Na twee moeilijke coronajaren hoopte de festivalbranche deze zomer de schade weer flink te kunnen inhalen, maar toch heerst er niet overal een feeststemming. De kaartverkoop verloopt voor sommige festivals moeizamer dan verwacht en er is een groot tekort aan materieel en personeel.

"We moesten begin juni concluderen dat we pas 25 procent van de kaarten hadden verkocht en dat het toen de beslissing was; of een risico lopen van twee tot drie ton verlies, of nu de stekker eruit trekken en er op een manier nog het beste van maken", vertelt organisator Sam Taselaar van festival Nomads. Na zeven uitverkochte edities bij sportpark Riekerhaven houdt het festival na deze zomer op te bestaan.

Evenementenkalender overvol

Volgens Taselaar is zijn festival lang niet het enige dat met problemen kampt. Hij zegt vanuit heel Europa soortgelijke berichten te horen van festivalorganisatoren. Hij denkt dat hij een deel van het publiek door twee jaar thuiszitten is kwijtgeraakt. Ook is de evenementenkalender overvol vanwege het inhalen van festivals uit 2021, maar ook trouwerijen en andere feesten. Daar bovenop spelen stijgende kosten door inflatie een rol, waardoor het publiek kieskeuriger is geworden.

Verder denkt Taselaar dat de vraag naar rauwere muziekstijlen zoals techno en breakbeat de laatste jaren aan populariteit hebben gewonnen, waardoor zijn festival niet meer goed aansluit. Hij geeft toe dat het zou kunnen dat zijn festival niet in muziekstijl is doorontwikkeld. "Tegelijkertijd zijn we tussen 2013 en 2019 altijd uitverkocht geweest. We kregen hele goede feedback en hadden hele goede bezoekerservaringen, dus we deden iets heel goed."

Materiaal- en personeelstekort

Bovenop de problemen met tegenvallende kaartverkoop speelt in de sector ook een groot materiaal- en personeelstekort, wat bij veel festivalorganisatoren voor stress zorgt. Tim Hogenboom levert met zijn evenementenbureau personeel en materieel aan festivals en moet voor het eerst in het bestaan van zijn bedrijf nu veelvuldig nee verkopen.

Volgens hem is aan bijna alles een tekort. "Van rijplaten tot Dixies en geluidsapparatuur, tot licht, tot de freelancers aan de achterkant die in coördinerende functies werken, tot mensen die aan de achterkant werken, achter de bar, in de muntverkoop, noem het maar op. In alle divisies van de evenementensector is een chronisch tekort. Zelfs tot een bierbrouwer die niet meer genoeg koelcontainers kan leveren."

Kaalslag

Taselaar heeft de laatste editie van zijn festival noodgedwongen verplaatst naar evenementenlocatie Thuishaven in Westpoort. Daarna houdt hij op met het organiseren van het festival, omdat het financiele risico voor hem te groot is geworden. Hij denkt dat hij niet de enige is en vreest een kaalslag van jonge festivalorganisatoren. "Ik vind het lastig om eind juni te voorspellen hoe dat volgend jaar zal zijn, maar dat het veranderd zal zijn is zeker."

Novak Djokovic laat zich niet vaccineren om aan de US Open te kunnen deelnemen. „Het is aan de Amerikaanse regering om een beslissing te nemen over het toelaten van mensen zonder vaccinatie tegen het coronavirus”, zei de Serviër vlak voor de start van Wimbledon.

Stiekem is het al ruim twee jaar open maar vandaag werd het nieuwe dorpshuis van Zwanenburg dan toch echt officieel geopend. Met onder meer een joekel van een sportzaal, een inpandige bibliotheek, een horecaruimte met een royaal terras en een luxe biljartzaal is het nieuwe pand een flinke upgrade ten opzichte van het vorige verenigingsgebouw.

Het dorpshuis, dat werd ontworpen door een gerenommeerd architectenbureau, werd grotendeels gefinancierd door Stichting Leefomgeving Schiphol. Door corona kwam het nog niet van een officiële opening, tot vandaag. "Het werd tijd dat het gebeurde", aldus een oudere Zwanenburger die, net als tientallen dorpsgenoten, even een kijkje kwamen nemen. 

Dat er voor een relatief kleine gemeenschap als Zwanenburg zo'n royaal dorpshuis kon worden opgetrokken, komt vooral door de ligging ten opzichte van de nationale luchthaven. "We wonen hier onder de aanvliegroutes van Schiphol", verklaart bestuursvoorzitter Wim Hut. "We kampen daardoor hier met ultrafijnstof en geluidsoverlast. Om de leefbaarheid hier een impuls te geven, is er door Stichting Leefomgeving Schiphol geld beschikbaar gekomen. Daar is een plan uit voortgekomen en dat heeft uiteindelijk tot dit pand geleid."

Impuls voor de sportverenigingen

Vooral de lokale sportverenigingen zijn verheugd met het nieuwe dorpshuis. Het is namelijk voorzien van een grote sportzaal. "Alle balsporten, maar ook judo en badminton kan hier allemaal gegeven worden", vertelt voorzitter van de sportvereniging Frank Gerritse met een grote glimlach.

"We zijn er superblij mee. In het vorige pand hadden we alleen een gymzaal. Nu hebben we vier keer zoveel ruimte." Ook de biljartvereniging klaagt allerminst: ook zij een prachtige ruimte toebedeeld. "Het is fantastisch hier", glundert Wim Juwett, voorzitter van de biljartvereniging. "We hebben digitale scoreborden, keuhouders, tapijt op de vloer. Wat wil je nog meer?" 

Het is overigens niet zonder slag of stoot dat het nieuwe dorpshuis gerealiseerd werd. Door bezwaarmakers en procedurefouten was de komst van het pand lange tijd onzeker. "We hebben er hard voor gevochten", aldus Gerritse van de sportvereniging. "Maar het is het waard geweest. Er staat iets moois nu en daar zijn we apetrots op."

Volgens een oudere bewoner die buiten getuige is van het doorknippen van het lint als moment van officiële opening, had het allemaal niet zo lang mogen duren. "Het is jammer, het had best een paar jaar eerder gekund", zo vertelt 'ie. "Maar goed, beter laat dan nooit. En ik heb goede hoop dat dit pand de komende vijftig jaar meekan."

Bij de GGD in de stad zijn 141 besmettingen met apenpokken bekend. Dat blijkt uit een brief van wethouder Shula Rijxman (Publieke Gezondheid en Preventie). 

Er is sprake van een 'stijgende lijn' van het aantal besmettingen. Dat komt volgens Rijxman omdat de tijd die verstrijkt tussen de besmetting en de eerste symptomen van de ziekte met een tot drie weken relatief lang is. "Het gaat hier duidelijk niet om een exponentiële groei, waar bij corona wel sprake van was", stelt de wethouder.

Tot gisteren zijn er 238 mensen getest. In 141 van die gevallen ging het dus inderdaad om een besmetting met het apenpokkenvirus. 140 keer ging het om mannen die seks hebben met mannen, op een uitzondering na. "Recent is er een besmetting vastgesteld, die afwijkt van deze trend", schrijft Rijxman. 

Om nieuwe besmettingen te voorkomen is er naast de mogelijkheid tot testen, diagnose en bron- en contactonderzoek ook met voorlichting gestart. Zo zijn er posters in horecazaken en op sekslocaties opgehangen en zijn in de datingapps GrindR en Hornet meldingen over apenpokken te zien.

"Voor zo ver nu bekend is een besmetting met het virus voor de meeste mensen niet gevaarlijk, maar is het wel erg vervelend", schrijft Rijxman. "De verschijnselen lijken op die van een besmetting met pokken, maar verloopt in het algemeen veel milder. Een infectie met het monkeypoxvirus leidt onder andere tot (uitgebreide) huidafwijkingen, jeuk en pijnlijke opzetting van lymfeklieren."

Ze raadt Amsterdammers met vragen en zorgen aan om de GGD te bellen.

De Stichting Pride Amsterdam is niet in staat tot zelfreflectie en luistert niet goed. Dat komt naar voren in gesprekken die NH Nieuws voerde met een deel van de Amsterdamse regenboog gemeenschap, waar onvrede bestaat over de organisator van het jaarlijkse Pride-feest. Een nieuw onderzoek legt de frustraties bloot.

Voor het eerst in drie jaar barst begin augustus weer een ouderwetse Amsterdamse Pride los. Met optredens en evenementen door de hele stad, de snel populairder wordende Pride Walk en natuurlijk de botenparade, de grote publiekstrekker op de laatste zaterdag.

