliest de ambachtelijkheid, geschiedenis, iemand die de buurt kent. Zo iemand als Siebe staat nog voor waar deze straat vandaan komt: een sociale straat willen zijn en een sociale buurt willen zijn."

Dat sociale aspect is ook wat Siebe het meest gaat missen. Maar, zegt hij: "Aan alles komt een eind, alleen de manier waarop is jammer". Als het aan buurtbewoner Michel ligt komt het goed. "Dit is pay back time, we gaan er met z'n allen ervoor zorgen dat die man zonder schulden van zijn pensioen kan gaan genieten.

Al 37 jaar knapt de 73-jarige Siebe Kunst de fietsen uit de buurt op. Naast reparaties en nieuwe fietsen kwamen de klanten ook graag langs voor een praatje. "Hij was het icoon van deze straat", zegt een buurtbewoner. Maar vanwege een huurschuld, opgelopen tijdens de coronacrisis, is Siebe genoodzaakt zijn werkplaats te sluiten. 

Siebe staat bekend als een sociale man. Mensen met een kleine beurs mochten later, minder of hoefden soms helemaal niet te betalen. Het maakte Siebe niet uit, hij stond klaar voor de buurt en hielp waar nodig. Tijdens corona waren er nog maar weinig fietsen om te repareren en liepen zijn inkomsten terug. Omdat hij wel open mocht blijven had hij geen recht op steun, maar de huur was hoger dan zijn inkomsten. Een tijdje heeft hij dat kunnen opvangen met zijn spaargeld, maar dat potje was snel leeg. De huurschuld liep op naar 6000 euro waardoor hij nu noodgedwongen moet stoppen en met pensioen gaat. 

De buurt besloot hem te helpen. "Siebe heeft altijd voor iedereen alles betaalbaar gehouden. Als je dan dit verhaal hoort dat hij met 6000 schuld moet sluiten, toen dacht ik: nou, dit laten we als buurt gewoon niet gebeuren", aldus Michel Langendijk.

Voor Siebe was het in de eerste instantie moeilijk om de hulp te accepteren, maar Michel drukte hem op het hart om zijn trots te laten varen. Dus dat deed hij. De teller is al over de 3500 euro en dat ontroerd Siebe.  "Het was niet alleen mijn buurman maar ook een lieve vriend. Het zal een groot gemis worden in de buurt."

Langendijk over het vertrek van Siebe de fietsenmaker: "Zo'n straat verliest de ambachtelijkheid, geschiedenis, iemand die de buurt kent. Zo iemand als Siebe staat nog voor waar deze straat vandaan komt: een sociale straat willen zijn en een sociale buurt willen zijn."

Dat sociale aspect is ook wat Siebe het meest gaat missen. Maar, zegt hij: "Aan alles komt een eind, alleen de manier waarop is jammer". Als het aan buurtbewoner Michel ligt komt het goed. "Dit is pay back time, we gaan er met z'n allen ervoor zorgen dat die man zonder schulden van zijn pensioen kan gaan genieten.

Novak Djokovic moet hopen dat de regels voor vaccinatie rond het coronavirus nog veranderen voor de Verenigde Staten. Zo niet, dan ontbreekt de 35-jarige Serviër later dit jaar bij de US Open en heeft hij alleen komende weken op Wimbledon nog de kans op een grandslam-zege in 2022.

Een bijzondere vondst van ecologen Stijn Nollen, Atze van der Groot en Koen Wonders. Ze hebben de steenmarter nu ook in Noord vastgelegd. Het kleine roofdier is wel vaker gezien in de stad, maar nog niet eerder in Noord. "Ze zwemmen niet, dus we vragen ons af: hoe is die daar gekomen?"

"Het IJ is eigenlijk een barrière geweest waardoor die nooit in Noord is gezien", vertelt Nollen. Samen met Van der Groot en Wonders hing hij speciale camera's op in Noord. "We zijn heel erg verrast, zeker omdat ik tegen Atze zei dat het echt niet kon." Maar Van der Groot had goede hoop: "Je weet nooit helemaal zeker wat er allemaal wel en niet leeft, dus ik zei dat we het niet konden uitsluiten. De eerste camera die we checkten, daar stond die op", lacht hij.

De jongens zijn enthousiast over hun primeur. "Dat filmpje is supermooi, vooral die dat hij speelt met een muis." Nollen doet de steenmarter na. "En dat hij zo 'kegelend' voor de camera komt kijken. Prachtig."

Hoe dan?

De twee ecologen hebben verschillende theorieën over hoe de marter in Noord is gekomen. Dat de marter via, zeg maar, Noord-Holland is gekomen, is onwaarschijnlijk, omdat de steenmarter daar acht jaar geleden voor het laatst is gezien.

Logischer is dus een andere route via het IJ. "Je hebt de Oranjesluizen", zegt Nollen, "of de IJtunnel." Van der Groot haakt daarop in: "Met corona was het rustig, dus misschien is die toen door de tunnel gekropen zonder overreden te zijn." Wat ook een optie is, is dat het beestje mee is gelift met een auto. "Ze kruipen graag onder motorkappen, dus misschien is hij meegereden over het IJ", zegt Van der Groot. Nollen lacht: "Dan heeft iemand zonder het te weten een marter onder zijn motorkap vervoerd."

Dat de marter in Amsterdam is, bevestigt dat de natuur in de stad het goed doet. Nollen: "Er zijn dus voldoende rustplekken in de stad zijn ontwikkeld en er is voldoende voedsel voor ze." 

Duitse auto's

Toch is waarschijnlijk niet iedereen blij als de marter zich meer en meer gaat voortplanten in de buurt. Marters vinden zolders en spouwmuren namelijk fijne nestelplekjes. "Ze nemen hun prooi dan mee in de muur en dat kan op een gegeven moment gaan stinken", vertellen de ecologen. Daarnaast bijten ze soms de kabels onder de motorkappen kapot. Het gerucht gaat dat ze het vooral op Duitse auto's hebben gemunt. "Dat zou komen doordat er bij die auto's visolie is gebruikt in de kabels", zegt Nollen.

Een bijzondere vondst van ecologen Stijn Nollen, Atze van der Groot en Koen Wonders. Ze hebben de steenmarter nu ook in Noord vastgelegd. Het kleine roofdier is wel vaker gezien in de stad, maar nog niet eerder in Noord. "Ze zwemmen niet, dus we vragen ons af: hoe is die daar gekomen?"

"Het IJ is eigenlijk een barrière geweest waardoor die nooit in Noord is gezien", vertelt Nollen. Samen met Van der Groot en Wonders hing hij speciale camera's op in Noord. "We zijn heel erg verrast, zeker omdat ik tegen Atze zei dat het echt niet kon." Maar Van der Groot had goede hoop: "Je weet nooit helemaal zeker wat er allemaal wel en niet leeft, dus ik zei dat we het niet konden uitsluiten. De eerste camera die we checkten, daar stond die op", lacht hij.

De jongens zijn enthousiast over hun primeur. "Dat filmpje is supermooi, vooral die dat hij speelt met een muis." Nollen doet de steenmarter na. "En dat hij zo 'kegelend' voor de camera komt kijken. Prachtig."

Hoe dan?

De twee ecologen hebben verschillende theorieën over hoe de marter in Noord is gekomen. Dat de marter via, zeg maar, Noord-Holland is gekomen, is onwaarschijnlijk, omdat de steenmarter daar acht jaar geleden voor het laatst is gezien.

Logischer is dus een andere route via het IJ. "Je hebt de Oranjesluizen", zegt Nollen, "of de IJtunnel." Van der Groot haakt daarop in: "Met corona was het rustig, dus misschien is die toen door de tunnel gekropen zonder overreden te zijn." Wat ook een optie is, is dat het beestje mee is gelift met een auto. "Ze kruipen graag onder motorkappen, dus misschien is hij meegereden over het IJ", zegt Van der Groot. Nollen lacht: "Dan heeft iemand zonder het te weten een marter onder zijn motorkap vervoerd."

Dat de marter in Amsterdam is, bevestigt dat de natuur in de stad het goed doet. Nollen: "Er zijn dus voldoende rustplekken in de stad zijn ontwikkeld en er is voldoende voedsel voor ze." 

Duitse auto's

Toch is waarschijnlijk niet iedereen blij als de marter zich meer en meer gaat voortplanten in de buurt. Marters vinden zolders en spouwmuren namelijk fijne nestelplekjes. "Ze nemen hun prooi dan mee in de muur en dat kan op een gegeven moment gaan stinken", vertellen de ecologen. Daarnaast bijten ze soms de kabels onder de motorkappen kapot. Het gerucht gaat dat ze het vooral op Duitse auto's hebben gemunt. "Dat zou komen doordat er bij die auto's visolie is gebruikt in de kabels", zegt Nollen.

Gaat de Clean Green Kayak Machine, de volgende nieuwe schoonmaakhype worden van West-Friesland? Als het aan initiatiefnemers Wilbert en Alen ligt, absoluut! "Met onze grijpers vissen we binnen één uur gemakkelijk kilo's afval uit de sloten, soms komen we zelfs gebruikte tampons tegen..."

Tijdens de coronalockdown kwam Enkhuizer Alen op het idee om samen met zijn maat Wilbert, twee kajakken aan te schaffen. "Ik stond er eigenlijk nooit bij stil om zoiets te doen", verklaart Wilbert. "Maar toen ik het initiatief van Alen hoorde, was ik gelijk enthousiast. We hebben namelijk hele mooie rivieren hier."