Het merendeel van de feestvierders en deelnemers geniet al jaren met volle teugen van de Pride. Maar sommige Amsterdammers die actief zijn in lhbti+ kringen zien het knarsetandend aan. Zij zien een evenement dat niet met zijn tijd is meegegaan, georganiseerd door een organisatie die volgens hen dikwijls de verkeerde zaken centraal stelt: zichzelf.

Generatieconflict

Iline Ceelen deed onderzoek naar de botenparade en de Pride-week voor haar master sociologie aan de Vrije Universiteit, in opdracht van de Stichting Pride Amsterdam. Aan de hand van gesprekken met zo’n vijftig Amsterdammers uit de lhbti+ gemeenschap stelt Ceelen vijf onderwerpen vast waar het knelt en schuurt. Eén van die spanningsvelden betreft de stichting zelf, dat sinds 2014 de Pride-week in de hoofdstad organiseert.

Ceelen: “In de gesprekken kwam naar voren dat er spanning zit tussen de gemeenschap en de directie van de Stichting Pride Amsterdam. Sommigen vinden dat hun verhaal niet wordt gehoord, of dat ze geen toegang krijgen om hun verhaal te vertellen. Anderen hebben een nare ervaring gehad, waardoor ze geen vertrouwen meer hebben in de organisatie.”

Een veelgehoorde klacht is dat de directie de generatie van nu niet begrijpt. “De gemeenschap is de afgelopen dertig jaar veel diverser geworden”, zegt Ceelen. In de jaren negentig stond de strijd om gelijke rechten nog centraal. Nu spelen er andere thema’s, waarin het meer draait om acceptatie om af te wijken van de norm. “De nieuwe generatie kijkt anders tegen de problemen aan. Zij willen juist de ruimte krijgen om anders te kunnen zijn. De directie begrijpt de huidige tijdsgeest niet.” Een generatieconflict dus, waarin de directie het verwijt krijgt de taal van de nieuwe lichting niet te spreken en hun problemen niet te begrijpen.

Het vraagstuk of de Pride en de botenparade een feest of een protest moeten zijn, speelt al langer:

Nieuw beleid

Het onderzoek van Ceelen komt op een interessant moment. Niet alleen kiest de gemeente later dit jaar wie de Pride de komende jaren mag gaan organiseren, ook zijn ambtenaren de afgelopen maanden bezig geweest met het opnieuw vormgeven van het Pride-beleid. Hiervoor zijn gesprekken gevoerd met leden uit de gemeenschap, van wie een aanzienlijk deel uit de activistische hoek. Het college en de gemeenteraad moeten zich nog buigen over dat beleid, dat in het najaar wordt vastgesteld.

Wel zijn de hoofdlijnen van het aangepaste beleid al bekend. Daarin staat dat de organisatie van de Pride meer ruimte moet bieden aan gemarginaliseerde groepen, zoals de transgemeenschap en groepen van kleur. Daarmee krijgt de roep uit de gemeenschap gestalte om de aandacht en doelgroep van de Pride te verbreden.

Ook opgenomen in de hoofdlijnen: een aantal nieuwe eisen voor de organiserende partij. Zo komt er meer toezicht, bijvoorbeeld in de vorm van een raad van toezicht, een klachtenprocedure en er wordt een klachtencommissie ingesteld. In gesprekken die NH Nieuws voerde met actieve leden van de gemeenschap worden die eisen gezien als een broodnodig controlemechanisme, dat tot op heden ontbrak. Zij vinden al tijden dat de Pride meer om de regenboog gemeenschap moet gaan, en minder over de stichting zelf, maar konden die kritiek tot nu toe niet goed kwijt. Veel van die kritiek richt zich nadrukkelijk op de directeur van de Stichting Pride Amsterdam, Lucien Spee.

Briljante Bullebak

Het is 2011 en Irene Hemelaar is directeur van ProGay, de stichting die op dat moment de Pride organiseert. Lucien Spee meldt zich bij haar op kantoor: hij heeft tijd over en wil helpen. “Hij werkte drie dagen per week voor een investeerder, zat er financieel goed bij en wilde graag iets terugdoen voor de maatschappij.” Aanvankelijk verloopt de samenwerking met Spee goed, mede door zijn uitstekende zakelijke instincten. “Weet je, sommige mensen zijn gewoon briljant. Lucien ís briljant. Van iedere euro maakt hij er tien en hij werkt ongelooflijk hard.”

Spee en Hemelaar stappen niet lang daarna uit ProGay en beginnen Amsterdam Gay Pride, tegenwoordig de Stichting Pride Amsterdam. In 2014 halen zij de concessie binnen om de Pride te mogen organiseren. Ze worden allebei directeur en behalen mooie successen, maar later gaat het toch knetteren tussen de twee. “Lucien ziet een manier en dat is dan ook het pad dat bewandeld moet worden. Dat heeft veel opgeleverd. Maar als hij zijn zin niet krijgt, kan hij een bullebak zijn.”

Amsterdammers die actief zijn in lhbti+ organisaties vertellen over vervelende ervaringen met de stichting en de directeur. Sommigen doen anoniem hun verhaal, omdat ze zeggen bang te zijn voor de gevolgen als ze met naam en toenaam hun verhaal doen.

“Af en toe klopten ze bij ons aan omdat ze hoopten op onze publieke steunbetuiging, bijvoorbeeld als ze hun aanvraag deden voor de evenementenvergunning bij de gemeente”, vertelt een voormalig bestuurslid van een belangenvereniging. “Wij hoopten dat ze in ruil voor onze steun ook veranderingen zouden doorvoeren op het gebied van inclusiviteit. Dat gebeurde niet. Dus de laatste keer dat zo’n verzoek kwam, appte ik Lucien dat wij neutraal zouden blijven. Lucien is met mijn appje naar het bestuur gegaan, dat laaiend reageerde. Wij hadden toen al een plek gekregen in de volgende botenparade, waarvoor al een act en een uitdossing geregeld was, maar dat kon toen ineens niet meer. We mochten alleen met een minimale uitvoering van de boot meevaren. Toen dachten wij: oké, zo werkt het dus. Sindsdien zijn we nooit meer door de loting gekomen.”

Een andere activist en organisator die veel met de Pride samenwerkt: “In een gesprek met Lucien werd me aan het begin een subsidie toegezegd. Toen ik later in het gesprek wat kritische punten maakte, begon hij me uit te kafferen en dreigde hij: ‘Wil je dat geld nou hebben of niet?!’ Terwijl hij net toe had gezegd dat het op de begroting stond! Dat is intimidatie. Lucien is een geldtovenaar en een goede zakenman, dat klopt. Maar hij mist het sociale en kan niet met kritiek omgaan.”

Anderen storen zich aan het uitdelen van VIP-bandjes en de feestjes in The Grand, een hotel aan de Prinsengracht. 

In gesprekken die Ceelen voerde voor haar onderzoek wordt de stichting gezien als erg machtig. "De directie is een beetje een dictator, die bepaalt wat er wel en niet gebeurt", aldus een geïnterviewde. "Ze zijn de band met de gemeenschap totaal kwijt." Ceelen benadrukt dat ze in haar onderzoek niet specifiek naar namen heeft gezocht, maar bevestigt dat de naam van de directeur vaak is genoemd.

Alleskunner in een slangenkuil

Tegelijkertijd wijzen veel geïnterviewden op de moeilijke omstandigheden waarin Spee en de stichting hun werk doen: in een gefragmenteerd landschap waarin ondernemers, belangenclubs en activisten vechten voor hun zaak. Niet voor niets stelt masterstudent Ceelen in haar onderzoek vast dat ook de onderlinge verdeeldheid in de gemeenschap veel spanningen veroorzaakt. “Het klopt dat Lucien vanuit zijn ego kan reageren”, vertelt iemand die al jarenlang met de stichting werkt. “Maar hij krijgt wel dingen gedáán. ”Alle geïnterviewden bevestigen: ‘het is een slangenkuil, ga er maar aanstaan’. Daarnaast wijzen velen op de waarderings- en bezoekerscijfers onder het brede publiek, die al jaren torenhoog zijn.

Siep de Haan was de grote man achter Gay Business Amsterdam, dat de Pride van 1996 tot 2005 organiseerde. “Ik ken het wespennest waar zo’n organisatie in kan komen. Het is onmogelijk het alle mensen naar de zin te maken.” Hij kijkt met ontzag hoe de Stichting Pride Amsterdam te werk gaat, hoe die met de tijd meegaat onder leiding van alleskunner Spee. “Dat je al die ballen in de lucht houdt - alleen maar respect. En nee, niet alles gaat goed, maar er mag ook best eens wat aandacht naar wat wél goed gaat. Mijn ervaringen met de stichting zijn in elk geval alleen maar positief.”