De vrienden beginnen zich al snel door de smalle grachtjes en sloten te manoeuvreren Langzamerhand begint ze iets frustrerends op te vallen. "Er ligt overal afval in het water", vervolgt Wilbert, terwijl hij al peddelend op zoek is naar zijn volgende buit. 

Actie

En in plaats van te klagen over het afval, besluiten de Enkhuizenaren actie te ondernemen. "We haalden emmers en grijpers, en begonnen tijdens het peddelen afval uit het water te scheppen", vat Alen samen. "Je haalt er echt enorm veel voldoening uit. Je doet iets goeds voor jezelf, de samenleving, de natuur en de omgeving. En dat terwijl we ook nog eens plezier aan het maken zijn." 

Tekst gaat door onder de foto.

Vloot groeit

Het tweetal stapt gemiddeld één keer per week in de kajak om zo de grachten en rivieren schoner te maken. "Soms zijn we zo drie á vier uur op stap", legt Wilbert uit. "En je zal je verbazen over de voorwerpen die we uit het water halen. Van wc-potten tot gebruikte tampons of bierblikjes gevuld met pis. Het is soms wel echt te goor voor woorden", lacht de initiatiefnemer. 

Tekst gaat door onder de foto.

De heren begonnen in 2019 aan het opruim-avontuur. Toen hadden ze twee kajakken in het bezit, maar inmiddels is de vloot gegroeid tot maar liefst vijf.  "Geïnteresseerden mogen gratis gebruik maken van de kano's, mits ze tijdens het peddelen ook afval uit het water plukken."

Hulp

Beide heren dromen ervan dat de 'Groene Kajak' straks door heel Nederland drijft, om zo samen duizenden kilo's plastic uit grachten en rivieren op te vissen. Tot nu toe staan Alen en Wilbert met zijn tweeën aan het roer van deze droom, maar volgens Wilbert is hulp van buitenaf nodig om verder te groeien.

"Momenteel zijn we in contact met Hoogheemraadschap en hopen we dat zij extra kajakken willen sponsoren. Daarnaast hebben we bijvoorbeeld handschoenen nodig en warme kleding." Want zelfs in de winter zijn de heren op het water te vinden. "Maar dan natuurlijk niet zo lang als vandaag", lacht Wilbert. "Dat zouden onze handen niet volhouden."

Ex-coronapatiënten die bij de speciale coronaherstelafdeling van Adelante revalideerden, waren deze week even terug bij de kliniek in Hoensbroek. Menigeen bleek te kampen met een gevoel van heimwee. „Je deelde niet alleen je kamer, maar ook je doodsangst.”

Gaat de Clean Green Kayak Machine, de volgende nieuwe schoonmaakhype worden van West-Friesland? Als het aan initiatiefnemers Wilbert en Alen ligt, absoluut! "Met onze grijpers vissen we binnen één uur gemakkelijk kilo's afval uit de sloten, soms komen we zelfs gebruikte tampons tegen..."

Tijdens de coronalockdown kwam Enkhuizer Alen op het idee om samen met zijn maat Wilbert, twee kajakken aan te schaffen. "Ik stond er eigenlijk nooit bij stil om zoiets te doen", verklaard Wilbert. "Maar toen ik het initiatief van Alen hoorde, was ik gelijk enthousiast. We hebben namelijk hele mooie rivieren hier."

De vrienden beginnen zich al snel door de smalle grachtjes en sloten te manoeuvreren Langzamerhand begint ze iets frustrerends op te vallen. "Er ligt overal afval in het water", vervolgt Wilbert, terwijl hij al peddelend op zoek is naar zijn volgende buit. 

Actie

En in plaats van te klagen over het afval, besluiten de Enkhuizenaren actie te ondernemen. "We haalden emmers en grijpers, en begonnen tijdens het peddelen afval uit het water te scheppen", vat Alen samen. "Je haalt er echt enorm veel voldoening uit. Je doet iets goeds voor jezelf, de samenleving, de natuur en de omgeving. En dat terwijl we ook nog eens plezier aan het maken zijn." 

Vloot groeit

Het tweetal stapt gemiddeld één keer per week in de kajak om zo de grachten en rivieren schoner te maken. "Soms zijn we zo drie á vier uur op stap", legt Wilbert uit. "En je zal je verbazen over de voorwerpen die we uit het water halen. Van wc-potten tot gebruikte tampons of bierblikjes gevuld met pis. Het is soms wel echt te goor voor woorden", lacht de initiatiefnemer. 

De heren begonnen in 2019 aan het opruim-avontuur. Toen hadden ze twee kajakken in het bezit, maar inmiddels is de vloot gegroeid tot maar liefst vijf.  "Geïntresseerden mogen gratis gebruik maken van de kano's, mits ze tijdens het peddelen ook afval uit het water plukken."

Hulp

Beiden heren dromen ervan dat de 'Groene Kajak' straks door heel Nederland drijft, om zo samen duizenden kilo's plastic uit grachten en rivieren op te vissen. Tot nu toe staan Alen en Wilbert met zijn tweeën aan het roer van deze droom, maar volgens Wilbert is hulp van buitenaf nodig om verder te groeien.

"Momenteel zijn we in contact met Hoogheemraadschap en hopen we dat zij extra kajakken willen sponsoren. Daarnaast hebben we bijvoorbeeld handschoenen nodig en warme kleding." Want zelfs in de winter zijn de heren op het water te vinden. "Maar dan natuurlijk niet zo lang als vandaag", lacht Wilbert. "Dat zouden onze handen niet volhouden."

De opvoeding van kinderen is een zware taak die ouders zelden helemaal alleen aankunnen. Veel mensen vallen voor die hulp terug op hun netwerk, maar wat als dat niet kan? Buurtgezinnen is er precies voor die situaties. Door steun- en vraaggezinnen aan elkaar te koppelen zorgen zij dat ouders die tegen problemen in de opvoeding aanlopen een extra helpende hand krijgen. 

Buurtgezinnen is er voor grote en kleine hulpvragen. Zo benadrukt Corinne Veldman-Louter, coördinator van Buurtgezinnen in Den Helder en Hollands Kroon, dat de kinderen van Karolina en Daniel het heel goed hebben thuis, maar dat er soms wat hulp nodig is om de druk van de ketel te halen. 

"Iedereen vraagt aandacht. Mijn oudste dochter Kimberly heeft een ontwikkelingsstoornis, en ook bij mijn jongste, Aaron, lijkt er iets te spelen. Alle drie de kinderen hebben veel aandacht nodig, en dat kan ik niet een-op-een geven. Mijn familie woont in Polen en de familie van mijn man, die zelf hele lange dagen werkt, kan ook niet helpen", vertelt Karolina aan de keukentafel van Harry en Kelly in Hippolytushoef. 

Haar dochter Emma van 8 komt sinds maart 2021 ongeveer eens per week over de vloer bij Kelly en Harry en hun dochters Bo (7), Jill (5), en Suus (anderhalf). "Emma komt echt langs om te spelen. Non-stop zelfs. In het begin moest Bo heel erg wennen, maar dat is nu helemaal bijgedraaid. Zij en Emma zijn echt vriendinnen geworden", vertelt Kelly. 

Steungezin

Het idee om steungezin te worden komt bij Harry vandaan. Hij zag een advertentie in de krant en vroeg Kelly, destijds net bevallen van jongste dochter Suus, of dat niet iets voor hun gezin was. "Ik had eerst zoiets van, we hebben net baby nummer drie, is dat wel zo handig? Uiteindelijk was ik er ook heel enthousiast over, maar wel met als voorwaarde dat we het op een dag zouden doen dat hij ook thuis was. Toen hebben we ons aangemeld." 

Karolina werd op Buurtgezinnen gewezen door een medewerker van de gemeente Hollands Kroon. "Zij zag dat ik drie kinderen heb en altijd alleen ben. Mijn man is ZZP'er en is dus 's morgens vroeg al weg en 's avonds laat pas weer thuis. Zij gaf mij een advertentie en toen heb ik contact opgenomen." 

Hulpvragen

Emma komt vooral bij Kelly en Harry over de vloer om wat sociale vaardigheden op te doen. "Wat bij Karolina lastig is, is dat het contact tussen de drie kinderen niet altijd heel gezellig is, of makkelijk tussen haar. Ze hebben alle drie hun eigen hulpvragen, en Emma had niet zo heel veel andere kinderen in de buurt om mee te spelen. Ze deed nog niet heel veel zelf, en had echt behoefte aan uitdaging in de vorm van een ander gezin waar ze dan mee zou draaien. Eigenlijk gewoon een tweede thuis, een gezin ernaast, want ze hebben het heel goed, maar het wordt voor Karolina soms te veel", vertelt Corinne, coördinator bij Buurtgezinnen. 

"Na corona zien we echt een golf van mensen die zich aanmelden. Er komen nu veel aanmeldingen van mensen die echt al langere tijd overbelast zijn en uitvallen, bijvoorbeeld met burn-out klachten, en die het in de breedte gewoon lastig hebben. Dat merk ik ook in steungezinnen. Mensen die zich in coronatijd hebben aangemeld omdat ze er toch wel tijd voor hadden, maar als ik ze nu bel of ze openstaan voor een kennismakingsgesprek geven ze aan dat ze er nu even geen tijd of ruimte voor hebben." 

Samen spelen staat bij veel vraaggezinnen centraal, maar volgens Corinne komt 'van het een vaak het ander'. "Er zijn vooral vragen voor meer sociale vaardigheden, maar het gaat soms ook om vrije tijd doorbrengen, even buiten het gezin. Ik heb nu een moeder waarvoor ik een steungezin zoek, die zelf lichamelijke klachten heeft. Haar kinderen zijn super actief en willen graag naar het bos, of naar het strand, maar dat kan zij fysiek niet aan. Zij zoekt dus iemand die haar kinderen gewoon even op sleeptouw neemt. Ze heeft geen hulpverlening nodig als het gaat om opvoedondersteuning, maar meer een stukje zorg en hulp wat je normaal gesproken van je netwerk zou krijgen. Van je ouders, of van je buren, of van een lieve vriendin." 

Een match vinden is volgens Corinne niet altijd makkelijk. "Ik kan nu niet altijd terecht bij de steungezinnen in mijn bestand omdat de vraag wel echt moet passen en het moet in dezelfde buurt zijn. En dus moet ik vaker voor een vraaggezin apart gaan werven door een zoekprofiel te schrijven voor op de website en sociale media. Voor Aaron, het broertje van Emma, zoeken we nog steeds een gezin, maar het lukt gewoon niet om een jongetje van vijf onder te brengen bij een steungezin met andere kinderen in zijn leeftijd dat ook echt hier in de buurt zit."

Witlof

Emma bloeit in ieder geval op bij het steungezin van Kelly en Harry. Het eerste logeerpartijtje van de meiden is inmiddels een feit, en Emma komt uit haar schulp. Ook heeft ze bij Harry en Kelly leren fietsen, waar ze nu echt van geniet.

"Emma lustte eerst bepaalde groente niet, of bruin brood", vertelt Karolina. "En sinds ze hier komt is dat geen probleem." 

Harry valt haar bij: "Ze gaat er gewoon in mee. Dan zit ze eerst even te kijken, maar uiteindelijk eet ze het toch." Kelly onderschrijft dit ook. "Ik had laatst witlof uit de oven, lekker met ham en kaas. Mijn kinderen eten dat niet, maar Emma was heel stoer, en die dacht 'ik eet het wel'. Ik snij een stukje af, met best een groot stuk witlof, en dan eet ze het wel gewoon."

Na twee moeilijke coronajaren hoopte de festivalbranche deze zomer de schade weer flink te kunnen inhalen, maar toch heerst er niet overal een feeststemming. De kaartverkoop verloopt voor sommige festivals moeizamer dan verwacht en er is een groot tekort aan materieel en personeel.

"We moesten begin juni concluderen dat we pas 25 procent van de kaarten hadden verkocht en dat het toen de beslissing was; of een risico lopen van twee tot drie ton verlies, of nu de stekker eruit trekken en er op een manier nog het beste van maken", vertelt organisator Sam Taselaar van festival Nomads. Na zeven uitverkochte edities bij sportpark Riekerhaven houdt het festival na deze zomer op te bestaan.

Evenementenkalender overvol

Volgens Taselaar is zijn festival lang niet het enige dat met problemen kampt. Hij zegt vanuit heel Europa soortgelijke berichten te horen van festivalorganisatoren. Hij denkt dat hij een deel van het publiek door twee jaar thuiszitten is kwijtgeraakt. Ook is de evenementenkalender overvol vanwege het inhalen van festivals uit 2021, maar ook trouwerijen en andere feesten. Daar bovenop spelen stijgende kosten door inflatie een rol, waardoor het publiek kieskeuriger is geworden.

Verder denkt Taselaar dat de vraag naar rauwere muziekstijlen zoals techno en breakbeat de laatste jaren aan populariteit hebben gewonnen, waardoor zijn festival niet meer goed aansluit. Hij geeft toe dat het zou kunnen dat zijn festival niet in muziekstijl is doorontwikkeld. "Tegelijkertijd zijn we tussen 2013 en 2019 altijd uitverkocht geweest. We kregen hele goede feedback en hadden hele goede bezoekerservaringen, dus we deden iets heel goed."

Materiaal- en personeelstekort

Bovenop de problemen met tegenvallende kaartverkoop speelt in de sector ook een groot materiaal- en personeelstekort, wat bij veel festivalorganisatoren voor stress zorgt. Tim Hogenboom levert met zijn evenementenbureau personeel en materieel aan festivals en moet voor het eerst in het bestaan van zijn bedrijf nu veelvuldig nee verkopen.

Volgens hem is aan bijna alles een tekort. "Van rijplaten tot Dixies en geluidsapparatuur, tot licht, tot de freelancers aan de achterkant die in coördinerende functies werken, tot mensen die aan de achterkant werken, achter de bar, in de muntverkoop, noem het maar op. In alle divisies van de evenementensector is een chronisch tekort. Zelfs tot een bierbrouwer die niet meer genoeg koelcontainers kan leveren."

Kaalslag

Taselaar heeft de laatste editie van zijn festival noodgedwongen verplaatst naar evenementenlocatie Thuishaven in Westpoort. Daarna houdt hij op met het organiseren van het festival, omdat het financiele risico voor hem te groot is geworden. Hij denkt dat hij niet de enige is en vreest een kaalslag van jonge festivalorganisatoren. "Ik vind het lastig om eind juni te voorspellen hoe dat volgend jaar zal zijn, maar dat het veranderd zal zijn is zeker."

Novak Djokovic laat zich niet vaccineren om aan de US Open te kunnen deelnemen. „Het is aan de Amerikaanse regering om een beslissing te nemen over het toelaten van mensen zonder vaccinatie tegen het coronavirus”, zei de Serviër vlak voor de start van Wimbledon.

Stiekem is het al ruim twee jaar open maar vandaag werd het nieuwe dorpshuis van Zwanenburg dan toch echt officieel geopend. Met onder meer een joekel van een sportzaal, een inpandige bibliotheek, een horecaruimte met een royaal terras en een luxe biljartzaal is het nieuwe pand een flinke upgrade ten opzichte van het vorige verenigingsgebouw.

Het dorpshuis, dat werd ontworpen door een gerenommeerd architectenbureau, werd grotendeels gefinancierd door Stichting Leefomgeving Schiphol. Door corona kwam het nog niet van een officiële opening, tot vandaag. "Het werd tijd dat het gebeurde", aldus een oudere Zwanenburger die, net als tientallen dorpsgenoten, even een kijkje kwamen nemen. 

Dat er voor een relatief kleine gemeenschap als Zwanenburg zo'n royaal dorpshuis kon worden opgetrokken, komt vooral door de ligging ten opzichte van de nationale luchthaven. "We wonen hier onder de aanvliegroutes van Schiphol", verklaart bestuursvoorzitter Wim Hut. "We kampen daardoor hier met ultrafijnstof en geluidsoverlast. Om de leefbaarheid hier een impuls te geven, is er door Stichting Leefomgeving Schiphol geld beschikbaar gekomen. Daar is een plan uit voortgekomen en dat heeft uiteindelijk tot dit pand geleid."

Impuls voor de sportverenigingen

Vooral de lokale sportverenigingen zijn verheugd met het nieuwe dorpshuis. Het is namelijk voorzien van een grote sportzaal. "Alle balsporten, maar ook judo en badminton kan hier allemaal gegeven worden", vertelt voorzitter van de sportvereniging Frank Gerritse met een grote glimlach.

"We zijn er superblij mee. In het vorige pand hadden we alleen een gymzaal. Nu hebben we vier keer zoveel ruimte." Ook de biljartvereniging klaagt allerminst: ook zij een prachtige ruimte toebedeeld. "Het is fantastisch hier", glundert Wim Juwett, voorzitter van de biljartvereniging. "We hebben digitale scoreborden, keuhouders, tapijt op de vloer. Wat wil je nog meer?" 

Het is overigens niet zonder slag of stoot dat het nieuwe dorpshuis gerealiseerd werd. Door bezwaarmakers en procedurefouten was de komst van het pand lange tijd onzeker. "We hebben er hard voor gevochten", aldus Gerritse van de sportvereniging. "Maar het is het waard geweest. Er staat iets moois nu en daar zijn we apetrots op."

Volgens een oudere bewoner die buiten getuige is van het doorknippen van het lint als moment van officiële opening, had het allemaal niet zo lang mogen duren. "Het is jammer, het had best een paar jaar eerder gekund", zo vertelt 'ie. "Maar goed, beter laat dan nooit. En ik heb goede hoop dat dit pand de komende vijftig jaar meekan."

Bij de GGD in de stad zijn 141 besmettingen met apenpokken bekend. Dat blijkt uit een brief van wethouder Shula Rijxman (Publieke Gezondheid en Preventie). 

Er is sprake van een 'stijgende lijn' van het aantal besmettingen. Dat komt volgens Rijxman omdat de tijd die verstrijkt tussen de besmetting en de eerste symptomen van de ziekte met een tot drie weken relatief lang is. "Het gaat hier duidelijk niet om een exponentiële groei, waar bij corona wel sprake van was", stelt de wethouder.

Tot gisteren zijn er 238 mensen getest. In 141 van die gevallen ging het dus inderdaad om een besmetting met het apenpokkenvirus. 140 keer ging het om mannen die seks hebben met mannen, op een uitzondering na. "Recent is er een besmetting vastgesteld, die afwijkt van deze trend", schrijft Rijxman. 

Om nieuwe besmettingen te voorkomen is er naast de mogelijkheid tot testen, diagnose en bron- en contactonderzoek ook met voorlichting gestart. Zo zijn er posters in horecazaken en op sekslocaties opgehangen en zijn in de datingapps GrindR en Hornet meldingen over apenpokken te zien.