Binnen de stichting werken verschillende commissievoorzitters goed samen met Spee. “Wij hadden onlangs een aanvaring met hem”, vertelt Constance Steenkamp-Faaij van Women & Pride. “Maar daar zijn we uitgekomen.” Marco Altena van de jongerencommissie: “Ik werk prettig met hem samen. Hij kan streng zijn maar ik krijg veel ruimte om zelf onze koers te bepalen.” Wel herkennen ze allebei de moeilijkheden die er zijn met het bereiken van bepaalde doelgroepen binnen de gemeenschap. Steenkamp-Faaij: “Ik vind dat erg jammer, daar werken we ook hard aan. Maar het is ook andersom: de deur van de stichting staat open, maar je moet er wel zelf doorheen lopen.”

Ook oud-directeur Hemelaar wil dat er erkenning is voor alles wat Spee en de zijnen voor elkaar krijgen. “Ik zou me in de handjes knijpen met een directeur als Lucien. En hij groeit zelf ook als persoon, hè. Dat hij tegenwoordig hij/hem achter zijn naam heeft staan in mails en op Instagram - dat had ik een paar jaar geleden nooit voor mogelijk gehouden.”

Verder zijn er veel tekenen dat de stichting zich de kritieken wel degelijk aantrekt. In de directie, het bestuur en onder de Pride-ambassadeurs is steeds meer diversiteit in kleur, geaardheid en gender. Ook probeert de stichting in kaart te brengen welke delen van de community over het hoofd worden gezien. In juni stelde de stichting 25.000 euro extra beschikbaar voor ‘groepen waarmee we nog niet samenwerken’. Dat actievoerders dat zien als bewijs dat de stichting de gemeenschap dus niet goed kent, is voor meerdere sprekers een voorbeeld hoe lastig het navigeren is voor de stichting: “Je kan het eigenlijk nooit goed doen.”

Horeca

Maar er is een andere groep die het regelmatig aan de stok heeft met de stichting: de horeca. Tijdens de Pride missen zij de vrijheid om zelf een deel van hun zaken te regelen. Sommige ondernemers willen niet meer onder de parapluvergunning van de stichting vallen en regelen zaken als de schoonmaak en beveiliging liever zelf. Het is een vete die soms publiekelijk wordt uitgevochten. Als een deel van de Reguliersdwarssstraat, dé homouitgaansstraat bij uitstek, onder de parapluvergunning wil uitkomen, spreekt Spee in een Parool-interview uit 2017 van ‘een heel vervelend spel over onze rug heen’.

Later worden de verhoudingen nog stekeliger, blijkt uit een mailwisseling die NH Nieuws heeft ingezien. Het begint met een discussiestuk van drie pagina’s, waarin twee ondernemers de gemeente een voorzet geven voor een nieuwe Pride.

Spee lijkt dit te ervaren als een poging zijn gezag te ondermijnen. Hij brengt de leden van de horecacommissie van de Stichting Pride Amsterdam op de hoogte van het discussiestuk, waarbij hij sommige punten uit het stuk aanhaalt - niet als discussiepunten, maar als adviezen aan de gemeente. Hij kiest gevoelige punten uit, zoals het wijzigen van de route van de botenparade en om eens een doordeweekse dag te overwegen. Spee schrijft: “Ik denk dat onze community in het algemeen en jullie als (roze)ondernemers in het bijzonder niet heel blij zullen zijn indien de gemeente deze adviezen overneemt.”

Spee haalt ook publiekelijk uit, in zijn column in het blad Gay News in de herfst van 2020. “Deze mensen zien hun kans schoon in hun poging onze Pride in zijn huidige vorm om zeep te helpen.” Ze worden niet bij naam genoemd, maar wel benoemd als twee homoseksuele ondernemersverenigingsvoorzitters. Die reageren daarop in een mail: de column vinden zijn een ‘zeer bewuste poging om ons te beschadigen.’

Onder druk van het bestuur van de Pride haalt Lucien uiteindelijk bakzeil in een latere mail. “Hoewel mijn bestuur goed begrijpt dat ik geïrriteerd was en de actie van de heren bij mij als een ‘couppoging’ kon overkomen, vond ze tegelijkertijd mijn reactie daaromtrent niet handig voor een soepele samenwerking. Dat is uiteraard nooit mijn bedoeling geweest.”

Tussen één van de ondernemers is het eerder, in oktober 2019, al eens tot een stevige woordenwisseling gekomen, bij een openbare evaluatie van de botenparade en het feest op het Amstelveld. Als de ruzie een kookpunt bereikt, verheft Spee ten overstaan van een volle zaal zijn stem: “Ik ben mister Gay Pride!” Dit voorval is door meerdere aanwezigen bevestigd.

Portretfoto's

Criticasters menen een patroon te zien: de stichting en de directeur zouden zichzelf teveel centraal stellen in plaats van de gemeenschap. Een laatste voorbeeld stamt uit 2020. Als de botenparade door corona niet doorgaat, vraagt de stichting bij de gemeente een subsidie aan voor 80 abri’s. Elke deelnemende organisatie van de botenparade krijgt op de eigen poster de mogelijkheid haar boodschap uitdragen, staat in de aanvraag. De subsidie wordt toegekend, maar op de uiteindelijke abri’s staan 80 portretfoto’s. Onder de geportretteerden: directeur Spee en enkele bestuursleden van de Pride.

Stichting Pride Amsterdam kijkt ondertussen vooruit en benadrukt doorlopend met alle partners te willen samenwerken. Onlangs kwam het met de horeca tot een compromis: organisatoren van straatfeesten mogen dit jaar zelf hun beveiliging regelen. En het thema van de Pride dit jaar is: My Gender, My Pride. Een uitgesproken progressief thema, waaruit spreekt dat de stichting luistert naar wat er leeft in activistische kringen. Toch lijkt bij een deel van juist deze groep het vertrouwen in de stichting nagenoeg weg. Masterstudent Ceelen denkt dat het moeilijk wordt dat te herstellen. “Er is heel veel fout gelopen de afgelopen jaren. Hierdoor is ook geen samenwerking meer mogelijk tussen directie en bepaalde organisaties. Dan sta je ineens tegenover elkaar. En daar staan we nu.”

En Spee zelf? Die is de kritiek wel gewend. In april dit jaar deelt hij nog een kritisch opiniestuk over de botenparade op Instagram. “We gaan verder waar we voor corona gebleven zijn”, verzucht hij in het onderschrift. “Ik was even vergeten hoe het voelde.”

De Stichting Pride Amsterdam is niet in staat tot zelfreflectie en luistert niet goed. Dat komt naar voren in gesprekken die NH Nieuws voerde met een deel van de Amsterdamse regenboog gemeenschap, waar onvrede bestaat over de organisator van het jaarlijkse Pride-feest. Een nieuw onderzoek legt de frustraties bloot.

Voor het eerst in drie jaar barst begin augustus weer een ouderwetse Amsterdamse Pride los. Met optredens en evenementen door de hele stad, de snel populairder wordende Pride Walk en natuurlijk de botenparade, de grote publiekstrekker op de laatste zaterdag.

Het merendeel van de feestvierders en deelnemers geniet al jaren met volle teugen van de Pride. Maar sommige Amsterdammers die actief zijn in lhbti+ kringen zien het knarsetandend aan. Zij zien een evenement dat niet met zijn tijd is meegegaan, georganiseerd door een organisatie die volgens hen dikwijls de verkeerde zaken centraal stelt: zichzelf.

Generatieconflict

Iline Ceelen deed onderzoek naar de botenparade en de Pride-week voor haar master sociologie aan de Vrije Universiteit, in opdracht van de Stichting Pride Amsterdam. Aan de hand van gesprekken met zo’n vijftig Amsterdammers uit de lhbti+ gemeenschap stelt Ceelen vijf onderwerpen vast waar het knelt en schuurt. Eén van die spanningsvelden betreft de stichting zelf, dat sinds 2014 de Pride-week in de hoofdstad organiseert.

Ceelen: “In de gesprekken kwam naar voren dat er spanning zit tussen de gemeenschap en de directie van de Stichting Pride Amsterdam. Sommigen vinden dat hun verhaal niet wordt gehoord, of dat ze geen toegang krijgen om hun verhaal te vertellen. Anderen hebben een nare ervaring gehad, waardoor ze geen vertrouwen meer hebben in de organisatie.”