"Voor zo ver nu bekend is een besmetting met het virus voor de meeste mensen niet gevaarlijk, maar is het wel erg vervelend", schrijft Rijxman. "De verschijnselen lijken op die van een besmetting met pokken, maar verloopt in het algemeen veel milder. Een infectie met het monkeypoxvirus leidt onder andere tot (uitgebreide) huidafwijkingen, jeuk en pijnlijke opzetting van lymfeklieren."

Ze raadt Amsterdammers met vragen en zorgen aan om de GGD te bellen.

De Stichting Pride Amsterdam is niet in staat tot zelfreflectie en luistert niet goed. Dat komt naar voren in gesprekken die NH Nieuws voerde met een deel van de Amsterdamse regenboog gemeenschap, waar onvrede bestaat over de organisator van het jaarlijkse Pride-feest. Een nieuw onderzoek legt de frustraties bloot.

Voor het eerst in drie jaar barst begin augustus weer een ouderwetse Amsterdamse Pride los. Met optredens en evenementen door de hele stad, de snel populairder wordende Pride Walk en natuurlijk de botenparade, de grote publiekstrekker op de laatste zaterdag.

Het merendeel van de feestvierders en deelnemers geniet al jaren met volle teugen van de Pride. Maar sommige Amsterdammers die actief zijn in lhbti+ kringen zien het knarsetandend aan. Zij zien een evenement dat niet met zijn tijd is meegegaan, georganiseerd door een organisatie die volgens hen dikwijls de verkeerde zaken centraal stelt: zichzelf.

Generatieconflict

Iline Ceelen deed onderzoek naar de botenparade en de Pride-week voor haar master sociologie aan de Vrije Universiteit, in opdracht van de Stichting Pride Amsterdam. Aan de hand van gesprekken met zo’n vijftig Amsterdammers uit de lhbti+ gemeenschap stelt Ceelen vijf onderwerpen vast waar het knelt en schuurt. Eén van die spanningsvelden betreft de stichting zelf, dat sinds 2014 de Pride-week in de hoofdstad organiseert.

Ceelen: “In de gesprekken kwam naar voren dat er spanning zit tussen de gemeenschap en de directie van de Stichting Pride Amsterdam. Sommigen vinden dat hun verhaal niet wordt gehoord, of dat ze geen toegang krijgen om hun verhaal te vertellen. Anderen hebben een nare ervaring gehad, waardoor ze geen vertrouwen meer hebben in de organisatie.”

Een veelgehoorde klacht is dat de directie de generatie van nu niet begrijpt. “De gemeenschap is de afgelopen dertig jaar veel diverser geworden”, zegt Ceelen. In de jaren negentig stond de strijd om gelijke rechten nog centraal. Nu spelen er andere thema’s, waarin het meer draait om acceptatie om af te wijken van de norm. “De nieuwe generatie kijkt anders tegen de problemen aan. Zij willen juist de ruimte krijgen om anders te kunnen zijn. De directie begrijpt de huidige tijdsgeest niet.” Een generatieconflict dus, waarin de directie het verwijt krijgt de taal van de nieuwe lichting niet te spreken en hun problemen niet te begrijpen.

Het vraagstuk of de Pride en de botenparade een feest of een protest moeten zijn, speelt al langer:

Nieuw beleid

Het onderzoek van Ceelen komt op een interessant moment. Niet alleen kiest de gemeente later dit jaar wie de Pride de komende jaren mag gaan organiseren, ook zijn ambtenaren de afgelopen maanden bezig geweest met het opnieuw vormgeven van het Pride-beleid. Hiervoor zijn gesprekken gevoerd met leden uit de gemeenschap, van wie een aanzienlijk deel uit de activistische hoek. Het college en de gemeenteraad moeten zich nog buigen over dat beleid, dat in het najaar wordt vastgesteld.

Wel zijn de hoofdlijnen van het aangepaste beleid al bekend. Daarin staat dat de organisatie van de Pride meer ruimte moet bieden aan gemarginaliseerde groepen, zoals de transgemeenschap en groepen van kleur. Daarmee krijgt de roep uit de gemeenschap gestalte om de aandacht en doelgroep van de Pride te verbreden.

Ook opgenomen in de hoofdlijnen: een aantal nieuwe eisen voor de organiserende partij. Zo komt er meer toezicht, bijvoorbeeld in de vorm van een raad van toezicht, een klachtenprocedure en er wordt een klachtencommissie ingesteld. In gesprekken die NH Nieuws voerde met actieve leden van de gemeenschap worden die eisen gezien als een broodnodig controlemechanisme, dat tot op heden ontbrak. Zij vinden al tijden dat de Pride meer om de regenboog gemeenschap moet gaan, en minder over de stichting zelf, maar konden die kritiek tot nu toe niet goed kwijt. Veel van die kritiek richt zich nadrukkelijk op de directeur van de Stichting Pride Amsterdam, Lucien Spee.

Briljante Bullebak

Het is 2011 en Irene Hemelaar is directeur van ProGay, de stichting die op dat moment de Pride organiseert. Lucien Spee meldt zich bij haar op kantoor: hij heeft tijd over en wil helpen. “Hij werkte drie dagen per week voor een investeerder, zat er financieel goed bij en wilde graag iets terugdoen voor de maatschappij.” Aanvankelijk verloopt de samenwerking met Spee goed, mede door zijn uitstekende zakelijke instincten. “Weet je, sommige mensen zijn gewoon briljant. Lucien ís briljant. Van iedere euro maakt hij er tien en hij werkt ongelooflijk hard.”

Spee en Hemelaar stappen niet lang daarna uit ProGay en beginnen Amsterdam Gay Pride, tegenwoordig de Stichting Pride Amsterdam. In 2014 halen zij de concessie binnen om de Pride te mogen organiseren. Ze worden allebei directeur en behalen mooie successen, maar later gaat het toch knetteren tussen de twee. “Lucien ziet een manier en dat is dan ook het pad dat bewandeld moet worden. Dat heeft veel opgeleverd. Maar als hij zijn zin niet krijgt, kan hij een bullebak zijn.”

Amsterdammers die actief zijn in lhbti+ organisaties vertellen over vervelende ervaringen met de stichting en de directeur. Sommigen doen anoniem hun verhaal, omdat ze zeggen bang te zijn voor de gevolgen als ze met naam en toenaam hun verhaal doen.

“Af en toe klopten ze bij ons aan omdat ze hoopten op onze publieke steunbetuiging, bijvoorbeeld als ze hun aanvraag deden voor de evenementenvergunning bij de gemeente”, vertelt een voormalig bestuurslid van een belangenvereniging. “Wij hoopten dat ze in ruil voor onze steun ook veranderingen zouden doorvoeren op het gebied van inclusiviteit. Dat gebeurde niet. Dus de laatste keer dat zo’n verzoek kwam, appte ik Lucien dat wij neutraal zouden blijven. Lucien is met mijn appje naar het bestuur gegaan, dat laaiend reageerde. Wij hadden toen al een plek gekregen in de volgende botenparade, waarvoor al een act en een uitdossing geregeld was, maar dat kon toen ineens niet meer. We mochten alleen met een minimale uitvoering van de boot meevaren. Toen dachten wij: oké, zo werkt het dus. Sindsdien zijn we nooit meer door de loting gekomen.”

Een andere activist en organisator die veel met de Pride samenwerkt: “In een gesprek met Lucien werd me aan het begin een subsidie toegezegd. Toen ik later in het gesprek wat kritische punten maakte, begon hij me uit te kafferen en dreigde hij: ‘Wil je dat geld nou hebben of niet?!’ Terwijl hij net toe had gezegd dat het op de begroting stond! Dat is intimidatie. Lucien is een geldtovenaar en een goede zakenman, dat klopt. Maar hij mist het sociale en kan niet met kritiek omgaan.”

Anderen storen zich aan het uitdelen van VIP-bandjes en de feestjes in The Grand, een hotel aan de Prinsengracht. 

In gesprekken die Ceelen voerde voor haar onderzoek wordt de stichting gezien als erg machtig. "De directie is een beetje een dictator, die bepaalt wat er wel en niet gebeurt", aldus een geïnterviewde. "Ze zijn de band met de gemeenschap totaal kwijt." Ceelen benadrukt dat ze in haar onderzoek niet specifiek naar namen heeft gezocht, maar bevestigt dat de naam van de directeur vaak is genoemd.

Alleskunner in een slangenkuil

Tegelijkertijd wijzen veel geïnterviewden op de moeilijke omstandigheden waarin Spee en de stichting hun werk doen: in een gefragmenteerd landschap waarin ondernemers, belangenclubs en activisten vechten voor hun zaak. Niet voor niets stelt masterstudent Ceelen in haar onderzoek vast dat ook de onderlinge verdeeldheid in de gemeenschap veel spanningen veroorzaakt. “Het klopt dat Lucien vanuit zijn ego kan reageren”, vertelt iemand die al jarenlang met de stichting werkt. “Maar hij krijgt wel dingen gedáán. ”Alle geïnterviewden bevestigen: ‘het is een slangenkuil, ga er maar aanstaan’. Daarnaast wijzen velen op de waarderings- en bezoekerscijfers onder het brede publiek, die al jaren torenhoog zijn.

Siep de Haan was de grote man achter Gay Business Amsterdam, dat de Pride van 1996 tot 2005 organiseerde. “Ik ken het wespennest waar zo’n organisatie in kan komen. Het is onmogelijk het alle mensen naar de zin te maken.” Hij kijkt met ontzag hoe de Stichting Pride Amsterdam te werk gaat, hoe die met de tijd meegaat onder leiding van alleskunner Spee. “Dat je al die ballen in de lucht houdt - alleen maar respect. En nee, niet alles gaat goed, maar er mag ook best eens wat aandacht naar wat wél goed gaat. Mijn ervaringen met de stichting zijn in elk geval alleen maar positief.”

Binnen de stichting werken verschillende commissievoorzitters goed samen met Spee. “Wij hadden onlangs een aanvaring met hem”, vertelt Constance Steenkamp-Faaij van Women & Pride. “Maar daar zijn we uitgekomen.” Marco Altena van de jongerencommissie: “Ik werk prettig met hem samen. Hij kan streng zijn maar ik krijg veel ruimte om zelf onze koers te bepalen.” Wel herkennen ze allebei de moeilijkheden die er zijn met het bereiken van bepaalde doelgroepen binnen de gemeenschap. Steenkamp-Faaij: “Ik vind dat erg jammer, daar werken we ook hard aan. Maar het is ook andersom: de deur van de stichting staat open, maar je moet er wel zelf doorheen lopen.”

Ook oud-directeur Hemelaar wil dat er erkenning is voor alles wat Spee en de zijnen voor elkaar krijgen. “Ik zou me in de handjes knijpen met een directeur als Lucien. En hij groeit zelf ook als persoon, hè. Dat hij tegenwoordig hij/hem achter zijn naam heeft staan in mails en op Instagram - dat had ik een paar jaar geleden nooit voor mogelijk gehouden.”

Verder zijn er veel tekenen dat de stichting zich de kritieken wel degelijk aantrekt. In de directie, het bestuur en onder de Pride-ambassadeurs is steeds meer diversiteit in kleur, geaardheid en gender. Ook probeert de stichting in kaart te brengen welke delen van de community over het hoofd worden gezien. In juni stelde de stichting 25.000 euro extra beschikbaar voor ‘groepen waarmee we nog niet samenwerken’. Dat actievoerders dat zien als bewijs dat de stichting de gemeenschap dus niet goed kent, is voor meerdere sprekers een voorbeeld hoe lastig het navigeren is voor de stichting: “Je kan het eigenlijk nooit goed doen.”

Horeca

Maar er is een andere groep die het regelmatig aan de stok heeft met de stichting: de horeca. Tijdens de Pride missen zij de vrijheid om zelf een deel van hun zaken te regelen. Sommige ondernemers willen niet meer onder de parapluvergunning van de stichting vallen en regelen zaken als de schoonmaak en beveiliging liever zelf. Het is een vete die soms publiekelijk wordt uitgevochten. Als een deel van de Reguliersdwarssstraat, dé homouitgaansstraat bij uitstek, onder de parapluvergunning wil uitkomen, spreekt Spee in een Parool-interview uit 2017 van ‘een heel vervelend spel over onze rug heen’.

Later worden de verhoudingen nog stekeliger, blijkt uit een mailwisseling die NH Nieuws heeft ingezien. Het begint met een discussiestuk van drie pagina’s, waarin twee ondernemers de gemeente een voorzet geven voor een nieuwe Pride.

Spee lijkt dit te ervaren als een poging zijn gezag te ondermijnen. Hij brengt de leden van de horecacommissie van de Stichting Pride Amsterdam op de hoogte van het discussiestuk, waarbij hij sommige punten uit het stuk aanhaalt - niet als discussiepunten, maar als adviezen aan de gemeente. Hij kiest gevoelige punten uit, zoals het wijzigen van de route van de botenparade en om eens een doordeweekse dag te overwegen. Spee schrijft: “Ik denk dat onze community in het algemeen en jullie als (roze)ondernemers in het bijzonder niet heel blij zullen zijn indien de gemeente deze adviezen overneemt.”

Spee haalt ook publiekelijk uit, in zijn column in het blad Gay News in de herfst van 2020. “Deze mensen zien hun kans schoon in hun poging onze Pride in zijn huidige vorm om zeep te helpen.” Ze worden niet bij naam genoemd, maar wel benoemd als twee homoseksuele ondernemersverenigingsvoorzitters. Die reageren daarop in een mail: de column vinden zijn een ‘zeer bewuste poging om ons te beschadigen.’

Onder druk van het bestuur van de Pride haalt Lucien uiteindelijk bakzeil in een latere mail. “Hoewel mijn bestuur goed begrijpt dat ik geïrriteerd was en de actie van de heren bij mij als een ‘couppoging’ kon overkomen, vond ze tegelijkertijd mijn reactie daaromtrent niet handig voor een soepele samenwerking. Dat is uiteraard nooit mijn bedoeling geweest.”

Tussen één van de ondernemers is het eerder, in oktober 2019, al eens tot een stevige woordenwisseling gekomen, bij een openbare evaluatie van de botenparade en het feest op het Amstelveld. Als de ruzie een kookpunt bereikt, verheft Spee ten overstaan van een volle zaal zijn stem: “Ik ben mister Gay Pride!” Dit voorval is door meerdere aanwezigen bevestigd.

Portretfoto's

Criticasters menen een patroon te zien: de stichting en de directeur zouden zichzelf teveel centraal stellen in plaats van de gemeenschap. Een laatste voorbeeld stamt uit 2020. Als de botenparade door corona niet doorgaat, vraagt de stichting bij de gemeente een subsidie aan voor 80 abri’s. Elke deelnemende organisatie van de botenparade krijgt op de eigen poster de mogelijkheid haar boodschap uitdragen, staat in de aanvraag. De subsidie wordt toegekend, maar op de uiteindelijke abri’s staan 80 portretfoto’s. Onder de geportretteerden: directeur Spee en enkele bestuursleden van de Pride.

Stichting Pride Amsterdam kijkt ondertussen vooruit en benadrukt doorlopend met alle partners te willen samenwerken. Onlangs kwam het met de horeca tot een compromis: organisatoren van straatfeesten mogen dit jaar zelf hun beveiliging regelen. En het thema van de Pride dit jaar is: My Gender, My Pride. Een uitgesproken progressief thema, waaruit spreekt dat de stichting luistert naar wat er leeft in activistische kringen. Toch lijkt bij een deel van juist deze groep het vertrouwen in de stichting nagenoeg weg. Masterstudent Ceelen denkt dat het moeilijk wordt dat te herstellen. “Er is heel veel fout gelopen de afgelopen jaren. Hierdoor is ook geen samenwerking meer mogelijk tussen directie en bepaalde organisaties. Dan sta je ineens tegenover elkaar. En daar staan we nu.”

En Spee zelf? Die is de kritiek wel gewend. In april dit jaar deelt hij nog een kritisch opiniestuk over de botenparade op Instagram. “We gaan verder waar we voor corona gebleven zijn”, verzucht hij in het onderschrift. “Ik was even vergeten hoe het voelde.”

De Stichting Pride Amsterdam is niet in staat tot zelfreflectie en luistert niet goed. Dat komt naar voren in gesprekken die NH Nieuws voerde met een deel van de Amsterdamse regenboog gemeenschap, waar onvrede bestaat over de organisator van het jaarlijkse Pride-feest. Een nieuw onderzoek legt de frustraties bloot.

Voor het eerst in drie jaar barst begin augustus weer een ouderwetse Amsterdamse Pride los. Met optredens en evenementen door de hele stad, de snel populairder wordende Pride Walk en natuurlijk de botenparade, de grote publiekstrekker op de laatste zaterdag.

Het merendeel van de feestvierders en deelnemers geniet al jaren met volle teugen van de Pride. Maar sommige Amsterdammers die actief zijn in lhbti+ kringen zien het knarsetandend aan. Zij zien een evenement dat niet met zijn tijd is meegegaan, georganiseerd door een organisatie die volgens hen dikwijls de verkeerde zaken centraal stelt: zichzelf.

Generatieconflict

Iline Ceelen deed onderzoek naar de botenparade en de Pride-week voor haar master sociologie aan de Vrije Universiteit, in opdracht van de Stichting Pride Amsterdam. Aan de hand van gesprekken met zo’n vijftig Amsterdammers uit de lhbti+ gemeenschap stelt Ceelen vijf onderwerpen vast waar het knelt en schuurt. Eén van die spanningsvelden betreft de stichting zelf, dat sinds 2014 de Pride-week in de hoofdstad organiseert.

Ceelen: “In de gesprekken kwam naar voren dat er spanning zit tussen de gemeenschap en de directie van de Stichting Pride Amsterdam. Sommigen vinden dat hun verhaal niet wordt gehoord, of dat ze geen toegang krijgen om hun verhaal te vertellen. Anderen hebben een nare ervaring gehad, waardoor ze geen vertrouwen meer hebben in de organisatie.”

Een veelgehoorde klacht is dat de directie de generatie van nu niet begrijpt. “De gemeenschap is de afgelopen dertig jaar veel diverser geworden”, zegt Ceelen. In de jaren negentig stond de strijd om gelijke rechten nog centraal. Nu spelen er andere thema’s, waarin het meer draait om acceptatie om af te wijken van de norm. “De nieuwe generatie kijkt anders tegen de problemen aan. Zij willen juist de ruimte krijgen om anders te kunnen zijn. De directie begrijpt de huidige tijdsgeest niet.” Een generatieconflict dus, waarin de directie het verwijt krijgt de taal van de nieuwe lichting niet te spreken en hun problemen niet te begrijpen.