Een veelgehoorde klacht is dat de directie de generatie van nu niet begrijpt. “De gemeenschap is de afgelopen dertig jaar veel diverser geworden”, zegt Ceelen. In de jaren negentig stond de strijd om gelijke rechten nog centraal. Nu spelen er andere thema’s, waarin het meer draait om acceptatie om af te wijken van de norm. “De nieuwe generatie kijkt anders tegen de problemen aan. Zij willen juist de ruimte krijgen om anders te kunnen zijn. De directie begrijpt de huidige tijdsgeest niet.” Een generatieconflict dus, waarin de directie het verwijt krijgt de taal van de nieuwe lichting niet te spreken en hun problemen niet te begrijpen.

Het vraagstuk of de Pride en de botenparade een feest of een protest moeten zijn, speelt al langer:

Nieuw beleid

Het onderzoek van Ceelen komt op een interessant moment. Niet alleen kiest de gemeente later dit jaar wie de Pride de komende jaren mag gaan organiseren, ook zijn ambtenaren de afgelopen maanden bezig geweest met het opnieuw vormgeven van het Pride-beleid. Hiervoor zijn gesprekken gevoerd met leden uit de gemeenschap, van wie een aanzienlijk deel uit de activistische hoek. Het college en de gemeenteraad moeten zich nog buigen over dat beleid, dat in het najaar wordt vastgesteld.

Wel zijn de hoofdlijnen van het aangepaste beleid al bekend. Daarin staat dat de organisatie van de Pride meer ruimte moet bieden aan gemarginaliseerde groepen, zoals de transgemeenschap en groepen van kleur. Daarmee krijgt de roep uit de gemeenschap gestalte om de aandacht en doelgroep van de Pride te verbreden.

Ook opgenomen in de hoofdlijnen: een aantal nieuwe eisen voor de organiserende partij. Zo komt er meer toezicht, bijvoorbeeld in de vorm van een raad van toezicht, een klachtenprocedure en er wordt een klachtencommissie ingesteld. In gesprekken die NH Nieuws voerde met actieve leden van de gemeenschap worden die eisen gezien als een broodnodig controlemechanisme, dat tot op heden ontbrak. Zij vinden al tijden dat de Pride meer om de regenboog gemeenschap moet gaan, en minder over de stichting zelf, maar konden die kritiek tot nu toe niet goed kwijt. Veel van die kritiek richt zich nadrukkelijk op de directeur van de Stichting Pride Amsterdam, Lucien Spee.

Briljante Bullebak

Het is 2011 en Irene Hemelaar is directeur van ProGay, de stichting die op dat moment de Pride organiseert. Lucien Spee meldt zich bij haar op kantoor: hij heeft tijd over en wil helpen. “Hij werkte drie dagen per week voor een investeerder, zat er financieel goed bij en wilde graag iets terugdoen voor de maatschappij.” Aanvankelijk verloopt de samenwerking met Spee goed, mede door zijn uitstekende zakelijke instincten. “Weet je, sommige mensen zijn gewoon briljant. Lucien ís briljant. Van iedere euro maakt hij er tien en hij werkt ongelooflijk hard.”

Spee en Hemelaar stappen niet lang daarna uit ProGay en beginnen Amsterdam Gay Pride, tegenwoordig de Stichting Pride Amsterdam. In 2014 halen zij de concessie binnen om de Pride te mogen organiseren. Ze worden allebei directeur en behalen mooie successen, maar later gaat het toch knetteren tussen de twee. “Lucien ziet een manier en dat is dan ook het pad dat bewandeld moet worden. Dat heeft veel opgeleverd. Maar als hij zijn zin niet krijgt, kan hij een bullebak zijn.”

Amsterdammers die actief zijn in lhbti+ organisaties vertellen over vervelende ervaringen met de stichting en de directeur. Sommigen doen anoniem hun verhaal, omdat ze zeggen bang te zijn voor de gevolgen als ze met naam en toenaam hun verhaal doen.

“Af en toe klopten ze bij ons aan omdat ze hoopten op onze publieke steunbetuiging, bijvoorbeeld als ze hun aanvraag deden voor de evenementenvergunning bij de gemeente”, vertelt een voormalig bestuurslid van een belangenvereniging. “Wij hoopten dat ze in ruil voor onze steun ook veranderingen zouden doorvoeren op het gebied van inclusiviteit. Dat gebeurde niet. Dus de laatste keer dat zo’n verzoek kwam, appte ik Lucien dat wij neutraal zouden blijven. Lucien is met mijn appje naar het bestuur gegaan, dat laaiend reageerde. Wij hadden toen al een plek gekregen in de volgende botenparade, waarvoor al een act en een uitdossing geregeld was, maar dat kon toen ineens niet meer. We mochten alleen met een minimale uitvoering van de boot meevaren. Toen dachten wij: oké, zo werkt het dus. Sindsdien zijn we nooit meer door de loting gekomen.”

Een andere activist en organisator die veel met de Pride samenwerkt: “In een gesprek met Lucien werd me aan het begin een subsidie toegezegd. Toen ik later in het gesprek wat kritische punten maakte, begon hij me uit te kafferen en dreigde hij: ‘Wil je dat geld nou hebben of niet?!’ Terwijl hij net toe had gezegd dat het op de begroting stond! Dat is intimidatie. Lucien is een geldtovenaar en een goede zakenman, dat klopt. Maar hij mist het sociale en kan niet met kritiek omgaan.”

Anderen storen zich aan het uitdelen van VIP-bandjes en de feestjes in The Grand, een hotel aan de Prinsengracht. 

In gesprekken die Ceelen voerde voor haar onderzoek wordt de stichting gezien als erg machtig. "De directie is een beetje een dictator, die bepaalt wat er wel en niet gebeurt", aldus een geïnterviewde. "Ze zijn de band met de gemeenschap totaal kwijt." Ceelen benadrukt dat ze in haar onderzoek niet specifiek naar namen heeft gezocht, maar bevestigt dat de naam van de directeur vaak is genoemd.

Alleskunner in een slangenkuil

Tegelijkertijd wijzen veel geïnterviewden op de moeilijke omstandigheden waarin Spee en de stichting hun werk doen: in een gefragmenteerd landschap waarin ondernemers, belangenclubs en activisten vechten voor hun zaak. Niet voor niets stelt masterstudent Ceelen in haar onderzoek vast dat ook de onderlinge verdeeldheid in de gemeenschap veel spanningen veroorzaakt. “Het klopt dat Lucien vanuit zijn ego kan reageren”, vertelt iemand die al jarenlang met de stichting werkt. “Maar hij krijgt wel dingen gedáán. ”Alle geïnterviewden bevestigen: ‘het is een slangenkuil, ga er maar aanstaan’. Daarnaast wijzen velen op de waarderings- en bezoekerscijfers onder het brede publiek, die al jaren torenhoog zijn.

Siep de Haan was de grote man achter Gay Business Amsterdam, dat de Pride van 1996 tot 2005 organiseerde. “Ik ken het wespennest waar zo’n organisatie in kan komen. Het is onmogelijk het alle mensen naar de zin te maken.” Hij kijkt met ontzag hoe de Stichting Pride Amsterdam te werk gaat, hoe die met de tijd meegaat onder leiding van alleskunner Spee. “Dat je al die ballen in de lucht houdt - alleen maar respect. En nee, niet alles gaat goed, maar er mag ook best eens wat aandacht naar wat wél goed gaat. Mijn ervaringen met de stichting zijn in elk geval alleen maar positief.”

Siep de Haan zet zich nog steeds in voor de Pride, onder meer op het gebied van cultuur:

Binnen de stichting werken verschillende commissievoorzitters goed samen met Spee. “Wij hadden onlangs een aanvaring met hem”, vertelt Constance Steenkamp-Faaij van Women & Pride. “Maar daar zijn we uitgekomen.” Marco Altena van de jongerencommissie: “Ik werk prettig met hem samen. Hij kan streng zijn maar ik krijg veel ruimte om zelf onze koers te bepalen.” Wel herkennen ze allebei de moeilijkheden die er zijn met het bereiken van bepaalde doelgroepen binnen de gemeenschap. Steenkamp-Faaij: “Ik vind dat erg jammer, daar werken we ook hard aan. Maar het is ook andersom: de deur van de stichting staat open, maar je moet er wel zelf doorheen lopen.”