Het vraagstuk of de Pride en de botenparade een feest of een protest moeten zijn, speelt al langer:

Nieuw beleid

Het onderzoek van Ceelen komt op een interessant moment. Niet alleen kiest de gemeente later dit jaar wie de Pride de komende jaren mag gaan organiseren, ook zijn ambtenaren de afgelopen maanden bezig geweest met het opnieuw vormgeven van het Pride-beleid. Hiervoor zijn gesprekken gevoerd met leden uit de gemeenschap, van wie een aanzienlijk deel uit de activistische hoek. Het college en de gemeenteraad moeten zich nog buigen over dat beleid, dat in het najaar wordt vastgesteld.

Wel zijn de hoofdlijnen van het aangepaste beleid al bekend. Daarin staat dat de organisatie van de Pride meer ruimte moet bieden aan gemarginaliseerde groepen, zoals de transgemeenschap en groepen van kleur. Daarmee krijgt de roep uit de gemeenschap gestalte om de aandacht en doelgroep van de Pride te verbreden.

Ook opgenomen in de hoofdlijnen: een aantal nieuwe eisen voor de organiserende partij. Zo komt er meer toezicht, bijvoorbeeld in de vorm van een raad van toezicht, een klachtenprocedure en er wordt een klachtencommissie ingesteld. In gesprekken die NH Nieuws voerde met actieve leden van de gemeenschap worden die eisen gezien als een broodnodig controlemechanisme, dat tot op heden ontbrak. Zij vinden al tijden dat de Pride meer om de regenboog gemeenschap moet gaan, en minder over de stichting zelf, maar konden die kritiek tot nu toe niet goed kwijt. Veel van die kritiek richt zich nadrukkelijk op de directeur van de Stichting Pride Amsterdam, Lucien Spee.

Briljante Bullebak

Het is 2011 en Irene Hemelaar is directeur van ProGay, de stichting die op dat moment de Pride organiseert. Lucien Spee meldt zich bij haar op kantoor: hij heeft tijd over en wil helpen. “Hij werkte drie dagen per week voor een investeerder, zat er financieel goed bij en wilde graag iets terugdoen voor de maatschappij.” Aanvankelijk verloopt de samenwerking met Spee goed, mede door zijn uitstekende zakelijke instincten. “Weet je, sommige mensen zijn gewoon briljant. Lucien ís briljant. Van iedere euro maakt hij er tien en hij werkt ongelooflijk hard.”

Spee en Hemelaar stappen niet lang daarna uit ProGay en beginnen Amsterdam Gay Pride, tegenwoordig de Stichting Pride Amsterdam. In 2014 halen zij de concessie binnen om de Pride te mogen organiseren. Ze worden allebei directeur en behalen mooie successen, maar later gaat het toch knetteren tussen de twee. “Lucien ziet een manier en dat is dan ook het pad dat bewandeld moet worden. Dat heeft veel opgeleverd. Maar als hij zijn zin niet krijgt, kan hij een bullebak zijn.”

Amsterdammers die actief zijn in lhbti+ organisaties vertellen over vervelende ervaringen met de stichting en de directeur. Sommigen doen anoniem hun verhaal, omdat ze zeggen bang te zijn voor de gevolgen als ze met naam en toenaam hun verhaal doen.

“Af en toe klopten ze bij ons aan omdat ze hoopten op onze publieke steunbetuiging, bijvoorbeeld als ze hun aanvraag deden voor de evenementenvergunning bij de gemeente”, vertelt een voormalig bestuurslid van een belangenvereniging. “Wij hoopten dat ze in ruil voor onze steun ook veranderingen zouden doorvoeren op het gebied van inclusiviteit. Dat gebeurde niet. Dus de laatste keer dat zo’n verzoek kwam, appte ik Lucien dat wij neutraal zouden blijven. Lucien is met mijn appje naar het bestuur gegaan, dat laaiend reageerde. Wij hadden toen al een plek gekregen in de volgende botenparade, waarvoor al een act en een uitdossing geregeld was, maar dat kon toen ineens niet meer. We mochten alleen met een minimale uitvoering van de boot meevaren. Toen dachten wij: oké, zo werkt het dus. Sindsdien zijn we nooit meer door de loting gekomen.”

Een andere activist en organisator die veel met de Pride samenwerkt: “In een gesprek met Lucien werd me aan het begin een subsidie toegezegd. Toen ik later in het gesprek wat kritische punten maakte, begon hij me uit te kafferen en dreigde hij: ‘Wil je dat geld nou hebben of niet?!’ Terwijl hij net toe had gezegd dat het op de begroting stond! Dat is intimidatie. Lucien is een geldtovenaar en een goede zakenman, dat klopt. Maar hij mist het sociale en kan niet met kritiek omgaan.”

Anderen storen zich aan het uitdelen van VIP-bandjes en de feestjes in The Grand, een hotel aan de Prinsengracht. 

In gesprekken die Ceelen voerde voor haar onderzoek wordt de stichting gezien als erg machtig. "De directie is een beetje een dictator, die bepaalt wat er wel en niet gebeurt", aldus een geïnterviewde. "Ze zijn de band met de gemeenschap totaal kwijt." Ceelen benadrukt dat ze in haar onderzoek niet specifiek naar namen heeft gezocht, maar bevestigt dat de naam van de directeur vaak is genoemd.

Alleskunner in een slangenkuil

Tegelijkertijd wijzen veel geïnterviewden op de moeilijke omstandigheden waarin Spee en de stichting hun werk doen: in een gefragmenteerd landschap waarin ondernemers, belangenclubs en activisten vechten voor hun zaak. Niet voor niets stelt masterstudent Ceelen in haar onderzoek vast dat ook de onderlinge verdeeldheid in de gemeenschap veel spanningen veroorzaakt. “Het klopt dat Lucien vanuit zijn ego kan reageren”, vertelt iemand die al jarenlang met de stichting werkt. “Maar hij krijgt wel dingen gedáán. ”Alle geïnterviewden bevestigen: ‘het is een slangenkuil, ga er maar aanstaan’. Daarnaast wijzen velen op de waarderings- en bezoekerscijfers onder het brede publiek, die al jaren torenhoog zijn.

Siep de Haan was de grote man achter Gay Business Amsterdam, dat de Pride van 1996 tot 2005 organiseerde. “Ik ken het wespennest waar zo’n organisatie in kan komen. Het is onmogelijk het alle mensen naar de zin te maken.” Hij kijkt met ontzag hoe de Stichting Pride Amsterdam te werk gaat, hoe die met de tijd meegaat onder leiding van alleskunner Spee. “Dat je al die ballen in de lucht houdt - alleen maar respect. En nee, niet alles gaat goed, maar er mag ook best eens wat aandacht naar wat wél goed gaat. Mijn ervaringen met de stichting zijn in elk geval alleen maar positief.”

Siep de Haan zet zich nog steeds in voor de Pride, onder meer op het gebied van cultuur:

Binnen de stichting werken verschillende commissievoorzitters goed samen met Spee. “Wij hadden onlangs een aanvaring met hem”, vertelt Constance Steenkamp-Faaij van Women & Pride. “Maar daar zijn we uitgekomen.” Marco Altena van de jongerencommissie: “Ik werk prettig met hem samen. Hij kan streng zijn maar ik krijg veel ruimte om zelf onze koers te bepalen.” Wel herkennen ze allebei de moeilijkheden die er zijn met het bereiken van bepaalde doelgroepen binnen de gemeenschap. Steenkamp-Faaij: “Ik vind dat erg jammer, daar werken we ook hard aan. Maar het is ook andersom: de deur van de stichting staat open, maar je moet er wel zelf doorheen lopen.”

Ook oud-directeur Hemelaar wil dat er erkenning is voor alles wat Spee en de zijnen voor elkaar krijgen. “Ik zou me in de handjes knijpen met een directeur als Lucien. En hij groeit zelf ook als persoon, hè. Dat hij tegenwoordig hij/hem achter zijn naam heeft staan in mails en op Instagram - dat had ik een paar jaar geleden nooit voor mogelijk gehouden.”

Verder zijn er veel tekenen dat de stichting zich de kritieken wel degelijk aantrekt. In de directie, het bestuur en onder de Pride-ambassadeurs is steeds meer diversiteit in kleur, geaardheid en gender. Ook probeert de stichting in kaart te brengen welke delen van de community over het hoofd worden gezien. In juni stelde de stichting 25.000 euro extra beschikbaar voor ‘groepen waarmee we nog niet samenwerken’. Dat actievoerders dat zien als bewijs dat de stichting de gemeenschap dus niet goed kent, is voor meerdere sprekers een voorbeeld hoe lastig het navigeren is voor de stichting: “Je kan het eigenlijk nooit goed doen.”

Horeca

Maar er is een andere groep die het regelmatig aan de stok heeft met de stichting: de horeca. Tijdens de Pride missen zij de vrijheid om zelf een deel van hun zaken te regelen. Sommige ondernemers willen niet meer onder de parapluvergunning van de stichting vallen en regelen zaken als de schoonmaak en beveiliging liever zelf. Het is een vete die soms publiekelijk wordt uitgevochten. Als een deel van de Reguliersdwarssstraat, dé homouitgaansstraat bij uitstek, onder de parapluvergunning wil uitkomen, spreekt Spee in een Parool-interview uit 2017 van ‘een heel vervelend spel over onze rug heen’.

Later worden de verhoudingen nog stekeliger, blijkt uit een mailwisseling die NH Nieuws heeft ingezien. Het begint met een discussiestuk van drie pagina’s, waarin twee ondernemers de gemeente een voorzet geven voor een nieuwe Pride.