Ook oud-directeur Hemelaar wil dat er erkenning is voor alles wat Spee en de zijnen voor elkaar krijgen. “Ik zou me in de handjes knijpen met een directeur als Lucien. En hij groeit zelf ook als persoon, hè. Dat hij tegenwoordig hij/hem achter zijn naam heeft staan in mails en op Instagram - dat had ik een paar jaar geleden nooit voor mogelijk gehouden.”

Verder zijn er veel tekenen dat de stichting zich de kritieken wel degelijk aantrekt. In de directie, het bestuur en onder de Pride-ambassadeurs is steeds meer diversiteit in kleur, geaardheid en gender. Ook probeert de stichting in kaart te brengen welke delen van de community over het hoofd worden gezien. In juni stelde de stichting 25.000 euro extra beschikbaar voor ‘groepen waarmee we nog niet samenwerken’. Dat actievoerders dat zien als bewijs dat de stichting de gemeenschap dus niet goed kent, is voor meerdere sprekers een voorbeeld hoe lastig het navigeren is voor de stichting: “Je kan het eigenlijk nooit goed doen.”

Horeca

Maar er is een andere groep die het regelmatig aan de stok heeft met de stichting: de horeca. Tijdens de Pride missen zij de vrijheid om zelf een deel van hun zaken te regelen. Sommige ondernemers willen niet meer onder de parapluvergunning van de stichting vallen en regelen zaken als de schoonmaak en beveiliging liever zelf. Het is een vete die soms publiekelijk wordt uitgevochten. Als een deel van de Reguliersdwarssstraat, dé homouitgaansstraat bij uitstek, onder de parapluvergunning wil uitkomen, spreekt Spee in een Parool-interview uit 2017 van ‘een heel vervelend spel over onze rug heen’.

Later worden de verhoudingen nog stekeliger, blijkt uit een mailwisseling die NH Nieuws heeft ingezien. Het begint met een discussiestuk van drie pagina’s, waarin twee ondernemers de gemeente een voorzet geven voor een nieuwe Pride.

Spee lijkt dit te ervaren als een poging zijn gezag te ondermijnen. Hij brengt de leden van de horecacommissie van de Stichting Pride Amsterdam op de hoogte van het discussiestuk, waarbij hij sommige punten uit het stuk aanhaalt - niet als discussiepunten, maar als adviezen aan de gemeente. Hij kiest gevoelige punten uit, zoals het wijzigen van de route van de botenparade en om eens een doordeweekse dag te overwegen. Spee schrijft: “Ik denk dat onze community in het algemeen en jullie als (roze)ondernemers in het bijzonder niet heel blij zullen zijn indien de gemeente deze adviezen overneemt.”

Spee haalt ook publiekelijk uit, in zijn column in het blad Gay News in de herfst van 2020. “Deze mensen zien hun kans schoon in hun poging onze Pride in zijn huidige vorm om zeep te helpen.” Ze worden niet bij naam genoemd, maar wel benoemd als twee homoseksuele ondernemersverenigingsvoorzitters. Die reageren daarop in een mail: de column vinden zijn een ‘zeer bewuste poging om ons te beschadigen.’

Onder druk van het bestuur van de Pride haalt Lucien uiteindelijk bakzeil in een latere mail. “Hoewel mijn bestuur goed begrijpt dat ik geïrriteerd was en de actie van de heren bij mij als een ‘couppoging’ kon overkomen, vond ze tegelijkertijd mijn reactie daaromtrent niet handig voor een soepele samenwerking. Dat is uiteraard nooit mijn bedoeling geweest.”

Tussen één van de ondernemers is het eerder, in oktober 2019, al eens tot een stevige woordenwisseling gekomen, bij een openbare evaluatie van de botenparade en het feest op het Amstelveld. Als de ruzie een kookpunt bereikt, verheft Spee ten overstaan van een volle zaal zijn stem: “Ik ben mister Gay Pride!” Dit voorval is door meerdere aanwezigen bevestigd.

Portretfoto's

Criticasters menen een patroon te zien: de stichting en de directeur zouden zichzelf teveel centraal stellen in plaats van de gemeenschap. Een laatste voorbeeld stamt uit 2020. Als de botenparade door corona niet doorgaat, vraagt de stichting bij de gemeente een subsidie aan voor 80 abri’s. Elke deelnemende organisatie van de botenparade krijgt op de eigen poster de mogelijkheid haar boodschap uitdragen, staat in de aanvraag. De subsidie wordt toegekend, maar op de uiteindelijke abri’s staan 80 portretfoto’s. Onder de geportretteerden: directeur Spee en enkele bestuursleden van de Pride.

Stichting Pride Amsterdam kijkt ondertussen vooruit en benadrukt doorlopend met alle partners te willen samenwerken. Onlangs kwam het met de horeca tot een compromis: organisatoren van straatfeesten mogen dit jaar zelf hun beveiliging regelen. En het thema van de Pride dit jaar is: My Gender, My Pride. Een uitgesproken progressief thema, waaruit spreekt dat de stichting luistert naar wat er leeft in activistische kringen. Toch lijkt bij een deel van juist deze groep het vertrouwen in de stichting nagenoeg weg. Masterstudent Ceelen denkt dat het moeilijk wordt dat te herstellen. “Er is heel veel fout gelopen de afgelopen jaren. Hierdoor is ook geen samenwerking meer mogelijk tussen directie en bepaalde organisaties. Dan sta je ineens tegenover elkaar. En daar staan we nu.”

En Spee zelf? Die is de kritiek wel gewend. In april dit jaar deelt hij nog een kritisch opiniestuk over de botenparade op Instagram. “We gaan verder waar we voor corona gebleven zijn”, verzucht hij in het onderschrift. “Ik was even vergeten hoe het voelde.”

Het zal vandaag een spectaculair gezicht zijn als er weer honderden paarden denderen door het Dijkgatbos in Wieringerwerf. Twee jaar op rij waren er vanwege corona beperkingen voor het publiek en de deelnemers, maar nu is het weer zoals vanouds.

Er doen 200 deelnemers aan mee, iets minder dan eerdere jaren. "Maar dat komt omdat er tegelijkertijd een cross in Zuid-Holland is", legt Sandra Munster van SGW Dijkgatbos uit. De deelnemers moeten eerst een dressuurproef doen en daarna het springconcours. Pas als ze het goed genoeg hebben gedaan, mogen ze voor de SamenGesteldeWedstrijd het bos in.

Wortels en kool

Juist die cross in het bos maakt het zo spectaculair voor zowel de deelnemers als het publiek. Vanwege de bijzondere obstakels, bijvoorbeeld. "Zo staat er een bankje met gekleurde kussens waar ze overheen moeten, maar ook een hindernis in de vorm van kuubkisten. Hij is niet hoog, maar wel helemaal gevuld met wortels en kool. Het is de uitdaging om het paard daar overheen te krijgen door hem te laten focussen en dan te springen."

Maar ook de waterpartijen zorgen voor spetterende acties van de ruiters met hun paard.

Voor de wedstrijd zijn er meer dan 150 vrijwilligers in touw. Publiek mag overal staan, zowel bij de start als diep in het bos. Het parcours is twee kilometer lang. "Je mag overal lopen. Alleen als er een paard komt, moet je aan de kant. Een vrijwilliger fluit als er eentje aankomt."

Eventing

De lokale trots zijn de zussen Maartje en Bregje Lont uit Wieringerwerf, die Nederlands kampioen eventing zijn geworden, elk in een andere pony-klasse. Zij doen dit weekend ook mee aan de cross.

De cross is vandaag en morgen, de wedstrijden in het Dijkgatbos zijn elke dag van zo'n 10.00 uur tot 15.30 uur. De dressuur- en springwedstrijden starten daarvoor.

Het dorp is niet langer dan 300 meter en telt minder dan 100 inwoners. Duizenden jongeren gingen er jarenlang naar 'Loos' en anderen genieten nog altijd van de optredens in het Theaterkerkje. Dit weekend is het vooral feest. Want Wadway bestaat 1000 jaar. Reden voor een geschiedenislesje, gegeven door Ben Wester.  

Oorspronkelijk was het jaar 2020 bekroond tot jubilieumjaar van het West-Friese gehucht. Maar corona gooide tot twee keer toe roet in het eten. Nu gaat het er alsnog van komen: dit weekend staat het dorp in het teken van het 1000-jarig bestaan van Wadway. En dat moet groots gevierd worden, vindt Ben Wester. Samen met Patrick van der Linde, Koos Blauw, Sam Broers en John Groen vormt hij het feestcomité.

Zelf woont Wester er pas sinds 1995, zijn vrouw is er geboren. "Ze woont nog steeds in haar geboortehuis." Maar hoe is het dorp – dat nog niet eens 100 inwoners telt – ontstaan, gezien de rijke historie? 