Spee lijkt dit te ervaren als een poging zijn gezag te ondermijnen. Hij brengt de leden van de horecacommissie van de Stichting Pride Amsterdam op de hoogte van het discussiestuk, waarbij hij sommige punten uit het stuk aanhaalt - niet als discussiepunten, maar als adviezen aan de gemeente. Hij kiest gevoelige punten uit, zoals het wijzigen van de route van de botenparade en om eens een doordeweekse dag te overwegen. Spee schrijft: “Ik denk dat onze community in het algemeen en jullie als (roze)ondernemers in het bijzonder niet heel blij zullen zijn indien de gemeente deze adviezen overneemt.”

Spee haalt ook publiekelijk uit, in zijn column in het blad Gay News in de herfst van 2020. “Deze mensen zien hun kans schoon in hun poging onze Pride in zijn huidige vorm om zeep te helpen.” Ze worden niet bij naam genoemd, maar wel benoemd als twee homoseksuele ondernemersverenigingsvoorzitters. Die reageren daarop in een mail: de column vinden zijn een ‘zeer bewuste poging om ons te beschadigen.’

Onder druk van het bestuur van de Pride haalt Lucien uiteindelijk bakzeil in een latere mail. “Hoewel mijn bestuur goed begrijpt dat ik geïrriteerd was en de actie van de heren bij mij als een ‘couppoging’ kon overkomen, vond ze tegelijkertijd mijn reactie daaromtrent niet handig voor een soepele samenwerking. Dat is uiteraard nooit mijn bedoeling geweest.”

Tussen één van de ondernemers is het eerder, in oktober 2019, al eens tot een stevige woordenwisseling gekomen, bij een openbare evaluatie van de botenparade en het feest op het Amstelveld. Als de ruzie een kookpunt bereikt, verheft Spee ten overstaan van een volle zaal zijn stem: “Ik ben mister Gay Pride!” Dit voorval is door meerdere aanwezigen bevestigd.

Portretfoto's

Criticasters menen een patroon te zien: de stichting en de directeur zouden zichzelf teveel centraal stellen in plaats van de gemeenschap. Een laatste voorbeeld stamt uit 2020. Als de botenparade door corona niet doorgaat, vraagt de stichting bij de gemeente een subsidie aan voor 80 abri’s. Elke deelnemende organisatie van de botenparade krijgt op de eigen poster de mogelijkheid haar boodschap uitdragen, staat in de aanvraag. De subsidie wordt toegekend, maar op de uiteindelijke abri’s staan 80 portretfoto’s. Onder de geportretteerden: directeur Spee en enkele bestuursleden van de Pride.

Stichting Pride Amsterdam kijkt ondertussen vooruit en benadrukt doorlopend met alle partners te willen samenwerken. Onlangs kwam het met de horeca tot een compromis: organisatoren van straatfeesten mogen dit jaar zelf hun beveiliging regelen. En het thema van de Pride dit jaar is: My Gender, My Pride. Een uitgesproken progressief thema, waaruit spreekt dat de stichting luistert naar wat er leeft in activistische kringen. Toch lijkt bij een deel van juist deze groep het vertrouwen in de stichting nagenoeg weg. Masterstudent Ceelen denkt dat het moeilijk wordt dat te herstellen. “Er is heel veel fout gelopen de afgelopen jaren. Hierdoor is ook geen samenwerking meer mogelijk tussen directie en bepaalde organisaties. Dan sta je ineens tegenover elkaar. En daar staan we nu.”

En Spee zelf? Die is de kritiek wel gewend. In april dit jaar deelt hij nog een kritisch opiniestuk over de botenparade op Instagram. “We gaan verder waar we voor corona gebleven zijn”, verzucht hij in het onderschrift. “Ik was even vergeten hoe het voelde.”

Het zal vandaag een spectaculair gezicht zijn als er weer honderden paarden denderen door het Dijkgatbos in Wieringerwerf. Twee jaar op rij waren er vanwege corona beperkingen voor het publiek en de deelnemers, maar nu is het weer zoals vanouds.

Er doen 200 deelnemers aan mee, iets minder dan eerdere jaren. "Maar dat komt omdat er tegelijkertijd een cross in Zuid-Holland is", legt Sandra Munster van SGW Dijkgatbos uit. De deelnemers moeten eerst een dressuurproef doen en daarna het springconcours. Pas als ze het goed genoeg hebben gedaan, mogen ze voor de SamenGesteldeWedstrijd het bos in.

Wortels en kool

Juist die cross in het bos maakt het zo spectaculair voor zowel de deelnemers als het publiek. Vanwege de bijzondere obstakels, bijvoorbeeld. "Zo staat er een bankje met gekleurde kussens waar ze overheen moeten, maar ook een hindernis in de vorm van kuubkisten. Hij is niet hoog, maar wel helemaal gevuld met wortels en kool. Het is de uitdaging om het paard daar overheen te krijgen door hem te laten focussen en dan te springen."

Maar ook de waterpartijen zorgen voor spetterende acties van de ruiters met hun paard.

Voor de wedstrijd zijn er meer dan 150 vrijwilligers in touw. Publiek mag overal staan, zowel bij de start als diep in het bos. Het parcours is twee kilometer lang. "Je mag overal lopen. Alleen als er een paard komt, moet je aan de kant. Een vrijwilliger fluit als er eentje aankomt."

Eventing

De lokale trots zijn de zussen Maartje en Bregje Lont uit Wieringerwerf, die Nederlands kampioen eventing zijn geworden, elk in een andere pony-klasse. Zij doen dit weekend ook mee aan de cross.

De cross is vandaag en morgen, de wedstrijden in het Dijkgatbos zijn elke dag van zo'n 10.00 uur tot 15.30 uur. De dressuur- en springwedstrijden starten daarvoor.

Het dorp is niet langer dan 300 meter en telt minder dan 100 inwoners. Duizenden jongeren gingen er jarenlang naar 'Loos' en anderen genieten nog altijd van de optredens in het Theaterkerkje. Dit weekend is het vooral feest. Want Wadway bestaat 1000 jaar. Reden voor een geschiedenislesje, gegeven door Ben Wester.  

Oorspronkelijk was het jaar 2020 bekroond tot jubilieumjaar van het West-Friese gehucht. Maar corona gooide tot twee keer toe roet in het eten. Nu gaat het er alsnog van komen: dit weekend staat het dorp in het teken van het 1000-jarig bestaan van Wadway. En dat moet groots gevierd worden, vindt Ben Wester. Samen met Patrick van der Linde, Koos Blauw, Sam Broers en John Groen vormt hij het feestcomité.

Zelf woont Wester er pas sinds 1995, zijn vrouw is er geboren. "Ze woont nog steeds in haar geboortehuis." Maar hoe is het dorp – dat nog niet eens 100 inwoners telt – ontstaan, gezien de rijke historie? 

Drassig veenmoeras

West-Friesland bestond uit een drassig veenmoeras, van zo'n één meter dik. Volgens Wester begint de 'jaartelling' met de allereerste pionier die zijn schop in het natte veen zette om er vruchtbare grond van te maken. "Wanneer Wadway echt begon, weten we natuurlijk niet. De eerste historische vermelding dateert van de Middeleeuwen", weet Wester.

Die is teruggevonden in de abdij van Egmond. Uit deze documenten – die dateren uit 1080 –blijkt dat er toen al een kleine gemeenschap was, met een houten kerk of kapel. "Als we toen al werden vermeld, dan bestaat Wadway al een tijdje. En die ontginning verliep van oost naar west. En omdat Wognum dateert van de tiende en Spanbroek van de twaalfde eeuw, moet Wadway ergens in de elfde eeuw zijn ontstaan", rekent Wester uit. "Het moet er precies tussenin zitten."

Wanneer gevraagd wordt naar wat Wadway zo bijzonder maakt, hoeft Wester niet lang na te denken. Want Madway heeft in de loop der jaren een reputatie van zelfstandigheid opgebouwd. "Rond 1798 riep Lodewijk Napoleon de Bataafse Republiek uit. Dorpen en steden stonden toen voor de keuze om zich daar bij aan te sluiten. Maar Wadway deed daar niet aan mee, vandaar die bijnaam 'de Republiek'."

Ook is Wadway inmiddels een 'kunstenaarsdorp' geworden, stelt Wester. Zo staat hier de monumentale Theaterkerk. "Daar hebben grootheden als Youp van 't Hek en Neerlands Hoop opgetreden. Hier begon hun carrière."

300 meter 

Terwijl omliggende dorpen uit hun voegen barsten, is Wadway altijd hetzelfde gebleven. "Dat is vrij uniek. De straat is maar 300 meter lang, dan ben je er alweer doorheen. Als je het bordje ziet, moet je altijd even remmen. Zo klein is het."

Vroeger kende het dorp nog een bakker, smit of schoenmaker. Maar die verdwenen langzamerhand. Ook café De Vriendschap moest eraan geloven. Maar ondanks dat 'Loos' in 2019 haar deuren moest sluiten, bleef de gemeenschap springlevend. "'We gaan naar Loos’, was een ingeburgerde uitdrukking die de jeugd uit een groot deel van West-Friesland vaak gebruikte. Elke zaterdag werd het café druk bezocht, vooral buiten het kermisseizoen."

En dat is niet het enige. In oktober 2020 werd het pittoresk dorpje, gelegen tussen Wognum en Spanbroek, nog benoemd tot 'geografisch middelpunt' van West-Friesland. Een oude grenspaal, ontdekt in een tuin nabij Wognum, kenmerkte dit. "Nog meer reden om een feestje te geven", zegt Wester met een knipoog. "Die paal stond al jaren in de achtertuin van mevrouw Blauw aan de Kerkweg in Wognum. Nu staat-ie eindelijk bij ons."