Drassig veenmoeras

West-Friesland bestond uit een drassig veenmoeras, van zo'n één meter dik. Volgens Wester begint de 'jaartelling' met de allereerste pionier die zijn schop in het natte veen zette om er vruchtbare grond van te maken. "Wanneer Wadway echt begon, weten we natuurlijk niet. De eerste historische vermelding dateert van de Middeleeuwen", weet Wester.

Die is teruggevonden in de abdij van Egmond. Uit deze documenten – die dateren uit 1080 –blijkt dat er toen al een kleine gemeenschap was, met een houten kerk of kapel. "Als we toen al werden vermeld, dan bestaat Wadway al een tijdje. En die ontginning verliep van oost naar west. En omdat Wognum dateert van de tiende en Spanbroek van de twaalfde eeuw, moet Wadway ergens in de elfde eeuw zijn ontstaan", rekent Wester uit. "Het moet er precies tussenin zitten."

Wanneer gevraagd wordt naar wat Wadway zo bijzonder maakt, hoeft Wester niet lang na te denken. Want Madway heeft in de loop der jaren een reputatie van zelfstandigheid opgebouwd. "Rond 1798 riep Lodewijk Napoleon de Bataafse Republiek uit. Dorpen en steden stonden toen voor de keuze om zich daar bij aan te sluiten. Maar Wadway deed daar niet aan mee, vandaar die bijnaam 'de Republiek'."

Ook is Wadway inmiddels een 'kunstenaarsdorp' geworden, stelt Wester. Zo staat hier de monumentale Theaterkerk. "Daar hebben grootheden als Youp van 't Hek en Neerlands Hoop opgetreden. Hier begon hun carrière."

300 meter 

Terwijl omliggende dorpen uit hun voegen barsten, is Wadway altijd hetzelfde gebleven. "Dat is vrij uniek. De straat is maar 300 meter lang, dan ben je er alweer doorheen. Als je het bordje ziet, moet je altijd even remmen. Zo klein is het."

Vroeger kende het dorp nog een bakker, smit of schoenmaker. Maar die verdwenen langzamerhand. Ook café De Vriendschap moest eraan geloven. Maar ondanks dat 'Loos' in 2019 haar deuren moest sluiten, bleef de gemeenschap springlevend. "'We gaan naar Loos’, was een ingeburgerde uitdrukking die de jeugd uit een groot deel van West-Friesland vaak gebruikte. Elke zaterdag werd het café druk bezocht, vooral buiten het kermisseizoen."

En dat is niet het enige. In oktober 2020 werd het pittoresk dorpje, gelegen tussen Wognum en Spanbroek, nog benoemd tot 'geografisch middelpunt' van West-Friesland. Een oude grenspaal, ontdekt in een tuin nabij Wognum, kenmerkte dit. "Nog meer reden om een feestje te geven", zegt Wester met een knipoog. "Die paal stond al jaren in de achtertuin van mevrouw Blauw aan de Kerkweg in Wognum. Nu staat-ie eindelijk bij ons."

Advocatenkantoor Adelmeijer Hoyng vierde afgelopen jaar zijn 25-jarig jubileum. Alle reden voor een uitgebreid feest, maar wegens de coronamaatregelen was dit niet mogelijk. Daarom vierde het team van beide filialen (in Roermond en Maastricht) afgelopen donderdag het feest bij Château St. Gerlach in Valkenburg. Samen met 250 genodigden.

Het maximumaantal vluchten op Schiphol wordt vanaf november 2023 van 500.000 teruggebracht naar 440.000 per jaar. Het gerucht over de krimp van de luchthaven hing al een tijdje in de lucht, maar is vanmiddag door het kabinet bevestigd. Bewonersorganisaties noemen het besluit historisch, maar zetten er ook kanttekeningen bij. Eén zo'n organisatie overweegt nog steeds een gang naar de rechter voor nóg meer krimp.

Het kabinet benadrukt het belang van de goede verbondenheid met de rest van de wereld via Schiphol, die een belangrijke bijdrage aan de welvaart van Nederland levert: "Maar Schiphol ligt ook in één van de drukste delen van Nederland: een sterk verstedelijkt gebied. Bewoners van de regio rondom Schiphol hebben te maken met de negatieve gevolgen van de luchthaven. Zij hebben overlast van vlieggeluid en maken zich zorgen over de effecten van luchtvaart op hun gezondheid, de natuur en het klimaat."

Volgens Aalsmeerder Jan Boomhouwer van Recht op Bescherming tegen Vliegtuighinder (RBV) moet nog maar blijken wat het krimpbesluit voor omwonenden gaat betekenen. Hij denkt dat het kabinet geen andere keuze meer had, omdat het Schiphol niet is gelukt om een natuurvergunning te kunnen bemachtigen, omdat de luchthaven niet voldoet aan de eisen voor stikstof, uitstoot en geluidsoverlast.

Het maximumaantal vluchten wordt vanaf 2023 teruggebracht naar 440.000 per jaar. Het huidige aantal van 500.000 is niet wettelijk vastgelegd, maar wordt gedoogd zolang Schiphol bezig is met het aanvragen van die natuurvergunning. Omdat de kans klein is dat de luchthaven die met een half miljoen vluchten krijgt, kiest het kabinet voor krimp.

Krimp niet voor omwonenden

"Krimp blijkt dus toch mogelijk", zegt Jan Boomhouwer tegen NH Nieuws, "Maar denk maar niet dat de overheid dat voor de omwonenden doet. Schiphol is nog steeds aan het herstellen van de coronacrisis en dit biedt ze de gelegenheid om zonder tussenkomst van een rechter terug te groeien naar 440.000 vliegbewegingen per jaar." Naar verwachting zal Schiphol dit jaar uitkomen op 360.000 tot 400.000 vluchten.

Tekst gaat verder onder lees ook. 

Boomhouwer is dan ook niet overtuigd dat een kleiner maximumaantal in het voordeel van de omwonenden zal zijn. "Het is geen getallenkwestie. De discussie moet gaan over wat leefbaar is voor de mensen die rondom Schiphol wonen." De RBV van Boomhouwer en minister Mark Harbers van Infrastructuur en Waterstaat gaan die discussie aanstaande maandag aan.

Naar de rechter 'onvermijdelijk'

Mocht Harbers de RBV dan niet kunnen overtuigen hoe hij met 440.000 vluchten de overlast kan laten afnemen, is een gang naar de rechter volgens Boomhouwer 'onvermijdelijk'. De bewonersgroep werkt al een jaar aan een dagvaarding: de overheid moet met een plan komen om het geluid rondom Schiphol 'drastisch te verminderen' tot de adviesnorm van de WHO (Wereldgezondheidsorganisatie).

Khaby Lame (22) heeft de Amerikaanse Charli d’Amelio (18) voorbijgestoken als populairste Tiktokker ter wereld. De Italiaanse Senegalees raakte tijdens de coronacrisis zijn job kwijt als fabrieksarbeider, nu heeft hij 142,5 miljoen volgers.

Het wordt voor kinderen uit de regio steeds moeilijker om dicht bij huis hun zwemdiploma's te halen. Eerder dit jaar sloot zwembad De Otter in Uithoorn, en nu stopt ook de Amstelveense futen met abc-zwemmen. Ondertussen worden de wachtlijsten bij de overgebleven scholen langer en langer. NH Nieuws zocht uit hoe het is gesteld met de zwemlesvoorzieningen in de regio. 

De in 1939 opgerichte zwemvereniging de Futen kondigde afgelopen dinsdag aan per 2 juli te stoppen met abc-zwemlessen, bevestigt de woordvoerder van het Amstelveense zwembad De Meerkamp, waar de vereniging is gevestigd. 

De reden voor het besluit is een gebrek aan zweminstructeurs. In een e-mail aan ouders schrijft de vereniging dat ze goed begrijpen dat ze 'u en uw kinderen met een probleem opzadelen omdat er een groot tekort aan zwemles is in de regio'. 

Niet de eerste sluiting

De Futen is niet de eerste partij in de branche die dit jaar de handdoek in de ring gooit.  Afgelopen maart kondigde Zwembad de Otter aan op 8 mei de deuren voorgoed sluiten. Voor het Uithoornse zwembad waren de coronacrisis en de gasprijzen de genadeklap.

Tekst gaat verder onder foto. 

Na de aankondiging van de sluiting van De Otter gingen ouders massaal op zoek naar alternatieven, waardoor de wachtlijsten bij andere zwemscholen in de regio explosief groeiden. Ouders waren bovendien bang dat de zwemontwikkeling van hun kinderen achteruit zou gaan terwijl ze op de wachtlijst stonden. 