Advocatenkantoor Adelmeijer Hoyng vierde afgelopen jaar zijn 25-jarig jubileum. Alle reden voor een uitgebreid feest, maar wegens de coronamaatregelen was dit niet mogelijk. Daarom vierde het team van beide filialen (in Roermond en Maastricht) afgelopen donderdag het feest bij Château St. Gerlach in Valkenburg. Samen met 250 genodigden.

Het maximumaantal vluchten op Schiphol wordt vanaf november 2023 van 500.000 teruggebracht naar 440.000 per jaar. Het gerucht over de krimp van de luchthaven hing al een tijdje in de lucht, maar is vanmiddag door het kabinet bevestigd. Bewonersorganisaties noemen het besluit historisch, maar zetten er ook kanttekeningen bij. Eén zo'n organisatie overweegt nog steeds een gang naar de rechter voor nóg meer krimp.

Het kabinet benadrukt het belang van de goede verbondenheid met de rest van de wereld via Schiphol, die een belangrijke bijdrage aan de welvaart van Nederland levert: "Maar Schiphol ligt ook in één van de drukste delen van Nederland: een sterk verstedelijkt gebied. Bewoners van de regio rondom Schiphol hebben te maken met de negatieve gevolgen van de luchthaven. Zij hebben overlast van vlieggeluid en maken zich zorgen over de effecten van luchtvaart op hun gezondheid, de natuur en het klimaat."

Volgens Aalsmeerder Jan Boomhouwer van Recht op Bescherming tegen Vliegtuighinder (RBV) moet nog maar blijken wat het krimpbesluit voor omwonenden gaat betekenen. Hij denkt dat het kabinet geen andere keuze meer had, omdat het Schiphol niet is gelukt om een natuurvergunning te kunnen bemachtigen, omdat de luchthaven niet voldoet aan de eisen voor stikstof, uitstoot en geluidsoverlast.

Het maximumaantal vluchten wordt vanaf 2023 teruggebracht naar 440.000 per jaar. Het huidige aantal van 500.000 is niet wettelijk vastgelegd, maar wordt gedoogd zolang Schiphol bezig is met het aanvragen van die natuurvergunning. Omdat de kans klein is dat de luchthaven die met een half miljoen vluchten krijgt, kiest het kabinet voor krimp.

Krimp niet voor omwonenden

"Krimp blijkt dus toch mogelijk", zegt Jan Boomhouwer tegen NH Nieuws, "Maar denk maar niet dat de overheid dat voor de omwonenden doet. Schiphol is nog steeds aan het herstellen van de coronacrisis en dit biedt ze de gelegenheid om zonder tussenkomst van een rechter terug te groeien naar 440.000 vliegbewegingen per jaar." Naar verwachting zal Schiphol dit jaar uitkomen op 360.000 tot 400.000 vluchten.

Tekst gaat verder onder lees ook. 

Boomhouwer is dan ook niet overtuigd dat een kleiner maximumaantal in het voordeel van de omwonenden zal zijn. "Het is geen getallenkwestie. De discussie moet gaan over wat leefbaar is voor de mensen die rondom Schiphol wonen." De RBV van Boomhouwer en minister Mark Harbers van Infrastructuur en Waterstaat gaan die discussie aanstaande maandag aan.

Naar de rechter 'onvermijdelijk'

Mocht Harbers de RBV dan niet kunnen overtuigen hoe hij met 440.000 vluchten de overlast kan laten afnemen, is een gang naar de rechter volgens Boomhouwer 'onvermijdelijk'. De bewonersgroep werkt al een jaar aan een dagvaarding: de overheid moet met een plan komen om het geluid rondom Schiphol 'drastisch te verminderen' tot de adviesnorm van de WHO (Wereldgezondheidsorganisatie).

Khaby Lame (22) heeft de Amerikaanse Charli d’Amelio (18) voorbijgestoken als populairste Tiktokker ter wereld. De Italiaanse Senegalees raakte tijdens de coronacrisis zijn job kwijt als fabrieksarbeider, nu heeft hij 142,5 miljoen volgers.

Het wordt voor kinderen uit de regio steeds moeilijker om dicht bij huis hun zwemdiploma's te halen. Eerder dit jaar sloot zwembad De Otter in Uithoorn, en nu stopt ook de Amstelveense futen met abc-zwemmen. Ondertussen worden de wachtlijsten bij de overgebleven scholen langer en langer. NH Nieuws zocht uit hoe het is gesteld met de zwemlesvoorzieningen in de regio. 

De in 1939 opgerichte zwemvereniging de Futen kondigde afgelopen dinsdag aan per 2 juli te stoppen met abc-zwemlessen, bevestigt de woordvoerder van het Amstelveense zwembad De Meerkamp, waar de vereniging is gevestigd. 

De reden voor het besluit is een gebrek aan zweminstructeurs. In een e-mail aan ouders schrijft de vereniging dat ze goed begrijpen dat ze 'u en uw kinderen met een probleem opzadelen omdat er een groot tekort aan zwemles is in de regio'. 

Niet de eerste sluiting

De Futen is niet de eerste partij in de branche die dit jaar de handdoek in de ring gooit.  Afgelopen maart kondigde Zwembad de Otter aan op 8 mei de deuren voorgoed sluiten. Voor het Uithoornse zwembad waren de coronacrisis en de gasprijzen de genadeklap.

Tekst gaat verder onder foto. 

Na de aankondiging van de sluiting van De Otter gingen ouders massaal op zoek naar alternatieven, waardoor de wachtlijsten bij andere zwemscholen in de regio explosief groeiden. Ouders waren bovendien bang dat de zwemontwikkeling van hun kinderen achteruit zou gaan terwijl ze op de wachtlijst stonden. 

Overige zwemles mogelijkheden

Ook de ouders van kinderen die les krijgen bij de Futen moeten op zoek naar een andere zwemverenging. Daar zijn er in de regio zes van (zie kaart hieronder). Daarvan zijn er drie gevestigd in het Amstelveense zwembad de Meerkamp. Dat zijn zwemvereniging De Snippen, zwemvereniging Amstelland en de Meerkamp zelf. In Aalsmeer kun je je zwemdiploma halen bij zwembad de Waterlelie. Twee baden - het Oosterbad in Aalsmeer en het Amstelbad in Ouderkerk - bieden alleen lessen aan in de zomer. 

Artikel gaat door onder de kaart.

Toch moeten ouders bij al die zwembaden rekening houden met forse wachtlijsten. Bij de Meerkamp en de Waterlelie moeten kinderen minimaal een jaar wachten, bij zwemvereniging Amstelland is dit zelfs anderhalf jaar.

“De wachttijden zullen stijgen", zegt directeur van de Meerkamp Heleen van Ketwich Verschuur. "Wij vermoeden dat op korte termijn onze wachtlijst een half jaar langer zal worden."

Maar Ketwich Verschuur heeft goed nieuws voor de gedupeerde kinderen van de Futen. Zij krijgen namelijk voorrang op de wachtlijst van de Meerkamp: "Het is doodzonde als de kinderen die les volgden bij de Futen nu moeten stoppen. Als ze nu anderhalf jaar op een wachtlijst moeten staan, kan je daarna weer helemaal opnieuw beginnen", bevestigt ze de theorie dat stilstand achteruitgang is. 

Badwater

De lange wachtlijsten in de regio zouden volgens Ketwich Verschuur vooral te wijten zijn aan een gebrek aan badwater. "Een kind kan pas lessen na school, en niet na zeven uur ‘s avonds. Tussen drie uur ‘s middags en zeven uur 's avonds zit het zwembad propvol. Door het gebrek aan water kunnen alle verenigingen niet tegelijkertijd lessen aanbieden."

Ketwich Verschuur vertelt dat de Meerkamp voldoende instructeurs heeft. "Zwemvereniging de Futen bestaat alleen maar uit vrijwilligers. Daardoor is het moeilijk voor hen om instructeurs te vinden." Volgens de directeur kan de Meerkamp met haar huidige instructeurs de kinderen van de Futen niet gelijk opvangen, maar de directeur hoopt snel nieuwe instructeurs te vinden. 

25-meter bad

De oplossing op lange termijn is volgens de directeur het 25-meter bad dat de Meerkamp erbij gaat krijgen. Ze vindt het wel problematisch dat het nieuwe bad pas in het tweede of derde kwartaal van 2024 gerealiseerd kan worden. Ketwich Verschuur hoopt in samenwerking met de gemeente het proces te kunnen versnellen.

De gemeente Amstelveen laat in een reactie weten dat zij niet verwacht dat de wachtlijsten veel langer zullen worden nu de Futen kopje onder gaat. Over de plannen voor het nieuwe 25-meter bad schrijft ze: "Het college zet in op versnelling van extra zwemwater, maar is hierin afhankelijk van andere partijen."

Het aantal patiënten besmet met het coronavirus op de verpleegafdelingen neemt toe. Op vrijdag liggen 593 coronapatiënten in het ziekenhuis, van wie 566 op de verpleegafdeling, laten cijfers van het Landelijk Coördinatiecentrum Patiënten Spreiding (LCPS) zien. Een week geleden lagen op vrijdag 459 mensen met het virus in een ziekenhuis, 436 van hen op de verpleegafdeling.

Het aantal patiënten besmet met het coronavirus op de verpleegafdelingen neemt toe. Op vrijdag liggen 593 coronapatiënten in het ziekenhuis, van wie 566 op de verpleegafdeling, laten cijfers van het Landelijk Coördinatiecentrum Patiënten Spreiding (LCPS) zien.