Overige zwemles mogelijkheden

Ook de ouders van kinderen die les krijgen bij de Futen moeten op zoek naar een andere zwemverenging. Daar zijn er in de regio zes van (zie kaart hieronder). Daarvan zijn er drie gevestigd in het Amstelveense zwembad de Meerkamp. Dat zijn zwemvereniging De Snippen, zwemvereniging Amstelland en de Meerkamp zelf. In Aalsmeer kun je je zwemdiploma halen bij zwembad de Waterlelie. Twee baden - het Oosterbad in Aalsmeer en het Amstelbad in Ouderkerk - bieden alleen lessen aan in de zomer. 

Artikel gaat door onder de kaart.

Toch moeten ouders bij al die zwembaden rekening houden met forse wachtlijsten. Bij de Meerkamp en de Waterlelie moeten kinderen minimaal een jaar wachten, bij zwemvereniging Amstelland is dit zelfs anderhalf jaar.

“De wachttijden zullen stijgen", zegt directeur van de Meerkamp Heleen van Ketwich Verschuur. "Wij vermoeden dat op korte termijn onze wachtlijst een half jaar langer zal worden."

Maar Ketwich Verschuur heeft goed nieuws voor de gedupeerde kinderen van de Futen. Zij krijgen namelijk voorrang op de wachtlijst van de Meerkamp: "Het is doodzonde als de kinderen die les volgden bij de Futen nu moeten stoppen. Als ze nu anderhalf jaar op een wachtlijst moeten staan, kan je daarna weer helemaal opnieuw beginnen", bevestigt ze de theorie dat stilstand achteruitgang is. 

Badwater

De lange wachtlijsten in de regio zouden volgens Ketwich Verschuur vooral te wijten zijn aan een gebrek aan badwater. "Een kind kan pas lessen na school, en niet na zeven uur ‘s avonds. Tussen drie uur ‘s middags en zeven uur 's avonds zit het zwembad propvol. Door het gebrek aan water kunnen alle verenigingen niet tegelijkertijd lessen aanbieden."

Ketwich Verschuur vertelt dat de Meerkamp voldoende instructeurs heeft. "Zwemvereniging de Futen bestaat alleen maar uit vrijwilligers. Daardoor is het moeilijk voor hen om instructeurs te vinden." Volgens de directeur kan de Meerkamp met haar huidige instructeurs de kinderen van de Futen niet gelijk opvangen, maar de directeur hoopt snel nieuwe instructeurs te vinden. 

25-meter bad

De oplossing op lange termijn is volgens de directeur het 25-meter bad dat de Meerkamp erbij gaat krijgen. Ze vindt het wel problematisch dat het nieuwe bad pas in het tweede of derde kwartaal van 2024 gerealiseerd kan worden. Ketwich Verschuur hoopt in samenwerking met de gemeente het proces te kunnen versnellen.

De gemeente Amstelveen laat in een reactie weten dat zij niet verwacht dat de wachtlijsten veel langer zullen worden nu de Futen kopje onder gaat. Over de plannen voor het nieuwe 25-meter bad schrijft ze: "Het college zet in op versnelling van extra zwemwater, maar is hierin afhankelijk van andere partijen."

Het aantal patiënten besmet met het coronavirus op de verpleegafdelingen neemt toe. Op vrijdag liggen 593 coronapatiënten in het ziekenhuis, van wie 566 op de verpleegafdeling, laten cijfers van het Landelijk Coördinatiecentrum Patiënten Spreiding (LCPS) zien. Een week geleden lagen op vrijdag 459 mensen met het virus in een ziekenhuis, 436 van hen op de verpleegafdeling.

Het aantal patiënten besmet met het coronavirus op de verpleegafdelingen neemt toe. Op vrijdag liggen 593 coronapatiënten in het ziekenhuis, van wie 566 op de verpleegafdeling, laten cijfers van het Landelijk Coördinatiecentrum Patiënten Spreiding (LCPS) zien.

De Duitse minister van Gezondheid Karl Lauterbach wil dat 40 miljoen mensen voor de winter een inenting tegen het coronavirus krijgen. Dan zou de vaccinatiecampagne een succes zijn, schrijft hij op Twitter.

Nog niet eens de helft van de zestigplussers heeft gehoor gegeven aan de oproep een booster te halen. Hebben de niet-prikkers gelijk en komt er geen coronagolf aan, of moeten we ons echt zorgen maken?

Bijna 200.000 festivalgangers trokken afgelopen weekend naar Pinkpop. Een deinende massa danste drie dagen lang op de muziek, een beeld dat we deze zomer op andere festivals (Bospop, Lowlands) nog vaker gaan zien.

De kortebaandraverij van Beverwijk is terug van weggeweest. Het is alsof de paardenwedstrijd die vandaag plaatsvond nooit is weggeweest. Het was erg druk en er werd als vanouds flink gewed op de paarden. 

Voor het eerst in de geschiedenis van de kortebaandraverij was het evenement niet in augustus maar in juni. De organisatie heeft daarvoor gekozen omdat in augustus veel mensen met vakantie zijn én, zo hebben de statistieken uitgewezen, de kans op mooi weer in juni groter is. Die staistieken kregen gelijk.

De zon scheen uitbundig. Overdreven uitbundig zelfs. Het was bloedheet in de Breestraat. Vanwege de hitte moest de ambulance er een paar keer aan te pas komen om onwel geworden toeschouwers weer op de been te helpen.

Water en bier

Veel water drinken was het devies van de EHBO. Toch was het vooral bier dat erin ging. "Ik begrijp het wel", zegt een EHBO'er. "Het is natuurlijk erg gezellig. Maar ik hoop dat mensen ook wat water drinken, een plekje in de schaduw zoeken en zorgen dat ze wat zout naar binnen krijgen." 

Hans van der linden, voorzitter van het organisatiecomité, wandelt zo trots als een pauw door de VIP-tent. "Dit hebben we toch maar mooi bereikt", zegt hij, terwijl hij om zich heenkijkt. "Zóveel mensen, zoveel sponsors! Twee jaar stilstand is zeker geen achteruitgang geweest."  

Geschiedenis herhaalt

Ook in sportief opzicht bleef veel bij het oude. Archange de Jiel met pikeur Mats Wester werd winnaar, net als in de laatste editie voor de coronabreak in 2019.

Het Europees Geneesmiddelenbureau (EMA) is positief over het coronavaccin van Valneva.

Tussen woensdagochtend en donderdagochtend zijn 5520 coronabesmettingen vastgesteld via de teststraten van de GGD.

Dreigende acties bij TESO zijn voorlopig van de baan nu de bootdienst een nieuw bod voor een nieuwe cao heeft gedaan. Dat meldt FNV Streekvervoer, schrijft onze mediapartner Texelse Courant. Medewerkers van TESO die lid zijn van vakbond FNV overleggen volgende week over het bod, waarna een stemming volgt.

Hoe de uitkomst gaat zijn, is nog volstrekt onduidelijk, aldus Lutz Kressin, bestuurder van FNV Streekvervoer. "Het bod is op verschillende punten verbeterd", zegt Kressin, "en op andere punten is er niets veranderd. Wat er uit de stemming komt, is dus nog ongewis."

Ultimatum

De vakbond stuurde vorige week een ultimatum naar TESO, de exploitant van de veerboot tussen Den Helder en Texel. Als het bedrijf voor 23 juni om 6.00 uur niet akkoord zou gaan met onder meer een loonsverhoging van 5 procent, het afschaffen van de jeugdlonen en het recht op parttime werken, zouden er vrijwel zeker acties volgen.

Dat is nu dus voorlopig van de baan.

Naast een loonsverhoging van 5 procent per 1 januari 2022 wil de vakbond ook dat er op 1 juli dit jaar gekeken wordt naar de algemene loonindex. Is die hoger dan 5 procent, dan moet de werkgever dit verschil aanvullen. Daarnaast wil de vakbond dat er onderzoek komt naar het verwachte personeelsverloop en de mogelijkheid om werknemers boven de sterkte aan te nemen. Dit om de hoge werkdruk aan te pakken.

Corona

De huidige cao liep tot 1 januari 2020. Een onderhandelingsakkoord tussen vakbonden en werkgever werd door de leden begin 2020 afgewezen. Vanwege de coronapandemie zijn de onderhandelingen pas in oktober 2021 weer hervat.

Bij TESO werken 130 werknemers. De nieuwe cao, met een looptijd van een jaar, moet met terugwerkende kracht ingaan vanaf 1 januari 2022.

De Purmerendse Judith Emmelkamp (64) heeft het druk met bruidstaarten maken nu veel mensen hun bruiloft inhalen. Toch is hard werken voor haar lang niet vanzelfsprekend, want ze heeft long covid. In het najaar van 2020 lag Judith drie weken op de intensive care. Ze merkt nu nog dagelijks de gevolgen.

Judith ging na haar ziekenhuisopname een lang revalidatieproces in. Zo moest ze opnieuw leren lopen en waren haar handen heel stijf. Dat is niet handig voor een taartenmaker. "Nu gaat het wel, maar ik heb soms dagen dat het niet gaat", zegt Judith. "En dan moet ik toch, want die taarten moeten toch af. Nu neem ik meer tijd voor een taart."

Rust

Ze is dus weer aan het werk en daar is ze heel blij mee, maar het kost haar heel veel moeite. "Als ik een stuk taart heb gedaan, dan moet ik gaan liggen, want ik weet niet wanneer ik 'op raak'. Als het op is, is het op. Dan moet ik voor zijn. Bij de fysio hebben ze me geleerd dat je na zoveel tijd je rust moet nemen."

In 2020 ging NH Nieuws langs bij Judith. Op dat moment was een collega-taartenbakster voor haar druk bezig met een crowdfundactie, want er waren opeens financiële problemen.

Tekst loopt door onder de reportage uit 2020

Door het werken mist Judith andere leuke dingen. "Het kost gewoon heel veel energie. Reuring (festival in Purmerend, red.) vond ik altijd heel leuk, maar daar kan ik niet naartoe omdat ik deze week veel taarten heb. En dat is prima, omdat het heel erg leuk is. Ik kom op mooie locaties en ik kom blije mensen tegen. Als ik een kantoorbaan had, had ik dit allang niet meer leuk gevonden. Maar een sociaal leven zou ook wel fijn zijn."

Long covid

Afgelopen week bleek uit een onderzoek van het RIVM dat Judith zeker niet de enige is met langdurige klachten na een coronabesmetting. Drie maanden na een besmetting meldt vrijwel de helft van de mensen nog één of meerdere langdurige klachten, zoals vermoeidheid, concentratie- en reukverlies.

Waarom Judith haar verhaal nu vertelt? Ze stuit nogal eens op onbegrip van mensen die zich niet realiseren dat je na twee jaar nog steeds last kan hebben van een coronabesmetting. Want hoe graag ze ook zonder problemen door het leven wil gaan, het is gewoon nog niet zover. "Het mag dan wel van twee jaar geleden zijn, maar voor mij is het nog een dagelijkse hindernis."

Oostenrijk schrapt de verplichte inenting tegen het coronavirus. De vaccinatie was sinds maart verplicht, maar er is nooit op gehandhaafd. Op het moment dat de wetgeving werd aangenomen, was de noodzaak al kleiner. Het heeft ook niet geleid tot een grote toename in het aantal ingeënte mensen.

Tienduizenden werkgevers die tussen maart en mei 2020 wegens de coronacrisis loonsteun ontvingen, moeten in totaal 2,3 miljard euro terugbetalen. Het voorschot dat zij in het kader van de tijdelijke Noodmaatregel Overbrugging Werkgelegenheid (NOW) ontvingen bleek na een definitieve berekening te hoog.

Het coronavirus, de extreem hoge brandstofprijzen en de inflatie zorgen er deze zomer voor dat vakantiegangers dichter bij huis blijven. De meeste landgenoten kiezen voor een verblijf in eigen land, terwijl ook Duitsland en Frankrijk zeer gewilde vakantielanden zijn.

Experts zijn bezorgd over het stijgende aantal coronapatiënten. „De maatschappij heeft besloten dat Covid-19 niet meer bestaat.”

Mensen die gevaccineerd zijn tegen het coronavirus liepen na de prik geen verhoogd risico om te overlijden. Daar is geen aanwijzing voor gevonden, concludeert het Centraal Bureau voor de Statistiek na onderzoek.

Café 't Mandje gaat weer open. Daarmee krijgt één van de bekendste kroegen van de stad de kans om zichzelf weer op de kaart te zetten. Aan het enthousiasme van de nieuwe uitbaters zal het niet liggen.

De dassen hangen er nog, de foto's zijn nog exact hetzelfde en de tapijtjes liggen er zoals altijd keurig bij. Het moge duidelijk zijn: Café 't Mandje is klaar om weer gasten te ontvangen. 95 jaar nadat Bet van Beeren de deuren van de kroeg op de Zeedijk opende, is het aan Marinda Filk en Laura Molenkamp om de geschiedenis van de oudste roze kroeg van de stad voort te zetten. Ze zijn geen familie van Van Beeren, en dat is een primeur: sinds ze overleed in 1967 was de kroeg achtereenvolgens in handen van haar zus Greet en van haar nicht, Diana van Laar.

Erfgoed

Van Laar verkocht de kroeg in december 2020 aan vastgoedbeheerder NV Zeedijk, nadat het in de coronapandemie in zwaar weer terecht was gekomen. De maatschappelijk vastgoedbeheerder besloot dat de legendarische bar als erfgoed bewaard moest blijven voor volgende generaties. Een speciaal opgerichte stichting zal daarop toezien.

Niet dat de nieuwe uitbaters ook maar iets van plan zijn te veranderen in het interieur: daarvoor zijn ze te verknocht aan de kroeg. "We hebben wel de dassen geïmpregneerd. Voor de brandveiligheid," vertelt Molenkamp. Zij en haar echtgenote kwamen geregeld in 't Mandje: tot 2020 runden ze broodjeszaak Prins Heerlijk, even verderop op de Zeedijk.

Het nieuws dat er uitbaters voor de kroeg werden gezocht, hoorden ze van Orlando. Hij heeft jaren bij 't Mandje achter de bar had gestaan. "Het plan was om dat met zijn drieën te gaan doen", vertelt Marinda. "Wij zouden de kroeg draaiende houden en met Orlando zouden we een kanjer van een barman hebben." Het mocht niet zo zijn: vorig jaar overleed Orlando, pas 55 jaar oud.

De nieuwe uitbaters eren Orlando met een foto in het raam, en er is een biertje in de maak. "Het geld dat we daarmee verdienen gaat naar het Aidsfonds", vertelt Molenkamp. En er zijn nog meer plannen om 't Mandje een maatschappelijke rol te geven. Er is een samenwerking op komst met verzorgingstehuis Sarphatihuis, om de lhbti-ouderen van het Rozeneiland een mooie dag te bezorgen. "En in welke richting het café zich verder zal ontwikkelen, weten we nog niet precies", zegt Filk. "Maar dat komt wel. Sinds bekend is dat het hier weer open gaat, loopt iedereen hier de deur plat met goede ideeën en plannetjes."

Wc

Het is nog even wachten op de vergunningen, en dan hoopt 't Mandje in juli de deuren weer te openen. "We willen op tijd klaar zijn voor de Pride natuurlijk." De dames beloven: alles in de kroeg blijft hetzelfde. Al denken ze wel dat de gescheiden dames en heren wc de langste tijd heeft gehad. Er komen twee toiletten en iedereen zoekt zelf maar uit waar ze heen willen. Misschien lastig voor oudere generaties, maar de dames leggen nuchter uit dat het past bij het dna van de kroeg. "In 't Mandje kan je jezelf zijn."

Filk en Molenkamp mogen de kroeg anderhalf jaar bestieren. In die tijd is het aan hen om de bekendste kroeg van de Zeedijk weer smoel te geven. Filk: "Daarna wordt er boven de kroeg verbouwd, en start de NV Zeedijk weer een sollicitatieprocedure voor uitbaters." Dat is nog ver weg: de komende weken staat de agenda vol met afspraken om de bar straks een vliegende doorstart te geven. Een uitdaging en een eer - de dames hebben er zin in.

In een uitverkochte en zinderende Ziggo Dome viel woensdagavond het doek voor de carrière van Rob de Nijs (79), een muzikale loopbaan met ups en downs die meer dan zestig jaar omvat. De zanger lijdt aan de ziekte van Parkinson en kondigde bijna drie jaar geleden noodgedwongen zijn afscheid aan. Van een geplande afscheidstournee kwam vervolgens door corona niets terecht. Maar een grootse ’zwanenzang’ in zijn geboorteplaats Amsterdam kon, na eerder te zijn verplaatst, nu wel plaatsvinden. In december waren de 14.000 beschikbare plaatsen in een paar uur verkocht.